Συνέντευξη με το Γρηγόρη Καλομοίρη, συντονιστή του Μετώπου Ταξικής Ανατροπής (ΜΕΤΑ)

Πώς πι­στεύ­εις ότι πρέ­πει να το αντι­με­τω­πί­σου­με από εδώ και πέρα το νόμο Χα­τζη­δά­κη;

Η ιστο­ρία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος στη χώρα μας αλλά και πα­γκο­σμί­ως έχει δεί­ξει ότι η τα­ξι­κή πάλη δε στα­μα­τά με την ψή­φι­ση ενός αντερ­γα­τι­κού νόμου αλλά κλι­μα­κώ­νε­ται σε ανώ­τε­ρο επί­πε­δο και μπο­ρεί να επι­βά­λει τη μη εφαρ­μο­γή και τε­λι­κώς την κα­τάρ­γη­ση του νόμου στην πράξη.

Όλα θα κρι­θούν μέσα στους χώ­ρους δου­λειάς. Η αξιο­ποί­η­ση της εμπει­ρί­ας που απο­κτή­θη­κε όλη αυτήν την πε­ρί­ο­δο για την ορ­γά­νω­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων, η μα­ζι­κο­ποί­η­ση και ενερ­γο­ποί­η­ση των Σω­μα­τεί­ων, με τη συ­σπεί­ρω­ση χι­λιά­δων νέων ερ­γα­ζο­μέ­νων, που πολ­λοί από αυ­τούς συμ­με­τεί­χαν δυ­να­μι­κά στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις και η αντι­πα­ρά­θε­ση με τον ερ­γο­δο­τι­κό και κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό μπο­ρούν να ακυ­ρώ­σουν το αντερ­γα­τι­κό τε­ρα­τούρ­γη­μα.

Για να είναι απο­τε­λε­σμα­τι­κός ο συ­γκε­κρι­μέ­νος αγώ­νας, είναι απα­ραί­τη­το οι δυ­νά­μεις που προ­σβλέ­πουν στην ανα­γέν­νη­ση και τον τα­ξι­κό προ­σα­να­το­λι­σμό των Συν­δι­κά­των να πά­ρουν τώρα πρω­το­βου­λί­ες συ­ντο­νι­σμού στη δράση για την ανα­συ­γκρό­τη­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος.

Κι αυτό ση­μαί­νει:

– Υπέρ­βα­ση του κα­τα­κερ­μα­τι­σμού και συ­γκρό­τη­ση μα­ζι­κών κλα­δι­κών και επι­χει­ρη­σια­κών Σω­μα­τεί­ων, σε με­γά­λους χώ­ρους δου­λειάς.

– Αλ­λα­γή της δομής του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος, έτσι ώστε να αντα­πο­κρί­νε­ται στις ση­με­ρι­νές συν­θή­κες, με στόχο την άμεση συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων στη λει­τουρ­γία των Συν­δι­κά­των και στη λήψη των απο­φά­σε­ων, τον πε­ριο­ρι­σμό της πα­ρα­τα­ξια­κής πε­ρι­χα­ρά­κω­σης και το χτύ­πη­μα της γρα­φειο­κρα­τί­ας και του πα­ρα­γο­ντι­σμού.

– Έντα­ξη στα Συν­δι­κά­των ερ­γα­ζο­μέ­νων με ελα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας (συμ­βα­σιού­χοι, ενοι­κια­ζό­με­νοι, ΕΣΠΑ κτλ.), άρση του δια­χω­ρι­σμού των ερ­γα­ζο­μέ­νων, σε δη­μό­σιο και ιδιω­τι­κό τομέα, και συ­γκρό­τη­ση ενιαί­ων Συν­δι­κά­των.



Ποια είναι τα βα­σι­κά ση­μεία του νέου αντερ­γα­τι­κού νόμου, τα οποία μπο­ρού­με να «αγνο­ή­σου­με» και να «μεί­νουν στα χαρ­τιά»;

Εδώ και πολ­λούς μήνες, το ΜΕΤΑ έχει δη­λώ­σει ότι επι­βάλ­λε­ται να ορ­γα­νω­θού­με και να κα­τα­στρώ­σου­με κοινό σχέ­διο δρά­σης, ώστε να ακυ­ρώ­σου­με στην πράξη τον αντερ­γα­τι­κό νόμο. 

Για πα­ρά­δειγ­μα, ο νόμος προ­βλέ­πει ηλε­κτρο­νι­κή ψη­φο­φο­ρία για να παρ­θεί η από­φα­ση για απερ­γία, όπως επί­σης και για την εκλο­γή διοι­κή­σε­ων στα Σω­μα­τεία. Ο στό­χος τους ξε­κά­θα­ρος: Να αφαι­ρέ­σουν από τα Σω­μα­τεία την ικα­νό­τη­τα να συ­γκρο­τούν κοι­νό­τη­τα συμ­φε­ρό­ντων και κοινή αντί­λη­ψη για το ρόλο των ερ­γα­ζο­μέ­νων στην πάλη για τα δι­καιώ­μα­τά τους.

Η εμπει­ρία από το χώρο των εκ­παι­δευ­τι­κών είναι πο­λύ­τι­μη και πρέ­πει να αξιο­ποι­η­θεί. Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί, το Νο­έμ­βρη του 2020, με την κα­θο­λι­κή τους αποχή από τις ηλε­κτρο­νι­κές εκλο­γές για την ανά­δει­ξη αι­ρε­τών εκ­προ­σώ­πων στα Υπη­ρε­σια­κά Συμ­βού­λια, κα­τέ­γρα­ψαν μια με­γά­λη νίκη ερ­γα­ζο­μέ­νων και μια επί­σης με­γά­λη ήττα Κε­ρα­μέ­ως, ακυ­ρώ­νο­ντας στην πράξη τη δια­δι­κα­σία.

Την ίδια στάση ανυ­πα­κο­ής και απει­θαρ­χί­ας κρά­τη­σαν οι εκ­παι­δευ­τι­κοί που κλή­θη­καν να εφαρ­μό­σουν το νόμο της «αξιο­λό­γη­σης» των σχο­λι­κών μο­νά­δων. Οι Συλ­λό­γοι Δι­δα­σκό­ντων, με πο­σο­στά άνω του 90%, στή­ρι­ξαν την από­φα­ση των Σω­μα­τεί­ων για απερ­γία-απο­χή, καθώς συ­νει­δη­το­ποί­η­σαν ότι αυτή η «αξιο­λό­γη­ση» ση­μαί­νει κα­τη­γο­ριο­ποί­η­ση και δη­μιουρ­γία σχο­λεί­ων – επι­χει­ρή­σε­ων, επι­βο­λή διευ­θυ­ντών – μά­να­τζερ, υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση, αντα­γω­νι­σμό, αδιο­ρι­στία, αμορ­φω­σιά, χει­ρα­γώ­γη­ση και πει­θάρ­χη­ση. Με λίγα λόγια, ση­μαί­νει εμπο­ρευ­μα­το­ποί­η­ση της Δη­μό­σιας Δω­ρε­άν Παι­δεί­ας.

Μια ακόμη ση­μα­ντι­κή και νι­κη­φό­ρα μάχη, με τη μορφή της απερ­γί­ας-απο­χής, που ξε­κί­νη­σε από το 2014 και συ­νε­χί­ζε­ται μέχρι σή­με­ρα, είναι αυτή και για την ακύ­ρω­ση στην πράξη της «αξιο­λό­γη­σης Μη­τσο­τά­κη» και της κα­τά­πτυ­στης απερ­γο­σπα­στι­κής τρο­πο­λο­γί­ας Γε­ρο­βα­σί­λη, που ψη­φί­στη­κε από την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Είναι αυ­το­νό­η­το ότι οι Συν­δι­κα­λι­στι­κές Ορ­γα­νώ­σεις δεν πρέ­πει να συ­ναι­νέ­σουν στην εφαρ­μο­γή της διά­τα­ξης για κα­θο­ρι­σμό «προ­σω­πι­κού ελά­χι­στης εγ­γυ­η­μέ­νης υπη­ρε­σί­ας». Δεν πρέ­πει να απο­δε­χθούν τη με­τα­τρο­πή της απερ­γί­ας, σε μια συμ­βο­λι­κή πράξη, σε «κα­μπά­νια δια­μαρ­τυ­ρί­ας», χωρίς κα­νέ­να οι­κο­νο­μι­κό κό­στος για την ερ­γο­δό­τη.

Στάση ανυ­πα­κο­ής και απει­θαρ­χί­ας οφεί­λουν να κρα­τή­σουν τα Συν­δι­κά­τα και στη διά­τα­ξη που προ­βλέ­πει υπο­χρε­ω­τι­κή κα­τά­θε­ση αί­τη­σης για διε­ξα­γω­γή δη­μό­σιου δια­λό­γου, πριν από την έναρ­ξη απερ­γί­ας στο Δη­μό­σιο, πράγ­μα που ση­μαί­νει ανα­στο­λή της άσκη­σης του απερ­για­κού δι­καιώ­μα­τος.

Πα­ράλ­λη­λα, το επό­με­νο διά­στη­μα πρέ­πει να ορ­γα­νω­θεί ένα πλατύ κί­νη­μα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, σε συν­δι­κά­τα και ερ­γα­ζο­μέ­νους, που θα υπο­στούν τους ερ­γο­δο­τι­κούς εκ­βια­σμούς και την τρο­μο­κρα­τία της από­λυ­σης προ­κει­μέ­νου να δε­χθούν τη 10ωρη ερ­γα­σία, χωρίς επι­πλέ­ον αμοι­βή. Είναι ανα­γκαίο να ορ­γα­νω­θούν κι­νη­το­ποι­ή­σεις δια­μαρ­τυ­ρί­ας, έξω από τις επι­χει­ρή­σεις και τα ερ­γο­στά­σια, που θα προ­σπα­θή­σουν να εφαρ­μό­σουν τα νέα αντερ­γα­τι­κά μέτρα.

Το Σω­μα­τεία οφεί­λουν να σχε­διά­ζουν τη δυ­να­μι­κή τους αντί­δρα­ση ενά­ντια στο πο­γκρόμ απο­λύ­σε­ων, που ετοι­μά­ζο­νται να εξα­πο­λύ­σουν οι ερ­γο­δό­τες, μέχρι τα τέλη του χρό­νου, για να απαλ­λα­γούν από ερ­γα­ζο­μέ­νους με πο­λύ­χρο­νη προ­ϋ­πη­ρε­σία, κα­τα­βάλ­λο­ντας την πε­νι­χρή απο­ζη­μί­ω­ση που προ­βλέ­πει το ισχύ­ον κα­θε­στώς, αφού η εφαρ­μο­γή της νέας διά­τα­ξης, για εξο­μοί­ω­ση της απο­ζη­μί­ω­σης των ερ­γα­το­τε­χνι­τών με αυτή των υπαλ­λή­λων με­τα­τέ­θη­κε για την 1η Γε­νά­ρη 2022.

Τα συν­δι­κά­τα κι οι απερ­γί­ες ου­σια­στι­κά βγαί­νουν στην πα­ρα­νο­μία. Κατά τη γνώμη σου ποια πρέ­πει να είναι η στάση των συν­δι­κά­των και των δυ­νά­με­ων σε αυτά;

Μετά την ψή­φι­ση του νόμου, οι αγω­νι­στι­κές δυ­νά­μεις και τα Συν­δι­κά­τα που έδω­σαν εδώ και μήνες τη μάχη, ενά­ντια στο αντερ­γα­τι­κό τε­ρα­τούρ­γη­μα, περ­νούν σε άλλη φάση, με την έναρ­ξη ενός νέου γύρου αντι­πα­ρά­θε­σης με την ερ­γο­δο­σία και την κυ­βέρ­νη­ση.

Τα Σω­μα­τεία οφεί­λουν από τώρα να απευ­θυν­θούν στα μέλη τους και να συ­γκα­λέ­σουν τις Γε­νι­κές τους Συ­νε­λεύ­σεις για να κα­τα­στρώ­σουν το δικό τους σχέ­διο, με στόχο τη μη εφαρ­μο­γή και κα­τάρ­γη­ση στην πράξη του αντερ­γα­τι­κού νόμου. Είναι ανα­γκαίο αυτές οι Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις, που πρέ­πει να γί­νο­νται διά ζώσης και να έχουν τη με­γα­λύ­τε­ρη δυ­να­τή συμ­με­το­χή των ερ­γα­ζο­μέ­νων, να κα­τα­λή­ξουν σε συ­γκε­κρι­μέ­να μέτρα:

Για πα­ρά­δειγ­μα, στο πλαί­σιο της κε­ντρι­κής κα­τεύ­θυν­σης για ανυ­πα­κοή και απει­θαρ­χία στο νόμο, να απο­φα­σί­σει η Γε­νι­κή Συ­νέ­λευ­ση τη μη εγ­γρα­φή στο Γε­νι­κό Μη­τρώο Συν­δι­κα­λι­στι­κών Ορ­γα­νώ­σε­ων (ΓΕ­ΜΗ­ΣΟΕ), με το σκε­πτι­κό ότι το Σω­μα­τείο δε συ­ναι­νεί στη δη­μιουρ­γία του «μη­χα­νι­σμού φα­κε­λώ­μα­τος», με το αρ­χείο των συν­δι­κα­λι­σμέ­νων να είναι στη διά­θε­ση του υπουρ­γεί­ου και ερ­γο­δο­σί­ας, για να ασκούν βία και τρο­μο­κρα­τία σε βάρος τους.

Είναι αυ­το­νό­η­το ότι όλα όσα ανα­φέρ­θη­καν πα­ρα­πά­νω για τα αντερ­γα­τι­κά μέτρα «που θα μεί­νουν στα χαρ­τιά» πρέ­πει να συ­ζη­τη­θούν και να απο­φα­σι­στούν σε αυτές τις Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις. Πα­ράλ­λη­λα, πρέ­πει να απο­φα­σί­σουν το δικό τους πλαί­σιο στό­χων και διεκ­δι­κή­σε­ων, για Συλ­λο­γι­κές Συμ­βά­σεις Ερ­γα­σί­ας, με αυ­ξή­σεις στους μι­σθούς, για τη δρα­στι­κή μεί­ω­ση του ερ­γά­σι­μου χρό­νου χωρίς απώ­λεια ει­σο­δή­μα­τος, για κα­τάρ­γη­ση της ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας και για την απο­τρο­πή των σχε­δια­ζό­με­νων απο­λύ­σε­ων από την ερ­γο­δο­σία.

Είναι φα­νε­ρό ότι στη νέα κρί­σι­μη πε­ρί­ο­δο γί­νε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο από ποτέ ανα­γκαία η κοινή δράση και συ­μπό­ρευ­ση όλων των συν­δι­κα­λι­στι­κών δυ­νά­με­ων που πα­λεύ­ουν εδώ και δε­κα­ε­τί­ες ενά­ντια στις πο­λι­τι­κές της λι­τό­τη­τας, των πε­ρι­κο­πών μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, της ανερ­γί­ας, των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων και του αυ­ταρ­χι­σμού, σε αντι­πα­ρά­θε­ση με τον ερ­γο­δο­τι­κό – κυ­βερ­νη­τι­κό συν­δι­κα­λι­σμό.

Οι κι­νη­το­ποι­ή­σεις του τε­λευ­ταί­ου δια­στή­μα­τος, με πιο ση­μα­ντι­κές αυτές ενά­ντια στο νο­μο­σχέ­διο-έκτρω­μα, τι πα­ρα­κα­τα­θή­κες αφή­νουν για τις επό­με­νες μέρες;



Πράγ­μα­τι, τους τε­λευ­ταί­ους μήνες, εί­χα­με ση­μα­ντι­κούς ερ­γα­τι­κούς και κοι­νω­νι­κούς αγώ­νες. Συ­γκρο­τή­θη­κε ένα νέο μα­ζι­κό ρεύμα λαϊ­κής δυ­σα­ρέ­σκειας και αμ­φι­σβή­τη­σης της κυ­ρί­αρ­χης πο­λι­τι­κής. Αυτό το ρεύμα λαϊ­κών αντι­δρά­σε­ων, όπως εκ­φρά­στη­κε στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις για την πε­ρι­στο­λή των δη­μο­κρα­τι­κών δι­καιω­μά­των και ενά­ντια στην κα­τα­στο­λή, αλλά και στα πρό­σφα­τα πα­νερ­γα­τι­κά συλ­λα­λη­τή­ρια, έχει αρ­χί­σει να ξε­περ­νά την ψυ­χο­λο­γία της ήττας, της προη­γού­με­νης πε­ριό­δου, ιδιαί­τε­ρα στις νε­ό­τε­ρες γε­νιές. Αυτό το αγω­νι­στι­κό ρεύμα υπο­χρε­ώ­νει, ως ένα βαθμό, ρι­ζο­σπα­στι­κές και κι­νη­μα­τι­κές δυ­νά­μεις να απο­δέ­χο­νται την κοινή δράση που –αν όχι τώρα– πότε πια!

Από την πο­λύ­μη­νη δύ­σκο­λη μάχη ενά­ντια στον αντερ­γα­τι­κό νόμο, βγή­καν αρ­κε­τές Συν­δι­κα­λι­στι­κές Ορ­γα­νώ­σεις πιο δυ­να­τές. Χι­λιά­δες ερ­γα­ζό­με­νοι έκα­ναν «τα πρώτα τους βή­μα­τα» στο δρόμο του αγώνα και πα­ράλ­λη­λα ανα­δεί­χθη­καν νέοι αγω­νι­στές σε πολ­λούς ερ­γα­σια­κούς χώ­ρους.

Οι ερ­γα­ζό­με­νοι, τα Συν­δι­κά­τα και οι αγω­νι­στι­κές δυ­νά­μεις δεν είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν μόνον την κυ­βέρ­νη­ση, την ερ­γο­δο­σία και το «συν­δι­κα­λι­σμό» της ήττας και της υπο­τα­γής, που εκ­προ­σω­πεί η ηγε­σία της ΓΣΕΕ. Είχαν να αντι­με­τω­πί­σουν και τη μοι­ρο­λα­τρία και ητ­το­πά­θεια που καλ­λιερ­γού­σαν τα ηγε­τι­κά στε­λέ­χη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κα­λώ­ντας τους ερ­γα­ζο­μέ­νους να αφή­σουν τους «μά­ταιους» αγώ­νες και να «το­κί­ζουν» με την ψήφο τους μια «προ­ο­δευ­τι­κή» κυ­βέρ­νη­ση ως απά­ντη­ση στη «συ­ντη­ρη­τι­κή» πο­λι­τι­κή της ΝΔ.

Ωστό­σο, όλες οι προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης, των ερ­γο­δο­τών, του κε­φα­λαί­ου και των πο­λι­τι­κών του εκ­προ­σώ­πων, καθώς και της ξε­που­λη­μέ­νης πλειο­ψη­φί­ας της ΓΣΕΕ να χτυ­πή­σουν τον απερ­για­κό αγώνα και να κάμ­ψουν το αγω­νι­στι­κό φρό­νη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων έπε­σαν στο κενό. Είναι πο­λύ­τι­μη η πείρα που συσ­σώ­ρευ­σαν τα Σω­μα­τεία από την ορ­γά­νω­ση της πάλης, την αντι­πα­ρά­θε­σή τους με την κυ­βερ­νη­τι­κή προ­πα­γάν­δα και τη δράση τους, για να ακυ­ρώ­σουν στην πράξη, τους σχε­δια­σμούς υπο­νό­μευ­σης του αγώνα τους.

Έχω τη γνώμη ότι με τον αντερ­γα­τι­κό νόμο κλεί­νει ένας κύ­κλος αντι­δρα­στι­κών αλ­λα­γών που ξε­κί­νη­σε πριν από δέκα χρό­νια, κύριο χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό του οποί­ου ήταν η μεί­ω­ση του βα­σι­κού μι­σθού και η κα­τάρ­γη­ση των ΣΣΕ, και ανοί­γει ένας νέος γύρος με σκοπό την πλήρη υπο­τα­γή του χρό­νου και του αντι­κει­μέ­νου της ερ­γα­σί­ας στις κερ­δο­σκο­πι­κές ορέ­ξεις του ερ­γο­δό­τη με πε­ραι­τέ­ρω μεί­ω­ση των απο­δο­χών. Ταυ­τό­χρο­να, με τις αλ­λα­γές στο ν.1264/1982 (συν­δι­κα­λι­στι­κός νόμος), η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ επι­χει­ρεί τον πλήρη έλεγ­χο του συν­δι­κα­λι­σμού και την κα­τάρ­γη­ση κάθε μορφή ορ­γά­νω­σης και δρά­σης ερ­γα­ζο­μέ­νων και Συν­δι­κά­των.

Λο­γα­ριά­ζουν, όμως, χωρίς τον «ξε­νο­δό­χο». Είναι δε­δο­μέ­νο ότι δύ­σκο­λα θα ξε­μπερ­δέ­ψουν με το δίκιο αυτού του κό­σμου, γιατί το τέλος της Ιστο­ρί­ας δεν ήρθε ποτέ. Γιατί «…δεν βγαί­νουν τα όνει­ρα σε πλει­στη­ρια­σμό, δεν παί­χτη­κε η παρ­τί­δα μας ακόμα».

Οι προ­ω­θού­με­νες ανα­τρο­πές στο συν­δι­κα­λι­σμό φα­νε­ρώ­νουν τον πα­νι­κό στον οποίο βρί­σκο­νται, στην προ­σπά­θειά τους να αντι­με­τω­πί­σουν τις νέες δυ­νά­μεις που γεν­νιού­νται, τις νέες μορ­φές αγώνα που ξε­σπούν και συ­νο­λι­κά έχουν ως «μήτρα» τους την ανά­γκη για μια κα­λύ­τε­ρη ζωή και την προ­ο­πτι­κή της κα­τάρ­γη­σης της εκ­με­τάλ­λευ­σης αν­θρώ­που από άν­θρω­πο.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά

Ετικέτες