Σημαντική συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ

Η 3η συνδιάσκεψη του ΜΕΤΑ έγινε στις 20 Σεπτέμβρη, στο φιλόξενο κήπο του Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων, με φυσική και διαδικτυακή συμμετοχή δεκάδων αγωνιστριών κι αγωνιστών από πολλούς χώρους δουλειάς.

Συναδέλφισσες, συντρόφισσες και σύντροφοι, από τον ιδιωτικό και το δημόσιο τομέα, συζητήσαμε τις αγωνίες, τις ανησυχίες και τις προτάσεις μας για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος, ειδικά μέσα στη δύσκολη και κρίσιμη περίοδο της πανδημίας.

Οι χώροι που δίνουν τον αγωνιστικό τόνο στις κινητοποιήσεις από την καραντίνα ήδη, αλλά και σχεδόν όλο το καλοκαίρι, είχαν σημαντική παρουσία και συμβολή: μαχόμενοι εκπαιδευτικοί, γιατροί και υγειονομικοί, ηθοποιοί-μουσικοί και καλλιτέχνες, νεολαία από τον τουρισμό-επισιτισμό και τις τηλεπικοινωνίες, μηχανικοί, σχολικές καθαρίστριες και εργαζόμενοι-ες στους δήμους, συμβασιούχοι και δημόσιοι υπάλληλοι κατέθεσαν εμπειρίες και σκέψεις.

Οι περιγραφές των προβλημάτων και των σφοδρών αντεργατικών επιθέσεων, που μετά από 10 μνημονιακά χρόνια αντιμετωπίζουν και πάλι οι εργαζόμενες-οι στη χώρα με την «ευκαιρία» (για τους εργοδότες και το κεφάλαιο) του κορονοϊού ήταν  κοινές.

Πολύ περισσότερο που οι κίνδυνοι για την εργατική τάξη, τη ζωή και τη δουλειά της δεν «περιορίζονται» στον ιό, αλλά επιβαρύνονται με τις γεωπολιτικές και ιμπεριαλιστικές πολιτικές που επιλέγει η κυβέρνηση και η συναινετική αντιπολίτευση, στη μεσογειακή γειτονιά μας, για τα πετρέλαια των κολοσσών MOBIL, TOTAL, ENI και των ντόπιων συνεργατών τους. Συνυπολογίζοντας τα προβλήματα που προστίθενται από τα υπέρογκα ποσά που κατευθύνονται σε επιθετικούς πολεμικούς εξοπλισμούς, αφαιρούμενα από τις κοινωνικές ανάγκες, η κατάσταση γίνεται εκρηκτική και προκλητική.

Το γενικό τοπίο συμπληρώνεται από την απάνθρωπη και αντιπροσφυγική πολιτική «τύπου Μόρια», που είναι ενδεικτική των προθέσεων κυβέρνησης και συστήματος, προς το σύνολο της εργαζόμενης κοινωνίας: υποτίμηση και αδιαφορία για τη ζωή και τα στοιχειώδη δικαιώματα των φτωχών ανθρώπων.

Οι ιδέες και η πρακτική και αποτελεσματική αντίδραση του κόσμου της δουλειάς απέναντι στα εξωγενή κι ενδογενή ζητήματα του κινήματος βρέθηκαν στο επίκεντρο της συζήτησης. Ζούμε και δουλεύουμε σε έναν κόσμο που επείγει να τον αλλάξουμε!

Πιο συγκεκριμένα, οι βασικοί παράγοντες που κυριαρχούν στην περίοδο που έχουμε βρεθεί να δουλεύουμε και να ζούμε και οι οποίοι καθορίζουν τις αντιδράσεις μας είναι οι εξής:

-Η προστασία των εργαζομένων σε δημόσιο & ιδιωτικό τομέα εξαντλείται στην υποχρεωτική και πληρωμένη από τον/την εργαζόμενο/η μάσκα, χωρίς καμιά υποχρέωση από την εργοδοσία (καμιά πρόβλεψη για δωρεάν τεστ, απαιτούμενες άδειες, μέτρα ασφαλείας στον χώρο δουλειάς, διαλείμματα, αύξηση προσωπικού κλπ) και στο 40% τηλε-εργασία, χωρίς σαφείς όρους προστασίας των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Τα υγειονομικά προβλήματα σε σχολεία, παιδικούς σταθμούς, εργοτάξια, εργοστάσια τροφίμων, εφορίες, δήμους, νοσοκομεία, ιδιωτικές εταιρίες απλώνονται πάνω στα ήδη υπάρχοντα, οικονομικά και εργασιακά, δημιουργώντας ένα δολοφονικό μίγμα! Η απαγόρευση εργατικών συνελεύσεων και ο εκφοβισμός με αστυνομική καταστολή κάθε δραστηριότητας των εργαζομένων στον ελεύθερο χρόνο τους είναι οι νέες κυβερνητικές πρακτικές, που συμπληρώνουν την εξοργιστική μετατροπή της κρατικής ευθύνης σε «ατομική ευθύνη», αποσείοντας κάθε ευαισθησία από κυβέρνηση κι εργοδοσία για την υγεία και την τύχη του λαού!

-Η κυβερνητική (ΝΔ) πολιτική, αλλά και οι προτάσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ) συμπίπτουν στο αφήγημα «επιδότηση της εργασίας κι όχι της ανεργίας», που σε πιστή μετάφραση σημαίνει επιδοτήσεις της εργοδοσίας με δημόσιο χρήμα και ομήρους τους/τις εργαζόμενους/ες. Στην ουσία το δημόσιο πληρώνει τις εργοδοτικές υποχρεώσεις (εισφορές και μισθούς) των ιδιωτικών επιχειρήσεων, την ώρα που μοιράζει έξτρα φοροαπαλλαγές και μειώσεις φόρων, ενώ υπόσχεται και πιο μόνιμη μείωση του μη μισθολογικού κόστους, δηλ. ραγδαία μείωση των εσόδων των κρατικών ταμείων, με προφανείς συνέπειες της παντελούς απόσυρσης των κοινωνικών υπηρεσιών από τη ζωή των εργατικών στρωμάτων.

-Οι εξαγγελίες του Μητσοτάκη, στο ΔΦ Θεσσαλονίκης, για εξοπλιστικό «πρόγραμμα-μαμούθ» που περιλαμβάνει μαζικές αγορές βλημάτων, πυραύλων, τορπιλών κ.ο.κ., μαζί με προσλήψεις 15.000 επαγγελματικών «στελεχών» του στρατού (δίπλα στον ήδη υπερμεγέθη ως αναλογία στον πληθυσμό αριθμό των αξιωματικών στην Ελλάδα και δίπλα στους ήδη εν θητεία «επαγγελματίες» 5ετίας…).

-Η σύγκριση με τις ακάλυπτες κοινωνικές ανάγκες γίνεται συντριπτική από την ΟΕΝΓΕ, κατά την ανακοίνωση της προκήρυξης 24ωρης απεργίας στις 24/9, όπου αναφέρεται η αλήθεια: «αντί για αύξηση των διαθέσιμων κλινών ΜΕΘ έχουμε ΜΕΙΩΣΗ σύμφωνα με τα στοιχεία της ίδιας της ηγεσίας του Υπουργείου Υγείας: “1.017” στο πρώτο κύμα της επιδημίας, “931” στις 18/09, πολλές από αυτές στα χαρτιά. Το 67% των κλινών ΜΕΘ για Covid-19 είναι ήδη κατειλημμένες και τα δύσκολα είναι μπροστά».

Αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να γίνεται «αποδεκτή», είτε ευθέως, είτε δια της διολισθήσεως, από το οργανωμένο εργατικό και συνδικαλιστικό κίνημα και πρέπει να σχεδιάσουμε άμεσο χρονοδιάγραμμα παρεμβάσεων, με τη μορφή των απεργιακών κινητοποιήσεων να είναι απαραίτητο όπλο.

Σε Ισπανία και Γαλλία εκπαιδευτικοί, ιδιωτικοί υπάλληλοι και υγειονομικοί έχουν κάνει τα πρώτα βήματα σε αντίστοιχο, απεργιακό, δρόμο.

Για να ξεκινήσει και πάλι αυτός ο δρόμος και στην Ελλάδα, μετά την καραντίνα και το αγωνιστικό ρήγμα στο σιωπητήριο από τους υγειονομικούς στις 7 Απρίλη, έχουμε ανάγκη να οργανώσουμε σχετική προπαγάνδα, ενημέρωση από άλλες χώρες και περιοχές, να συνδυάσουμε αιτήματα και κλάδους (πχ παιδεία-υγεία-ΜΜΜ και άλλα όμως), να παρουσιάσουμε τη συνολική κατάσταση, τις πολιτικές και τις επιλογές, μαζί με όποιες άλλες κινήσεις και σχήματα/ανθρώπους είναι πρόθυμοι, προτείνοντας απεργιακές δράσεις σε χώρους, που να καταλήξουν σε Γενική Απεργία με αιτήματα υγειονομικής κι εργασιακής ασφάλειας.

Οι ενοποιήσεις των σχημάτων που δρουν στους χώρους εργασίας, κατακερματισμένα και αδύναμα, έχει έρθει η ώρα να κάνουν ορατά και συγκεκριμένα βήματα, χρήσιμα στον κόσμο που αναφέρονται.

Το ΜΕΤΑ έχει κατακτήσει το δικαίωμα να χαρακτηρίζεται «ενωτικό» στην πράξη, έχοντας αποδείξει, σε όλα τα χρόνια της λειτουργίας του, ότι εννοεί την κοινή δράση, δεν φοβάται την υπέρβαση των δομών του και δεν αυτοπεριορίζεται στον χώρο του προκειμένου να αποκομίσει κάποια «οφέλη» για τις δυνάμεις του και μόνο. Η ίδια η ίδρυσή του σήμανε, τότε, ενοποίηση δυνάμεων που κινούνταν παράλληλα.

Όπως αναφέρεται και στην εισήγηση:

«Για εμάς η ύπαρξη και λειτουργία του ΜΕΤΑ δεν αποτελεί αυτοσκοπό. Ιδρύσαμε το ΜΕΤΑ ως εργατική συλλογικότητα, για να συμβάλλουμε στην ενίσχυση των αγώνων και τη βελτίωση της ζωής των εργαζομένων. Στη σημερινή μάλιστα συγκυρία επιβάλλεται να δούμε, αν θέλουμε να συμβάλλουμε θετικά στο εργατικό – συνδικαλιστικό κίνημα, την συμβολή μας στην συγκρότηση μια ευρύτερης συνδικαλιστικής συλλογικότητας, που να ενώσει συνδικαλιστικές δυνάμεις, αγωνιστές συνδικαλιστές και δραστήριους εργαζόμενους, με τους οποίους έχουμε κοινές αγωνίες και αναζητήσεις και βρεθήκαμε τα τελευταία χρόνια μαζί στους δρόμους, ενάντια στις πολιτικές της λιτότητας, των ιδιωτικοποιήσεων, της ανεργίας, του αυταρχισμού και της διεύρυνσης των ελαστικών εργασιακών σχέσεων.

Στο πλαίσιο αυτό απευθυνόμαστε σ’ όλους αυτούς τους συνδικαλιστές και τις συλλογικότητές τους και τους καλούμε να συγκροτήσουμε έναν κοινό χώρο συνεύρεσης, συζήτησης, διαλόγου και κοινής δράσης και παρέμβασης, στην προοπτική λειτουργίας μιας κοινής παράταξης που θα συμβάλει στην αναζωογόνηση της ελπίδας και στην ανασυγκρότηση του συνδικαλιστικού κινήματος».

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά