Σχετικά με την Γενική Απεργία στις 10/6

Η κυ­βέρ­νη­ση κα­τέ­θε­σε στην Βουλή το νο­μο­σχέ­διο Χα­τζη­δά­κη το οποίο απο­τε­λεί χωρίς αμ­φι­βο­λία την ση­μα­ντι­κό­τε­ρη επί­θε­ση στην ερ­γα­τι­κή τάξη  εδώ και πολ­λές δε­κα­ε­τί­ες καθώς χα­ρα­κτη­ρί­ζε­ται από την αμ­φι­σβή­τη­ση έως κα­τάρ­γη­ση του ίδιου του 8ωρου! Ταυ­τό­χρο­να ακρω­τη­ριά­ζει τις συν­δι­κα­λι­στι­κές δυ­να­τό­τη­τες αντί­στα­σης και υπο­τι­μά τον ρόλο και την λει­τουρ­γία του ΣΕΠΕ. Πρό­κει­ται για μια επι­λο­γή που επι­διώ­κει να σφρα­γί­σει την σκλη­ρή, νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη στρα­τη­γι­κή του Μη­τσο­τά­κη και τον ιστο­ρι­κό του ρε­βαν­σι­σμό απέ­να­ντι στις ερ­γα­τι­κές - λαϊ­κές κα­τα­κτή­σεις στα χρό­νια της Με­τα­πο­λί­τευ­σης. Απο­τε­λεί την κο­ρω­νί­δα μιας σει­ράς νόμων σε βάρος της κοι­νω­νι­κής πλειο­ψη­φί­ας και σε όφε­λος της εγ­χώ­ριας κα­πι­τα­λι­στι­κής ελίτ που περνά η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ διαρ­κώς και αδιά­κο­πα τα δύο χρό­νια που βρί­σκε­ται στην κυ­βέρ­νη­ση,  βοη­θού­με­νη τόσο από το «παν­δη­μι­κό κα­θε­στώς» όσο και από την «αφλο­γι­στία» της αξιω­μα­τι­κής αντι­πο­λί­τευ­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ που βρί­σκε­ται σε διαρ­κή και βαθιά δεξιά στρο­φή. 

Η επι­λο­γή αυτή της κυ­βέρ­νη­σης συμ­βο­λί­ζει όχι την ανα­ζή­τη­ση συ­ναι­νέ­σε­ων αλλά την αυ­ταρ­χι­κή επι­βο­λή παρά τις προ­πα­γαν­δι­στι­κές προ­σπά­θειες προς την κοινή γνώμη. Απο­τε­λεί πο­λι­τι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση της κυ­βέρ­νη­σης «ενα­ντί­ον όλων» και γι’ αυτό απο­κτά ακόμη με­γα­λύ­τε­ρη ση­μα­σία πέραν της αναμ­φι­σβή­τη­της αντερ­γα­τι­κής ου­σί­ας του ν/σ. Είναι μια επι­λο­γή με­τω­πι­κής σύ­γκρου­σης στο τα­ξι­κό και στο πο­λι­τι­κό πεδίο με συ­νέ­πειες διαρ­κεί­ας.

Αυτή η ει­κό­να απο­τυ­πώ­νε­ται τόσο στο συν­δι­κα­λι­στι­κό όσο και στο πο­λι­τι­κό πεδίο. Η ντε φάκτο «σύμ­πτω­ση» ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΚΙΝΑΛ, ΚΚΕ, ΜΕΡΑ ενά­ντια στο ν/σ δεν έχει προη­γού­με­νο (ιδιαί­τε­ρα για το ΚΙΝΑΛ που απέ­φευ­γε συ­στη­μα­τι­κά να συ­γκρου­στεί ου­σια­στι­κά με την κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ. Οι υπό­λοι­ποι τρεις είχαν «ξα­να­βρε­θεί» στην πρω­το­βου­λία ενά­ντια στον αυ­ταρ­χι­σμό την 17 Νο­έμ­βρη). Ανά­λο­γα και η από­φα­ση της, από καιρό εκτε­θει­μέ­νης με τις προ­κλη­τι­κά φι­λο­κυ­βερ­νη­τι­κές επι­λο­γές της, ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ να προ­κη­ρύ­ξει 24ωρη απερ­γία.

Η απερ­γία στις 10 / 6 είναι η πρώτη «Γε­νι­κή Απερ­γία» (ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ) επί κυ­βέρ­νη­σης ΝΔ!

Μικρή και με­γά­λη ει­κό­να

Εδώ λοι­πόν σχη­μα­τί­ζε­ται μια «με­γά­λη» και μια «μικρή» ει­κό­να, όχι κατ’ ανά­γκη σε ανα­λο­γία.

Στη «με­γά­λη» ει­κό­να το νο­μο­σχέ­διο του Χα­τζη­δά­κη δια­μορ­φώ­νει όρους εμ­φά­νι­σης εκτε­τα­μέ­νου αντι­πο­λι­τευ­τι­κού συ­σχε­τι­σμού (έστω κι αν αυτό συμ­βαί­νει αντι­κει­με­νι­κά επί του συ­γκε­κρι­μέ­νου ν/σ και όχι ως πο­λι­τι­κό μέ­τω­πο) δί­νο­ντας ταυ­τό­χρο­να την δυ­να­τό­τη­τα αυτό να εκ­φρα­στεί και δυ­να­μι­κά κι­νη­μα­τι­κά. Δεν πρέ­πει να μένει αμ­φι­βο­λία ότι η προ­κή­ρυ­ξη Γε­νι­κής Απερ­γί­ας της 10/6 κα­τα­γρά­φει ση­μα­ντι­κό αντι­κυ­βερ­νη­τι­κό μή­νυ­μα τόσο προς την κυ­βέρ­νη­ση όσο και προς το κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο. Εν δυ­νά­μει το δυ­να­τό­τε­ρο μέχρι σή­με­ρα.

Φυ­σι­κά αυτή η πε­ρι­γρα­φή δεν συ­νε­πά­γε­ται αυ­τό­μα­τα τις πο­λι­τι­κές επι­λο­γές ούτε και τις δυ­να­τό­τη­τες των συν­δι­κα­λι­στι­κών φο­ρέ­ων και των πο­λι­τι­κών σχη­μα­τι­σμών της Αρι­στε­ράς. Εντού­τοις βάζει ένα πλαί­σιο κα­τεύ­θυν­σης, αυτό της επι­δί­ω­ξης της συ­γκέ­ντρω­σης της (τα­ξι­κής, πο­λι­τι­κής, αντι­κυ­βερ­νη­τι­κής) δύ­να­μης.

Η «μικρή» ει­κό­να συ­γκρο­τεί­ται από τις αντι­φά­σεις και τις αδυ­να­μί­ες των πραγ­μα­τι­κών δυ­νά­με­ων του ερ­γα­τι­κού/ συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος και της πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς.

Τόσο το ΚΙΝΑΛ όσο και η ΓΣΕΕ με την ηγε­σία Πα­να­γό­που­λου όλα τα προη­γού­με­να χρό­νια βρί­σκο­νται σε «ελεύ­θε­ρη, δεξιά πτώση». Για το πρώην ΠΑΣΟΚ η αντί­θε­ση στο ν/σ Χα­τζη­δά­κη είναι η πρώτη σο­βα­ρή αντί­θε­ση στην κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη (μετά από τόσες συ­νερ­γα­σί­ες, συ­μπα­ρα­τά­ξεις, συ­γκυ­βέρ­νη­ση, από το 1ο μνη­μό­νιο και μετά). Εξάλ­λου ο χώρος αυτός διεκ­δι­κεί­ται όχι μόνο από τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ αλλά επί­σης από την ιστο­ρι­κή του αντί­πα­λο, τη ΝΔ. Η πε­ρί­πτω­ση δε της ΓΣΕΕ «Πα­να­γό­που­λου» γρά­φει την δική της Ιστο­ρία! Ιστο­ρία επαί­σχυ­ντης συν­θη­κο­λό­γη­σης με τον τα­ξι­κό εχθρό, μια κυ­ριο­λε­κτι­κή τα­ξι­κή προ­δο­σία.

Αυτή την ει­κό­να της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής ανυ­πο­λη­ψί­ας, ει­κό­να δυ­σφή­μι­σης της αρι­στε­ρής σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κής πο­λι­τι­κής και ει­κο­νο­γρά­φη­ση του πιο θλι­βε­ρού ξε­πε­σμού της συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας μοιά­ζει, συχνά, να αντα­γω­νί­ζε­ται ο ίδιος ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Η σπου­δή και η αγω­νία του προ­έ­δρου του και της ηγε­τι­κής ομά­δας να αντι­κα­τα­στή­σει πλή­ρως το σο­σιαλ­φι­λε­λεύ­θε­ρο ΠΑΣΟΚ, απο­γοη­τεύ­ει κα­θη­με­ρι­νά τόσες και τό­σους που εξα­κο­λου­θούν να ελ­πί­ζουν πως ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μπο­ρεί να είναι η αντι­δε­ξιά εναλ­λα­κτι­κή.

Συν­δι­κα­λι­στι­κά ετε­ρο­κα­θο­ρί­ζε­ται ανά­λο­γα με το κλίμα και τους εκά­στο­τε συ­σχε­τι­σμούς και πο­λι­τι­κά υπο­δέ­χε­ται τον … Κε­δί­κο­γλου!

Απέ­να­ντι σ’ αυτήν την, ομο­λο­γου­μέ­νως, δύ­σκο­λη συν­θή­κη τα κόμ­μα­τα της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς, το ΚΚΕ, το ΜΕ­ΡΑ­25, οι ορ­γα­νώ­σεις της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς έχουν στη­ρί­ξει με κάθε τρόπο ότι κι­νη­μα­τι­κό, «απ΄τα κάτω» έχει εκ­φρα­στεί αυτή την διε­τία. Κο­ρυ­φαία στιγ­μή η κα­τα­δί­κη της Χρυ­σής Αυγής αλλά και πολ­λές άλλες πε­ρι­πτώ­σεις αγω­νι­στι­κών ξε­σπα­σμά­των. Στον χώρο της Υγεί­ας και της Παι­δεί­ας συμ­μα­χί­ες αρι­στε­ρής, ρι­ζο­σπα­στι­κής κα­τεύ­θυν­σης δί­νουν τον τόνο!

Πα­ρό­λα αυτά το πο­λι­τι­κό πρό­βλη­μα πα­ρα­μέ­νει στο επί­κε­ντρο καθώς η ανά­γκη ανα­συ­γκρό­τη­σης της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς με όρους μα­ζι­κού κοι­νω­νι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου και συμ­με­το­χής πα­ρα­μέ­νει η πρό­κλη­ση των και­ρών μετά την με­γά­λη απο­γο­ή­τευ­ση που προ­κά­λε­σε η συν­θη­κο­λό­γη­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ το 2015 (και έκτο­τε). Πρό­βλη­μα το οποίο, αυ­το­νό­η­τα, με­τα­φέ­ρε­ται και στο συν­δι­κα­λι­στι­κό πεδίο.

Στην προ­κεί­με­νη πε­ρί­πτω­ση είναι σαφές πως ένας ρι­ζο­σπα­στι­κός, αρι­στε­ρός συ­σχε­τι­σμός επέ­τρε­ψε στην ΑΔΕΔΥ και σε ΕΚ να ορ­γα­νώ­σουν ως κέ­ντρο αγώνα, την αντί­στα­ση στο αντερ­γα­τι­κό ν/σ Χα­τζη­δά­κη κα­λώ­ντας σε απερ­γία στις 3/6. Η από­φα­ση της ΓΣΕΕ να προ­κη­ρύ­ξει απερ­γία στις 10/6 απο­τέ­λε­σε ξε­κά­θα­ρα κί­νη­ση δια­σπα­στι­κή και απερ­γο­σπα­στι­κή. Με πλειο­ψη­φία η ΑΔΕΔΥ με­τέ­φε­ρε την απερ­γία που είχε προ­κη­ρύ­ξει για τις 3/6 στις 10/6 ώστε να εξα­σφα­λί­σει Γε­νι­κή Απερ­γία, πέρα από τις απερ­γο­σπα­στι­κές προ­θέ­σεις της ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ. Η δια­φο­ρε­τι­κή αντι­με­τώ­πι­ση της πρό­κλη­σης του Πα­να­γό­που­λου από τις δυ­νά­μεις που εξα­σφά­λι­ζαν την αρι­στε­ρή κι­νη­μα­τι­κή στάση της ΑΔΕΔΥ και κυ­ρί­ως από το ΚΚΕ απ’ την μια και τις Πα­ρεμ­βά­σεις και το ΜΕΤΑ απ’ την άλλη, ανα­δει­κνύ­ει την δυ­σκο­λία της απά­ντη­σης. Το μεν ΚΚΕ, το οποίο επί σειρά ετών δο­κι­μά­ζει την επι­λο­γή του «χω­ρι­στού πόλου», με το ΠΑΜΕ, και με τις γνω­στές και εκτός συ­να­γω­νι­σμού ορ­γα­νω­τι­κές δυ­να­τό­τη­τες, διέ­γνω­σε (σωστά) την ανά­γκη υπέρ­βα­σης της προ­βο­κα­τό­ρι­κης κί­νη­σης της ηγε­σί­ας της ΓΣΕΕ και στή­ρι­ξε την επι­λο­γή της με­τα­φο­ράς της απερ­γί­ας της ΑΔΕΔΥ στην ημε­ρο­μη­νία της ΓΣΕΕ ώστε να επι­τευ­χθεί η Γε­νι­κή Απερ­γία. Όμως οι Πα­ρεμ­βά­σεις και το ΜΕΤΑ εξέ­δω­σαν ανα­κοι­νώ­σεις που κα­ταγ­γέλ­λουν αυτή την επι­λο­γή της πλειο­ψη­φί­ας της ΑΔΕΔΥ ως … δεξιά στρο­φή! Θα ήταν κα­λύ­τε­ρα να έχου­με δύο χω­ρι­στές απερ­γί­ες, μία της ΑΔΕΔΥ στις 3 και μία της ΓΣΕΕ στις 10; Πα­ρό­τι από τις ανα­κοι­νώ­σεις των Πα­ρεμ­βά­σε­ων και του ΜΕΤΑ δεν προ­κύ­πτει κά­ποιο πο­λι­τι­κό/ συν­δι­κα­λι­στι­κό σχέ­διο και πά­ντως σί­γου­ρα όχι ενιαίο, υπε­ρα­σπί­ζο­νται την ως τώρα προ­σπά­θεια στα πλαί­σια της ΑΔΕΔΥ όπου ο αρι­στε­ρός συ­σχε­τι­σμός έδωσε την δυ­να­τό­τη­τα ενός ορι­σμέ­νου βαθ­μού για βή­μα­τα συ­σπεί­ρω­σης Ερ­γα­τι­κών Κέ­ντρων και σω­μα­τεί­ων. Εντού­τοις φαί­νε­ται πως πα­ρα­βλέ­πουν την μεί­ζο­να πο­λι­τι­κή πρό­κλη­ση. Η δια­λε­κτι­κή σχέση συν­δι­κα­λι­στι­κών/ τα­ξι­κών αγώ­νων και πο­λι­τι­κής Αρι­στε­ράς δεν έχει πάντα την ίδια φορά, από το κί­νη­μα προς την Αρι­στε­ρά! Είναι, στις μέρες μας, το αδύ­να­μο και πο­λυ­δια­σπα­σμέ­νο πο­λι­τι­κό στοι­χείο – το έλ­λειμ­μα της μα­ζι­κής ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς και της αντί­στοι­χης εναλ­λα­κτι­κής πρό­τα­σης προς την ερ­γα­τι­κή τάξη και την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία -  που εμπο­δί­ζει, από ένα ση­μείο και μετά, την συ­γκέ­ντρω­ση της τα­ξι­κής και κι­νη­μα­τι­κής δύ­να­μης των «από κάτω» και όχι βέ­βαια το αντί­στρο­φο (δη­λα­δή η επι­δί­ω­ξη οι­κο­δό­μη­σης πο­λι­τι­κού φορέα στην βάση μα­χη­τι­κών αλλά μι­κρών και απο­μο­νω­μέ­νων αγώ­νων).  Ο σε­χτα­ρι­σμός και η απα­ξί­ω­ση του μα­ζι­κού τα­ξι­κού και κοι­νω­νι­κού ακρο­α­τη­ρί­ου είναι λαν­θα­σμέ­νη επι­λο­γή και πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο σε συν­θή­κες όπως αυτή που ζούμε, όπου η ανά­γκη της συ­γκέ­ντρω­σης δύ­να­μης ενά­ντια στον κοινό εχθρό (εν προ­κει­μέ­νω την κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη) είναι απα­ραί­τη­τη προ­ϋ­πό­θε­ση για την ανα­στρο­φή του δε­ξιού κλί­μα­τος (επί­σης είναι εντε­λώς άχρη­στο να προ­σπα­θεί κα­νείς να κρύ­ψει αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα επει­δή είναι απε­χθής).    

«Κάτω το ν/σ Χα­τζη­δά­κη – κάτω η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη»!

Στις φαι­νο­με­νι­κά δυ­σμε­νείς συν­θή­κες στο πεδίο της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής αντι­πα­ρά­θε­σης, του κι­νή­μα­τος και της Αρι­στε­ράς, η πάλη ενά­ντια σ’ αυτόν τον νόμο απο­τε­λεί όχι ένα «στιγ­μιαίο» επει­σό­διο αλλά κα­θή­κον διαρ­κεί­ας μέχρι να ανα­τρα­πεί συ­νο­λι­κά. Απο­τε­λεί ένα ση­μείο τομής με ιδιαί­τε­ρη ση­μα­σία που δεν μπο­ρεί να κα­τα­νοη­θεί και να αντι­με­τω­πι­στεί μόνο με όρους κι­νη­μα­τι­κής και συν­δι­κα­λι­στι­κής «αυ­το­νο­μί­ας» καθώς επί της ου­σί­ας είναι μία μεί­ζο­να πο­λι­τι­κή πρό­κλη­ση. Οι δυ­να­τό­τη­τες ανα­τρο­πής της δε­ξιάς/ ακρο­δε­ξιάς κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη είναι υπαρ­κτές καθώς η νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη επί­θε­ση που αυτή πραγ­μα­το­ποιεί βάζει την κοι­νω­νι­κή πλειο­ψη­φία απέ­να­ντι. Ωστό­σο χρειά­ζε­ται υπο­μο­νή και επι­μο­νή στην συ­γκρό­τη­ση της δύ­να­μης του κό­σμου της ερ­γα­σί­ας σ’ ένα σχέ­διο που θα ανοί­γει ξανά την συ­ζή­τη­ση για την συ­γκέ­ντρω­ση της δύ­να­μης της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς.

Η αντί­στα­ση σ’ αυτόν τον νόμο και η προ­ο­πτι­κή της είναι αντι­κει­με­νι­κά σύμ­φυ­τη με την αντι­κυ­βερ­νη­τι­κή πάλη συ­νο­λι­κά: «κάτω ο νόμος Χα­τζη­δά­κη – κάτω η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη»! Σύν­θη­μα και στό­χος αδιαί­ρε­τος καθώς η ανα­τρο­πή του νόμου/ σφρα­γί­δα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης εμ­μο­νής πλήτ­τει στον τα­ξι­κό της πυ­ρή­να και γκρε­μί­ζει συ­νο­λι­κά την κυ­βερ­νη­τι­κή πο­λι­τι­κή αλλά επί­σης γιατί η πτώση της κυ­βέρ­νη­σης Μη­τσο­τά­κη απο­κτά νόημα ως απο­τέ­λε­σμα της κί­νη­σης των «από κάτω», ως ανα­τρο­πή «απ’ τα κάτω» και «απ’ τ’ αρι­στε­ρά»! Δη­μιουρ­γεί όρους για την ερ­γα­τι­κή/ λαϊκή αντε­πί­θε­ση πέρα από εκλο­γι­κά δι­λήμ­μα­τα και εκ­βια­σμούς. 

Σή­με­ρα δεν υπάρ­χει πο­λυ­τέ­λεια για δια­σπο­ρά των δυ­νά­με­ων και μά­λι­στα την στιγ­μή της μάχης! Η Γε­νι­κή Απερ­γία στις 10 Ιούνη μπο­ρεί και πρέ­πει να απο­τε­λέ­σει αφε­τη­ρία ανα­συ­γκρό­τη­σης και αντε­πί­θε­σης. Μπο­ρεί και πρέ­πει να γίνει το επί­κε­ντρο των προ­σπα­θειών όλων των συν­δι­κα­λι­στι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων και των πο­λι­τι­κών συλ­λο­γι­κο­τή­των της Αρι­στε­ράς.