Ένα από τα πρόσφατα επεισόδια στον επικοινωνιακό πόλεμο ανακοινώσεων της ΝΔ εναντίον του ΣΥΡΙΖΑ αφορά στον κατώτατο μισθό και τις προθέσεις της ενδεχόμενης κυβέρνησης της αριστεράς.

Το ζή­τη­μα διευ­κρι­νί­στη­κε και απο­σα­φη­νί­στη­κε: ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα επα­να­φέ­ρει άμεσα τον κα­τώ­τα­το μισθό στο επί­πε­δο που βρι­σκό­ταν αυτός το 2009. Τε­λεία και παύλα.  Όπως ακρι­βώς δή­λω­σε κατά την επί­σκε­ψή του στην Λάρκο (15/11/12) ο πρό­ε­δρος της ΚΟ  Α. Τσί­πρας: «θα τους επα­να­φέ­ρου­με με ένα νόμο και ένα άρθρο όταν βρε­θού­με σε θέση δια­κυ­βέρ­νη­σης».   

Πέρα, όμως, από την μα­νιώ­δη προ­σπά­θεια της ΝΔ να συ­κο­φα­ντή­σει τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να δια­στρε­βλώ­σει τις θέ­σεις του, κάτι τέ­τοιο συμ­βαί­νει επει­δή επί­σης και οι δη­λώ­σεις ορι­σμέ­νων κε­ντρι­κών στε­λε­χών του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αφή­νουν τα πε­ρι­θώ­ρια για δια­φο­ρε­τι­κές ερ­μη­νεί­ες και σπέ­κου­λα. Αυτό το πρό­βλη­μα πα­ρου­σιά­ζε­ται ως πα­ρε­νέρ­γεια της δια­φαι­νό­με­νης προ­σπά­θειας να δια­μορ­φω­θεί ένα ορι­σμέ­νο «μείγ­μα» πο­λι­τι­κής εκ­φώ­νη­σης που θα μπο­ρέ­σει να προ­σελ­κύ­σει το πο­λι­τι­κό ακρο­α­τή­ριο του κέ­ντρου και της λαϊ­κής δε­ξιάς και θα αυ­ξή­σει κα­θο­ρι­στι­κά την εκλο­γι­κή επιρ­ροή του κόμ­μα­τος σε κοι­νω­νι­κά ακρο­α­τή­ρια χωρίς στοι­χεία αρι­στε­ρής ταυ­τό­τη­τας. Στα πλαί­σια αυτής της τα­κτι­κής έγι­ναν και γί­νο­νται επι­λο­γές (κυ­ρί­ως επι­κοι­νω­νια­κών προ­θέ­σε­ων) όπως τα τα­ξί­δια του προ­έ­δρου στο εξω­τε­ρι­κό αλλά και η πα­ρου­σία του ως ομι­λη­τής στις εκ­δη­λώ­σεις του ιδρύ­μα­τος Κ. Κα­ρα­μαν­λή.

Ωστό­σο μ’ αυτή την τα­κτι­κή που εμ­φα­νί­ζε­ται ως κυ­ρί­αρ­χη στον δη­μό­σιο λόγο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήδη από το φθι­νό­πω­ρο (σε αντί­θε­ση με τα κεί­με­να και τις απο­φά­σεις των ορ­γά­νων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ), αντί να διεισ­δύ­ει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στις κυ­βερ­νη­τι­κές και γε­νι­κό­τε­ρα στις συ­στη­μι­κές αντι­φά­σεις, συμ­βαί­νει το αντί­θε­το!

Μια προ­σε­κτι­κή ματιά στα ποιο­τι­κά στοι­χεία των με­τρή­σε­ων της κοι­νής γνώ­μης-  που για τους υπέρ­μα­χους της επι­κοι­νω­νια­κής τα­κτι­κής ως άσκη­ση πο­λι­τι­κής, απο­τε­λούν τον ακρο­γω­νιαί­οι λίθο της πο­λι­τι­κής σκέ­ψης και σχε­δια­σμού - θα εντο­πί­σει ευ­ρή­μα­τα του­λά­χι­στον ανη­συ­χη­τι­κά για την ορ­θό­τη­τα αυτών των προ­σεγ­γί­σε­ων. Την ίδια ώρα που ένα πλειο­ψη­φι­κό ρεύμα στην ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία εκτι­μά πως χρειά­ζο­νται πολύ με­γά­λες ανα­τρο­πές (βα­θιές αλ­λα­γές 63% και επα­νά­στα­ση 23% - PublicIssue) και με την στάση της κυ­βέρ­νη­σης Σα­μα­ρά απέ­να­ντι στις κι­νη­το­ποι­ή­σεις των ερ­γα­ζό­με­νων (επι­στρα­τεύ­σεις, κα­τα­στο­λή) να δι­χά­ζει την ελ­λη­νι­κή κοι­νω­νία (54,9% κατά της κα­τα­στο­λής ένα­ντι 43,7% - GPO, και αντί­στοι­χα 40% ένα­ντι 39%- PublicIssue) με την πλειο­ψη­φία ωστό­σο, να δίνει προ­τε­ραιό­τη­τα στα δι­καιώ­μα­τα και τις ελευ­θε­ρί­ες ένα­ντι του νόμου και της τάξης (44% ένα­ντι 32% - PublicIssue), σχε­τι­κά με τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μόλις ένας στους τέσ­σε­ρις θε­ω­ρεί πως είναι έτοι­μος να κυ­βερ­νή­σει (PublicIssue), ενώ πε­ρισ­σό­τε­ροι από τρεις στους τέσ­σε­ρις δεν πι­στεύ­ουν πως πρό­κει­ται να κα­ταρ­γή­σει το Μνη­μό­νιο (GPO).

Έτσι λοι­πόν, από­ψεις όπως αυτή που το­νί­ζει πως ο χρό­νος πα­ρα­μο­νής του Σα­μα­ρά στην εξου­σία απο­μειώ­νει τις δυ­να­τό­τη­τες της ανα­τρο­πής της πο­λι­τι­κής του, απο­θαρ­ρύ­νουν παρά προ­σελ­κύ­ουν έναν ολό­κλη­ρο κόσμο. Αυτό συμ­βαί­νει ακρι­βώς γιατί, πέρα από τις καλές προ­θέ­σεις και την προ­βο­λή της επι­θυ­μί­ας για άμεση ανα­τρο­πή της κυ­βέρ­νη­σης, από την σκο­πιά της πο­λι­τι­κής προ­πα­γάν­δας τέ­τοιες «ρε­α­λι­στι­κές» δια­πι­στώ­σεις λει­τουρ­γούν αντί­στρο­φα. Ενι­σχύ­ουν την απο­δο­χή της αγο­ράς ως το αναμ­φι­σβή­τη­το πλαί­σιο λει­τουρ­γί­ας της οι­κο­νο­μί­ας και των όρων της ζωής και της ερ­γα­σί­ας, πε­ριο­ρί­ζο­ντας τις όποιες δυ­να­τό­τη­τες δια­φο­ρο­ποί­η­σης στα κα­θο­ρι­σμέ­να από τις κα­πι­τα­λι­στι­κές στρα­τη­γι­κές, πλαί­σια και ερ­μη­νεί­ες της κρί­σης και της «ανά­πτυ­ξης». Τί να πι­στέ­ψει ότι μπο­ρεί να ανα­τρέ­ψει ο λαός  όταν οι «ει­δι­κοί» της αρι­στε­ράς υπο­γραμ­μί­ζουν τους πε­ριο­ρι­σμούς παρά τις δυ­να­τό­τη­τες;

Το στρα­τη­γι­κό επι­χεί­ρη­μα που ενέ­πνευ­σε μα­ζι­κά ολό­κλη­ρα κοι­νω­νι­κά κομ­μά­τια να στη­ρί­ξουν την εναλ­λα­κτι­κή πρό­τα­ση για κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς είναι πως υπάρ­χει άλλος, εναλ­λα­κτι­κός δρό­μος ρήξης με την «ορ­θο­δο­ξία της αγο­ράς» και ταυ­τό­χρο­να ρε­α­λι­στι­κός και άμεσα εφαρ­μό­σι­μος, που στον πυ­ρή­να του έχει την συ­γκρου­σια­κή και ανα­τρε­πτι­κή αντί­λη­ψη της με­τα­φο­ράς ισχύ­ος και πλού­του από το κε­φά­λαιο προς την ερ­γα­σία με μοχλό το δη­μό­σιο και ανα­γκαία μα ταυ­τό­χρο­να και ικανή συν­θή­κη για την εκ­κί­νη­ση αυτής της πο­ρεί­ας, την ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου και την ανα­στο­λή έως και ορι­στι­κή παύ­ση­πλη­ρω­μών προς τους δα­νει­στές. Σ’ αυτόν τον δρόμο, που η προ­τε­ραιό­τη­τα των ανα­γκών του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας και της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας είναι αδια­πραγ­μά­τευ­τη ένα­ντι των απαι­τή­σε­ων των δα­νει­στών, η θέση «καμιά θυσία για το ευρώ και το χρέος» είναι η ανα­γκαία προ­ϋ­πό­θε­ση. Αυτό είναι το πε­ριε­χό­με­νο της «κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς», έτσι κα­τα­γρά­φε­ται στα κεί­με­να και στις συλ­λο­γι­κές απο­φά­σεις των ορ­γά­νων του κόμ­μα­τος και γι’ αυτό δεν μπο­ρεί να σχε­τι­κο­ποιεί­ται από θολές εκ­δο­χές «ευ­ρύ­τε­ρων» κυ­βερ­νή­σε­ων με την συμ­με­το­χή της αρι­στε­ράς χωρίς τις αντί­στοι­χες, κα­τα­στρο­φι­κές συ­νέ­πειες για την δυ­να­μι­κή μα και την προ­ο­πτι­κή του ερ­γα­τι­κού και λαϊ­κού κι­νή­μα­τος και της αρι­στε­ράς.  

Οποια­δή­πο­τε ερ­μη­νεία που τί­θε­ται απο­λύ­τως εκτός αυτού του πλαι­σί­ου, πέρα από τις όποιες προ­θέ­σεις, προ­σθέ­τει δύ­να­μη και επι­χει­ρή­μα­τα στον αντί­πα­λο.

Δη­μό­σιες το­πο­θε­τή­σεις που σχε­τι­κο­ποιούν τις κομ­βι­κές αιχ­μές του προ­γράμ­μα­τος της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς, ιδιαί­τε­ρα δε τις άμε­σες δε­σμεύ­σεις και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο το συ­νο­λι­κό πο­λι­τι­κό σχέ­διο, μι­λώ­ντας ευ­θέ­ως για την απεύ­θυν­ση «στον κε­ντρώο χώρο και σε κομ­μά­τια της Δε­ξιάς που αυτή τη στιγ­μή μπο­ρούν να απο­τε­λέ­σουν έναν νέο πο­λι­τι­κό συ­να­σπι­σμό», υπο­νο­μεύ­ουν τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την προ­ο­πτι­κή της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς και πρέ­πει να απο­δο­κι­μά­ζο­νται απε­ρί­φρα­στα από το κόμμα.

Η ίδια, βαθιά και δο­μι­κή κα­πι­τα­λι­στι­κή κρίση και η εξέ­λι­ξή της δεν αφή­νει πε­ρι­θώ­ρια για επι­πό­λαιες εκλο­γο­κε­ντρι­κές επι­κοι­νω­νια­κές επι­λο­γές χωρίς στρα­τη­γι­κό βάθος. Είναι χρή­σι­μο να μην ξε­χνά­με πως σε συν­θή­κες «κα­νο­νι­κό­τη­τας» ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν θα βρι­σκό­ταν στην θέση της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης. Η πε­ρί­ο­δος βάζει πο­λύ­πλο­κες πιέ­σεις σε όλο το πο­λι­τι­κό σύ­στη­μα. Οι αντι­φά­σεις ωρι­μά­ζουν καθώς η κρίση εξε­λίσ­σε­ται. Τόσο στο οι­κο­νο­μι­κό πεδίο – πραγ­μα­τι­κό ναρ­κο­πέ­διο για την κυ­βέρ­νη­ση Σα­μα­ρά – όσο και στο πεδίο του πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος καθώς η συ­στη­μι­κή ανά­γκη ανοι­κο­δό­μη­σης της κε­ντρο­α­ρι­στε­ράς βοά.  Η πίεση για εν­σω­μά­τω­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στο γε­νι­κό κάδρο του συ­στή­μα­τος που ασκεί­ται με ευ­λα­βι­κή στα­θε­ρό­τη­τα από τις εκλο­γές του Μάη, σή­με­ρα έχει κλι­μα­κω­θεί. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν απο­τε­λεί επι­λο­γή κα­νε­νός αστι­κού τμή­μα­τος ντό­πιου και διε­θνούς όσο εκ­φρά­ζει την κοι­νω­νι­κή ανά­γκη για ου­σια­στι­κή ρήξη με τις ντό­πιες και διε­θνείς νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες στρα­τη­γι­κές λι­τό­τη­τας και την άμεση ανα­τρο­πή τους.

Τα απο­τε­λέ­σμα­τα των ιτα­λι­κών εκλο­γών έρ­χο­νται να επι­βε­βαιώ­σουν την ανά­γκη των κοι­νω­νιών, ιδιαί­τε­ρα στον ευ­ρω­παϊ­κό Νότο, για άμε­σες και βα­θιές αλ­λα­γές. Το, χωρίς πο­λι­τι­κή ταυ­τό­τη­τα, κόμμα του Μπέπε Γκρί­λο, «αντι­κα­τέ­στη­σε» σαν επι­λο­γή έκ­φρα­σης της οργής αλλά και της ανά­γκης για ρήξη και ανα­τρο­πή με το πο­λι­τι­κό και οι­κο­νο­μι­κό κα­τε­στη­μέ­νο, σε με­γά­λο τμήμα του ιτα­λι­κού εκλο­γι­κού σώ­μα­τος, την ητ­τη­μέ­νη από τις κε­ντρο­α­ρι­στε­ρές επι­λο­γές του πα­ρελ­θό­ντος, ιτα­λι­κή αρι­στε­ρά, καθώς πρό­βα­λε ρι­ζο­σπα­στι­κές αιχ­μές όπως η πλή­ρης ανα­τρο­πή του πα­λιού και φθαρ­μέ­νου πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος, η άμεση δη­μο­κρα­τία, η αμ­φι­σβή­τη­ση του ευ­ρώ­ως μο­νό­δρο­μου αλλά και η απαί­τη­ση του 20ω­ρου ενά­ντια στην ανερ­γία. Ταυ­τό­χρο­να μας θυ­μί­ζει πως ζούμε σε μια εποχή όπου οι ιδε­ο­λο­γι­κές ταυ­τό­τη­τες βρί­σκο­νται σε βαθιά κρίση.

Στα μάτια της ελ­λη­νι­κής κοι­νω­νί­ας ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ δεν μοιά­ζει ασφα­λώς με την ιτα­λι­κή Επα­νί­δρυ­ση των κε­ντρο­α­ρι­στε­ρών επι­λο­γών του πα­ρελ­θό­ντος αλλά πρέ­πει να εξά­γει συ­μπε­ρά­σμα­τα από το μέ­γε­θος της οργής και της απα­ξί­ω­σης του πο­λι­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κού συ­στή­μα­τος σε ση­μα­ντι­κά κοι­νω­νι­κά κομ­μά­τια που βρί­σκουν έκ­φρα­ση – απου­σία της πει­στι­κής αρι­στε­ράς - ακό­μη­και σε με­τα­μο­ντέρ­να μορ­φώ­μα­τα όπως το ιτα­λι­κό «κόμμα των 5 αστέ­ρων».

Το πλε­ο­νέ­κτη­μα του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αφορά αφε­νός στην ύπαρ­ξη ισχυ­ρής και αν­θε­κτι­κής αρι­στε­ρής συ­νεί­δη­σης σε με­γά­λο κοι­νω­νι­κό τμήμα στην Ελ­λά­δα και αφε­τέ­ρου ότι δια­θέ­τει ως ρι­ζο­σπα­στι­κή αρι­στε­ρά την δυ­να­τό­τη­τα να δώσει με αξιώ­σεις την απο­λύ­τως κρί­σι­μη μάχη των ιδεών. Ωστό­σο αυτή η μάχη στην κλί­μα­κα του 30% δεν δί­νε­ται με σκέτη ιδε­ο­λο­γι­κή προ­πα­γάν­δα. Οι ιδέες υπάρ­χουν μέσα στις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές που αμ­φι­σβη­τούν (ή όχι) το συ­νο­λι­κό κα­πι­τα­λι­στι­κό πλαί­σιο, το οποίο σή­με­ρα είναι ταυ­τι­σμέ­νο διε­θνώς με την κρίση της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής και των όποιων πα­ραλ­λα­γών της.

Γι αυτό έχει κα­θο­ρι­στι­κή ση­μα­σία η επι­μο­νή στην «κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς» ένα­ντι οποιασ­δή­πο­τε άλλης κυ­βερ­νη­τι­κής φόρ­μου­λας με την συμ­με­το­χή της αρι­στε­ράς, η μο­νο­με­ρής ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου και η αμ­φι­σβή­τη­ση του χρέ­ους με άμεση παύση πλη­ρω­μών των το­κο­χρε­ο­λυ­σί­ων, η άμεση υλο­ποί­η­ση μέ­τρων όπως η επα­να­φο­ρά του βα­σι­κού μι­σθού και άλλων ερ­γα­σια­κών δι­καιω­μά­των, η εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των στρα­τη­γι­κών το­μέ­ων της οι­κο­νο­μί­ας, η διεύ­ρυν­ση της δη­μο­κρα­τί­ας με μορ­φές κοι­νω­νι­κού και ερ­γα­τι­κού ελέγ­χου.

Απέ­να­ντι σε μια κυ­βέρ­νη­ση που τα­λαι­πω­ρεί­ται από την οι­κο­νο­μι­κή αβε­βαιό­τη­τα αλλά και την σω­ρεία σκαν­δά­λων που δεν της επι­τρέ­πουν να ξε­φύ­γει από την ει­κό­να του σά­πιου και δια­πλεγ­μέ­νου πο­λι­τι­κού συ­στή­μα­τος – η κα­τα­δί­κη σε ισό­βια του εκλε­κτού του Σα­μα­ρά δη­μάρ­χου της Θεσ­σα­λο­νί­κης Πα­πα­γε­ωρ­γό­που­λου είναι το τε­λευ­ταίο αλλά σί­γου­ρα όχι έσχα­το πα­ρά­δειγ­μα – η απά­ντη­ση βρί­σκε­ται στην κα­τεύ­θυν­ση που αντι­με­τώ­πι­σε ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ την απερ­γία της 20 Φλε­βά­ρη. Πήρε την πλήρη πο­λι­τι­κή ευ­θύ­νη για την ορ­γά­νω­σή της ως πο­λι­τι­κή απερ­γία με αί­τη­μα την πτώση της κυ­βέρ­νη­σης και την ανα­τρο­πή του μνη­μο­νί­ου (χωρίς αυτό να ση­μαί­νει την απα­ξί­ω­ση και υπο­κα­τά­στα­ση του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος αλλά ταυ­τό­χρο­να και χωρίς να οδη­γεί σε αδρά­νεια ελέω «στε­ρε­ο­τύ­πων» για την σχέση του κόμ­μα­τος με το κί­νη­μα). Έδωσε πε­ριε­χό­με­νο στην δράση των μελών του και γε­νι­κό­τε­ρα στην «πο­λι­τι­κή των απ’ τα κάτω». Έκανε ένα ση­μα­ντι­κό βήμα στην κα­τεύ­θυν­ση της οι­κο­δό­μη­σης πραγ­μα­τι­κών σχέ­σε­ων με την κοι­νω­νία πέρα από την εκλο­γι­κή επιρ­ροή και τις πε­λα­τεια­κές με­θό­δους των κα­τε­στη­μέ­νων κομ­μά­των εξου­σί­ας. Χρειά­ζε­ται επι­μο­νή σ’ αυτή την κα­τεύ­θυν­ση και πίστη πως μέσα στην βαθιά κρίση η οι­κο­δό­μη­ση των όρων της μα­ζι­κής και συ­νά­μα συ­νει­δη­τής κοι­νω­νι­κής κί­νη­σης, είναι ο μόνος δρό­μος για την «κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς» και την ιστο­ρι­κή ανα­τρο­πή με πα­νευ­ρω­παϊ­κή και διε­θνή απή­χη­ση αλλά και ανοι­χτό στρα­τη­γι­κό ορί­ζο­ντα, προς τον Σο­σια­λι­σμό.

Ετικέτες