Ο αγώνας των αναπληρωτών

Οι κινητοποιήσεις των αναπληρωτριών και αναπληρωτών, στις 26 και 27/8 σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη στο Υπουργείο Παιδείας και Μακεδονίας-Θράκης, σήμαναν την αρχή του αγωνιστικού έτους. 

Η καινούργια σχολική χρονιά ξεκινά με μηδενικές προσλήψεις εκπαιδευτικών στα σχολεία, καθώς και με τη χρήση των περσινών πινάκων κατάταξης για τους αναπληρωτές, το οποίο σημαίνει ότι μένουν εκτός πολλοί συνάδελφοι που πήραν το πτυχίο τους φέτος και άλλοι που για διάφορους λόγους δεν είχαν υποβάλλει αίτηση πέρυσι. Επίσης, η απόφαση αυτή συντελεί στο να χαθούν πολλοί μήνες προϋπηρεσίας για τους αναπληρωτές, καθώς δεν προσμετράται η φετινή χρονιά, όπως και ο Μάιος και ο Ιούνιος της προηγούμενης.

Ο λόγος ύπαρξης του σημερινού προβλήματος δεν είναι φυσικά η έλλειψη χρόνου, δικαιολογία που χρησιμοποιήθηκε από τη ΝΔ, αλλά έρχεται ως αποτέλεσμα του νόμου 4589/19 (Νόμος Γαβρόγλου) που ψηφίστηκε από την προηγούμενη κυβέρνηση και κληροδοτήθηκε, διευκολύνοντας την υπάρχουσα κυβέρνηση στο δρόμο των απολύσεων και των αποκλεισμών.

Ουσιαστικά, αυτό που επιδιώκεται είναι να μεταφερθεί η ευθύνη της ανεργίας στους εργαζόμενους. Καθένας από μας θα είναι μια ατομική υπόθεση αναλόγως με τα πόσα πτυχία και διάφορες περγαμηνές θα έχει καταφέρει να εξασφαλίσει σε έναν ατελείωτο αγώνα, που ονομάζεται δια βίου μάθηση για μια θέση επισφαλούς εργασίας!

Η απαίτηση των εργαζομένων είναι άμεση πρόσληψη με γνώμονες το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Οι προηγούμενοι αγώνες έχουν δείξει τη δυναμική του κινήματος και θα συνεχιστούν με σκοπό την κατάργηση του νόμου που αποτελεί κυριολεκτικά ταφόπλακα για τα δικαιώματα όλων των εκπαιδευτικών και όχι μόνο των αναπληρωτών. Ουσιαστικά μας εισάγει σε ένα σύστημα συνεχόμενου ανταγωνισμού, σε ένα αέναο κυνήγι κριτηρίων χωρίς τέλος και στην απαξίωση και χρήση του εκπαιδευτικού ως αναλώσιμου είδους.

Οι άγριες νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιβάλουν ένα καινούργιο μοντέλο σχολείου-επιχείρησης, που θα έχει σκοπό την εξυπηρέτηση των κανόνων της αγοράς. Με αυτό το μοντέλο το σχολείο θα λειτουργεί «αυτόνομα», εισάγοντας την αξιολόγηση και την αυτοαξιολόγηση μέσα στο σχολείο και τον ανταγωνισμό, με στόχο τη μεγαλύτερη χρηματοδότηση για να εξασφαλίζει ο εργαζόμενος ότι θα συνεχίσει να δουλεύει. Με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται σχολεία διαφορετικών ταχυτήτων και καταργείται ουσιαστικά η δημόσια παιδεία, διευρύνοντας τις κοινωνικές ανισότητες και φυσικά λειτουργεί αρνητικά ως προς τη μόρφωση των φτωχότερων παιδιών.

Στα νεοφιλελεύθερα όνειρα της νέας Υπουργού Παιδείας, κυρίας Κεραμέως, για «αυτονομία, εξωστρέφεια, ανταγωνισμό» σε όλες τις βαθμίδες, για τη δημιουργία του καινούργιου μοντέλου σχολείου-επιχείρησης και τη μεταμόρφωση του εκπαιδευτικού σε ανταγωνιστικό, αναλώσιμο προϊόν, το εκπαιδευτικό κίνημα πρέπει να εμφανιστεί ενωμένο και δυνατό, συνεχίζοντας τους αγώνες του Μάρτη του 2018 και του Γενάρη του 2019, μέχρι την κατάργηση του νόμου 4589/19 και τον μαζικό διορισμό εκπαιδευτικών αποκλειστικά με βάση το πτυχίο και την προϋπηρεσία. Συνδικάτα και σωματεία μόνιμων και αναπληρωτών πρέπει να συνταχτούν ενωμένα και να παλέψουν προς αυτή την κατεύθυνση.  

Στις 7 Σεπτέμβρη, στη διαδήλωση της ΔΕΘ, καλούμαστε, το εκπαιδευτικό κίνημα μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τους γονείς και τους μαθητές, να διαδηλώσουμε και να απαιτήσουμε τα δικαιώματά μας για μια δωρεάν και δημόσια παιδεία, για μια σταθερή και μόνιμη εργασία, για την άμεση κατάργηση του νόμου του «προσοντολογίου» και την κατάργηση της εισαγωγής της ζούγκλας της αγοράς μέσα στην εκπαίδευση.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά