Ιντιφάντα!

Η πε­ρι­γρα­φή της Αμίρα Χας στο άρθρο της «Οι Πα­λαι­στί­νιοι πο­λε­μούν για τις ζωές τους, το Ισ­ρα­ήλ πο­λε­μά για την κα­το­χή» το θέτει εξαι­ρε­τι­κά:

«Ο πό­λε­μος δεν ξε­κί­νη­σε την πε­ρα­σμέ­νη Πέμ­πτη...  Το ότι προ­σέ­χου­με πως υπάρ­χει ένας πό­λε­μος μόνο όταν δο­λο­φο­νού­νται Εβραί­οι δεν ακυ­ρώ­νει το γε­γο­νός ότι Πα­λαι­στί­νιοι σκο­τώ­νο­νται διαρ­κώς... Όταν δια­τα­ράσ­σε­ται κάπως η μο­νο­μέ­ρεια του πο­λέ­μου και σκο­τώ­νο­νται Εβραί­οι, τότε δί­νου­με προ­σο­χή. Οι νε­α­ροί Πα­λαι­στί­νιοι δεν σκο­τώ­νουν Εβραί­ους επει­δή είναι Εβραί­οι, αλλά επει­δή εί­μα­στε οι κα­τα­κτη­τές τους, οι βα­σα­νι­στές τους, οι φύ­λα­κές τους, οι κλέ­φτες της γης και του νερού τους, αυτοί που τους στέλ­νου­με στην εξο­ρία, αυτοί που ισο­πε­δώ­νου­με τα σπί­τια τους, αυτοί που τους φρά­ζου­με τον ορί­ζο­ντα...».

Η πα­ρέ­λα­ση δε­ξιών υπουρ­γών από το τέ­με­νος Αλ Άκσα (ιερός τόπος για τους μου­σουλ­μά­νους) και η βε­βή­λω­σή του από την ισ­ραη­λι­νή αστυ­νο­μία ήταν μόνο η αφορ­μή. Όπως ση­μεί­ω­σε ο Ισ­ραη­λι­νός αρ­θρο­γρά­φος Gideon Levy, «όποιος ισχυ­ρί­ζε­ται ότι εκ­πλήσ­σε­ται, φαί­νε­ται πως δεν έχει ζήσει στη Μέση Ανα­το­λή κατά τη διάρ­κεια των τε­λευ­ταί­ων 10 ετών... Το μόνο πράγ­μα που προ­κα­λεί έκ­πλη­ξη είναι ότι μια νέα εξέ­γερ­ση έκανε μία δε­κα­ε­τία για να ξε­σπά­σει».

Πράγ­μα­τι, στη Δυ­τι­κή Όχθη επι­κρά­τη­σε ηρε­μία για μία δε­κα­ε­τία. Αν κάτι δι­δά­χτη­καν οι Πα­λαι­στί­νιοι από αυτήν τη δε­κα­ε­τία είναι πως η «ηρε­μία» και οι δι­πλω­μα­τι­κοί χει­ρι­σμοί της Πα­λαι­στι­νια­κής Αρχής και του Αμπάς όχι μόνο δεν τους πρό­σφε­ραν τί­πο­τα, αλλά επι­δεί­νω­σαν δρα­μα­τι­κά την κα­τά­στα­ση, με το Ισ­ρα­ήλ να συ­νε­χί­ζει «όπως πριν» αλλά και να επι­τα­χύ­νει-οξύ­νει την πο­λι­τι­κή εποι­κι­σμού, απο­κλει­σμού των Πα­λαι­στι­νί­ων, κα­τα­στο­λής κλπ.

Συ­νε­χί­ζει ο Gideon: «Όσοι φα­ντά­ζο­νταν ότι το Ισ­ρα­ήλ θα μπο­ρού­σε να συ­νε­χί­σει μ’ αυτόν τον τρόπο για πάντα και ότι οι Πα­λαι­στί­νιοι θα συ­νέ­χι­ζαν να συ­ναι­νούν, να υπο­βάλ­λο­νται σ’ αυτό επ’ αό­ρι­στον, απλά δεν έχουν ποτέ δια­βά­σει ένα βι­βλίο ιστο­ρί­ας. Κα­νέ­νας λαός δεν έχει συ­ναι­νέ­σει που­θε­νά, ποτέ, στην κα­τά­κτη­σή του χωρίς αντί­στα­ση».

Αν ο ένας πα­ρά­γο­ντας είναι η αντί­στα­ση ενά­ντια στην ισ­ραη­λι­νή κα­το­χή, ο άλλος που τρο­φο­δο­τεί την ση­με­ρι­νή εξέ­γερ­ση είναι η οργή ενά­ντια στην Πα­λαι­στι­νια­κή Αρχή.

Σε μια στιγ­μή που ο Αμπάς καλεί σε πο­λι­τι­κή λύση «απο­κλει­στι­κά με ει­ρη­νι­κά μέσα», στις τε­λευ­ταί­ες έρευ­νες για πρώτη φορά ύστε­ρα από χρό­νια η πλειο­ψη­φία των Πα­λαι­στι­νί­ων θε­ω­ρεί μια Ιντι­φά­ντα και έναν ένο­πλο ξε­ση­κω­μό ως τον μόνο δρόμο που μπο­ρεί να έχει απο­τε­λέ­σμα­τα. Η ΠΑ θε­ω­ρεί­ται όλο και πε­ρισ­σό­τε­ρο όχι απλά ανα­πο­τε­λε­σμα­τι­κή, αλλά και εμπό­διο.

Η ση­με­ρι­νή εξέ­γερ­ση έχει ως πρω­τα­γω­νι­στή τη νε­ο­λαία, τη «γενιά του Όσλο», που δεν έχει ζήσει τί­πο­τε πε­ρισ­σό­τε­ρο από το τεί­χος απαρτ­χάιντ, την επέ­κτα­ση των εποι­κι­σμών, τη συ­νέ­χι­ση της κα­το­χής, τον κα­θη­με­ρι­νό εξευ­τε­λι­σμό. Είναι απελ­πι­σμέ­νη, δεν έχει να χάσει τί­πο­τα και δεν κου­βα­λά την «κό­πω­ση» της απο­τυ­χί­ας της προη­γού­με­νης Ιντι­φά­ντα.

Στο εξω­τε­ρι­κό κυ­ριαρ­χεί η συ­ζή­τη­ση «Ξεσπά η τρίτη Ιντι­φά­ντα;». Η αλή­θεια είναι ότι μια επα­νά­λη­ψη αυτού που ζή­σα­με στο πα­ρελ­θόν είναι δύ­σκο­λη. Αφε­νός μια πα­λιό­τε­ρη γενιά θυ­μά­ται το βαρύ τί­μη­μα που πλή­ρω­σαν από την κα­τα­στο­λή της δεύ­τε­ρης Ιντι­φά­ντα και το γε­γο­νός ότι δεν κέρ­δι­σαν τί­πο­τε. Αλλά κυ­ρί­ως, οι υπο­δο­μές και οι συν­θή­κες που θα επέ­τρε­παν μια ευ­ρεία ορ­γα­νω­μέ­νη εξέ­γερ­ση δεν υπάρ­χουν πια. Το Ισ­ρα­ήλ, με τη συ­νερ­γα­σία της ΠΑ, έχει πε­τύ­χει πολλά στην εμπέ­δω­ση και ενί­σχυ­ση της κα­το­χής, τον κα­τα­κερ­μα­τι­σμό των Πα­λαι­στι­νί­ων, την απο­δυ­νά­μω­ση της ορ­γά­νω­σής τους. Με μια έν­νοια, το πα­λαι­στι­νια­κό εθνι­κό κί­νη­μα βρί­σκε­ται στην πιο δυ­σμε­νή θέση που έχει βρε­θεί ποτέ στην ιστο­ρία του.

Αυτή η απελ­πι­σία εκ­φρά­ζε­ται και από τις ατο­μι­κές επι­θέ­σεις με μα­χαί­ρια –που είναι επι­θέ­σεις αυ­το­κτο­νί­ας, όπως επι­ση­μαί­νει ο Ισ­ραη­λι­νός αντι­σιω­νι­στής Μισέλ Βαρ­σάφ­σκι, καθώς η ισ­ραη­λι­νή ηγε­σία έχει δώσει την εντο­λή (στο στρα­τό αλλά και στους εποί­κους) «ό,τι κι­νεί­ται εκτε­λεί­ται», με απο­τέ­λε­σμα ένα όργιο «εξω­δι­κα­στι­κών εκτε­λέ­σε­ων».

Ωστό­σο, είναι μια συ­ζή­τη­ση που αφορά τις προσ­δο­κί­ες που οι «απέξω» προ­βάλ­λου­με πάνω στον πα­λαι­στι­νια­κό λαό. Στην ίδια την Πα­λαι­στί­νη, η συ­ζή­τη­ση για το αν είναι ή όχι «Ιντι­φά­ντα» δεν έχει κα­νέ­να νόημα. Είναι μα­ζι­κή εξέ­γερ­ση ενά­ντια στην κα­το­χή, είναι μα­ζι­κή αντί­στα­ση στο Ισ­ρα­ήλ, είναι το τέλος της ηρε­μί­ας στη Δυ­τι­κή Όχθη.

Είναι και μια υπεν­θύ­μι­ση στο Ισ­ρα­ήλ ότι δεν μπο­ρεί να νι­κή­σει. Παρά τις επι­τυ­χί­ες που ση­μεί­ω­σε η κα­το­χή τα πε­ρα­σμέ­να χρό­νια, δεν μπό­ρε­σε να εξα­φα­νί­σει τους Πα­λαι­στί­νιους, ούτε να κάμ­ψει τη διά­θε­σή τους για αντί­στα­ση.

Αυτό που κά­νουν σή­με­ρα οι νε­α­ροί Πα­λαι­στί­νιοι είναι να ακο­λου­θούν τη συμ­βου­λή του Hajo Meyer, του 90χρο­νου Εβραί­ου που επι­βί­ω­σε από το Ολο­καύ­τω­μα και πέ­θα­νε πέ­ρυ­σι τον Αύ­γου­στο. Στην τε­λευ­ταία του συ­νέ­ντευ­ξη είπε: «Το μή­νυ­μά μου στους Πα­λαι­στί­νιους είναι ότι δεν πρέ­πει να πα­ρα­τή­σουν τον αγώνα... Είναι δί­καιο να δεί­χνε­τε στους Ισ­ραη­λι­νούς σιω­νι­στές ότι είστε μια δύ­να­μη την οποία πρέ­πει να υπο­λο­γί­ζουν. Πο­λε­μή­στε με πέ­τρες, πο­λε­μή­στε με όπλα. Ναι, και με όπλα. Αν δεν πο­λε­μή­σε­τε, θα χά­σε­τε τον αυ­το­σε­βα­σμό σας και δεν θα κερ­δί­σε­τε το σε­βα­σμό των Ισ­ραη­λι­νών».

Είτε το πούμε Ιντι­φά­ντα είτε όχι, αυτό που συμ­βαί­νει στη Δυ­τι­κή Όχθη, τη Γάζα, την Ιε­ρου­σα­λήμ είναι με­γά­λο και πρέ­πει να το στη­ρί­ξου­με με κάθε μέσο.

Στις προ­γραμ­μα­τι­κές του δη­λώ­σεις, ο πρω­θυ­πουρ­γός Αλ. Τσί­πρας δή­λω­σε: «Έχου­με φι­λο­δο­ξία να δια­τη­ρή­σου­με τη στρα­τη­γι­κή συ­νερ­γα­σία με το Ισ­ρα­ήλ, αλλά ταυ­τό­χρο­να και τις πα­ρα­δο­σια­κές στε­νές σχέ­σεις με την Πα­λαι­στί­νη, υπο­στη­ρί­ζο­ντας το δί­καιο αί­τη­μα και τον δί­καιο αγώνα για την ίδρυ­ση πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους».

Δεν είναι απλά ου­το­πία μια τέ­τοια στάση, είναι και το φύλλο συκής όλων των ευ­ρω­παϊ­κών κυ­βερ­νή­σε­ων «η υπο­στή­ρι­ξη στην ίδρυ­ση πα­λαι­στι­νια­κού κρά­τους», ενώ «δια­τη­ρούν τη στρα­τη­γι­κή συ­νερ­γα­σία με το Ισ­ρα­ήλ».

Οι Πα­λαι­στί­νιοι έκα­ναν το δικό τους κα­θή­κον, αγω­νι­ζό­με­νοι ενά­ντια στη σιω­νι­στι­κή πο­λε­μι­κή μη­χα­νή (που εκ­παι­δεύ­ε­ται από κοι­νού με τον ελ­λη­νι­κό στρα­τό). Για να νι­κή­σουν πρέ­πει κι εμείς να κά­νου­με το δικό μας κα­θή­κον, απαι­τώ­ντας την πλήρη απο­μό­νω­ση του κρά­τους-απαρτ­χάιντ.