Ξεκινάµε από τις γειτονιές, δυναµώνουµε τις κοινότητες

Μια πόλη για τις ανάγκες μας

Της Όλγας Κλείτσα, κοινοτικής συμβούλου στην 5η ΔΚ

Η «Ανυπότακτη Αθήνα» ιδρύθηκε ως µία συνέχεια µίας αυτοδιοικητικής προσπάθειας που ξεκίνησε από το ’16. Στόχος µας, η δηµιουργία µίας συλλογικότητας η οποία δεν θα είναι πρόσκαιρη, δεν θα είναι µία συνάθροιση ανθρώπων και συλλογικοτήτων µε σκοπό τη συµµετοχή στην εκλογική µάχη, αλλά θα αποτελέσει τον τόπο συνάντησης κινήσεων, κινηµάτων και αριστερών ανθρώπων για να δώσουµε όλες κι όλοι µαζί την καθηµερινή µάχη για τη ζωή µας σε αυτή την πόλη. Αν µε ρωτούσε, λοιπόν, κανείς, γιατί «Ανυπότακτη Αθήνα» η απάντηση θα ήταν ότι δεν υποτασσόµαστε στη µνηµονιακή κανονικότητα. Κι αυτό δηµιουργεί κι ένα επιπλέον χρέος στην Κίνησή µας. Για να βγει η κοινωνία από την «κανονικότητα», κάθε αριστερός και αριστερή όπως και κάθε συλλογικότητα θα πρέπει πρωτίστως να απαντήσει το εξής ερώτηµα «πως οργανώνεται η κοινωνία στο νέο τοπίο ώστε να διεκδικήσει και να έχει νίκες ξανά»;

Η δική µας απάντηση είναι µια νέας µορφής ενασχόληση µε την αυτοδιοίκηση. Για εµάς οι αυτοδιοικητικές συλλογικότητες οφείλουν να επιτελέσσουν έναν πυρηνικό ρόλο στην οργάνωση των αντιστάσεων και των διεκδικήσεων της κοινωνίας, βοηθώντας στην οικοδόµηση ενός δικτύου κινήσεων και συλλογικοτήτων που δρουν σε κάθε γειτονιά για ζητήµατα αλληλεγγύης, περιβάλλοντος, φιλοζωίας κλπ ή για τοπικά κοινωνικά προβλήµατα. Ενισχύουµε µε αυτό τον τρόπο την αυτοοργάνωση των κατοίκων και οργανώνουµε τις διεκδικήσεις δίνοντας φωνή στις ίδιες τις συλλογικότητες και όχι προσεταιριζόµενοι κινήσεις και κινήµατα για απόκτηση πολιτικής υπεραξίας. Κεντρικό σηµείο σε αυτή µας την προσπάθεια είναι και η διεκδίκησή µας για µεγαλύτερη ορατότητα: τόσο των κατοίκων και των προβληµάτων τους από τους Οργανισµούς Τοπικής Αυτοδιοίκησης όσο και των διαδικασιών και αποφάσεων των οργανισµών αυτών από τους κατοίκους. Στη λογική αυτή εµπίπτουν και οι διεκδικήσεις µας για Κέντρα Κοινότητας, ανοιχτές και δηµόσιες συνεδριάσεις των συµβουλίων, ανοιχτά δεδοµένα κλπ. Υπ’αυτή την έννοια και η επιλογή µας να συµµετέχουµε στην εκλογική µάχη µόνο στις Δηµοτικές Κοινότητες της Αθήνας, δεν είναι η εύκολη επιλογή, αντιθέτως, είναι ο δύσκολος δρόµος.

Στην 5η Δηµοτική Κοινότητα όπου ήδη τελειώνω µία θητεία ως Κοινοτική Σύµβουλος, έχουµε διεκδικήσει και καταφέρει και µικρές νίκες µαζί µε τις συλλογικότητες της περιοχής. Από πιο µεγάλα και γνωστά ζητήµατα, όπως το επιχειρούµενο µπάζωµα του Ποδονίφτη από την Περιφέρεια Αττικής το οποίο καταφέραµε µαζί µε την «Ροή-Πολίτες Υπέρ των Ρεµάτων» και άλλες συλλογικότητες της περιοχής να παγώσουµε –µε εκκρεµούσα προσφυγή στο ΣτΕ–, όπως την βίλα Θεοτοκοπούλου που καταφέραµε µαζί µε συλλογικότητες γυναικών της Λαµπρινής και τη Λαϊκή Συσπείρωση να διατηρήσουµε υπό διαχείριση της Κοινότητας την ίδια στιγµή που ο Δήµος απροκάλυπτα ήθελε να την παραδώσει στα χέρια ΜΚΟ –όπως ακριβώς στην περίπτωση της Αγοράς Κυψέλης-, µέχρι πιο άγνωστα ζητήµατα που αφορούν τον σεξισµό και την υποβάθµιση της δηµοκρατικής λειτουργίας στο Κοινοτικό Συµβούλιο, το ξεµπρόστιασµα του ρόλου της Ελληνική Αυγής αλλά και των συµφερόντων µεταξύ Δήµου και µεγάλων επιχειρηµατικών συµφερόντων στην Αθήνα, η συνεργασία µε τα στέκια και τις συλλογικότητες αλληλεγγύης στην περιοχή και η συνεχής επικοινωνία ώστε να παίρνουν θέση για όλα τα ζητήµατα της Δηµοτικής Κοινότητας και να κατακτήσουν ρόλο στις αποφάσεις του Κοινοτικού Συµβουλίου. Μικρές και µεγάλες νίκες που µας βοήθησαν όλες κι όλους να πάµε ένα βήµα παραπέρα τη σχέση µας και επιβεβαιώσουµε ότι οι αριστεροί άνθρωποι, οι αγωνιστές, δεν τελείωσαν... και χρειάζονται χώρους –υλικούς ή και όχι- όπου θα µπορούν να ξαναβρεθούν, να συνοµιλήσουν και να δράσουν πάλι µαζί, όχι µόνο παράλληλα. Οι διεκδικήσεις µας τόσο για την 5η Κοινότητα όσο και για όλες τις Δηµοτικές Κοινότητες και κάθε γειτονιά της Αθήνας, είναι πολλές. Κι έχουµε µπροστά µας τον καιρό να τις παλέψουµε. Αλλά αυτό τον αγώνα πρέπει να τον δώσουµε όλες κι όλοι µαζί. Σ’αυτές τις εκλογές, εµείς «ξεκινήσαµε από τις γειτονιές» για να «δυναµώσουµε τις κοινότητες». Από την επόµενη ηµέρα των εκλογών, οργανώνουµε την πάλη.

Εξάρχεια, ανάπλαση και χρυσές βίζες

Του Άγγελου Κοντογιάννη-Μάνδρου, υποψήφιου συµβούλου στην 1η ΔΚ

Στη σύντοµη παρέµβαση που ακολουθεί, θα σκιαγραφήσω εν συντοµία µια σειρά κρίσιµων θεµάτων για την καθηµερινότητα των κατοίκων του 1ου διαµερίσµατος, τα οποία έχουν δυστυχώς εξοβελιστεί τόσο από τη δηµόσια συζήτηση, όσο και από την ατζέντα των βασικών διεκδικητών της δηµαρχίας Αθηνών. Ζητήµατα για τα οποία απαιτείται άµεση και ενεργός κινητοποίηση όλων µας.

Το πρώτο και κρισιµότερο από αυτά είναι το ζήτηµα της στέγασης και της απροθυµίας του Δήµου να αρθρώσει µια µακροχρόνια στρατηγική αντιµετώπισης των στρεβλώσεων που συσσωρεύονται στην αγορά κατοικίας και πλήττουν πληθώρα συνδηµοτών µας, που δεν διαθέτουν ίδιο οίκηµα. Πυρήνας του προβλήµατος είναι η ανεξέλεγκτη επέκταση των βραχυχρόνιων µισθώσεων (Airbnb, Booking κλπ), αλλά και η εντεινόµενη κερδοσκοπική δραστηριότητα που παρατηρείται στο χώρο του real estate µε βασικό άξονα τις λεγόµενες χρυσές βίζες. Σε συνδυασµό οι δύο αυτοί παράγοντες έχουν οδηγήσει σε µείωση της διαθεσιµότητας, αλλά και σε ραγδαία αύξηση των µισθωµάτων µακροχρόνιας ενοικίασης, αναγκάζοντας χιλιάδες συνδηµότες µας να εγκαταλείψουν το κέντρο προς αναζήτηση οικονοµικότερης στέγης. Σε περιοχές όπως τα Εξάρχεια ή ο Ευαγγελισµός η αύξηση των ενοικίων έχει ξεπεράσει ανά περίπτωση το 30% την τελευταία διετία, τη στιγµή που οι µισθοί παραµένουν καθηλωµένοι στα «µνηµονιακά» επίπεδα. Σε αυτές τις συνθήκες η οικονοµία διαµοιρασµού όχι µόνο δεν συµβάλλει στη δικαιότερη διανοµή του συρρέοντος τουριστικού κεφαλαίου, αλλά στην πραγµατικότητα µετατρέπει ολόκληρες περιοχές της πόλης σε αποκλειστικές τουριστικές ζώνες.

Τα έργα ανάπλασης που έχει αναλάβει ο Δήµος Αθηναίων στο ιστορικό εµπορικό κέντρο, σε συνεργασία µε την Ανάπλαση ΑΕ, προάγουν πλήρως την στρατηγική αυτού του ιδιότυπου gentrification και αφαιρούν κρίσιµους πόρους από έργα υποδοµής και τις ούτως ή άλλως αναιµικές προνοιακές υπηρεσίες. Στην Αθήνα της κρίσης το βασικό πρόβληµα δεν είναι τα γκράφιτι γύρω από τη Βαρβάκειο, είναι η υποστελέχωση των δηµοτικών ιατρείων, η εγκατάλειψη των χώρων πρασίνου και πολλών σχολικών συγκροτηµάτων. Για όλα αυτά δυστυχώς ακούµε ελάχιστα από τους τρείς βασικούς διεκδικητές της δηµαρχίας (Μπακογιάννης, Ηλιόπουλος, Γερουλάνος). Όπως ελάχιστα ακούµε και για την ενίσχυση και ανασυγκρότηση των τεχνικών υπηρεσιών του Δήµου. Πόσο επαναστατική άραγε είναι η κουλτούρα της επισκευής και της συντήρησης µε ίδια µέσα, αντί της διαρκούς ανακατασκευής και των υπερκοστολογηµένων συµβάσεων µε ιδιωτικές εταιρίες; Ο λόγος φυσικά γι’ αυτές τις σιωπές δεν είναι άλλος από τη σύµπνοια των τριών γύρω από τη µεταρρύθµιση του Κλεισθένη, αλλά και τις επιταγές του τρίτου µνηµονίου που προβλέπει µεταξύ άλλων πλήρες πάγωµα των δηµοσίων επενδύσεων σε υποδοµές µέχρι το 2025 και βαθιές περικοπές στον προϋπολογισµό της τοπικής αυτοδιοίκησης. 

Αφού λοιπόν για την ταµπακιέρα υπάρχει σύγκλιση, µπορούµε όλοι και όλες να ασχοληθούµε µε το µέγα ζήτηµα των Εξαρχείων και της διοργάνωσης ή µη Black Metal συναυλίας στην Αθήνα, όπως προσφάτως ερωτήθηκε ο κ. Νάσος Ηλιόπουλος. Και αν το δεύτερο φαντάζει αστείο, το πρώτο έχει πάψει να είναι προ πολλού. Για να είµαστε σαφείς. Στα Εξάρχεια υπάρχει όντως σηµαντικό και διαρκώς επιδεινούµενο πρόβληµα αντικοινωνικών και παραβατικών συµπεριφορών. Όσοι και όσες ζούµε στη συγκεκριµένη γειτονιά υφιστάµεθα τις συνέπειες εδώ και χρόνια. Το ζήτηµα όµως είναι ότι οι µαφίες που σήµερα λυµαίνονται την περιοχή (ναρκωτικά, τσιγάρα κ.ά.) βρέθηκαν εκεί λόγω της πλήρους εγκατάλειψής της από τις δηµοτικές αρχές (πότε αλήθεια έγιναν για τελευταία φορά έργα στον Λόφο του Στρέφη και τους γύρω πεζόδροµους;), αλλά και την ανοχή –αν όχι κάλυψη– που απολαµβάνουν από τις διωκτικές αρχές. Από τις κυριολεκτικά χιλιάδες προσαγωγές που έχουν γίνει τα τελευταία δέκα χρόνια στις διάφορες επιχειρήσεις σκούπα της αστυνοµίας, πόσες εντέλει αφορούσαν τα κυκλώµατα προστασίας και διακίνησης; Ελάχιστες, είναι η απάντηση, και αυτό σχετίζεται µε τη συνειδητή υποβάθµιση της περιοχής τόσο από το Δήµο, όσο και από το κεντρικό κράτος. Αν δεν υπήρχαν τα Εξάρχεια, θα έπρεπε σίγουρα να εφευρεθούν, ειδάλλως οι κύριοι Μπακογιάννης, Γερουλάνος και Ηλιόπουλος θα έπρεπε να µας αναπτύξουν τις θέσεις τους για τον έλεγχο του real estate, την υποστελέχωση κρίσιµων δηµοτικών υπηρεσιών, όπως η καθαριότητα, λόγω των περικοπών· το κλείσιµο κοινωνικών πολυκατοικιών· το κυνήγι µαγισσών απέναντι σε πρωτοβουλίες κοινωνικής οργάνωσης και αλληλεγγύης που έδωσαν ανάσα σε χιλιάδες συνδηµότες µας την περίοδο της κρίσης, όπως τα παζάρια χωρίς µεσάζοντες.

Η πορεία της κίνησης και τα προβλήµατα της 6ης κοινότητας

Της Βάσως Ακριβού, κοινοτικής συβούλου στην 6η ΔΚ

Πολλοί από εµάς ξεκινήσαµε περίπου πριν 6 χρόνια, συµµετέχοντας τότε στο σχήµα της Ανοιχτής Πόλης. Επικρατούσε ένα κλίµα ανόδου του ΣΥΡΙΖΑ. Θεωρούσαµε ότι θα µπορούσε να είναι κάτι ελπιδοφόρο για το Δήµο της Αθήνας, τις κοινότητες και τις γειτονιές. Δυστυχώς η απόφαση του ΣΥΡΙΖΑ να υιοθετήσει µνηµονιακή πολιτική είχε αντανάκλαση και στην Ανοιχτή Πόλη. Θα µπορούσε να συνεχίσει µε το πρόγραµµά της και να παίξει έναν άλλο ρόλο, αλλά αυτό δεν συνέβη, οπότε ένας δηµοτικός σύµβουλος και αρκετοί κοινοτικοί σύµβουλοι αποφασίσαµε να ανεξαρτητοποιηθούµε. Συγκροτήσαµε την οµάδα «Πόλης Ξεκίνηµα», παρακολουθώντας τα ζητήµατα που απασχολούσαν το Δηµοτικό Συµβούλιο ή τα Κοινοτικά και βάζοντας ζητήµατα που θεωρούσαµε σηµαντικά. Ήρθαµε σε επαφή µε άλλες δυνάµεις, αγωνιστές και ιδιαίτερα νέους ανθρώπους (κυρίως από τον χώρο της ΛΑΕ, αλλά όχι µόνο) και καταλήξαµε πέρσι τον Ιούνη να συγκροτήσουµε την Ανυπότακτη Αθήνα. Άρα δεν είναι ένα εγχείρηµα που γίνεται σήµερα ενόψει των αυτοδιοικητικών εκλογών, αλλά είναι µια ολόκληρη πορεία που προσπαθούµε να τη διευρύνουµε και να συµµετέχει κόσµος της ριζοσπαστικής Αριστεράς σε αυτή τη διαδικασία. Και βέβαια στόχος µας ήταν και είναι µετά τις εκλογές να διευρυνθεί το σχήµα ακόµη περισσότερο και να παρέµβουµε ακόµη περισσότερο στις γειτονιές.

Το πρώτο που εντόπισα ως Κοινοτική Σύµβουλος είναι η υποβάθµιση των Κοινοτικών Συµβουλίων. Ενώ υποτίθεται ότι εκλέγονται από τη γειτονιά για να ασχοληθούν µε τα προβλήµατά της, ασχολούνται µόνο µε δευτερεύοντα θέµατα (π.χ. ωράριο καταστηµάτων). Σε ζητήµατα όπως ο προϋπολογισµός, η Κοινότητα λέει απλά «τη γνώµη της», χωρίς να έχει ουσιαστικές αρµοδιότητες. Αυτό αποδυναµώνει γενικά τη συµµετοχή. Όταν και η γνώµη των κοινοτικών συµβούλων δεν λαµβάνεται υπόψη, καταλαβαίνουµε πώς αποθαρρύνονται και οι πολίτες να δραστηριοποιηθούν τοπικά. Αυτό θα µπορούσε να αλλάξει, αν υπήρχαν κινήµατα πολιτών, θα ασκούσε πίεση στο Δήµο να πάρει υπόψη τη γνώµη της γειτονιάς.

Υπάρχουν αρκετά ζητήµατα που απασχολούν σε ένα βαθµό όλη την Αθήνα, αλλά στην 6η ΔΚ είναι πιο έντονα. Ένα είναι τα σκουπίδια και η καθαριότητα, καθώς οι πιο φτωχές συνοικίες υποβαθµίζονται συνειδητά. Ζήτηµα που υπάρχει παντού, αλλά µε ένταση στην 6η, γιατί είναι και οι ελλείψεις προσωπικού. Ειδικά όταν µετανάστες (που ζουν πολλοί στη γειτονιά) θέλουν να κάνουν τα χαρτιά τους για το ΚΕΑ κλπ, οι υπάλληλοι που το διαχειρίζονται, είναι πολύ λίγοι. Το ζήτηµα των προσλήψεων είναι πολύ σηµαντικό για να µπορέσει να λειτουργήσει µια Κοινότητα και να καλύψει τις ανάγκες (καθαριότητα,

πράσινο, κοινωνική πολιτική). Ένα άλλο θέµα είναι η έλλειψη από παιδικές χαρές: Στο 6ο Διαµέρισµα έχουµε µόλις δύο!

Φυσικά το µεγάλο ζήτηµα της περιοχής είναι το Πεδίο του Άρεως. Το αφήσανε στη µοίρα του, προσπαθούν τώρα κάπως να το αξιοποιήσουν, όµως εξακολουθεί να υπάρχει πρόβληµα. Για να µπορέσει να λειτουργήσει σωστά ένα τεράστιο πάρκο χρειάζονται αρκετοί υπάλληλοι. Αυτοί δεν υπάρχουν και για την κατάσταση έχουν ευθύνη και η Περιφέρεια, αλλά και ο Δήµος, και όχι προφανώς οι τοξικοεξαρτηµένοι, όπως λένε διάφοροι.

Πιστεύω ότι ένα σηµείο που διαφοροποιεί τη ριζοσπαστική Αριστερά από τις άλλες δυνάµεις είναι το πώς βλέπει το ζήτηµα των µεταναστών και των δικαιωµάτων τους.

Η ακροδεξιά έβαζε ζητήµατα για την παρουσία µεταναστών στις πλατείες ή για τα µαγαζιά µεταναστών, ότι τάχα χαλάνε την αισθητική ή τον ιστό της πόλης. Για εµάς ισχύει το αντίθετο. Η Αχαρνών π.χ. είναι µια ζωντανή περιοχή ακριβώς γιατί υπάρχουν αυτά τα µαγαζιά. Γιατί υπάρχει κίνηση, φωτισµός, άνθρωποι που κυκλοφορούν, συζητάνε και αυτά δίνουν ζωή σε µια γειτονιά.

Σε µια περιοχή που βλέπουµε ότι είναι κυρίως µεταναστών, µόνο αυτοί δεν αποφασίζουν για την γειτονιά που µένουν. Δεν έχουν δικαίωµα ψήφου, άρα δεν έχουν λόγο για το τι γίνεται στην περιοχή τους. Ενώ αυτοί δεν έχουν το δικαίωµα, το έχουν πολλοί που δεν ζουν πλέον στη γειτονιά. Αυτοί που πραγµατικά πρέπει να έχουν δικαίωµα λόγου για τη γειτονιά τους, δεν έχουν κανένα.

Έχουµε ακόµα πολλά να παλέψουµε

Του Θάνου Λυκουργιά, υποψήφιου συµβούλου στην 7η ΔΚ

Ως δηµοτική κίνηση «Ανυπότακτη Αθήνα» από την πρώτη στιγµή της λειτουργίας µας επιχειρήσαµε να έχουµε ως βασικό χαρακτηριστικό την εξωστρεφή δράση, τη ζωντάνια, τον κινηµατικό και, συνεπώς, κυρίως νεολαιίστικο χαρακτήρα. Αυτό δεν είναι τυχαίο.

Παρά τον νεανικό «µέσο όρο» ηλικίας, οι αγωνιστές/στριες που συσπειρωθήκαµε και απαρτίζουµε την «Ανυπότακτη Αθήνα» είµαστε άνθρωποι µε αρκετά χρόνια αντίστοιχης δράσης στις αποσκευές µας. Πιο συγκεκριµένα, στο 7ο διαµέρισµα συµµετέχουµε άνθρωποι που έχουµε δράσει µέσα από λαϊκές συνελεύσεις, επιτροπές αγώνα ενάντια στα µνηµονιακά µέτρα, τα χαράτσια κλπ, µέσα από σηµαντικούς τοπικούς αντιφασιστικούς αγώνες, αγώνες για την υπεράσπιση των δηµόσιων χώρων, για αλληλεγγύη σε κινητοποιήσεις για την υπεράσπιση του Δηµόσιου χαρακτήρα της Υγείας, επιτροπές στήριξης στις απεργίες των καθηγητών, αλλά και παλιότερα των δασκάλων, δράσεις µέσα από τον τοπικό συντονισµό φορέων για τη µάχη του ασφαλιστικού το 2016 και συνολικά για αλληλεγγύη στους πρόσφυγες κλπ.

Αυτή είναι η σηµαντικότερη κληρονοµιά µας, αυτή η συλλογική εµπειρία και µνήµη είναι το οξυγόνο µας. Συνεχίζουµε και σήµερα, σε πολύ διαφορετικές και δύσκολες συνθήκες να δρούµε µε την ίδια ζωντάνια. Έχουµε µιλήσει µε χιλιάδες ανθρώπους όλα αυτά τα χρόνια και ξέρουµε καλά ότι το καλύτερο που έχουµε να προσφέρουµε, όταν παρεµβαίνουµε στις γειτονιές µας, είναι να προσπαθούµε να δηµιουργούµε «γεγονότα» που να σπάνε τη βιτρίνα της «µεταµνηµονιακής» κανονικότητας. Θα µας δείτε πάντα να είµαστε αρκετοί, συχνά στο µετρό της Πανόρµου, αλλά όχι µόνο, να είµαστε µε τα φυλλάδια µας, µε τη ντουντούκα µας, µε το χαµόγελο κυρίως, γιατί µας αρέσει πολύ αυτό που κάνουµε. Η καλύτερη ανταµοιβή είναι περιπτώσεις ανθρώπων που µας συνάντησαν και µε χαµόγελο να µας λένε: «Εσείς δεν βάζετε µυαλό, ε;». Εννοείται πως όχι...

Άλλωστε, έχουµε πολλά ακόµα για να παλέψουµε. Θέλουµε να γίνει µητροπολιτικό πάρκο στο Γουδή και δεν επαναπαυόµαστε από τις εξαγγελίες που δεν βλέπουµε να υλοποιούνται ποτέ. Θέλουµε το οικόπεδο στην οδό Λάµψα να γίνει σχολείο και να σταµατήσει το αίσχος µε το Γηροκοµείο. Θέλουµε να ξεµπερδέψουµε µε τους νεοναζί στη γειτονιά µας. Όπως είχαµε αποκρούσει παλιότερα τη συµµορία των «Αυτόνοµων Εθνικιστών», έτσι να διώξουµε και τα γραφεία της Χρυσής Αυγής, να µην υπάρξει άλλη επίθεση, όπως εκείνη στον Αλέξη Λάζαρη.

Θέλουµε να µη χάσει κανένας άνθρωπος το σπίτι του, είτε πρόκειται για πλειστηριασµό από τράπεζα, είτε από το Δήµο. Θέλουµε τα σχολεία στην περιοχή µας να λειτουργούν οµαλά και όχι µε τις σηµερινές συνθήκες εγκατάλειψης, όπως αντίστοιχα και τα νοσοκοµεία. Θέλουµε τα πάρκα µας, όπως το Πεδίο του Άρεως και η πλατεία Πρωτοµαγιάς να φροντίζονται µόνιµα και όχι προεκλογικά. Θέλουµε κυρίως να συµβάλλουµε στο να ξαναενωθεί ο κόσµος του αγώνα στις γειτονιές µας. Θα κάνουµε ό,τι καλύτερο µπορούµε για να το πετύχουµε.

*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά