Παιδιά μόνιμα κλεισμένα σε κρεβάτια – κλουβιά. Ενήλικες σε μηχανική καθήλωση, με ιμάντες, που προκαλούν εξαρθρώσεις στα χέρια ή τα πόδια. Δωμάτια εγκλείστων κατ’ όνομα νοσηλευομένων, αποκλεισμένα από το φυσικό φως, την επικοινωνία, την κοινωνική συναναστροφή.
Διοικητικοί υπάλληλοι που νίπτουν τα χείρας τους για την κατάσταση του Κέντρου. Ένας πρόεδρος διοικητικού συμβουλίου, που εμφανίζεται στο Κέντρο κάθε Πέμπτη. Δύο ψυχίατροι που δεν εμφανίζονται στο Κέντρο παρά μόνο «κάποιες φορές» και δίνουν εντολές καθημερινά από τηλεφώνου για τις διαγνώσεις επικινδυνότητας, τη δοσολογία των ψυχοφαρμάκων, τις καθηλώσεις των παιδιών και των ενηλίκων και τις υπνωτικές ενέσεις. Μια εικόνα εγκατάλειψης και μια έντονη δυσοσμία, συνδυασμός χλωρίνης, φτηνών απολυμαντικών και των σωματικών αναγκών που τα καθηλωμένα ανάπηρα άτομα εκτελούν πάνω στα ίδια τους τα κρεβάτια. Μια τοπική κοινωνία που αιφνιδιάζεται στη θέα ενός ανάπηρου που οδηγεί αυτοκίνητο, σιωπά μπροστά στο ανείπωτο, κοινό μυστικό και εξασφαλίζει από δωρεές και εθελοντικές προσφορές τη σίτιση των εγκλείστων στο Κέντρο. Ένα ντοκιμαντέρ δεκαεπτά λεπτών, προϊόν μιας τετραήμερης κατάληψης, μια αποκάλυψη ενός επίγειου Άδη για ανθρώπους με αναπηρία, ξεχασμένους από θεό, σύστημα, κυβέρνηση και υπουργεία. Και μια απορία, για το φινάλε : Αν ο Στίβεν Χόκινγκ είχε γεννηθεί στην Ελλάδα, θα έκανε την παγκόσμιας ακτινοβολίας επιστημονική καριέρα που όλοι γνωρίζουμε;
Όλα τα παραπάνω αποτελούν κομμάτια της ακτιβιστικής δράσης στο Κέντρο Περίθαλψης Παιδιών (ΚΕΠΕΠ) Λεχαινών Ηλείας, την οποία πραγματοποίησε η Ομάδα για την Κοινωνική Χειραφέτηση των Ανθρώπων με Αναπηρία «Μηδενική Ανοχή» : Μηδενική ανοχή στην αδιαφορία και τον κοινωνικό αποκλεισμό, μηδενική ανοχή στη σιωπή και τη σύγχρονη βαρβαρότητα του εγκλεισμού, της απομόνωσης και της βίαιης καθήλωσης, μηδενική ανοχή σε όσους θεωρούν και αντιμετωπίζουν τον άνθρωπο με αναπηρία ως καταδικασμένο σε ισόβια ποινή δεύτερης και τρίτης κατηγορίας.
Για τέσσερις μέρες στις αρχές του Νοέμβρη, μια ντουζίνα επιστήμονες, νέοι με ανησυχίες, ανάπηροι, νοσηλευτές και εργαζόμενοι στο χώρο της ψυχικής υγείας, οι οποίοι συμμετέχουν στη «Μηδενική Ανοχή», κατέλαβαν συμβολικά το ΚΕΠΕΠ, συζήτησαν με τους εργαζόμενους και την Αστυνομία, όχι πάντα σε ήρεμους τόνους, τον πρόεδρο του ΔΣ, συνυπήρξαν με τους ασθενείς, έβγαλαν βόλτα στις εγκαταλειμμένες κούνιες και την τσουλήθρα τα «επικίνδυνα» ανάπηρα παιδιά, κατέγραψαν λόγια, εικόνες, ανάσες, χαμόγελα. Και βλέμματα. Πολλά βλέμματα. Βλέμματα μισοσβησμένα, βλέμματα σπινθηροβόλα, βλέμματα πίσω από πόρτες και τοίχους από γυαλί, πίσω από ξύλινα κάγκελα και μέσα από ατροφικά σώματα, βλέμματα περιέργειας ή απορίας, βλέμματα αγωνίας και χαράς, στη βόλτα στην αυλή, στο παγκάκι έξω στον ήλιο, στην ταλάντευση της παιδικής κούνιας. Στην αίθουσα της ΕΣΗΕΑ, το μεσημέρι της Δευτέρας 16 Νοεμβρίου, η τετραήμερη αυτή προσπάθεια μετουσιώθηκε στην προβολή ενός μικρού σε διάρκεια αλλά εκπληκτικά στιβαρού σε αφήγηση και μηνύματα ντοκιμαντέρ. Είναι η μαρτυρία, η υπενθύμιση του δράματος, η έμπρακτη καταγγελία για μια συνεχιζόμενη βαρβαρότητα με θύματα 62 ανθρώπους με αναπηρία και νοητική υστέρηση, οι οποίοι έχουν κλειστεί στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών κάτω από άθλιες, αναξιοπρεπείς και καταδικαστικές για αυτούς συνθήκες.
«Κολαστήριο», είχε χαρακτηρίσει το Κέντρο, το BBC σε ρεπορτάζ του πριν από ένα χρόνο. Στο θέμα έχει παρέμβει διαδοχικά και ο Συνήγορος του Πολίτη. Η πολιτεία, όμως, το αρμόδιο υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Κοινωνικής Ασφάλισης μάλλον περί άλλων τυρβάζουν και κάπως έτσι το Κέντρο παραμένει εδώ και 26 χρόνια μια αποθήκη αλυσοδεμένων ψυχών. Με, κερασάκι στην τούρτα, δύο ιδιώτες ψυχιάτρους που έχουν συμβάσεις εξωτερικής συνεργασίας με το Κέντρο και το δημόσιο, απειλούν θεούς και δαίμονες με μηνύσεις και αγωγές, αν αποκαλυφθούν τα ονόματα τους, επικαλούμενοι δήθεν προστασία προσωπικών δεδομένων και, όπως ήδη αναφέρθηκε στον πρόλογο, προσφέρουν τις «υπηρεσίες» τους, κατευθύνοντας τηλεφωνικά και εξ αποστάσεως το νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό. Και όχι για όλα αυτά δεν φταίει, όπως επισήμαναν πολλάκις οι ακτιβιστές της «Μηδενικής Ανοχής», η κρίση, η οικονομική δυσπραγία, η υποστελέχωση. Όλα αυτά είναι υπαρκτά, αλλά απλώς αποπροσανατολίζουν από το μείζον : Τη βαθιά ριζωμένη στους μηχανισμούς εξουσίας και την κοινωνία προκατάληψη απέναντι στα άτομα με αναπηρία και τη μεταχείριση ανθρώπου κατώτερης κατηγορίας που τους επιφυλάσσεται. Ακόμη και αν ενδεχομένως θα έκρυβαν μέσα τους την ιδιοφυία ή το ταλέντο ενός… Στίβεν Χόκινγκ. Πολύ απλά, δεν τους δίνονται ούτε οι ευκαιρίες, ούτε οι δυνατότητες, ούτε τα κοινωνικά, εκπαιδευτικά και επαγγελματικά ερεθίσματα και εφόδια με αυτόν τον προσανατολισμό.
Το ντοκιμαντέρ της κατάληψης στο ΚΕΠΕΠ Λεχαινών προβάλλεται για πρώτη φορά δημόσια, την Πέμπτη, 19 Νοεμβρίου, στις 9.00 μμ, στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο ΕΜΠΡΟΣ. Θα ακολουθήσει συζήτηση με τα μέλη της «Μηδενικής Ανοχής», ενώ πρόθεση των συντελεστών είναι το κινηματογραφικό και φωτογραφικό υλικό από αυτήν την κατάληψη να ταξιδέψει στη συνέχεια σε όλη την Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη, ανοίγοντας στη βάση της, τη συζήτηση για την ιδρυματοποίηση, τον εγκλεισμό και τον αποκλεισμό των ατόμων με αναπηρία. Αξίζει, πραγματικά, να το δείτε και να το αναζητήσετε.
Περισσότερα: https://www.facebook.com/mideniki.anoxi
