Ήδη από τη συγκρότησή της η ΛΑΕ έδωσε μεγάλη έμφαση -και σωστά- στην προσπάθεια να «επικοινωνήσει» με την πλειοψηφία των νέων ανθρώπων που μόλις δύο μήνες νωρίτερα έδωσαν με πρωτόγνωρη μαζικότητα και αποφασιστικότητα τη μάχη για να κερδίσει το ΟΧΙ στο δημοψήφισμα. Σίγουρα το πολιτικό ή/και το κοινωνικό υπόβαθρο μπορεί να μην ήταν ενιαίο, υπήρχαν όμως δύο ισχυρά ενοποιητικά στοιχεία.
Η πλειοψηφία της νεολαίας έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια -μέσω της πραγματικής της εμπειρίας- μια «συλλογική συνείδηση» μη προοπτικής. Μια γενιά λοιπόν χωρίς σταθερές και χωρίς «καβάτζες», έδειξε ότι είναι εν δυνάμει έτοιμη και πρόθυμη για μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές ανατροπές, κόντρα σε θεούς και δαίμονες.
Δεν μπορούμε, όμως, να συνεχίζουμε με μια αόριστη επίκληση στη «γενιά του ΟΧΙ», γιατί αυτό το ΟΧΙ ηττήθηκε. Και για την τωρινή κυβέρνηση, η σημερινή νεολαία είναι μια ουσιαστικά χαμένη γενιά, όπως κυνικά δήλωσε ο πρωθυπουργός σε μία από τις τελευταίες προεκλογικές του ομιλίες. Αυτόν τον ισχυρισμό καλούμαστε πρακτικά να ακυρώσουμε και να μην επιτρέψουμε να μετατραπεί σε μια βάρβαρη σταθερά για τους νέους και τις νέες. Ο κίνδυνος της μαζικής ιδιώτευσης, της αποδοχής του σύγχρονου κοινωνικού κανιβαλισμού της αγοράς ανεργίας, τα νέα κύματα μετανάστευσης, είναι υπαρκτά προβλήματα που προκύπτουν από την αίσθηση μιας σοβαρής -αλλά σε καμία περίπτωση συντριπτικής ή στρατηγικής- ήττας.
Να ξεκινήσουμε ξανά, από τη μέση
Η μνημονιακή μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ και η ψήφιση του τρίτου μνημονίου αναμφισβήτητα ανοίγει έναν νέο κύκλο αντιπαράθεσης με τη συνεχιζόμενη μνημονιακή βαρβαρότητα, πολιτικά και κοινωνικά, αλλά δεν ξεκινάμε από μηδενική βάση. Τα τελευταία χρόνια, η γενιά μας (όχι μόνο ηλικιακά αλλά και με όρους «γενιάς πολιτικοποίησης») έχει μια πολύ πλούσια κινηματική και πολιτική εμπειρία, αφού με τον έναν ή τον άλλο τρόπο ήταν οργανικό κομμάτι όλων των μεγάλων αγώνων ενάντια στα μνημόνια και τη λιτότητα, άλλοτε περισσότερο οργανωμένα και άλλοτε λιγότερο.
Αυτή η πλούσια εμπειρία που έχει συσσωρευτεί είναι η «μέση» από την οποία οφείλουμε να (ξανα-)ξεκινήσουμε και είναι εκείνη η «πολιτική ποιότητα» με την οποία η ΛΑΕ πρέπει να μπολιαστεί στα πρώτα βήματα συγκρότησής της, αρχής γενομένης με την πανελλαδική σύσκεψη. Ήδη, το νεολαιίστικο στίγμα εντός της ΛΑΕ στις πολιτικές επιτροπές είναι πολύ σημαντικό, δίνοντας νέα ζωντάνια στα βασικά πολιτικά κύτταρα του μετωπικού πολιτικού σχηματισμού. Δυστυχώς, αυτό το στίγμα είναι δυσεύρετο -αν όχι ανύπαρκτο!- στον δημόσιο λόγο και τη δημόσια παρουσία.
Το σημείο εκκίνησης, ωστόσο, μόνο θετικά μπορούμε να το δούμε ως προς τις δυνατότητες που ανοίγονται, ώστε η ανατρεπτική ριζοσπαστική Αριστερά να μπορέσει να οικοδομήσει με μαζικούς όρους μια νέα πολιτική σχέση με τη νεολαία, που θα την εμπνέει και θα τη στρατεύει στο πολιτικό μας σχέδιο.
Για να γίνει αυτό εφικτό, οι νέοι και οι νέες της ΛΑΕ θα χρειαστεί να παίξουμε σημαντικό ρόλο στη συγκρότησή της, βάζοντας στο επίκεντρο τα σύγχρονα προβλήματα της γενιάς μας, όπως ο φαύλος κύκλος της ανεργίας και η επισφάλεια, ανιχνεύοντας πολιτικές και κινηματικές πρωτοβουλίες. Για να εμπνεύσουμε (και να εμπνευστούμε), έχουμε να αναμετρηθούμε με το επίπονο καθήκον της απόδειξης ότι μπορούμε να είμαστε το χρήσιμο πολιτικό εργαλείο για να μπορέσουν οι νέοι και οι νέες να αντισταθούν στην τρίτη μνημονιακή επέλαση, η οποία αν «ολοκληρωθεί» θα αποτελεί ταφόπλακα για το μέλλον μας.
Για ένα ριζοσπαστικό φοιτητικό κίνημα, αντάξιο των προκλήσεων
Δίχως αμφιβολία, ο χώρος της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης έχει αποτελέσει ιστορικά ένα εξαιρετικά ευνοϊκό πεδίο για τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά, αφού το πανεπιστήμιο αποτελεί -ακόμα- τον κατεξοχήν μαζικό νεολαιίστικο κοινωνικό χώρο, με πλούσιες αγωνιστικές εμπειρίες. Η αλήθεια είναι ότι το φοιτητικό κίνημα, με τις δομές του και τις διαδικασίες του, δεν κατάφερε τα τελευταία χρόνια να παίξει το ρόλο που του αναλογούσε.
Η νέα κατάσταση οριακής επιβίωσης, που βιώνει η πλειονότητα των ιδρυμάτων με τη συνεχιζόμενη μείωση της κρατικής χρηματοδότησης, η εξαιρετικά δύσκολη και εντατικοποιημένη φοιτητική καθημερινότητα, ο κίνδυνος του ατομισμού και του καριερισμού, δεν μπορούν να απαντηθούν από την Αριστερά με «business as usual». Οι προκλήσεις για το φοιτητικό κίνημα είναι μεγάλες, καθώς χρειάζεται να ανασυγκροτηθεί σε νέα πολιτική βάση, που θα μπορεί να ενοποιεί τα φοιτητικά-εκπαιδευτικά προβλήματα με τις ευρύτερες ανάγκες των νέων.
Συνεπώς, αυτό απαιτεί μια σοβαρή στροφή στην πολιτική κατεύθυνση της φοιτητικής Αριστεράς. Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν πραγματικές δυνατότητες για ένα νέο μέτωπο της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς που θα εγκολπώνεται τις δυνάμεις της ΑΡΕΝ, των ΕΑΑΚ και του ΑΡΔΙΝ, αλλά και ευρύτερα αγωνιστές/τριες του κινήματος. Ήδη από το 2006-2007 η κοινή μας δράση στο κίνημα αποτελεί ένα πολύτιμο πολιτικό κεκτημένο το οποίο πρέπει να αξιοποιήσουμε, για να ανασυγκροτήσουμε και να αναβαθμίσουμε ποιοτικά τα πολιτικά εργαλεία της παρέμβασής μας. Και ο «κλήρος» πέφτει στις δυνάμεις της ΛΑΕ, που πρέπει να παίξουν τον κεντρικό ρόλο σε αυτήν τη διαδικασία.
