25 Νοέμβρη: Παγκόσμια μέρα ενάντια στη βία κατά των γυναικών

Με αφορ­μή την 25η Νο­εμ­βρί­ου, Πα­γκό­σμια Μέρα για την εξά­λει­ψη της βίας κατά των γυ­ναι­κών, οι γυ­ναί­κες σε όλο τον κόσμο βγαί­νουν στο δρόμο για να διεκ­δι­κή­σουν ζωή με ασφά­λεια, αξιο­πρέ­πεια χωρίς κα­τα­πί­ε­ση και εκ­με­τάλ­λευ­ση. Αυτό μπο­ρεί να ακού­γε­ται δε­δο­μέ­νο «στην πο­λι­τι­σμέ­νη Ευ­ρώ­πη» που ζούμε, όμως μόνο αυτό δεν είναι. Στην Ελ­λά­δα, μόνο μέσα σε ένα χρόνο, η τη­λε­φω­νι­κή γραμ­μή SOS 15900 για γυ­ναί­κες θύ­μα­τα βίας έλαβε 5.041 κλή­σεις και 113 ηλε­κτρο­νι­κά μη­νύ­μα­τα. Μόνο τα επί­ση­μα στοι­χεία της αστυ­νο­μί­ας μι­λούν για έναν βια­σμό κάθε τρείς μέρες και μια από­πει­ρα κάθε εβδο­μά­δα. Κι αυτά τα νού­με­ρα είναι μόνο εν­δει­κτι­κά. Λόγω της στο­χο­ποί­η­σης που δέ­χο­νται οι γυ­ναί­κες, αλλά και του γε­γο­νό­τος ότι συχνά οι πε­ρι­πτώ­σεις κα­κο­ποί­η­σης  δεν φτά­νουν καν σε δίκη (και όταν φτά­νουν, σπά­νια υπάρ­χει κα­τα­δί­κη του δρά­στη), το πιο συχνό φαι­νό­με­νο είναι να μην κα­ταγ­γέλ­λουν την κα­κο­ποί­η­σή τους, επο­μέ­νως το συ­ντρι­πτι­κό πο­σο­στό των πε­ρι­πτώ­σε­ων δεν κα­τα­γρά­φε­ται που­θε­νά.

Όμως το ζή­τη­μα της σω­μα­τι­κής βίας είναι μία μόνο πλευ­ρά της έμ­φυ­λης βίας. Κάθε μέρα οι γυ­ναί­κες ερ­χό­μα­στε αντι­μέ­τω­πες με τη βία: με την πα­ρε­νό­χλη­ση στο δρόμο, στα ΜΜΜ, με πα­ρα­βια­στι­κές συ­μπε­ρι­φο­ρές στη δου­λειά μας, στη σχολή, στο σχο­λείο μας, με σε­ξι­στι­κά σχό­λια και υπο­τι­μη­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση. Βία είναι και η οι­κο­νο­μι­κή και ερ­γα­σια­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση, μέσω των κα­τώ­τε­ρων μι­σθών και της επι­σφα­λούς ερ­γα­σί­ας. Στην Ελ­λά­δα της κρί­σης η δια­φο­ρά των συ­νο­λι­κών απο­δο­χών με­τα­ξύ γυ­ναι­κών και αν­δρών ανέρ­χε­ται στο 45,2% (χα­μη­λό­τε­ρες απο­δο­χές, με λι­γό­τε­ρες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας), ενώ η μι­σθο­λο­γι­κή δια­φο­ρά στο 15% (χα­μη­λό­τε­ρες ωριαί­ες απο­δο­χές, λι­γό­τε­ρες ώρες ερ­γα­σί­ας σε έμ­μι­σθες θέ­σεις ερ­γα­σί­ας και χα­μη­λό­τε­ρα πο­σο­στά απα­σχό­λη­σης, για πα­ρά­δειγ­μα δια­κο­πή στα­διο­δρο­μί­ας για τη φρο­ντί­δα παι­διών ή συγ­γε­νι­κών προ­σώ­πων). Τα χρό­νια των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών και της λι­τό­τη­τας, η φτώ­χεια φά­νη­κε πως είναι γέ­νους θη­λυ­κού. Από τη μία πλευ­ρά μέσα στον καιρό της κρί­σης η έμ­φυ­λη βία αυ­ξή­θη­κε και οι δα­πά­νες του κοι­νω­νι­κού κρά­τους για την προ­στα­σία των γυ­ναι­κών μειώ­θη­καν και από την άλλη οι γυ­ναί­κες έχουν πολύ υψηλό πο­σο­στό κιν­δύ­νου φτώ­χειας από το αντί­στοι­χο αντρι­κό, ενώ τα στε­ρε­ό­τυ­πα και ο μι­σο­γυ­νι­σμός στους χώ­ρους ερ­γα­σί­ας αυ­ξά­νουν το πο­σο­στό ανερ­γί­ας των γυ­ναι­κών.

Η κα­τα­πί­ε­ση των γυ­ναι­κών είναι βαθιά συν­δε­δε­μέ­νη με την κα­πι­τα­λι­στι­κή εκ­με­τάλ­λευ­ση. Σε έναν κόσμο όπου ο κα­πι­τα­λι­σμός έχει εν­σω­μα­τώ­σει τις πα­τριαρ­χι­κές δομές, όπου οι έμ­φυ­λες ταυ­τό­τη­τες είναι ιστο­ρι­κά κα­τα­σκευά­σμα­τα που έντε­χνα επι­βάλ­λουν οι κυ­ρί­αρ­χες τά­ξεις, οι γυ­ναί­κες βρι­σκό­μα­στε σε έναν διαρ­κή αγώνα ενά­ντια σε κάθε μορφή βίας. Τον απο­κλει­σμό από την αγορά ερ­γα­σί­ας, την υπο­τί­μη­σή μας, το μι­σο­γυ­νι­σμό που δια­χέ­ε­ται σε όλα τα κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα και όλες τις κρα­τι­κές δομές, τις σε­ξουα­λι­κές πα­ρε­νο­χλή­σεις, τους βια­σμούς, τις γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες, την απα­γό­ρευ­ση των αμ­βλώ­σε­ων, τις σε­ξι­στι­κές απο­φά­σεις δι­κα­στη­ρί­ων. Η αθώ­ω­ση των σω­μα­τε­μπό­ρων που εμπλέ­κο­νται στην υπό­θε­ση του «Χω­ριά­τι­κου», όπου το δι­κα­στι­κό σύ­στη­μα με τον πιο κυ­νι­κό τρόπο κα­τα­πά­τη­σε τα δι­καιώ­μα­τα των γυ­ναι­κών στε­ρώ­ντας από τα θύ­μα­τα την από­δο­ση δι­καιο­σύ­νης, είναι το πιο τρα­ντα­χτό πα­ρά­δειγ­μα για το πώς αντι­με­τω­πί­ζο­νται οι γυ­ναί­κες από τις επί­ση­μες δομές του κρά­τους.

Σε αυτά τα γε­γο­νό­τα δεν μέ­νου­με θε­α­τές. Ήδη σε ολό­κλη­ρο τον κόσμο οι γυ­ναί­κες ξε­ση­κώ­νο­νται ενά­ντια στον σε­ξι­σμό. Από τις ΗΠΑ και τον φε­μι­νι­στι­κό αγώνα ενά­ντια στον Τραμπ, στο κί­νη­μα ενά­ντια στις γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες στη Λα­τι­νι­κή Αμε­ρι­κή, στο φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα στην Ισπα­νία, είναι κα­θή­κον μας να εί­μα­στε όλες και όλοι πα­ρού­σες/όντες στο φε­μι­νι­στι­κό κί­νη­μα που γεν­νιέ­ται στην Ελ­λά­δα. Και το πιο ση­μα­ντι­κό: Να ανα­γνω­ρί­σου­με και να πο­λε­μή­σου­με τον σε­ξι­σμό σε όλες του τις μορ­φές. Από τις γυ­ναι­κο­κτο­νί­ες, τους βια­σμούς και την εν­δο­οι­κο­γε­νεια­κή βία, στα σε­ξι­στι­κά «αστεία», στο βλέμ­μα, στον κα­θη­με­ρι­νό λόγο. Δεν αρκεί να πα­λεύ­ει η κα­θε­μία μόνη της. Ήρθε η ώρα να συλ­λο­γι­κο­ποι­ή­σου­με τις οργές μας και να βγού­με στο δρόμο, φω­νά­ζο­ντας: «Θα μας βρί­σκε­τε απέ­να­ντι σας».

Και σε αυτή τη διαρ­κή μάχη χρεια­ζό­μα­στε συμ­μά­χους. Πρώτα απ’ όλα τις γυ­ναί­κες με τις οποί­ες ζούμε, ερ­γα­ζό­μα­στε, σπου­δά­ζου­με και περ­πα­τού­με μαζί. Τους άντρες συ­να­δέλ­φους και συ­ντρό­φους μας. Τα σω­μα­τεία και τα συν­δι­κά­τα. Τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες και τα κόμ­μα­τα της Αρι­στε­ράς. Η μάχη που δί­νου­με, αφορά όλη την κοι­νω­νία. Πα­λεύ­ου­με για να αλ­λά­ξου­με τις ζωές μας, όμως στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα αυτή είναι και μια πάλη για να αλ­λά­ξου­με τον κόσμο.

Ετικέτες