Να πάμε κόντρα στην τεχνοκρατική εκπαίδευση!

Γνωσιοκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα. Τεχνοκρατική εκπαίδευση. Εξειδίκευση. Όλα, όροι που συναντάμε στο κεφάλαιο “Εκπαίδευση” στην ύλη της Γ' Λυκείου. Στην ίδια ενότητα, συναντάμε τον όρο “ανθρωπιστική παιδεία”. Εκεί, μαθαίνουμε πώς πρέπει να είναι ένα ανθρωποκεντρικό εκπαιδευτικό σύστημα, και πώς είναι τελικά ένα τεχνοκρατικό, αυτό δηλαδή που υπάρχει και στη χώρα μας. Σ' αυτό το κεφάλαιο, μαθαίνουμε, λοιπόν, ότι οι κυβερνήσεις όντως μας “μορφώνουν” για να γίνουμε “σωστοί”, φτηνοί εργάτες. Εκεί, η φράση “είσαι κλασσική συριζαία, Νεφέλη” γίνεται “έχεις δίκιο, Νεφέλη”.

Έχω δίκιο; Ναι, έχω δίκιο. Γιατί; Γιατί, από τότε που τελείωσα το δημοτικό και πήγα στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση (2009), το σχολείο με μαθαίνει να διαβάζω, να είμαι καλή στα μαθήματά μου. Να έχω σχέδιο για το μέλλον, για τη ζωή μου. Να είμαι ανταγωνιστική.  Γιατί, αλλιώς, πώς θα τελειώσω τις σπουδές μου, πώς θα επιτύχω στη ζωή μου; Πώς θα επιβιώσω στην σκληρή αγορά εργασίας που με περιμένει; Πώς θα δουλέψω για 300 (!) ευρώ το μήνα;

Το σχολείο αυτό μου έμαθε. Να καίω τα εγκεφαλικά μου κύτταρα στο διάβασμα, για να αριστεύσω, να μπω στο πανεπιστήμιο, να τελειώσω τις σπουδές μου και να γίνω μεγάλη και τρανή. Χωρίς να λαμβάνει υπόψη του τις ιδιαίτερες κλίσεις μου, τα ταλέντα μου, τα χαρίσματά μου. Το σχολείο, απλά, έβαλε ως πρώτο στόχο μου, τι; Τη γνώση. Και αυτό είναι το μεγαλύτερο λάθος.

Ο πρώτος στόχος του σχολείου πρέπει να είναι η καλλιέργεια ηθικών αξιών και ιδανικών. Πρώτος στόχος οφείλει να είναι η ηθική συγκρότηση των νέων, η ψυχική καλλιέργεια, η διαμόρφωση πλούσιου και υγιούς συναισθηματικού κόσμου, η πολιτική διαπαιδαγώγηση των νέων ώστε να ενταχθούν ως ενεργοί πολίτες στην πολιτική ζωή της χώρας. Πρώτο μέλημα του σχολείου, οφείλει να είναι η δημιουργία σκεπτόμενων ανθρώπων, με κριτική σκέψη, που δεν θα γίνονται αθύρματα των δημαγωγών. Κυρίως όμως, ο σεβασμός στο διαφορετικό και ο διάλογος, όχι μόνο ως διαδικασία ανταλλαγής ιδεών και επιχειρημάτων, αλλά και ως στάση ζωής.

Η γνώση έπεται. Και πρέπει να έπεται της καλλιέργειας ηθικών αξιών, γιατί, η κοινωνία μας παρακμάζει λόγω του παρακμάζοντος εκπαιδευτικού συστήματος. Η κοινωνία οπισθοδρομεί, λόγω της υπερσυσσώρευσης γνώσεων και της έλλειψης αξιών.

Την ώρα που καταστρατηγούνται θεμελιώδη δικαιώματά μας, που αποκτήθηκαν με αγώνα και αίμα, το σχολείο μαθαίνει τους μαθητές πώς να καταπνίγουν οποιοδήποτε αίσθημα αγωνιστικότητας και επαναστατικότητας έχουν από τη φύση τους. Πώς να σκύβουν το κεφάλι, πώς να σφίγγουν τα δόντια και να υπομένουν το καθετί που μπορεί να ισοπεδώνει τόσο την προσωπικότητά τους, όσο και την αξιοπρέπειά τους.  Τους μαθαίνει να μην είναι αντιδραστικοί, αλλά υποτακτικοί μπροστά στους έχοντες εξουσία, είτε αυτοί είναι οι διευθυντές των σχολικών μονάδων, είτε είναι το μελλοντικό αφεντικό τους.

Ακόμα κι αν ένας καθηγητής θελήσει να μας μεταδώσει όλες αυτές τις αξίες που προανέφερα, είναι παραπάνω από βέβαιο ότι θα βρεθεί τουλάχιστον ένας αυταρχικός συνάδελφός του, είτε διευθυντής, είτε καθηγητής, που θα διαφωνεί με τον τρόπο διδασκαλίας του και θα του δημιουργήσει πρόβλημα. Ακόμα κι αν κάποιες οικογένειες έχουν τη θέληση και τον σωστό τρόπο να μεταδώσουν τις αξίες αυτές στα παιδιά τους, δεν θα συμβεί σε όλες., για διάφορους λόγους, όπως η έλλειψη του απαιτούμενου χρόνου.

Άρα, είναι ανάγκη, αυτή η “ανθρωπιστική παιδεία” που λένε όλοι, να δίνεται στους μαθητές, συλλογικά. Δεν μπορεί να τη δώσει μόνο ο δάσκαλος, ούτε μόνο η οικογένεια. Οι δύο αυτοί φορείς αγωγής, το σχολείο και η οικογένεια- τα ΜΜΕ τα αφήνω απ' έξω, τι αξίες να μεταδώσει η Τρέμη κι ο Πρετεντέρης;- πρέπει να συνεργαστούν. Είναι καθήκον τους να δημιουργήσουν σκεπτόμενους ανθρώπους, πιστούς σε υψηλά ιδανικά, πιστούς στις αξίες και τις αρχές της Δημοκρατίας.

Παρόλο, όμως, τον καθοριστικό ρόλο που θα παίξει ο δάσκαλος και ο γονέας στην καλλιέργεια, ηθική και πνευματική, του μαθητή, ο ίδιος ο μαθητής δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Οφείλει και ο ίδιος να αγωνιστεί για τα δικαιώματά του, να τα υπερασπιστεί με κάθε κόστος. Και ένα απ' αυτά είναι και το δικαίωμά του στην εκπαίδευση.  Σε ποια εκπαίδευση όμως; Σε αυτή, που τον μορφώνει για να γίνει εργάτης; Σ' αυτή που τον εκπαιδεύει για να παίρνει 300 ευρώ το μήνα και να λέει κι ευχαριστώ; Σ' αυτή που θα τον βγάλει σε μια αγορά εργασίας που θα δουλεύει ανασφάλιστος και θα είναι αναλώσιμος, που ο εργοδότης του θα τον απειλεί να τον απολύσει αν σηκώσει κεφάλι;

ΟΧΙ. Ο μαθητής έχει δικαίωμα σε μία εκπαίδευση που θα τον μορφώνει σφαιρικά, θα τον κάνει ευαισθητοποιημένο, ενημερωμένο και ενεργό πολίτη και θα τον προετοιμάζει για τον έξω κόσμο, αλλά με άλλους όρους από τους σημερινούς. Ο μαθητής, έχει ανάγκη ένα σχολείο που θα τον βοηθά να αναπτύξει τα ταλέντα του και τις ιδιαίτερες κλίσεις του, που θα σέβεται την προσωπικότητά του και θα τον ωθεί να αγωνιστεί και να παλέψει όχι μόνο γι' αυτά που δικαιούται, αλλά και γι' αυτά που αξίζει. Αυτό είναι το όνειρο κάθε μαθητή.

Γιατί κάτω από την πίεση που ασκούν και το σχολείο και η οικογένεια για να επιτύχουμε, όλοι οι μαθητές επιθυμούμε ένα άλλο σχολείο. Ένα σχολείο ανθρώπινο. Ένα σχολείο ανοιχτό στην κοινωνία. Ένα σχολείο που θα χαιρόμαστε να πηγαίνουμε κάθε πρωί, όχι που θα το νιώθουμε σαν καταναγκαστική εργασία. Ένα σχολείο που οι καθηγητές μας θα είναι σύντροφοι και συνοδοιπόροι, στα καλά και στα κακά, στα άσχημα και στα δύσκολα κι όχι  ¨μπαμπούλες¨ που θα μας τιμωρήσουν άμα κάνουμε και καμιά βλακεία. Ένα σχολείο που ο καθηγητής θα είναι δάσκαλος. Θα είναι άνθρωπος. 

Την ώρα λοιπόν, που μας εκπαιδεύουν για να γίνουμε δούλοι τους, εμείς καλούμαστε να αλλάξουμε το σχολείο μας. Καλούμαστε να αγωνιστούμε. Να παλέψουμε γι' αυτά που πιστεύουμε. Να διεκδικήσουμε και να υπερασπιστούμε ό,τι δικαιωματικά μας ανήκει. Και δεν πρέπει να κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Πρέπει να πάμε κόντρα σ' ένα σύστημα που μας μεγαλώνει για να γίνουμε σκλάβοι. Πρέπει να πάμε κόντρα σε καθετί που ισοπεδώνει όχι μόνο την αξιοπρέπεια μας, αλλά και κάθε όνειρό μας για το μέλλον. Ήρθε η ώρα να πάμε κόντρα στην τεχνοκρατική εκπαίδευση. Είναι χρέος της γενιάς μας να την ανατρέψουμε!

*Μαθήτρια, Μέλος της Νεολαίας ΣΥΡΙΖΑ

14.0pt">