Μονιμοποίηση του προσωπικού και μαζικές προσλήψεις
Οι εργαζόμενοι στο Βοήθεια στο Σπίτι για μια ακόμη φορά βγήκαν μαζικά στους δρόμους και πραγματοποίησαν 24ωρη απεργία και πανελλαδική κινητοποίηση την Τρίτη 2 Οκτώβρη. Εργαζόμενοι του προγράμματος από κάθε γωνιά της Ελλάδας, από τη Θράκη ως την Κρήτη και από τα Νησιά του Βορείου Αιγαίου ως την Πελοπόννησο πλημμύρισαν το Σύνταγμα όχι μόνο για να βροντοφωνάξουν ότι θέλουν να σταματήσει η 15χρονη ομηρία τους, αλλά για να διεκδικήσουν καλύτερες συνθήκες εργασίας και επαρκή χρηματοδότηση του προγράμματος ώστε να πληρώνονται στην ώρα τους και να διευρύνουν τη δράση τους καλύπτοντας όλες τις ανάγκες των ανθρώπων που έχουν ανάγκη το πρόγραμμα. Κυρίως όμως αυτή τη φορά θέλοντας να δείξουν στην κυβέρνηση ότι ο δρόμος που ακολουθεί οδηγεί στη λύση του προβλήματος της 15χρονης ομηρίας τους με απολύσεις. Αν υλοποιηθούν όσα είπαν οι 3 υπουργοί και γίνει επαναπροκήρυξη των θέσεων εργασίας για το πρόγραμμα, τότε είναι πολύ πιθανό, μεγάλος αριθμός των εργαζομένων στο πρόγραμμα να χάσουν τη δουλειά τους.
Αυτό το ενδεχόμενο χρειάζεται να αποφευχθεί. Αυτό που εξυπηρετεί τις κοινωνικές ανάγκες είναι η μονιμοποίηση όλων των εργαζομένων με μετατροπή των συμβάσεών τους σε αορίστου χρόνου και η πρόσληψη κι άλλου προσωπικού ώστε κανένας ηλικιωμένος και κανένας άνθρωπος με ειδικές ανάγκες να μην μείνει ανήμπορος να καλύψει τις ανάγκες του.
Με αφορμή τα παραπάνω ακολουθεί συνέντευξη με την Μανταλένα Λυμπέρη, μέλος του Δ.Σ. του Διαπεριφερειακού Συλλόγου Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδος του κοινωνικού προγράμματος των δήμων «Βοήθεια στο Σπίτι». Τη συνέντευξη πήρε ο Θοδωρής Πατσατζής.
Είσαι ικανοποιημένη από τη συμμετοχή στη διαδήλωση;
Ήταν πολύ καλή η συμμετοχή. Ήταν μια μεγάλη διαδήλωση που την είχαμε ανάγκη για να μπορέσουμε να πάρουμε αυτοπεποίθηση ώστε να συνεχίσουμε τον αγώνα μας με περισσότερη αποφασιστικότητα. Εκτός από το πανό που είχαμε οι εργαζόμενοι στο πρόγραμμα από τη Μεσσηνία συμμετείχαν συνάδελφοι από πολλές περιοχές της Ελλάδας. Είδα πανό από Ξάνθη, Σέρρες, Δράμα, Κεντρική Μακεδονία, Φλώρινα, Βόλο, Αττική, Πελοπόννησο, Κρήτη, Τυμπάκι, Λέσβο και Χίο. Μπορεί να ξεχνάω και κανένα.
Δεν θα ήταν καλύτερο να διαδηλώσετε την επόμενη μέρα μαζί με τους συναδέλφους σας από τους δήμους;
Η διαδήλωση που έγινε την Τετάρτη για τα Βαρέα και Ανθυγιεινά έμαθα ότι επίσης είχε πολύ μαζική συμμετοχή, ειδικά από συναδέλφους μας που εργάζονται σε δήμους. Είναι βέβαιο ότι η ΠΟΕ-ΟΤΑ θα έπρεπε να φροντίσει να κατέβουν όλοι οι εργαζόμενοι μαζί στο δρόμο. Θα σχηματίζαμε μια διαδήλωση που θα ξεπερνούσε τις 2.000 και η πίεση θα ήταν πιο έντονη στη κυβέρνηση. Όσο πιο ενωμένοι είμαστε οι εργαζόμενοι, τόσο πιο μεγάλη είναι η δύναμή μας.
Συναντηθήκατε με τρεις υπουργούς. Τι σας είπαν;
Τίποτα που να μας κάνει να πιστέψουμε ότι τα προβλήματά μας τελείωσαν και ότι θα δοθεί λύση στο βασικό μας πρόβλημα. Δηλαδή στο ότι εδώ και 15 χρόνια υποχρεωνόμαστε να δουλεύουμε με συμβάσεις που μας τις ανανεώνουν κάθε χρόνο, ζώντας σε μόνιμη ανασφάλεια. Οι υπουργοί μας είπαν για επαναπροκήρυξη των θέσεών μας ώστε να γίνουν προσλήψεις μόνιμου προσωπικού. Κάτι τέτοιο είναι καταρχήν παράλογο καθώς όλοι έχουμε προσληφθεί με προκηρύξεις μέσω ΑΣΕΠ. Κατά δεύτερον δεν έχουμε καμιά εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση ότι θα μας προσλάβει όλους αν επαναπροκηρυχθούν οι θέσεις εργασίας μας.
Αντίθετα, η εμπειρία από τους συναδέλφους μας στην καθαριότητα, αποδεικνύει ότι δύσκολα θα μείνουμε όλοι στις θέσεις μας. Σε περίπτωση που γίνει νέα προκήρυξη θα έχει δικαίωμα ο καθένας να διεκδικήσει τη θέση.
Από τη στιγμή που μας ανανεώνουν τις συμβάσεις μας κάθε χρόνο είναι δεδομένο ότι καλύπτουμε πάγιες και διαρκείς ανάγκες. Αυτό το παραδέχεται και η κυβέρνηση επί της ουσίας. Αλλιώς δεν θα προχωρούσε και σε προκήρυξη για θέσεις μόνιμου προσωπικού. Οπότε η μόνη λύση είναι να μετατραπούν οι συμβάσεις μας σε αορίστου χρόνου.
Πιστεύεις ότι μπορεί να τελειώσει κάποτε η ομηρία σας και να μονιμοποιηθείτε;
Εξαρτάται καθαρά από τις δικές μας κινήσεις. Από τον αγώνα που θα κάνουμε. Και από το αν θα συνεχίσουμε τον αγώνα μας με κλιμακούμενες κινητοποιήσεις και όχι κάνοντας μόνο μία ή δύο κινητοποιήσεις όλη τη χρονιά. Επίσης μεγάλο ρόλο θα παίξει και το κατά πόσο θα μπορέσουμε να συντονιστούμε με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στους δήμους και συνολικά ώστε να ανατρέψουμε τα σχέδια τους, που έγιναν ακόμη πιο φανερά με το νέο νόμο τον Κλεισθένη. Στοχεύουν βήμα – βήμα να διαλύσουν τις υπηρεσίες των δήμων και να τις παραχωρούν σε ιδιώτες και μόνο ενωμένοι μπορούμε να τους σταματήσουμε.
Τι θα σήμαινε αυτό για το Βοήθεια στο Σπίτι;
Θα σήμαινε ότι χιλιάδες κόσμος σε όλη τη χώρα θα έχανε μια πολύ σημαντική στήριξη. Μόνο στη Μεσσηνία αυτή τη στιγμή, στις 5 δομές του Βοήθεια στο Σπίτι, είμαστε 40 εργαζόμενοι. Συνολικά στο πρόγραμμα εργάζονται κοινωνικοί λειτουργοί, νοσηλευτές και οικιακοί βοηθοί που φροντίζουν για τα τρόφιμα, τις ανάγκες νοσηλείας, την καθαριότητα και την προσωπική υγιεινή εκατοντάδων ηλικιωμένων ή Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες. Πολλοί συνάδελφοί μου είναι υποχρεωμένοι να διανύσουν κάθε μέρα 80 και 100 χιλιόμετρα για να φτάσουν και στα πιο απόμακρα χωρία και να βοηθήσουν ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Το κράτος έπρεπε να μας χρησιμοποιεί για να καλύπτουμε τις ανάγκες κάθε συνταξιούχου που παίρνει σύνταξη πείνας και ο οποίος δεν θέλει να εγκαταλείψει το χωριό του ή την επαρχία που μένει.
Κι όλα αυτά ενώ πολλές φορές τα αυτοκίνητα που μας παρέχουν οι δήμοι είναι τόσο παλιά που είναι επικίνδυνο να χρησιμοποιούνται, ενώ σε άλλους δήμους οι εργαζόμενοι αναγκάζονται να χρησιμοποιούν τα δικά τους. Οι δε κοινωνικοί λειτουργοί του προγράμματος λόγω της συνολικής έλλειψης προσωπικού στους δήμους πολλές φορές προσφέρουν καθήκοντα και σε άλλες κοινωνικές υπηρεσίες. Παρά βέβαια όλη αυτή την προσπάθεια που κάνουμε η επιβράβευσή μας είναι, λόγω της ελλειπούς χρηματοδότησης του προγράμματος, να υπάρχει καθυστέρηση στην πληρωμή μας από 4 ως 8 μήνες.
Χρειάζεστε τη συμπαράσταση όλου του κόσμου και της Αριστεράς;
Και βέβαια. Στην πορεία της Τρίτης 2 Οκτώβρη ήταν πολύ σημαντικό που υπήρχε το πανό του συλλόγου των συνταξιούχων ΙΚΑ-ΟΑΕΕ. Μας έκανε να νοιώθουμε πόσο χρήσιμοι είμαστε. Θέλουμε τη συμπαράσταση και του κόσμου και της Αριστεράς. Χρειάζεται η Αριστερά να θυμηθεί τις καλές της παραδόσεις. Το μάζεμα ψηφισμάτων συμπαράστασης, την προσπάθεια να βγαίνουν απεργίες και στάσεις εργασίας ως ένδειξη αλληλεγγύης σε εργαζόμενους από άλλους κλάδους που κάνουν κινητοποιήσεις, την παρουσία με πανό στις διαδηλώσεις εργαζομένων που απεργούν. Έτσι θα γίνουμε δυνατότεροι όλοι.
