Μετά την προσωρινή αναδίπλωσή της, στα μέσα Δεκέμβρη, υπό την πίεση και της κατακραυγής, αλλά και των κινητοποιήσεων των εργαζομένων, η κυβέρνηση έρχεται να επαναφέρει τη ρύθμιση για την περιστολή του δικαιώματος της απεργίας στο πακέτο προαπαιτούμενων μέτρων.
Το συγκεκριμένο μέτρο αποτελεί ποιοτικό άλμα στα αντεργατικά μέτρα των μνημονιακών ετών. Και αυτό επειδή δεν έρχεται να θίξει απλώς ένα κατακτημένο εργατικό δικαίωμα –όχι ότι έχουν μείνει πολλά ανέπαφα– αλλά γιατί έρχεται να περιστείλει ένα από τα βασικότερα μέτρα πίεσης, αντίστασης και αντεπίθεσης που διαθέτουν οι εργαζόμενοι για να προασπίζονται τις κατακτήσεις τους και να διεκδικούν.
Το γεγονός ότι η κυβέρνηση θα επιχειρήσει να ντύσει ιδεολογικά το μέτρο με έναν μανδύα δημοκρατίας δεν μπορεί να αναιρέσει ότι αποτελεί βαθιά νεοφιλελεύθερη τομή στην υφιστάμενη εργατική νομοθεσία και ευχής έργο για την εργοδοσία. Αυτό είναι καταρχήν πρόδηλο από το γεγονός ότι είναι ένα από τα μέτρα στα οποία η αξιωματική αντιπολίτευση της ΝΔ δεν αντιπαρατίθεται ούτε καν επικοινωνιακά. Και χωρίς να υπήρχε αυτό το δεδομένο, όμως, είναι προφανές ότι το μέτρο χτυπάει ακριβώς εκείνες τις δυνάμεις του εργατικού κινήματος που συνεχίζουν να λειτουργούν, να λαμβάνουν αποφάσεις και να δρουν κόντρα στην απραξία των πλειοψηφιών της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ.
Τα πρωτοβάθμια σωματεία στα οποία ο συσχετισμός δυνάμεων, τόσο όσον αφορά τη γεωμετρία των δυνάμεων που συμμετέχουν σε αυτά, όσο και απέναντι στην εργοδοσία, τους δίνει τη δυνατότητα να απεργούν και να νικάνε. Τέτοια σωματεία είναι συνήθως σωματεία του ιδιωτικού τομέα με συγκεντρωμένη δύναμη σε μεγάλες επιχειρήσεις, όπου συγκεντρώνονται πολλοί εργαζόμενοι, πράγμα που έχει δύο απολήξεις. Από τη μία η συνεύρεση πολλών εργαζομένων σε έναν εργασιακό χώρο δίνει τη δυνατότητα να δημιουργούνται δεσμοί εμπιστοσύνης κι αγώνα, συναίσθηση της ταξικής θέσης των εργαζομένων, αντίληψη ότι η επιχείρηση δεν είναι «μια οικογένεια» ή «μια ομάδα», όπως συνήθως θέλουν να παρουσιάζουν οι εργοδότες. Από την άλλη, σε συγκεντρωμένες μονάδες είναι ευκολότερο να γίνει αποκλεισμός και να περιφρουρηθεί μια απεργία και να προκαλέσει ασφυξία στην εργοδοσία, αναγκάζοντάς την να υποχωρήσει σε επιμέρους μάχες.
Στη φάση της πρώτης κατάθεσης της συγκεκριμένης τροπολογίας, διάφορα κυβερνητικά φερέφωνα υποστήριζαν ότι η τροπολογία θα επανέλθει διαφοροποιημένη και θα αφορά μονάχα τα τοπικά επιχειρησιακά σωματεία. Ακριβώς δηλαδή τα σωματεία που μπορούν να αξιοποιήσουν τη συγκεντρωμένη τους δύναμη σε μεγαλύτερο βαθμό σε σχέση με τα κλαδικά ή τα ομοιοεπαγγελματικά σωματεία, που αντικειμενικά έχουν μεγαλύτερη διασπορά δυνάμεων.
*Ο Γιάννος Γιαννόπουλος είναι μέλος της ΕΕ του ΜΕΤΑ και του «Ρεσάλτο στη Γαλέρα», στο ΕΚΑ
Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
