Ξεκινάµε από τις γειτονιές, δυναµώνουµε τις κοινότητες

Μια πόλη για τις ανά­γκες μας

Της Όλγας Κλεί­τσα, κοι­νο­τι­κής συμ­βού­λου στην 5η ΔΚ

Η «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα» ιδρύ­θη­κε ως µία συ­νέ­χεια µίας αυ­το­διοι­κη­τι­κής προ­σπά­θειας που ξε­κί­νη­σε από το ’16. Στό­χος µας, η δη­µιουρ­γία µίας συλ­λο­γι­κό­τη­τας η οποία δεν θα είναι πρό­σκαι­ρη, δεν θα είναι µία συ­νά­θροι­ση αν­θρώ­πων και συλ­λο­γι­κο­τή­των µε σκοπό τη συ­µµε­το­χή στην εκλο­γι­κή µάχη, αλλά θα απο­τε­λέ­σει τον τόπο συ­νά­ντη­σης κι­νή­σε­ων, κι­νη­µά­των και αρι­στε­ρών αν­θρώ­πων για να δώ­σου­µε όλες κι όλοι µαζί την κα­θη­µε­ρι­νή µάχη για τη ζωή µας σε αυτή την πόλη. Αν µε ρω­τού­σε, λοι­πόν, κα­νείς, γιατί «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα» η απά­ντη­ση θα ήταν ότι δεν υπο­τασ­σό­µα­στε στη µνη­µο­νια­κή κα­νο­νι­κό­τη­τα. Κι αυτό δη­µιουρ­γεί κι ένα επι­πλέ­ον χρέος στην Κί­νη­σή µας. Για να βγει η κοι­νω­νία από την «κα­νο­νι­κό­τη­τα», κάθε αρι­στε­ρός και αρι­στε­ρή όπως και κάθε συλ­λο­γι­κό­τη­τα θα πρέ­πει πρω­τί­στως να απα­ντή­σει το εξής ερώ­τη­µα «πως ορ­γα­νώ­νε­ται η κοι­νω­νία στο νέο τοπίο ώστε να διεκ­δι­κή­σει και να έχει νίκες ξανά»;

Η δική µας απά­ντη­ση είναι µια νέας µορ­φής ενα­σχό­λη­ση µε την αυ­το­διοί­κη­ση. Για εµάς οι αυ­το­διοι­κη­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες οφεί­λουν να επι­τε­λέσ­σουν έναν πυ­ρη­νι­κό ρόλο στην ορ­γά­νω­ση των αντι­στά­σε­ων και των διεκ­δι­κή­σε­ων της κοι­νω­νί­ας, βοη­θώ­ντας στην οι­κο­δό­µη­ση ενός δι­κτύ­ου κι­νή­σε­ων και συλ­λο­γι­κο­τή­των που δρουν σε κάθε γει­το­νιά για ζη­τή­µα­τα αλ­λη­λεγ­γύ­ης, πε­ρι­βάλ­λο­ντος, φι­λο­ζω­ί­ας κλπ ή για το­πι­κά κοι­νω­νι­κά προ­βλή­µα­τα. Ενι­σχύ­ου­µε µε αυτό τον τρόπο την αυ­το­ορ­γά­νω­ση των κα­τοί­κων και ορ­γα­νώ­νου­µε τις διεκ­δι­κή­σεις δί­νο­ντας φωνή στις ίδιες τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες και όχι προ­σε­ται­ρι­ζό­µε­νοι κι­νή­σεις και κι­νή­µα­τα για από­κτη­ση πο­λι­τι­κής υπε­ρα­ξί­ας. Κε­ντρι­κό ση­µείο σε αυτή µας την προ­σπά­θεια είναι και η διεκ­δί­κη­σή µας για µε­γα­λύ­τε­ρη ορα­τό­τη­τα: τόσο των κα­τοί­κων και των προ­βλη­µά­των τους από τους Ορ­γα­νι­σµούς Το­πι­κής Αυ­το­διοί­κη­σης όσο και των δια­δι­κα­σιών και απο­φά­σε­ων των ορ­γα­νι­σµών αυτών από τους κα­τοί­κους. Στη λο­γι­κή αυτή εµπί­πτουν και οι διεκ­δι­κή­σεις µας για Κέ­ντρα Κοι­νό­τη­τας, ανοι­χτές και δη­µό­σιες συ­νε­δριά­σεις των συ­µβου­λί­ων, ανοι­χτά δε­δο­µέ­να κλπ. Υπ’αυ­τή την έν­νοια και η επι­λο­γή µας να συ­µµε­τέ­χου­µε στην εκλο­γι­κή µάχη µόνο στις Δη­µο­τι­κές Κοι­νό­τη­τες της Αθή­νας, δεν είναι η εύ­κο­λη επι­λο­γή, αντι­θέ­τως, είναι ο δύ­σκο­λος δρό­µος.

Στην 5η Δη­µο­τι­κή Κοι­νό­τη­τα όπου ήδη τε­λειώ­νω µία θη­τεία ως Κοι­νο­τι­κή Σύ­µβου­λος, έχου­µε διεκ­δι­κή­σει και κα­τα­φέ­ρει και µι­κρές νίκες µαζί µε τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες της πε­ριο­χής. Από πιο µε­γά­λα και γνω­στά ζη­τή­µα­τα, όπως το επι­χει­ρού­µε­νο µπά­ζω­µα του Πο­δο­νί­φτη από την Πε­ρι­φέ­ρεια Ατ­τι­κής το οποίο κα­τα­φέ­ρα­µε µαζί µε την «Ροή-Πο­λί­τες Υπέρ των Ρε­µά­των» και άλλες συλ­λο­γι­κό­τη­τες της πε­ριο­χής να πα­γώ­σου­µε –µε εκ­κρε­µού­σα προ­σφυ­γή στο ΣτΕ–, όπως την βίλα Θε­ο­το­κο­πού­λου που κα­τα­φέ­ρα­µε µαζί µε συλ­λο­γι­κό­τη­τες γυ­ναι­κών της Λα­µπρι­νής και τη Λαϊκή Συ­σπεί­ρω­ση να δια­τη­ρή­σου­µε υπό δια­χεί­ρι­ση της Κοι­νό­τη­τας την ίδια στι­γµή που ο Δήµος απρο­κά­λυ­πτα ήθελε να την πα­ρα­δώ­σει στα χέρια ΜΚΟ –όπως ακρι­βώς στην πε­ρί­πτω­ση της Αγο­ράς Κυ­ψέ­λης-, µέχρι πιο άγνω­στα ζη­τή­µα­τα που αφο­ρούν τον σε­ξι­σµό και την υπο­βά­θµι­ση της δη­µο­κρα­τι­κής λει­τουρ­γί­ας στο Κοι­νο­τι­κό Συ­µβού­λιο, το ξε­µπρό­στια­σµα του ρόλου της Ελ­λη­νι­κή Αυγής αλλά και των συ­µφε­ρό­ντων µε­τα­ξύ Δήµου και µε­γά­λων επι­χει­ρη­µα­τι­κών συ­µφε­ρό­ντων στην Αθήνα, η συ­νερ­γα­σία µε τα στέ­κια και τις συλ­λο­γι­κό­τη­τες αλ­λη­λεγ­γύ­ης στην πε­ριο­χή και η συ­νε­χής επι­κοι­νω­νία ώστε να παίρ­νουν θέση για όλα τα ζη­τή­µα­τα της Δη­µο­τι­κής Κοι­νό­τη­τας και να κα­τα­κτή­σουν ρόλο στις απο­φά­σεις του Κοι­νο­τι­κού Συ­µβου­λί­ου. Μι­κρές και µε­γά­λες νίκες που µας βο­ή­θη­σαν όλες κι όλους να πάµε ένα βήµα πα­ρα­πέ­ρα τη σχέση µας και επι­βε­βαιώ­σου­µε ότι οι αρι­στε­ροί άν­θρω­ποι, οι αγω­νι­στές, δεν τε­λεί­ω­σαν... και χρειά­ζο­νται χώ­ρους –υλι­κούς ή και όχι- όπου θα µπο­ρούν να ξα­να­βρε­θούν, να συ­νο­µι­λή­σουν και να δρά­σουν πάλι µαζί, όχι µόνο πα­ράλ­λη­λα. Οι διεκ­δι­κή­σεις µας τόσο για την 5η Κοι­νό­τη­τα όσο και για όλες τις Δη­µο­τι­κές Κοι­νό­τη­τες και κάθε γει­το­νιά της Αθή­νας, είναι πολ­λές. Κι έχου­µε µπρο­στά µας τον καιρό να τις πα­λέ­ψου­µε. Αλλά αυτό τον αγώνα πρέ­πει να τον δώ­σου­µε όλες κι όλοι µαζί. Σ’αυ­τές τις εκλο­γές, εµείς «ξε­κι­νή­σα­µε από τις γει­το­νιές» για να «δυ­να­µώ­σου­µε τις κοι­νό­τη­τες». Από την επό­µε­νη ηµέρα των εκλο­γών, ορ­γα­νώ­νου­µε την πάλη.

Εξάρ­χεια, ανά­πλα­ση και χρυ­σές βίζες

Του Άγ­γε­λου Κο­ντο­γιάν­νη-Μάν­δρου, υπο­ψή­φιου συ­µβού­λου στην 1η ΔΚ

Στη σύ­ντο­µη πα­ρέ­µβα­ση που ακο­λου­θεί, θα σκια­γρα­φή­σω εν συ­ντο­µία µια σειρά κρί­σι­µων θε­µά­των για την κα­θη­µε­ρι­νό­τη­τα των κα­τοί­κων του 1ου δια­µε­ρί­σµα­τος, τα οποία έχουν δυ­στυ­χώς εξο­βε­λι­στεί τόσο από τη δη­µό­σια συ­ζή­τη­ση, όσο και από την ατζέ­ντα των βα­σι­κών διεκ­δι­κη­τών της δη­µαρ­χί­ας Αθη­νών. Ζη­τή­µα­τα για τα οποία απαι­τεί­ται άµεση και ενερ­γός κι­νη­το­ποί­η­ση όλων µας.

Το πρώτο και κρι­σι­µό­τε­ρο από αυτά είναι το ζή­τη­µα της στέ­γα­σης και της απρο­θυ­µί­ας του Δήµου να αρ­θρώ­σει µια µα­κρο­χρό­νια στρα­τη­γι­κή αντι­µε­τώ­πι­σης των στρε­βλώ­σε­ων που συσ­σω­ρεύ­ο­νται στην αγορά κα­τοι­κί­ας και πλήτ­τουν πλη­θώ­ρα συν­δη­µο­τών µας, που δεν δια­θέ­τουν ίδιο οί­κη­µα. Πυ­ρή­νας του προ­βλή­µα­τος είναι η ανε­ξέ­λεγ­κτη επέ­κτα­ση των βρα­χυ­χρό­νιων µι­σθώ­σε­ων (Airbnb, Booking κλπ), αλλά και η εντει­νό­µε­νη κερ­δο­σκο­πι­κή δρα­στη­ριό­τη­τα που πα­ρα­τη­ρεί­ται στο χώρο του real estate µε βα­σι­κό άξονα τις λε­γό­µε­νες χρυ­σές βίζες. Σε συν­δυα­σµό οι δύο αυτοί πα­ρά­γο­ντες έχουν οδη­γή­σει σε µεί­ω­ση της δια­θε­σι­µό­τη­τας, αλλά και σε ρα­γδαία αύ­ξη­ση των µι­σθω­µά­των µα­κρο­χρό­νιας ενοι­κί­α­σης, ανα­γκά­ζο­ντας χι­λιά­δες συν­δη­µό­τες µας να εγκα­τα­λεί­ψουν το κέ­ντρο προς ανα­ζή­τη­ση οι­κο­νο­µι­κό­τε­ρης στέ­γης. Σε πε­ριο­χές όπως τα Εξάρ­χεια ή ο Ευαγ­γε­λι­σµός η αύ­ξη­ση των ενοι­κί­ων έχει ξε­πε­ρά­σει ανά πε­ρί­πτω­ση το 30% την τε­λευ­ταία διε­τία, τη στι­γµή που οι µι­σθοί πα­ρα­µέ­νουν κα­θη­λω­µέ­νοι στα «µνη­µο­νια­κά» επί­πε­δα. Σε αυτές τις συν­θή­κες η οι­κο­νο­µία δια­µοι­ρα­σµού όχι µόνο δεν συ­µβάλ­λει στη δι­καιό­τε­ρη δια­νο­µή του συρ­ρέ­ο­ντος του­ρι­στι­κού κε­φα­λαί­ου, αλλά στην πρα­γµα­τι­κό­τη­τα µε­τα­τρέ­πει ολό­κλη­ρες πε­ριο­χές της πόλης σε απο­κλει­στι­κές του­ρι­στι­κές ζώνες.

Τα έργα ανά­πλα­σης που έχει ανα­λά­βει ο Δήµος Αθη­ναί­ων στο ιστο­ρι­κό εµπο­ρι­κό κέ­ντρο, σε συ­νερ­γα­σία µε την Ανά­πλα­ση ΑΕ, προ­ά­γουν πλή­ρως την στρα­τη­γι­κή αυτού του ιδιό­τυ­που gentrification και αφαι­ρούν κρί­σι­µους πό­ρους από έργα υπο­δο­µής και τις ούτως ή άλλως αναι­µι­κές προ­νοια­κές υπη­ρε­σί­ες. Στην Αθήνα της κρί­σης το βα­σι­κό πρό­βλη­µα δεν είναι τα γκρά­φι­τι γύρω από τη Βαρ­βά­κειο, είναι η υπο­στε­λέ­χω­ση των δη­µο­τι­κών ια­τρεί­ων, η εγκα­τά­λει­ψη των χώρων πρα­σί­νου και πολ­λών σχο­λι­κών συ­γκρο­τη­µά­των. Για όλα αυτά δυ­στυ­χώς ακού­µε ελά­χι­στα από τους τρείς βα­σι­κούς διεκ­δι­κη­τές της δη­µαρ­χί­ας (Μπα­κο­γιάν­νης, Ηλιό­που­λος, Γε­ρου­λά­νος). Όπως ελά­χι­στα ακού­µε και για την ενί­σχυ­ση και ανα­συ­γκρό­τη­ση των τε­χνι­κών υπη­ρε­σιών του Δήµου. Πόσο επα­να­στα­τι­κή άραγε είναι η κουλ­τού­ρα της επι­σκευ­ής και της συ­ντή­ρη­σης µε ίδια µέσα, αντί της διαρ­κούς ανα­κα­τα­σκευ­ής και των υπερ­κο­στο­λο­γη­µέ­νων συ­µβά­σε­ων µε ιδιω­τι­κές εται­ρί­ες; Ο λόγος φυ­σι­κά γι’ αυτές τις σιω­πές δεν είναι άλλος από τη σύ­µπνοια των τριών γύρω από τη µε­ταρ­ρύ­θµι­ση του Κλει­σθέ­νη, αλλά και τις επι­τα­γές του τρί­του µνη­µο­νί­ου που προ­βλέ­πει µε­τα­ξύ άλλων πλή­ρες πά­γω­µα των δη­µο­σί­ων επεν­δύ­σε­ων σε υπο­δο­µές µέχρι το 2025 και βα­θιές πε­ρι­κο­πές στον προ­ϋ­πο­λο­γι­σµό της το­πι­κής αυ­το­διοί­κη­σης. 

Αφού λοι­πόν για την τα­µπα­κιέ­ρα υπάρ­χει σύ­γκλι­ση, µπο­ρού­µε όλοι και όλες να ασχο­λη­θού­µε µε το µέγα ζή­τη­µα των Εξαρ­χεί­ων και της διορ­γά­νω­σης ή µη Black Metal συ­ναυ­λί­ας στην Αθήνα, όπως προ­σφά­τως ερω­τή­θη­κε ο κ. Νάσος Ηλιό­που­λος. Και αν το δεύ­τε­ρο φα­ντά­ζει αστείο, το πρώτο έχει πάψει να είναι προ πολ­λού. Για να εί­µα­στε σα­φείς. Στα Εξάρ­χεια υπάρ­χει όντως ση­µα­ντι­κό και διαρ­κώς επι­δει­νού­µε­νο πρό­βλη­µα αντι­κοι­νω­νι­κών και πα­ρα­βα­τι­κών συ­µπε­ρι­φο­ρών. Όσοι και όσες ζούµε στη συ­γκε­κρι­µέ­νη γει­το­νιά υφι­στά­µε­θα τις συ­νέ­πειες εδώ και χρό­νια. Το ζή­τη­µα όµως είναι ότι οι µα­φί­ες που σή­µε­ρα λυ­µαί­νο­νται την πε­ριο­χή (ναρ­κω­τι­κά, τσι­γά­ρα κ.ά.) βρέ­θη­καν εκεί λόγω της πλή­ρους εγκα­τά­λει­ψής της από τις δη­µο­τι­κές αρχές (πότε αλή­θεια έγι­ναν για τε­λευ­ταία φορά έργα στον Λόφο του Στρέ­φη και τους γύρω πε­ζό­δρο­µους;), αλλά και την ανοχή –αν όχι κά­λυ­ψη– που απο­λα­µβά­νουν από τις διω­κτι­κές αρχές. Από τις κυ­ριο­λε­κτι­κά χι­λιά­δες προ­σα­γω­γές που έχουν γίνει τα τε­λευ­ταία δέκα χρό­νια στις διά­φο­ρες επι­χει­ρή­σεις σκού­πα της αστυ­νο­µί­ας, πόσες εντέ­λει αφο­ρού­σαν τα κυ­κλώ­µα­τα προ­στα­σί­ας και δια­κί­νη­σης; Ελά­χι­στες, είναι η απά­ντη­ση, και αυτό σχε­τί­ζε­ται µε τη συ­νει­δη­τή υπο­βά­θµι­ση της πε­ριο­χής τόσο από το Δήµο, όσο και από το κε­ντρι­κό κρά­τος. Αν δεν υπήρ­χαν τα Εξάρ­χεια, θα έπρε­πε σί­γου­ρα να εφευ­ρε­θούν, ει­δάλ­λως οι κύ­ριοι Μπα­κο­γιάν­νης, Γε­ρου­λά­νος και Ηλιό­που­λος θα έπρε­πε να µας ανα­πτύ­ξουν τις θέ­σεις τους για τον έλεγ­χο του real estate, την υπο­στε­λέ­χω­ση κρί­σι­µων δη­µο­τι­κών υπη­ρε­σιών, όπως η κα­θα­ριό­τη­τα, λόγω των πε­ρι­κο­πών· το κλεί­σι­µο κοι­νω­νι­κών πο­λυ­κα­τοι­κιών· το κυ­νή­γι µα­γισ­σών απέ­να­ντι σε πρω­το­βου­λί­ες κοι­νω­νι­κής ορ­γά­νω­σης και αλ­λη­λεγ­γύ­ης που έδω­σαν ανάσα σε χι­λιά­δες συν­δη­µό­τες µας την πε­ρί­ο­δο της κρί­σης, όπως τα πα­ζά­ρια χωρίς µε­σά­ζο­ντες.

Η πο­ρεία της κί­νη­σης και τα προ­βλή­µα­τα της 6ης κοι­νό­τη­τας

Της Βάσως Ακρι­βού, κοι­νο­τι­κής συ­βού­λου στην 6η ΔΚ

Πολ­λοί από εµάς ξε­κι­νή­σα­µε πε­ρί­που πριν 6 χρό­νια, συ­µµε­τέ­χο­ντας τότε στο σχήµα της Ανοι­χτής Πόλης. Επι­κρα­τού­σε ένα κλίµα ανό­δου του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Θε­ω­ρού­σα­µε ότι θα µπο­ρού­σε να είναι κάτι ελ­πι­δο­φό­ρο για το Δήµο της Αθή­νας, τις κοι­νό­τη­τες και τις γει­το­νιές. Δυ­στυ­χώς η από­φα­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ να υιο­θε­τή­σει µνη­µο­νια­κή πο­λι­τι­κή είχε αντα­νά­κλα­ση και στην Ανοι­χτή Πόλη. Θα µπο­ρού­σε να συ­νε­χί­σει µε το πρό­γρα­µµά της και να παί­ξει έναν άλλο ρόλο, αλλά αυτό δεν συ­νέ­βη, οπότε ένας δη­µο­τι­κός σύ­µβου­λος και αρ­κε­τοί κοι­νο­τι­κοί σύ­µβου­λοι απο­φα­σί­σα­µε να ανε­ξαρ­τη­το­ποι­η­θού­µε. Συ­γκρο­τή­σα­µε την οµάδα «Πόλης Ξε­κί­νη­µα», πα­ρα­κο­λου­θώ­ντας τα ζη­τή­µα­τα που απα­σχο­λού­σαν το Δη­µο­τι­κό Συ­µβού­λιο ή τα Κοι­νο­τι­κά και βά­ζο­ντας ζη­τή­µα­τα που θε­ω­ρού­σα­µε ση­µα­ντι­κά. Ήρ­θα­µε σε επαφή µε άλλες δυ­νά­µεις, αγω­νι­στές και ιδιαί­τε­ρα νέους αν­θρώ­πους (κυ­ρί­ως από τον χώρο της ΛΑΕ, αλλά όχι µόνο) και κα­τα­λή­ξα­µε πέρσι τον Ιούνη να συ­γκρο­τή­σου­µε την Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα. Άρα δεν είναι ένα εγ­χεί­ρη­µα που γί­νε­ται σή­µε­ρα ενό­ψει των αυ­το­διοι­κη­τι­κών εκλο­γών, αλλά είναι µια ολό­κλη­ρη πο­ρεία που προ­σπα­θού­µε να τη διευ­ρύ­νου­µε και να συ­µµε­τέ­χει κό­σµος της ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς σε αυτή τη δια­δι­κα­σία. Και βέ­βαια στό­χος µας ήταν και είναι µετά τις εκλο­γές να διευ­ρυν­θεί το σχήµα ακόµη πε­ρισ­σό­τε­ρο και να πα­ρέ­µβου­µε ακόµη πε­ρισ­σό­τε­ρο στις γει­το­νιές.

Το πρώτο που εντό­πι­σα ως Κοι­νο­τι­κή Σύ­µβου­λος είναι η υπο­βά­θµι­ση των Κοι­νο­τι­κών Συ­µβου­λί­ων. Ενώ υπο­τί­θε­ται ότι εκλέ­γο­νται από τη γει­το­νιά για να ασχο­λη­θούν µε τα προ­βλή­µα­τά της, ασχο­λού­νται µόνο µε δευ­τε­ρεύ­ο­ντα θέ­µα­τα (π.χ. ωρά­ριο κα­τα­στη­µά­των). Σε ζη­τή­µα­τα όπως ο προ­ϋ­πο­λο­γι­σµός, η Κοι­νό­τη­τα λέει απλά «τη γνώµη της», χωρίς να έχει ου­σια­στι­κές αρµο­διό­τη­τες. Αυτό απο­δυ­να­µώ­νει γε­νι­κά τη συ­µµε­το­χή. Όταν και η γνώµη των κοι­νο­τι­κών συ­µβού­λων δεν λα­µβά­νε­ται υπόψη, κα­τα­λα­βαί­νου­µε πώς απο­θαρ­ρύ­νο­νται και οι πο­λί­τες να δρα­στη­ριο­ποι­η­θούν το­πι­κά. Αυτό θα µπο­ρού­σε να αλ­λά­ξει, αν υπήρ­χαν κι­νή­µα­τα πο­λι­τών, θα ασκού­σε πίεση στο Δήµο να πάρει υπόψη τη γνώµη της γει­το­νιάς.

Υπάρ­χουν αρ­κε­τά ζη­τή­µα­τα που απα­σχο­λούν σε ένα βαθµό όλη την Αθήνα, αλλά στην 6η ΔΚ είναι πιο έντο­να. Ένα είναι τα σκου­πί­δια και η κα­θα­ριό­τη­τα, καθώς οι πιο φτω­χές συ­νοι­κί­ες υπο­βα­θµί­ζο­νται συ­νει­δη­τά. Ζή­τη­µα που υπάρ­χει πα­ντού, αλλά µε έντα­ση στην 6η, γιατί είναι και οι ελ­λεί­ψεις προ­σω­πι­κού. Ει­δι­κά όταν µε­τα­νά­στες (που ζουν πολ­λοί στη γει­το­νιά) θέ­λουν να κά­νουν τα χαρ­τιά τους για το ΚΕΑ κλπ, οι υπάλ­λη­λοι που το δια­χει­ρί­ζο­νται, είναι πολύ λίγοι. Το ζή­τη­µα των προ­σλή­ψε­ων είναι πολύ ση­µα­ντι­κό για να µπο­ρέ­σει να λει­τουρ­γή­σει µια Κοι­νό­τη­τα και να κα­λύ­ψει τις ανά­γκες (κα­θα­ριό­τη­τα,

πρά­σι­νο, κοι­νω­νι­κή πο­λι­τι­κή). Ένα άλλο θέµα είναι η έλ­λει­ψη από παι­δι­κές χαρές: Στο 6ο Δια­µέ­ρι­σµα έχου­µε µόλις δύο!

Φυ­σι­κά το µε­γά­λο ζή­τη­µα της πε­ριο­χής είναι το Πεδίο του Άρεως. Το αφή­σα­νε στη µοίρα του, προ­σπα­θούν τώρα κάπως να το αξιο­ποι­ή­σουν, όµως εξα­κο­λου­θεί να υπάρ­χει πρό­βλη­µα. Για να µπο­ρέ­σει να λει­τουρ­γή­σει σωστά ένα τε­ρά­στιο πάρκο χρειά­ζο­νται αρ­κε­τοί υπάλ­λη­λοι. Αυτοί δεν υπάρ­χουν και για την κα­τά­στα­ση έχουν ευ­θύ­νη και η Πε­ρι­φέ­ρεια, αλλά και ο Δήµος, και όχι προ­φα­νώς οι το­ξι­κο­ε­ξαρ­τη­µέ­νοι, όπως λένε διά­φο­ροι.

Πι­στεύω ότι ένα ση­µείο που δια­φο­ρο­ποιεί τη ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά από τις άλλες δυ­νά­µεις είναι το πώς βλέ­πει το ζή­τη­µα των µε­τα­να­στών και των δι­καιω­µά­των τους.

Η ακρο­δε­ξιά έβαζε ζη­τή­µα­τα για την πα­ρου­σία µε­τα­να­στών στις πλα­τεί­ες ή για τα µα­γα­ζιά µε­τα­να­στών, ότι τάχα χα­λά­νε την αι­σθη­τι­κή ή τον ιστό της πόλης. Για εµάς ισχύ­ει το αντί­θε­το. Η Αχαρ­νών π.χ. είναι µια ζω­ντα­νή πε­ριο­χή ακρι­βώς γιατί υπάρ­χουν αυτά τα µα­γα­ζιά. Γιατί υπάρ­χει κί­νη­ση, φω­τι­σµός, άν­θρω­ποι που κυ­κλο­φο­ρούν, συ­ζη­τά­νε και αυτά δί­νουν ζωή σε µια γει­το­νιά.

Σε µια πε­ριο­χή που βλέ­που­µε ότι είναι κυ­ρί­ως µε­τα­να­στών, µόνο αυτοί δεν απο­φα­σί­ζουν για την γει­το­νιά που µέ­νουν. Δεν έχουν δι­καί­ω­µα ψήφου, άρα δεν έχουν λόγο για το τι γί­νε­ται στην πε­ριο­χή τους. Ενώ αυτοί δεν έχουν το δι­καί­ω­µα, το έχουν πολ­λοί που δεν ζουν πλέον στη γει­το­νιά. Αυτοί που πρα­γµα­τι­κά πρέ­πει να έχουν δι­καί­ω­µα λόγου για τη γει­το­νιά τους, δεν έχουν κα­νέ­να.

Έχου­µε ακόµα πολλά να πα­λέ­ψου­µε

Του Θάνου Λυ­κουρ­γιά, υπο­ψή­φιου συ­µβού­λου στην 7η ΔΚ

Ως δη­µο­τι­κή κί­νη­ση «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα» από την πρώτη στι­γµή της λει­τουρ­γί­ας µας επι­χει­ρή­σα­µε να έχου­µε ως βα­σι­κό χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό την εξω­στρε­φή δράση, τη ζω­ντά­νια, τον κι­νη­µα­τι­κό και, συ­νε­πώς, κυ­ρί­ως νε­ο­λαι­ί­στι­κο χα­ρα­κτή­ρα. Αυτό δεν είναι τυ­χαίο.

Παρά τον νε­α­νι­κό «µέσο όρο» ηλι­κί­ας, οι αγω­νι­στές/στριες που συ­σπει­ρω­θή­κα­µε και απαρ­τί­ζου­µε την «Ανυ­πό­τα­κτη Αθήνα» εί­µα­στε άν­θρω­ποι µε αρ­κε­τά χρό­νια αντί­στοι­χης δρά­σης στις απο­σκευ­ές µας. Πιο συ­γκε­κρι­µέ­να, στο 7ο δια­µέ­ρι­σµα συ­µµε­τέ­χου­µε άν­θρω­ποι που έχου­µε δρά­σει µέσα από λαϊ­κές συ­νε­λεύ­σεις, επι­τρο­πές αγώνα ενά­ντια στα µνη­µο­νια­κά µέτρα, τα χα­ρά­τσια κλπ, µέσα από ση­µα­ντι­κούς το­πι­κούς αντι­φα­σι­στι­κούς αγώ­νες, αγώ­νες για την υπε­ρά­σπι­ση των δη­µό­σιων χώρων, για αλ­λη­λεγ­γύη σε κι­νη­το­ποι­ή­σεις για την υπε­ρά­σπι­ση του Δη­µό­σιου χα­ρα­κτή­ρα της Υγεί­ας, επι­τρο­πές στή­ρι­ξης στις απερ­γί­ες των κα­θη­γη­τών, αλλά και πα­λιό­τε­ρα των δα­σκά­λων, δρά­σεις µέσα από τον το­πι­κό συ­ντο­νι­σµό φο­ρέ­ων για τη µάχη του ασφα­λι­στι­κού το 2016 και συ­νο­λι­κά για αλ­λη­λεγ­γύη στους πρό­σφυ­γες κλπ.

Αυτή είναι η ση­µα­ντι­κό­τε­ρη κλη­ρο­νο­µιά µας, αυτή η συλ­λο­γι­κή εµπει­ρία και µνήµη είναι το οξυ­γό­νο µας. Συ­νε­χί­ζου­µε και σή­µε­ρα, σε πολύ δια­φο­ρε­τι­κές και δύ­σκο­λες συν­θή­κες να δρού­µε µε την ίδια ζω­ντά­νια. Έχου­µε µι­λή­σει µε χι­λιά­δες αν­θρώ­πους όλα αυτά τα χρό­νια και ξέ­ρου­µε καλά ότι το κα­λύ­τε­ρο που έχου­µε να προ­σφέ­ρου­µε, όταν πα­ρε­µβαί­νου­µε στις γει­το­νιές µας, είναι να προ­σπα­θού­µε να δη­µιουρ­γού­µε «γε­γο­νό­τα» που να σπάνε τη βι­τρί­να της «µε­τα­µνη­µο­νια­κής» κα­νο­νι­κό­τη­τας. Θα µας δείτε πάντα να εί­µα­στε αρ­κε­τοί, συχνά στο µετρό της Πα­νό­ρµου, αλλά όχι µόνο, να εί­µα­στε µε τα φυλ­λά­δια µας, µε τη ντου­ντού­κα µας, µε το χα­µό­γε­λο κυ­ρί­ως, γιατί µας αρέ­σει πολύ αυτό που κά­νου­µε. Η κα­λύ­τε­ρη αντα­µοι­βή είναι πε­ρι­πτώ­σεις αν­θρώ­πων που µας συ­νά­ντη­σαν και µε χα­µό­γε­λο να µας λένε: «Εσείς δεν βά­ζε­τε µυαλό, ε;». Εν­νο­εί­ται πως όχι...

Άλ­λω­στε, έχου­µε πολλά ακόµα για να πα­λέ­ψου­µε. Θέ­λου­µε να γίνει µη­τρο­πο­λι­τι­κό πάρκο στο Γουδή και δεν επα­να­παυό­µα­στε από τις εξαγ­γε­λί­ες που δεν βλέ­που­µε να υλο­ποιού­νται ποτέ. Θέ­λου­µε το οι­κό­πε­δο στην οδό Λάµψα να γίνει σχο­λείο και να στα­µα­τή­σει το αί­σχος µε το Γη­ρο­κο­µείο. Θέ­λου­µε να ξε­µπερ­δέ­ψου­µε µε τους νε­ο­να­ζί στη γει­το­νιά µας. Όπως εί­χα­µε απο­κρού­σει πα­λιό­τε­ρα τη συ­µµο­ρία των «Αυ­τό­νο­µων Εθνι­κι­στών», έτσι να διώ­ξου­µε και τα γρα­φεία της Χρυ­σής Αυγής, να µην υπάρ­ξει άλλη επί­θε­ση, όπως εκεί­νη στον Αλέξη Λά­ζα­ρη.

Θέ­λου­µε να µη χάσει κα­νέ­νας άν­θρω­πος το σπίτι του, είτε πρό­κει­ται για πλει­στη­ρια­σµό από τρά­πε­ζα, είτε από το Δήµο. Θέ­λου­µε τα σχο­λεία στην πε­ριο­χή µας να λει­τουρ­γούν οµαλά και όχι µε τις ση­µε­ρι­νές συν­θή­κες εγκα­τά­λει­ψης, όπως αντί­στοι­χα και τα νο­σο­κο­µεία. Θέ­λου­µε τα πάρκα µας, όπως το Πεδίο του Άρεως και η πλα­τεία Πρω­το­µα­γιάς να φρο­ντί­ζο­νται µό­νι­µα και όχι προ­ε­κλο­γι­κά. Θέ­λου­µε κυ­ρί­ως να συ­µβάλ­λου­µε στο να ξα­να­ε­νω­θεί ο κό­σµος του αγώνα στις γει­το­νιές µας. Θα κά­νου­µε ό,τι κα­λύ­τε­ρο µπο­ρού­µε για να το πε­τύ­χου­µε.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά