Η Γενική Απεργία στις 10 Ιούνη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αφετηρία ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης.
Η κυβέρνηση κατέθεσε στην Βουλή το νομοσχέδιο Χατζηδάκη το οποίο αποτελεί χωρίς αμφιβολία την σημαντικότερη επίθεση στην εργατική τάξη εδώ και πολλές δεκαετίες καθώς χαρακτηρίζεται από την αμφισβήτηση έως κατάργηση του ίδιου του 8ωρου! Ταυτόχρονα ακρωτηριάζει τις συνδικαλιστικές δυνατότητες αντίστασης και υποτιμά τον ρόλο και την λειτουργία του ΣΕΠΕ. Πρόκειται για μια επιλογή που επιδιώκει να σφραγίσει την σκληρή, νεοφιλελεύθερη στρατηγική του Μητσοτάκη και τον ιστορικό του ρεβανσισμό απέναντι στις εργατικές - λαϊκές κατακτήσεις στα χρόνια της Μεταπολίτευσης. Αποτελεί την κορωνίδα μιας σειράς νόμων σε βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας και σε όφελος της εγχώριας καπιταλιστικής ελίτ που περνά η κυβέρνηση της ΝΔ διαρκώς και αδιάκοπα τα δύο χρόνια που βρίσκεται στην κυβέρνηση, βοηθούμενη τόσο από το «πανδημικό καθεστώς» όσο και από την «αφλογιστία» της αξιωματικής αντιπολίτευσης του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σε διαρκή και βαθιά δεξιά στροφή.
Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης συμβολίζει όχι την αναζήτηση συναινέσεων αλλά την αυταρχική επιβολή παρά τις προπαγανδιστικές προσπάθειες προς την κοινή γνώμη. Αποτελεί πολιτική αντιπαράθεση της κυβέρνησης «εναντίον όλων» και γι’ αυτό αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημασία πέραν της αναμφισβήτητης αντεργατικής ουσίας του ν/σ. Είναι μια επιλογή μετωπικής σύγκρουσης στο ταξικό και στο πολιτικό πεδίο με συνέπειες διαρκείας.
Αυτή η εικόνα αποτυπώνεται τόσο στο συνδικαλιστικό όσο και στο πολιτικό πεδίο. Η ντε φάκτο «σύμπτωση» ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ ενάντια στο ν/σ δεν έχει προηγούμενο (ιδιαίτερα για το ΚΙΝΑΛ που απέφευγε συστηματικά να συγκρουστεί ουσιαστικά με την κυβέρνηση της ΝΔ. Οι υπόλοιποι τρεις είχαν «ξαναβρεθεί» στην πρωτοβουλία ενάντια στον αυταρχισμό την 17 Νοέμβρη). Ανάλογα και η απόφαση της, από καιρό εκτεθειμένης με τις προκλητικά φιλοκυβερνητικές επιλογές της, ηγεσίας της ΓΣΕΕ να προκηρύξει 24ωρη απεργία.
Η απεργία στις 10 / 6 είναι η πρώτη «Γενική Απεργία» (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) επί κυβέρνησης ΝΔ!
Μικρή και μεγάλη εικόνα
Εδώ λοιπόν σχηματίζεται μια «μεγάλη» και μια «μικρή» εικόνα, όχι κατ’ ανάγκη σε αναλογία.
Στη «μεγάλη» εικόνα το νομοσχέδιο του Χατζηδάκη διαμορφώνει όρους εμφάνισης εκτεταμένου αντιπολιτευτικού συσχετισμού (έστω κι αν αυτό συμβαίνει αντικειμενικά επί του συγκεκριμένου ν/σ και όχι ως πολιτικό μέτωπο) δίνοντας ταυτόχρονα την δυνατότητα αυτό να εκφραστεί και δυναμικά κινηματικά. Δεν πρέπει να μένει αμφιβολία ότι η προκήρυξη Γενικής Απεργίας της 10/6 καταγράφει σημαντικό αντικυβερνητικό μήνυμα τόσο προς την κυβέρνηση όσο και προς το κοινωνικό ακροατήριο. Εν δυνάμει το δυνατότερο μέχρι σήμερα.
Φυσικά αυτή η περιγραφή δεν συνεπάγεται αυτόματα τις πολιτικές επιλογές ούτε και τις δυνατότητες των συνδικαλιστικών φορέων και των πολιτικών σχηματισμών της Αριστεράς. Εντούτοις βάζει ένα πλαίσιο κατεύθυνσης, αυτό της επιδίωξης της συγκέντρωσης της (ταξικής, πολιτικής, αντικυβερνητικής) δύναμης.
Η «μικρή» εικόνα συγκροτείται από τις αντιφάσεις και τις αδυναμίες των πραγματικών δυνάμεων του εργατικού/ συνδικαλιστικού κινήματος και της πολιτικής Αριστεράς.
Τόσο το ΚΙΝΑΛ όσο και η ΓΣΕΕ με την ηγεσία Παναγόπουλου όλα τα προηγούμενα χρόνια βρίσκονται σε «ελεύθερη, δεξιά πτώση». Για το πρώην ΠΑΣΟΚ η αντίθεση στο ν/σ Χατζηδάκη είναι η πρώτη σοβαρή αντίθεση στην κυβέρνηση Μητσοτάκη (μετά από τόσες συνεργασίες, συμπαρατάξεις, συγκυβέρνηση, από το 1ο μνημόνιο και μετά). Εξάλλου ο χώρος αυτός διεκδικείται όχι μόνο από τον ΣΥΡΙΖΑ αλλά επίσης από την ιστορική του αντίπαλο, τη ΝΔ. Η περίπτωση δε της ΓΣΕΕ «Παναγόπουλου» γράφει την δική της Ιστορία! Ιστορία επαίσχυντης συνθηκολόγησης με τον ταξικό εχθρό, μια κυριολεκτική ταξική προδοσία.
Αυτή την εικόνα της ταξικής και πολιτικής ανυποληψίας, εικόνα δυσφήμισης της αριστερής σοσιαλδημοκρατικής πολιτικής και εικονογράφηση του πιο θλιβερού ξεπεσμού της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας μοιάζει, συχνά, να ανταγωνίζεται ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ. Η σπουδή και η αγωνία του προέδρου του και της ηγετικής ομάδας να αντικαταστήσει πλήρως το σοσιαλφιλελεύθερο ΠΑΣΟΚ, απογοητεύει καθημερινά τόσες και τόσους που εξακολουθούν να ελπίζουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να είναι η αντιδεξιά εναλλακτική.
Συνδικαλιστικά ετεροκαθορίζεται ανάλογα με το κλίμα και τους εκάστοτε συσχετισμούς και πολιτικά υποδέχεται τον … Κεδίκογλου!
Απέναντι σ’ αυτήν την, ομολογουμένως, δύσκολη συνθήκη τα κόμματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς, το ΚΚΕ, το ΜΕΡΑ25, οι οργανώσεις της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς έχουν στηρίξει με κάθε τρόπο ότι κινηματικό, «απ΄τα κάτω» έχει εκφραστεί αυτή την διετία. Κορυφαία στιγμή η καταδίκη της Χρυσής Αυγής αλλά και πολλές άλλες περιπτώσεις αγωνιστικών ξεσπασμάτων. Στον χώρο της Υγείας και της Παιδείας συμμαχίες αριστερής, ριζοσπαστικής κατεύθυνσης δίνουν τον τόνο!
Παρόλα αυτά το πολιτικό πρόβλημα παραμένει στο επίκεντρο καθώς η ανάγκη ανασυγκρότησης της ριζοσπαστικής Αριστεράς με όρους μαζικού κοινωνικού ακροατηρίου και συμμετοχής παραμένει η πρόκληση των καιρών μετά την μεγάλη απογοήτευση που προκάλεσε η συνθηκολόγηση του ΣΥΡΙΖΑ το 2015 (και έκτοτε). Πρόβλημα το οποίο, αυτονόητα, μεταφέρεται και στο συνδικαλιστικό πεδίο.
Στην προκείμενη περίπτωση είναι σαφές πως ένας ριζοσπαστικός, αριστερός συσχετισμός επέτρεψε στην ΑΔΕΔΥ και σε ΕΚ να οργανώσουν ως κέντρο αγώνα, την αντίσταση στο αντεργατικό ν/σ Χατζηδάκη καλώντας σε απεργία στις 3/6. Η απόφαση της ΓΣΕΕ να προκηρύξει απεργία στις 10/6 αποτέλεσε ξεκάθαρα κίνηση διασπαστική και απεργοσπαστική. Με πλειοψηφία η ΑΔΕΔΥ μετέφερε την απεργία που είχε προκηρύξει για τις 3/6 στις 10/6 ώστε να εξασφαλίσει Γενική Απεργία, πέρα από τις απεργοσπαστικές προθέσεις της ηγεσίας της ΓΣΕΕ. Η διαφορετική αντιμετώπιση της πρόκλησης του Παναγόπουλου από τις δυνάμεις που εξασφάλιζαν την αριστερή κινηματική στάση της ΑΔΕΔΥ και κυρίως από το ΚΚΕ απ’ την μια και τις Παρεμβάσεις και το ΜΕΤΑ απ’ την άλλη, αναδεικνύει την δυσκολία της απάντησης. Το μεν ΚΚΕ, το οποίο επί σειρά ετών δοκιμάζει την επιλογή του «χωριστού πόλου», με το ΠΑΜΕ, και με τις γνωστές και εκτός συναγωνισμού οργανωτικές δυνατότητες, διέγνωσε (σωστά) την ανάγκη υπέρβασης της προβοκατόρικης κίνησης της ηγεσίας της ΓΣΕΕ και στήριξε την επιλογή της μεταφοράς της απεργίας της ΑΔΕΔΥ στην ημερομηνία της ΓΣΕΕ ώστε να επιτευχθεί η Γενική Απεργία. Όμως οι Παρεμβάσεις και το ΜΕΤΑ εξέδωσαν ανακοινώσεις που καταγγέλλουν αυτή την επιλογή της πλειοψηφίας της ΑΔΕΔΥ ως … δεξιά στροφή! Θα ήταν καλύτερα να έχουμε δύο χωριστές απεργίες, μία της ΑΔΕΔΥ στις 3 και μία της ΓΣΕΕ στις 10; Παρότι από τις ανακοινώσεις των Παρεμβάσεων και του ΜΕΤΑ δεν προκύπτει κάποιο πολιτικό/ συνδικαλιστικό σχέδιο και πάντως σίγουρα όχι ενιαίο, υπερασπίζονται την ως τώρα προσπάθεια στα πλαίσια της ΑΔΕΔΥ όπου ο αριστερός συσχετισμός έδωσε την δυνατότητα ενός ορισμένου βαθμού για βήματα συσπείρωσης Εργατικών Κέντρων και σωματείων. Εντούτοις φαίνεται πως παραβλέπουν την μείζονα πολιτική πρόκληση. Η διαλεκτική σχέση συνδικαλιστικών/ ταξικών αγώνων και πολιτικής Αριστεράς δεν έχει πάντα την ίδια φορά, από το κίνημα προς την Αριστερά! Είναι, στις μέρες μας, το αδύναμο και πολυδιασπασμένο πολιτικό στοιχείο – το έλλειμμα της μαζικής ριζοσπαστικής Αριστεράς και της αντίστοιχης εναλλακτικής πρότασης προς την εργατική τάξη και την κοινωνική πλειοψηφία - που εμποδίζει, από ένα σημείο και μετά, την συγκέντρωση της ταξικής και κινηματικής δύναμης των «από κάτω» και όχι βέβαια το αντίστροφο (δηλαδή η επιδίωξη οικοδόμησης πολιτικού φορέα στην βάση μαχητικών αλλά μικρών και απομονωμένων αγώνων). Ο σεχταρισμός και η απαξίωση του μαζικού ταξικού και κοινωνικού ακροατηρίου είναι λανθασμένη επιλογή και πολύ περισσότερο σε συνθήκες όπως αυτή που ζούμε, όπου η ανάγκη της συγκέντρωσης δύναμης ενάντια στον κοινό εχθρό (εν προκειμένω την κυβέρνηση Μητσοτάκη) είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την αναστροφή του δεξιού κλίματος (επίσης είναι εντελώς άχρηστο να προσπαθεί κανείς να κρύψει αυτή την πραγματικότητα επειδή είναι απεχθής).
«Κάτω το ν/σ Χατζηδάκη – κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη»!
Στις φαινομενικά δυσμενείς συνθήκες στο πεδίο της ταξικής και πολιτικής αντιπαράθεσης, του κινήματος και της Αριστεράς, η πάλη ενάντια σ’ αυτόν τον νόμο αποτελεί όχι ένα «στιγμιαίο» επεισόδιο αλλά καθήκον διαρκείας μέχρι να ανατραπεί συνολικά. Αποτελεί ένα σημείο τομής με ιδιαίτερη σημασία που δεν μπορεί να κατανοηθεί και να αντιμετωπιστεί μόνο με όρους κινηματικής και συνδικαλιστικής «αυτονομίας» καθώς επί της ουσίας είναι μία μείζονα πολιτική πρόκληση. Οι δυνατότητες ανατροπής της δεξιάς/ ακροδεξιάς κυβέρνησης Μητσοτάκη είναι υπαρκτές καθώς η νεοφιλελεύθερη επίθεση που αυτή πραγματοποιεί βάζει την κοινωνική πλειοψηφία απέναντι. Ωστόσο χρειάζεται υπομονή και επιμονή στην συγκρότηση της δύναμης του κόσμου της εργασίας σ’ ένα σχέδιο που θα ανοίγει ξανά την συζήτηση για την συγκέντρωση της δύναμης της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.
Η αντίσταση σ’ αυτόν τον νόμο και η προοπτική της είναι αντικειμενικά σύμφυτη με την αντικυβερνητική πάλη συνολικά: «κάτω ο νόμος Χατζηδάκη – κάτω η κυβέρνηση Μητσοτάκη»! Σύνθημα και στόχος αδιαίρετος καθώς η ανατροπή του νόμου/ σφραγίδα της νεοφιλελεύθερης εμμονής πλήττει στον ταξικό της πυρήνα και γκρεμίζει συνολικά την κυβερνητική πολιτική αλλά επίσης γιατί η πτώση της κυβέρνησης Μητσοτάκη αποκτά νόημα ως αποτέλεσμα της κίνησης των «από κάτω», ως ανατροπή «απ’ τα κάτω» και «απ’ τ’ αριστερά»! Δημιουργεί όρους για την εργατική/ λαϊκή αντεπίθεση πέρα από εκλογικά διλήμματα και εκβιασμούς.
Σήμερα δεν υπάρχει πολυτέλεια για διασπορά των δυνάμεων και μάλιστα την στιγμή της μάχης! Η Γενική Απεργία στις 10 Ιούνη μπορεί και πρέπει να αποτελέσει αφετηρία ανασυγκρότησης και αντεπίθεσης. Μπορεί και πρέπει να γίνει το επίκεντρο των προσπαθειών όλων των συνδικαλιστικών οργανώσεων και των πολιτικών συλλογικοτήτων της Αριστεράς.
