«Αλλάζεις, αλλάζεις… αλλά εν τέλει δεν μας τρομάζεις!»
Η απογοήτευση δεν κράτησε πολύ. Στα τέλη Μαΐου, και αμέσως μετά την αλλαγή σκυτάλης στην ηγεσία της μεγαλύτερης οργάνωσης οπαδών της αγαπημένης μου ομάδας, αιφνιδιαστήκαμε δυσάρεστα με την no politicaανακοίνωσή της και τη διακήρυξη ότι στις τάξεις της δεν υπάρχουν «ούτε φασίστες, ούτε αναρχικοί». Ωστόσο, στο πρώτο επίσημο παιχνίδι της ομάδας, όπως και σε όλα σχεδόν τα ματς ποδοσφαίρου τα προηγούμενα σαββατοκύριακα, οι οπαδοί μας αποκατέστησαν την τάξη με αντιφασιστικά πανό και συνθήματα, όπως «Οι φασίστες δολοφονούν, οι μπάτσοι συνεργούν».
Για αναρχικούς δεν ξέρω, αλλά για φασίστες είμαι βέβαιος ότι πολύ δύσκολα θα εμφανιστούν ξανά, ενώ όσοι το τολμήσουν θα καταλήξουν και αυτοί να βλέπουν μπάλα σε άλλα progressive γήπεδα στα νότια του νομού. Γιατί όμως στις ελληνικές ομάδες το φαινόμενο της διείσδυσης νεοναζί και λοιπών ακροδεξιών είναι σήμερα σπάνιο και σε κάθε περίπτωση δεν εκδηλώνεται με οργανωμένο και εμφανή τρόπο;
Η Χρυσή Αυγή λειτουργεί ιδιαίτερα για τους νέους ανθρώπους σαν μια ομαδική κοινωνική αγκαλιά που υποδέχεται (πολλές φορές με το αζημίωτο…) τους απελπισμένα μοναχικούς περιπλανώμενους στον άκαρδο κόσμο της εξατομικευμένης θλίψης και ανασφάλειας. Ψαρεύει στα θολά νερά της απομόνωσης, της απροσωπίας και της κατάθλιψης. Οι λαοφιλέστερες αθλητικές ομάδες έχουν την έδρα τους στις μεγάλες πόλεις της χώρας, εκεί όπου οι νέοι και οι νέες, αισθανόμενοι μετανάστες στην ίδια τους την χώρα, αναπτύσσουν κινηματικές και συλλογικές δομές και αντιστάσεις από την περίοδο κιόλας της «ευημερίας» και της πάλαι ποτέ γενιάς των 700 ευρώ. Οι εκπρόσωποι του οργανωμένου εργατικού κινήματος και των περισσότερων εκφυλισμένων συνδικάτων τούς έκλεισαν την πόρτα στα μούτρα, προσποιούμενοι για χρόνια ότι δεν τους έβλεπαν. Οι συλλογικότητες των οπαδών των ελληνικών ομάδων, όχι!
Οι οργανωμένοι σύνδεσμοι, ασχέτως τι πιστεύουν οι «άμπαλοι» των δελτίων και των αθλητικών εκπομπών, αναπτύσσουν στο εσωτερικό τους –και όχι σπάνια και στο εξωτερικό τους– έντονα συναισθήματα και πρακτικές αδελφικότητας και αλληλεγγύης των μελών τους, αλλά και ευρύτερα. Το μίσος για τους αστυνομικούς, ιδίως για τους φέροντες κράνος, το ένστολο τμήμα πόλεως της Χρυσής Αυγής, είναι παραπάνω από έκδηλο, εφόσον αμέτρητες φορές οι εν λόγω (με ολέθριες συχνά συνέπειες για τους ίδιους, βέβαια…) προπονούνται στις πλάτες και στα πνευμόνια των οπαδών, στο πλαίσιο της καλύτερης προετοιμασίας τους για τις υποχρεώσεις τους στις επίσημες πολιτικές και κοινωνικές διοργανώσεις. Ακόμη και το αίσθημα της έλλειψης ταυτότητας ικανοποιείται με την ενεργό ή διακριτική ένταξη στις οργανώσεις των οπαδών, αν και πολλές φορές μέσα από την εκτός μέτρου αντιπαλότητα με τους φίλους άλλων ομάδων.
Πώς να βρεθεί πεδίο δράσης και ακροατήριο για την Χρυσή Αυγή στις κερκίδες των ελληνικών γηπέδων, και ιδίως σε αυτές των ομάδων με ιστορία συνδεδεμένη με μεταναστευτικούς πληθυσμούς, προσφυγικούς ή οικονομικούς, με τα θύματα δηλαδή των κάθε λογής ακροδεξιών πολιτικών που εφαρμόστηκαν κατά καιρούς στον πλανήτη; Όμως, δυστυχώς, ο αθλητισμός δεν είναι ερασιτεχνικός και σε ορισμένες περιπτώσεις το εφοπλιστικό ή άλλο μεγάλο κεφάλαιο προσάρμοσε και συνδύασε τις εν γένει πολιτικές του μεθοδεύσεις και επιδιώξεις με τις οπαδικές λειτουργίες, ανατροφοδοτώντας τις συμμορίες της Χρυσής Αυγής.
Οι ομόλογοί τους επενδυτές στην αγαπημένη μου ομάδα, που την έστειλαν απευθείας να αγωνίζεται εκεί που αγωνίζεται προκειμένου να αποφευχθεί με αιλουροειδή ελιγμό η εκπλήρωση θεμελιωδών εργατικών, ασφαλιστικών και φορολογικών υποχρεώσεων, θα εκπλαγούν δυσάρεστα αν δοκιμάσουν να κάνουν, όχι το ίδιο, αλλά έστω και κάτι παρόμοιο. Η ζωή μας θα ξαναρχίσει σύντομα να κυλάει… αυθεντικά. Να το θυμάται αυτό η επιχειρηματική πτέρυγα του κόμματος του ριζοσπάστη δεξιού πρωθυπουργού και των υπολοίπων «σταγονιδίων». Ο σύλλογός μας είναι ιδέα, και οι ιδέες δεν ιδιωτικοποιούνται!
ΥΓ1: Διασυλλογική αλληλεγγύη στους οπαδούς που δικάζονται επειδή έπραξαν το αναμενόμενο στα γραφεία των νεοναζί στην Θεσσαλονίκη!
ΥΓ2: Τελικά ο λαγός είναι χρώματος… μελανί! Χωρίς τις πλάτες της αστυνομίας, «…πρωταθλητές στο τρέξιμο, ακροδεξιοί!».
*Ο Αποστόλης Καψάλης είναι ερευνητής
