Η επικοινωνία είναι ένα μέσο μοιράσματος και ένας τρόπος ενδυνάμωσης των σχέσεων. Τι γίνεται, όμως, όταν αυτή δεν υπάρχει; Ποιες μπορεί να είναι οι αιτίες; Οφείλετε σε συναισθηματική ελλείμματα ή υπάρχουν και πιο βαθύτερα αίτια; Πως επιδρά στις οικογενειακές και κοινωνικές σχέσεις;
Η ταινία «Σελήνη, 66 ερωτήσεις», της Ζακλίν Λέντζου, επικεντρώνεται σε οικογενειακές σχέσεις, με ελλιπείς έως ανύπαρκτες μορφές επικοινωνίας. Στην προκειμένη περίπτωση μέσα από το σχήμα πατέρας-κόρη δείχνει τις προβληματικές σχέσεις μεταξύ κόρης (Άρτεμης) και πατέρα (Πάρης).
Όμως, γιατί η Λέντζου επέλεξε ως τίτλο τη Σελήνη; Ίσως, επειδή το φεγγάρι μας φέρνει στον νου κάποιες αναμνήσεις, ευχάριστες ή δυσάρεστες; Ίσως, για τις προσδοκίες που μας δημιουργεί, και συνεπώς μια μελαγχολική διάθεση που μας φέρνει; Ίσως, για τη διαφορετικότητα της φύσης; Ίσως για τη ρομαντική διάθεση που μας προκαλεί; Ίσως για όλα αυτά μαζί;
Η Άρτεμη ύστερα από μακρόχρονη απουσία επιστρέφει στην Αθήνα για να φροντίσει τον άρρωστο πατέρα της, που πάσχει από σοβαρό αυτοάνοσο νόσημα. Η συμβίωση δε είναι εύκολη, καθώς δεν γνωρίζει επί της ουσίας ο ένας τον άλλο συναισθηματικά. Εκείνη θεωρεί ότι ήταν ένας απόμακρος και δύστροπος πατέρας, καθόλου τρυφερός, δεν μιλούσε ποτέ και την κρατούσε σε απόσταση. Παρ’ όλα αυτά, η Άρτεμης τον φροντίζει όσο καλύτερα γίνεται, περνώντας πολλές ώρες μαζί του, ενώ στα ενδιάμεσα διαστήματα προσπαθεί να ξεδώσει χορεύοντας, ποτίζοντας τον κήπο, κάνοντας γυμναστική ή συντροφιά με την παρέα της. Εν τω μεταξύ, επισκέπτεται τον πατέρα της ένας παλιός του φίλος, με τον οποίο κατά πως φαίνεται έχουν μια ιδιαίτερη σχέση αγάπης.
Σιγά σιγά, κόρη και πατέρας έρχονται πολύ κοντά, αρχίζουν να γνωρίζονται και να αποκαθίσταται η σχέση τους. Μέχρι που έρχεται η ανατρεπτική αποκάλυψη, για τον πατέρα της, η οποία θα κάνει την κοπέλα να τον καταλάβει καλύτερα από το βαρύ φορτίο που κουβαλούσε και καθόριζε την ζωή του. Είναι και το σημείο καμπής για να αγαπήσει εκ νέου ο ένας τον άλλο. Η σκηνή προς το τέλος, όταν είναι μαζί στο εστιατόριο, είναι υπέροχη και συγκινητική. Η αποκάλυψη του παλαιού τραύματος του πατέρα είναι λύτρωση τόσο για τον ίδιο όσο και για την ίδια από το δικό της τραύμα της παιδικής της ηλικίας. Η αποκατάσταση της επικοινωνίας τους είναι μια ψυχοθεραπευτική διαδικασία, που βγάζει και τους δύο πιο δυνατούς.
Είναι μια ταινία για τα ανείπωτα, για τα κρυμμένα μυστικά, τα σκοτεινά μας σημεία, τον ανθρώπινο πόνο, τις κοινωνικές και οικογενειακές συμβάσεις, αλλά και την μοναξιά που προκαλούν. Ταυτόχρονα, είναι και μια ταινία που μιλά για την ανάγκη επικοινωνίας των ανθρώπων. Διότι, μια από τις στρεβλώσεις που μπορεί να μας συντροφεύουν στην ώριμη ζωή μας και σκοτεινιάζει την ψυχή μας, έρχεται από το παρελθόν ότι οι σημαντικοί άλλοι για εμάς θα πρέπει να αντιληφθούν τις ανάγκες μας, χωρίς εμείς να χρειαστεί να τις εκφράσουμε. Είναι ο απόηχος της βρεφικής μας ηλικίας, όταν δεν ήμασταν σε θέση να φροντίσουμε τον εαυτό μας και να εκφράσουμε τις ανάγκες μας, οπότε οι φροντιστές μας, προσπαθούσαν να μαντέψουν τι χρειαζόμαστε για να μας το παρέχουν.
Όμως, για να κλείσουμε όπως ξεκινήσαμε, η επικοινωνία είναι πράγματι το μέσο μοιράσματος και ένας τρόπος ενδυνάμωσης τόσο των σχέσεων με τον εαυτό μας όσο και με τους πολύτιμους άλλους. Εξάλλου γι’ αυτό μιλάει και η ταινία: «Για την αγάπη, την κίνηση και την ροή (και την έλλειψη αυτών)».
