Ο εξοπλιστικός και εξορυκτικός παροξυσµός της κυβέρνησης Μητσοτάκη

Κατά την επίσκεψή του στις Ηνωµένες Πολιτείες και τη συµµετοχή σε συζήτηση για το γεωπολιτικό στίγµα της Ελλάδας, που διοργάνωσε στο Σικάγο το Hellenic American Leadership Council (HALC), ο Δένδιας τάχθηκε αναφανδόν υπέρ των επενδύσεων σε στρατιωτικούς εξοπλισµούς. Ουσιαστικά, ο υπουργός «άµυνας» συµφώνησε µε τη θέση Τραµπ, ότι οι Ευρωπαίοι πρέπει να συνεισφέρουν περισσότερα κονδύλια για την «άµυνα» στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ. Άλλωστε, η ελληνική κυβέρνηση στηρίζει ενεργά την κλιµάκωση της πολεµικής προετοιµασίας της ΕΕ, µε «εργαλεία» όπως η πιθανή έκδοση ευρωπαϊκών οµολόγων για στρατιωτικές δαπάνες ή η σύσταση ενός κοινοτικού ταµείου για τη χρηµατοδότηση εξοπλιστικών προµηθειών.

ΝΑΤΟ

Και όλα αυτά όταν τα µέλη του ΝΑΤΟ, το 2024, αύξησαν τις στρατιωτικές δαπάνες κατά 17,9%, έναντι του 2023. Το στόχο του 2% ΑΕΠ για την «άµυνα» έπιασαν 23 από τα 31 µέλη του ΝΑΤΟ, ενώ το 2023 ήταν µόλις 10. Πρωταθλήτρια του ΝΑΤΟ στις πολεµικές δαπάνες αναδεικνύεται η Πολωνία που δίνει το 4,1% του ΑΕΠ της. Η Ελλάδα είναι στην 5η θέση µε 3,08%.

Το ΝΑΤΟ  θέτει πλέον νέο στόχο δαπανών 3% του ΑΕΠ έως το 2030 αλλά ο Τράµπ δεν µοιάζει ικανοποιηµένος µε τον αριθµό αυτό. Αν τα λόγια γίνουν πράξη και οι χώρες µέλη του ΝΑΤΟ κληθούν να δαπανήσουν 5% του ΑΕΠ σε στρατιωτικές δαπάνες, θα έχουµε να κάνουµε µε µια καταστροφική αφαίµαξη των κοινωνικών πόρων. Κάθε επιπλέον µονάδα του ΑΕΠ που κατευθύνεται σε στρατιωτικά κονδύλια αντιπροσωπεύει περίπου 200 δισεκατοµµύρια επιπλέον για τις χώρες της ΕΕ, 23 από τις οποίες είναι επίσης µέλη του ΝΑΤΟ.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, αυτό θα αντιστοιχούσε σε περίπου 11,5 δισ. ευρώ που θα κατευθύνονταν σε στρατιωτικούς εξοπλισµούς (πλοία, αεροσκάφη, πυραυλικά συστήµατα, drones κάθε τύπου, εργαλεία κυβερνοεπιθέσεων και λοιπά επιθετικά όπλα), επιφέροντας νέα µείωση των δαπανών για κοινωνικές υπηρεσίες, όπως υγεία, παιδεία και κοινωνική πρόνοια.

Στο σύνολο των δαπανών του φετινού προϋπολογισµού ξεχωρίζουν οι πολεµικές δαπάνες, ειδικά το κοµµάτι που αφορά την υλοποίηση εξοπλιστικών προγραµµάτων. Δαπάνες που ψηφίστηκαν µε διακοµµατική συναίνεση (και µε τις ψήφους ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ακροδεξιάς). Συγκεκριµένα για το 2025 οι αγορές πάγιων περιουσιακών στοιχείων (που αφορούν κυρίως την αγορά πολεµικού υλικού) θα φτάσουν τα 1,73 δισ. ευρώ από 1,04 δισ. ευρώ το 2024, καταγράφοντας αύξηση από χρόνο σε χρόνο ύψους 728 εκατ. ευρώ. Και κάπως έτσι θα µείνουν  χωρίς 13ο και 14Ο µισθό, για ένα ακόµα έτος, οι δηµόσιοι υπάλληλοι και χωρίς «δώρα» οι συνταξιούχοι. Και φυσιολογικά, τα νοσοκοµεία θα υπολειτουργούν, χωρίς το απαραίτητο προσωπικό και χωρίς υγειονοµικό υλικό.

Στον πολεµικό παροξυσµό που έχει καταβάλει την κυβέρνηση της ΝΔ και αποτυπώνεται στους εξωφρενικούς εξοπλισµούς, εκτός από την παραλαβή της πρώτης φρεγάτας τύπου Belhara «τρέχουν» παράλληλα µια σειρά από άλλα εξοπλιστικά προγράµµατα. Μεταξύ άλλων η παραλαβή των αεροσκαφών Rafale και η αναβάθµιση 80 αεροσκαφών F-16 της πολεµικής αεροπορίας στην έκδοση Viper. Θυµίζουµε ότι ακριβώς πριν έναν χρόνο, το αµερικανικό ΥΠΕΞ ενέκρινε την πώληση 20+20 F-35 στο ελληνικό κράτος, έναντι 8,6 δισ. δολαρίων, όπως λένε οι Αµερικανοί.

Όπως συνεχώς δηλώνει το τελευταίο διάστηµα ο Δένδιας, εκτός των αντιπυραυλικών συστηµάτων σχεδιάζεται και η διακλαδική ανάπτυξη drone και anti-drone συστηµάτων, τα οποία θα οικοδοµήσουν το «τείχος του Αιγαίου». Μόνο το κόστος απόκτησης δύο θόλων, ενός αντιαεροπορικού και ενός αντι-drone, όπως εκτιµούν κυβερνητικές πηγές, θα ξεπεράσει τα 2 δισ. ευρώ. Μάλιστα, εµβαθύνοντας (και) τη στρατιωτική συνεργασία µε το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, ο «σιδερένιος» θόλος θα φτιαχτεί (µέχρι το τέλος του 2026) µε απευθείας ανάθεση στην ισραηλινή πολεµική βιοµηχανία. Με απευθείας ανάθεση θα αποκτηθούν και τα αµερικανικά drones µιας χρήσης.

Επιπλέον, στο πλαίσιο των µεταρρυθµίσεων της «Ατζέντας 2030», το Πολεµικό Ναυτικό, προχωρά στην προµήθεια της πιο σύγχρονης έκδοσης των επιθετικών πυραύλων Exocet, µε το εν λόγω πρόγραµµα να έχει λάβει ήδη το πράσινο «φως» από την ειδική επιτροπή εξοπλιστικών της βουλής. Το πρόγραµµα αφορά στην απόκτηση 16 πυραύλων Block 3C έναντι 33 εκατοµµυρίων ευρώ. Οι Exocet Block 3 διαθέτουν βεληνεκές που φτάνει τα 200 χιλιόµετρα (µεγαλύτερο από 100 ναυτικά µίλια), που δίνουν δυνατότητα κρούσης σε αποστάσεις πολύ µεγαλύτερες από εκείνες του Αιγαίου πελάγους.

Ακόµη, οι Block 3 µπορούν να πλήξουν παράκτιους στόχους, όπως ναυτικές εγκαταστάσεις ή στρατηγικές υποδοµές, δυνατότητα που «κουµπώνει» µε τις επιχειρησιακές ανάγκες, σε περίπτωση πολεµικής σύγκρουσης. Με πυραύλους Exocet θα εξοπλιστούν και οι νέες φρεγάτες Belharra του στόλου, οι οποίες εκτός από ισχυρή αντιαεροπορική δύναµη, θα διαθέτουν και σηµαντικές δυνατότητες κατά στόχων επιφανείας.

Όλα αυτά τα τεράστια κονδύλια, εκτός από τις ΝΑΤΟικές υποχρεώσεις στα µέτωπα της Ουκρανίας, της Μ. Ανατολής κ.α., δικαιολογούνται ως «αποτρεπτικές δυνατότητες της χώρας», απέναντι στην «αναθεωρητική πολιτική της Τουρκίας». Πάντοτε άλλωστε, η εθνικιστική προπαγάνδα χρησιµοποιείται ως το τέλειο προκάλυµµα για την υποκίνηση του µιλιταρισµού και του πολέµου.

Εξορύξεις

Το µεγάλο µέγεθος των εξοπλισµών «φωτίζει» -εκτός από την ελληνική εµπλοκή στις ιµπεριαλιστικές περιπέτειες στην περιοχή- την αύξηση της πιθανότητας ενός «θερµού» επεισοδίου µε την Τουρκία, παρά τα «ήρεµα νερά» των τελευταίων µηνών. Ειδικά µε κάτι τραµπικές πρωτοβουλίες της κυβέρνησης («drill, baby, drill»…όταν η υπερθέρµανση του πλανήτη, από την καύση ορυκτών καυσίµων, έχει φτάσει σε σηµείο µηδέν), όπως η διαδικασία αδειοδότησης νέων περιοχών εξερεύνησης υδρογονανθράκων. 

Η πρόσκληση προς υποβολή αιτήσεων για αναζήτηση υδρογονανθράκων, αποδεικνύει την (επι)στροφή της κυβέρνησης από την κοστοβόρα «πράσινη ανάπτυξη», στην προώθηση του εξορυκτικού µοντέλου και των συµφερόντων των εταιρειών ορυκτών καυσίµων. Επιλογή που επιταχύνεται έπειτα και από το ενδιαφέρον της Chevron για έρευνες σε  θαλάσσια περιοχή, η οποία οριοθετείται σε µια έκταση που ξεκινά νοτιοδυτικά της Πελοποννήσου και φτάνει έως τα δυτικά της Κρήτης. Δηλαδή συνορεύει µε τα θαλάσσια οικόπεδα «Δυτικά της Κρήτης» και «Νοτιοδυτικά της Κρήτης» που έχουν ήδη  παραχωρηθεί στην κοινοπραξία ExxonMobil – HELLENiQ Energy.

Οι εταιρείες που αναλαµβάνουν τις εξορύξεις είναι δυτικοί κολοσσοί. Η Chevron είναι η δεύτερη µεγαλύτερη ιδιωτική εταιρεία ορυκτών καυσίµων παγκοσµίως. Η παραχώρηση που διεκδικεί σήµερα η αµερικανική εταιρεία είναι η τρίτη µεγαλύτερη στην Ελλάδα και φτάνει τα 11.000 τ.χλµ. Στο Μαξίµου οµολογούν την προσδοκία ότι η δραστηριότητα αυτή, θα έχει ως αποτέλεσµα έναν πιο αναβαθµισµένο ρόλο για τον ελληνικό καπιταλισµό, στην περιοχή της νοτιοανατολικής Μεσογείου. Εφόσον ο πρόεδρος Τραµπ στηρίζει ολόθερµα τις αµερικανικές εταιρείες εξόρυξης, θα στηρίξει και την Ελλάδα, που διευκολύνει τα σχέδια των «πετρελαιάδων» και αποτελεί βασικό πυλώνα για την ανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ.

Οι υπερφίαλες αφηγήσεις για την «ενεργειακά ανεξάρτητη» Ελλάδα που θα προµηθεύει µε φυσικό αέριο όλη την Ευρώπη και θα «πληµµυρίσουµε χρήµα», χάρη και στη στήριξη των ΗΠΑ, επανήλθαν στο δηµόσιο λόγο. Βεβαίως, µαζί µε τους κινδύνους για την ειρήνη και το περιβάλλον. Οι λαοί της περιοχής κινδυνεύουν να βρεθούν µέσα σε µια πολεµική καταστροφή µε µοναδικό «κίνητρο» να διασφαλιστούν τα πιθανά κέρδη των υπερεθνικών εταιρειών, σε ένα βρώµικο παιχνίδι ΑΟΖ, οικονοµικών εθνικισµών, τοπικών και ευρύτερων γεωπολιτικών ανταγωνισµών, οικολογικής καταστροφής και εξοπλισµών. Γιατί µαζί µε τις πλατφόρµες εξόρυξης, έρχονται πάντα και τα… αεροπλανοφόρα ή έστω οι φρεγάτες και τα υποβρύχια.

Στο διαχρονικό δίληµµα «βούτυρο ή κανόνια;» η κυβέρνηση διαλέγει εύκολα τα κανόνια, ιεραρχώντας την πολεµική προετοιµασία και την πρωτοκαθεδρία στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισµό, πάνω από τις κοινωνικές ανάγκες. Τους αγωγούς ενέργειας, πάνω από τα σχολεία και τα θαλάσσια οικοσυστήµατα. Το µόνο βέβαιο είναι ότι οι εργαζόµενοι θα πληρώσουµε για πολλές δεκαετίες το όργιο εξοπλισµών της ΝΔ, όπως είχε συµβεί και µε τις προηγούµενες «αγορές του αιώνα», µε τις µίζες να κάνουν πάρτι και το κρατικό χρέος να θεριεύει.

Η ανεξάρτητη παρέµβαση του κινήµατος και της Αριστεράς, χρειάζεται να ξεκινά από την κάθετη εναντίωση στους εξοπλισµούς (και τις εξορύξεις), κόντρα στη λογική της «κυριαρχικών δικαιωµάτων» και το µιλιταρισµό. Προωθώντας τον διεθνισµό και την αλληλεγγύη των λαών. Σε αυτούς τους κρίσιµους καιρούς γίνεται ακόµα πιο επιτακτική η µαζική αντιπολεµική δράση, η ρήξη µε το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Μια πολιτική δηλαδή που θα συµβάλει καθοριστικά στο να υπερασπιστούµε το υπέρτατο αγαθό της ειρήνης, τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώµατα, αλλά και το περιβάλλον.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά