Στο δρόμο ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων

Ένας από τους κεντρικούς άξονες της ατζέντας του Τράμπ, του Μπολσανάρου, αλλά και άλλων (π.χ. Πούτιν) που έχουν στο επίκεντρό τους τις πολιτικές εθνικής προτεραιότητας είναι η  προώθηση της ατζέντας του εξορυκτικού μοντέλου και των συμφερόντων του συμπλέγματος των πολυεθνικών των ορυκτών καυσίμων (ιδιωτικών, ημι-κρατικών ή και κρατικών, οι οποίες σε κάθε περίπτωση λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια στο πλαίσιο της αγοράς). Η διαρκώς ενισχυόμενη διεθνής ακροδεξιάέχεισαφή προτεραιότητα την ενίσχυση της πολιτικής των εξορύξεων και της εκμετάλλευσης κάθε ορυκτού πόρου.Μια από τις κεντρικές εξαγγελίες του νέο-φασίστα προέδρου της Βραζιλίας ΖαϊχΜπολσονάρου ήταν να παραδώσει τα δάση του Αμαζονίου και τα εδάφη των ιθαγενών στις πολυεθνικές είτε για εξορύξεις, είτε για την κατασκευή μεγάλων υδροηλεκτρικών φραγμάτων. Δεν είναι τυχαίο που τον περασμένο Οκτώβριο υποστηρικτές του επιτέθηκαν και έβαλαν φωτιά σε έναν οικισμό  του Κινήματος των Χωρίς Γη (MST), ενώ ο ίδιος ο Μπολσονάρου τους αποκαλεί αλήτες και απατεώνες.

Για τη νέα διεθνή ακροδεξιά που αποτελεί ένα κράμα ακραίου νεοφιλελευθερισμού και νεοφασιστικών αντιλήψεων που εκτείνονται από τον ρατσισμό και την ομοφοβία έως την άγρια καταστολή και τις ολοκληρωτικές πρακτικές,  είναι αναμενόμενες οι πολιτικές άγριας ταξικής επιθετικότητας και μίσους, καταπάτησης κάθε κοινωνικής ανάγκης και δικαιώματος, σφιχτού εναγκαλισμού με τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και των πολυεθνικών, άρσης κάθε πλαισίου περιβαλλοντικής προστασίας και άρνησης της κλιματικής αλλαγής για την προώθηση της «εθνικής ανάπτυξης». Οι πολιτικές εθνικής προτεραιότητας – π.χ. AmericaFirst - από την Αμερική έως την Ευρώπη και την Ασία θέτουν στο επίκεντροτην άγρια εκμετάλλευση της εργασίας και της φύσης υπό την ρητορική της εθνικής ανάπτυξης με στόχο την ενίσχυση των εγχώριων δυνάμεων του κεφαλαίου, αλλά και την επαναδιαπραγμάτευση της θέσης των χωρών τους στην διεθνή ιμπεριαλιστική αλυσίδα μέσω της όξυνσης των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών.

Το 1/3 της επικράτειας οικόπεδο εξορύξεων

Σήμερα σχεδόν ολόκληρη η Δυτική και Νοτιοδυτική Ελλάδα που ανέρχεται περίπου στο 1/3 της χερσαίας και θαλάσσιας επικράτειας έχει μετατραπεί σε οικόπεδο έρευνας και εξόρυξης υδρογονανθράκων για εγχώριους και διεθνείς ομίλους. Σε συνδυασμό μάλιστα με το πλήθος διακρατικών αγωγών μεταφοράς υδρογονανθράκων – κυρίως φυσικού αερίου – που είτε σχεδιάζονται, είτε κατασκευάζονται (TAP, IGB, IGI, EastMed, SouthStreamκ.λ.π.), αλλά και των καλωδίων μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας, βρίσκεται σε πλήρη εφαρμογή το παλιό σχέδιο μετατροπής της χώρας σε «ενεργειακό κόμβο», κάτι σαν Ουκρανία ή Μέση Ανατολή! Πρωταγωνιστικό ρόλο στην οργάνωση και προώθηση του σχεδίου αυτού που περιλαμβάνει πλήθος διεθνών πολυεθνικών:ExxonMobil–Αμερικανική, Repsol -Ισπανική, Total – Γαλλική, EdisonInternationalS.p.A. – Ιταλική, CalfracWellServices – Καναδική, αλλά φυσικά και εγχώριους ομίλους που δεν λείπουν από καμιά κοινοπραξία: ΕΛΠΕ και EnergianOil&Gas και δεκάδων άλλων σε πλήθος εργολαβιών κ.λ.π., διαδραματίζει το ελληνικό κράτος και η «αριστερή» κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Πώς όμως οι πολιτικές «Τραμπ» εκβάλλουν στην Ελλάδα με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ; Προφανώς μέσα από τις πολιτικές της «παραγωγικής ανασυγκρότησης» και της επιστροφής στην ανάπτυξη καθώς επίσης και της αναβάθμισης του ρόλου της ελληνικού καπιταλισμού στην Αν. Μεσόγειου μέσω της αξιοποίησης του «συγκριτικού του πλεονεκτήματος» που αφορά στη γεωστρατηγική του θέση όπως πολλάκις έχει δηλώσει ο πρωθυπουργός. Η στρατηγική αυτή εφαρμόζεται μέσα από δύο κεντρικούς πυλώνες: α) την αξιοποίηση της νεοφιλελεύθερης μνημονιακής αναδιάρθρωσης της ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού (εργασία, περιβάλλον, κράτος, δημόσια-κοινωνικά αγαθά) και β) την στρατηγική συμμαχία με ΗΠΑ-Ισραήλ- Αίγυπτο και Κύπρο για τον έλεγχο της Αν. Μεσογείου (ΑΟΖ, υδρογονάνθρακες).

Οι επιπτώσεις της εξορυκτικής δραστηριότητας είναι διεθνώς καταγραμμένες και ακόμα οξύτερες σε μια κλειστή θάλασσα όπως η Αν. Μεσόγειος, σε μια περιοχή αυξημένης σεισμικότητας, με πλήθος ευαίσθητων οικοσυστημάτων (χερσαίων και θαλάσσιων), με σημαντικά στοιχεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς, με μεγάλη συγκέντρωση πληθυσμών και πλήθος παραγωγικών δραστηριοτήτων μικρής ή και μεγαλύτερης κλίμακας. Ενδεικτικά: α) εκτόξευση των κοινωνικών ανισοτήτων, β) συγκρούσεις στις χρήσεις γης, με εκτοπισμό παραγωγικών δραστηριοτήτων και πολλαπλάσια απώλεια θέσεων εργασίας, γ) εσωτερική μετανάστευση πληθυσμών , δ) ραγδαία υποβάθμιση του φυσικού περιβάλλοντος και της δημόσιας υγείας (και στο στάδιο των εξοπλισμών), ε) κίνδυνος ατυχημάτων αλλά και διαρκής ρύπανση από όλο τον κύκλο εργασιών, ε) ραγδαία αύξηση των εξοπλιστικών δαπανών κ.λ.π. Όσο για τον κρατικό προϋπολογισμό αυτός από τη μια επιβαρύνεται με διάφορες δαπάνες υποδομώνενώ από την άλλη, οι εταιρείες αυτές χρησιμοποιούν τις πιο «σύγχρονες» μεθόδους φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής, αξιώνοντας, σε πολλές περιπτώσεις έως και αποζημιώσεις. Με άλλα λόγια στις εταιρείες μένουν τα εξαγωγικά κέρδη και οι ζημιές στην κοινωνία και στο περιβάλλον.

Κάτι αρχίζει να κινείται και μας αφορά όλους/ες

Ενώ λοιπόν στην Ελλάδα εφαρμόζεται, ανάμεσα σε άλλα, ένα σχέδιο του πιο επιθετικού μοντέλου ανάπτυξης της δεκαετίας του 1950,καθ΄ οδόν προς το 2050, λίγοι/ες είναι αυτοί/ες που το θεωρούν σημαντικό στην κινηματική και πολιτική ατζέντα. Και αυτό συμβαίνει παρά το γεγονός ότι σε αυτό εμπλέκονται μεγάλες διεθνείς και εγχώριες πολυεθνικές που απαιτούν πολιτικό έλεγχο δηλαδή «ομαλότητα», μεγάλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, αεροπλανοφόρα και φρεγάτες, αύξηση των εξοπλισμών και της έντασης σε ολόκληρη την περιοχή με κινδύνους θερμών επεισοδίων. Όλα τα παραπάνω (ΑΟΖ, δικαιώματα εκμετάλλευσης κ.λ.π.) εντάσσονται στο πεδίο διεκδίκησης της εγχώριας άρχουσας τάξης και των συμμάχων της αποτελώντας την υλική βάση του συστημικού εθνικισμού. Το τελευταίο διάστημα, παρά ταύτα, κάτι αρχίζει να κινείται.Τοπικές, και όχι μόνο, πρωτοβουλίες, συνελεύσεις και κινήσεις ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων έχουν αρχίσει να κάνουν αισθητή την παρουσία τους. Ενημερωτικές συζητήσεις διεξάγονται σε κοινωνικούς και πολιτικούς χώρους, αλλά και μέσω τοπικών πρωτοβουλιών όλο και συχνότερα, με τις πρώτες δράσεις και κινητοποιήσεις να έχουν ήδη πραγματοποιηθεί. Την Πέμπτη 21-2 η πρωτοβουλία της Αθήνας αλλά και τοπικές πρωτοβουλίες απ’ όλη την Ελλάδα διοργανώνουν πορεία στη βουλή ενάντια στις εξορύξεις υδρογονανθράκων, με στόχο να σπάσει η ομερτά και να δοθεί κεντρική διάσταση στο θέμα. Ο αγώνας ενάντια στις εξορύξεις μας αφορά εξίσου όλους/ες και όχι μόνο τους κατοίκους των περιοχών οι οποίες είναι στο στόχαστρο. Και μάλιστα όχι μόνο εμάς, καθώς οι μη αντιστρεπτές επιπτώσεις τους επεκτείνονται και στις επόμενες γενιές. Έχουμε ήδη αργήσει, ας κάνουμε την Πέμπτη το επόμενο βήμα…