1η Δεκέμβρη. Παγκόσμια ημέρα επαγρύπνησης και ενημέρωσης για τον HIV/AIDS. Αν και έχουν περάσει 35 χρόνια από την έναρξη της πανδημίας και 20 χρόνια από την εφαρμογή της αντιρετροϊκής αγωγής, εντούτοις το τοπίο στην Ελλάδα του 2015 παραμένει τριτοκοσμικό. Πίσω από τις λαμπερές αφίσες και τις γεμάτες αισιοδοξία εκδηλώσεις, κρύβεται η πραγματικότητα της μνημονιακής πολιτικής στο χώρο της υγείας που αναπόφευκτα έχει επηρεάσει τους ασθενείς μεHIV/AIDS.

            Τα στα­τι­στι­κά δεν είναι αι­σιό­δο­ξα. Στα­θε­ρά υψηλά πο­σο­στά νέων μο­λύν­σε­ων, απα­ξί­ω­ση κρα­τι­κών δομών πα­ρο­χής υγειο­νο­μι­κής πε­ρί­θαλ­ψης και ενη­μέ­ρω­σης, συ­νε­χείς ελ­λεί­ψεις φαρ­μά­κων, είναι με­ρι­κά από τα στοι­χεία που συ­γκρο­τούν το τοπίο στη ση­με­ρι­νή Ελ­λά­δα, απο­τέ­λε­σμα της 5ε­τούς πλέον μνη­μο­νια­κής πο­λι­τι­κής.

            Η ΛΑΕ με κάθε ευ­και­ρία το­νί­ζει την αδιέ­ξο­δη και εγκλη­μα­τι­κή πο­λι­τι­κή στον χώρο της υγεί­ας, απο­τέ­λε­σμα της οποί­ας είναι, με­τα­ξύ των άλλων, και η έλ­λει­ψη αντι­ρε­τροϊ­κών σκευα­σμά­των που έχει γίνει πλέον κα­θη­με­ρι­νό φαι­νό­με­νο στο φαρ­μα­κείο του νο­σο­κο­μεί­ου ΑΧΕΠΑ. Το μο­να­δι­κό φαρ­μα­κείο που κα­λύ­πτει τις ανά­γκες της ευ­ρύ­τε­ρης πε­ριο­χής Μα­κε­δο­νί­ας, Ηπεί­ρου και Θεσ­σα­λί­ας, χο­ρη­γεί με το στα­γο­νό­με­τρο φάρ­μα­κα σε ασθε­νείς που πρέ­πει να λαμ­βά­νουν αδια­λεί­πτως την αγωγή τους, θέ­το­ντας σε κίν­δυ­νο την ίδια τους τη ζωή. Πα­ράλ­λη­λα, συ­νε­χί­ζε­ται η υπο­στε­λέ­χω­ση των Μο­νά­δων Ει­δι­κών Λοι­μώ­ξε­ων, ενώ δεν έχει ακόμα δη­μιουρ­γη­θεί ανε­ξάρ­τη­το κον­δύ­λι για την κά­λυ­ψη ανε­λα­στι­κών φαρ­μα­κευ­τι­κών δα­πα­νών, με­τα­ξύ των οποί­ων συ­γκα­τα­λέ­γο­νται και τα αντι­ρε­τροϊ­κά.

            Με αφορ­μή την αυ­ρια­νή ημέρα, η ΛΑΕ επι­ση­μαί­νει για ακόμα μια φορά την ισο­πέ­δω­ση που επέ­φε­ραν οι μνη­μο­νι­κές πο­λι­τι­κές στις κρα­τι­κές δομές πα­ρο­χής υγεί­ας. Λύση και στον χώρο της υγεί­ας είναι η επα­να­χά­ρα­ξη εθνι­κής, αν­θρω­πο­κε­ντρι­κής οι­κο­νο­μι­κής πο­λι­τι­κής, απαλ­λαγ­μέ­νης από δα­νει­στές, χρέη και μνη­μό­νια, ώστε να επα­νέλ­θει στο επί­κε­ντρο της πο­λι­τι­κής υγεί­ας ο ασθε­νής, ο πο­λί­της, η κοι­νω­νία.