Μπροσούρα ΜΕΤΑ για την απεργία – αποχή από την «αξιολόγηση»

Η μνη­μο­νια­κή πει­θαρ­χία όλων των κυ­βερ­νή­σε­ων τα τε­λευ­ταία χρό­νια επι­τά­χυ­νε τις ακραί­ες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες «με­ταρ­ρυθ­μί­σεις» που ξε­κί­νη­σαν πριν από 25 χρό­νια, και με άλ­λο­θι την κρίση θέ­λουν να ολο­κλη­ρώ­σουν ένα σχέ­διο που προ­βλέ­πει ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις – λά­στι­χο, δου­λειά χωρίς δι­καιώ­μα­τακαι κρά­τος χωρίς κοι­νω­νι­κές πα­ρο­χές προς τους πο­λί­τες, παρά μόνο προ­νοια­κές για επι­βί­ω­ση.

Στο Δη­μό­σιο, ήδη, από το 2000, με τη θε­ω­ρία περί ευ­έ­λι­κτου και επι­τε­λι­κού κρά­τους, εκ­χω­ρή­θη­καν πολ­λές αρ­μο­διό­τη­τες σε ερ­γο­λά­βους και ιδιώ­τες, υπο­βαθ­μί­στη­καν οι κοι­νω­νι­κές υπη­ρε­σί­ες και όλες οι τε­χνι­κές και άλλες υπη­ρε­σί­ες που σχε­τί­ζο­νται με την συ­ντή­ρη­ση και την ανά­πτυ­ξη των υπο­δο­μών των πό­λε­ων καιιδιω­τι­κο­ποι­ή­θη­καν όσες ήταν κερ­δο­φό­ρες και υπήρ­χε εν­δια­φέ­ρον από τους ιδιώ­τες.

Σε πλήρη ευ­θυ­γράμ­μι­ση με τις πο­λι­τι­κές όλων των προη­γού­με­νων μνη­μο­νια­κών κυ­βερ­νή­σε­ων, η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, μετά την ψή­φι­ση του 3ου μνη­μο­νί­ου, ψη­φί­ζει και υλο­ποιεί το «πα­κέ­το» που αφορά στην ορ­γά­νω­ση και στη λει­τουρ­γία του δη­μό­σιου τομέα. Και μά­λι­στα, αν κρί­νου­με από αυτά που γρά­φο­νται στις εγκυ­κλί­ους που εκ­δί­δει το υπουρ­γείο Διοι­κη­τι­κής Ανα­συ­γκρό­τη­σης, βιά­ζε­ται ιδιαί­τε­ρα!

Μαζί με το ξε­πού­λη­μα της δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας και των δη­μό­σιων δομών, τους μειω­μέ­νους προ­ϋ­πο­λο­γι­σμούς για την λει­τουρ­γία του δη­μο­σί­ου και την δια­τή­ρη­ση του πα­γώ­μα­τος των προ­σλή­ψε­ων μό­νι­μου προ­σω­πι­κού, έχει νο­μο­θε­τή­σει για τη «στο­χο­θε­σία», την «κι­νη­τι­κό­τη­τα», την «αξιο­λό­γη­ση» δομών και προ­σω­πι­κού έχο­ντας ως στόχο τη δη­μιουρ­γία και τη λει­τουρ­γία ενός κρά­τους κα­θα­ρά επι­τε­λι­κού και νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρου, με ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νες υπη­ρε­σί­ες, ελα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας, μα­κριά από τις ανά­γκες και των ερ­γα­ζό­με­νων στο δη­μό­σιο αλλά και των πο­λι­τών.

Κο­ρω­νί­δα όλων αυτών απο­τε­λεί ο νόμος 4369/2016 για την «αξιο­λό­γη­ση», ένας νόμος «αντι­γρα­φή» του προη­γού­με­νου του Μη­τσο­τά­κη, που οι αγώ­νες των ερ­γα­ζό­με­νων κα­τήρ­γη­σαν στην πράξη το κα­λο­καί­ρι του 2014. Ένας νόμος, που στην ουσία του υλο­ποιεί τις συμ­φω­νη­μέ­νες με την τρόι­κα πο­λι­τι­κές για το δη­μό­σιο από το 2012. Ένας νόμος, που πρέ­πει να κα­ταρ­γη­θεί στην πράξη, για μια ακόμη φορά.

Η απερ­γία – αποχή από τις δια­δι­κα­σί­ες «αξιο­λό­γη­σης», που πρό­τει­νε το ΜΕ­τω­πο Τα­ξι­κής Ανα­τρο­πής (META) κι απο­φά­σι­σε η ΑΔΕΔΥ χρειά­ζε­ται να απλω­θεί σε κάθε χώρο δου­λειάς, να ορ­γα­νω­θεί από τα συλ­λο­γι­κά όρ­γα­να (πρω­το­βάθ­μια σω­μα­τεία, ομο­σπον­δί­ες), να το­νω­θεί η αυ­το­πε­ποί­θη­ση των συ­να­δέλ­φων/-ισ­σών και να ενι­σχυ­θεί το αγω­νι­στι­κό τους φρό­νη­μα, με συ­νε­λεύ­σεις, εξορ­μή­σεις και πε­ριο­δεί­ες πα­ντού.

Ως ΜΕΤΑ, κα­λώ­ντας και τις υπό­λοι­πες αρι­στε­ρές, ρι­ζο­σπα­στι­κές, αγω­νι­στι­κές πα­ρα­τά­ξεις, θα πρω­το­στα­τή­σου­με σε αυτόν τον αγώνα.

Όχι μόνο για να προ­στα­τευ­θούν οι ερ­γα­ζό­με­νοι του Δη­μο­σί­ου, αλλά για να ωφε­λη­θεί το σύ­νο­λο του κό­σμου της δου­λειάς και να μη δη­μιουρ­γη­θεί το «επι­τε­λι­κό – ευ­έ­λι­κτο δη­μό­σιο» των…ιδιω­τών, με τις πα­νά­κρι­βες και ανε­ξέ­λεγ­κτες υπη­ρε­σί­ες, που δε δια­σφα­λί­ζουν ποιό­τη­τα και ασφά­λεια στις όποιες πα­ρο­χές ή προ­ϊ­ό­ντα, παρά μόνο κέρδη για τους ίδιους.

Οι μύθοι και οι απά­τες που συ­νο­δεύ­ουν την «αξιο­λό­γη­ση» χρή­ζουν απο­κά­λυ­ψης

α) Η συ­νο­λι­κή στο­χο­θε­σία της υπη­ρε­σί­ας (και κατ’ επέ­κτα­ση και η ατο­μι­κή στο­χο­θε­σία) κα­θο­ρί­ζε­ται από τα πάνω, από τον υπουρ­γό ή το όρ­γα­νο διοί­κη­σης κάθε φορέα. Οι στό­χοι δη­λα­δή για τους οποί­ους θα βαθ­μο­λο­γη­θεί ο υπάλ­λη­λος είναι κα­θο­ρι­σμέ­νοι, υπο­χρε­ω­τι­κοί και άρ­ρη­κτα συν­δε­δε­μέ­νοι με την εφαρ­μο­γή της μνη­μο­νια­κής – νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης κυ­βερ­νη­τι­κής πο­λι­τι­κής. Στο πε­ρι­βάλ­λον του υπο­στε­λε­χω­μέ­νου και υπο­χρη­μα­το­δο­τη­μέ­νου δη­μό­σιου τομέα, αρ­κε­τοί από τους στό­χους πι­θα­νό­τα­τα είτε να μην είναι εφι­κτοί είτε να βρί­σκο­νται σε πλήρη αντί­θε­ση με τις ανά­γκες της κοι­νω­νί­ας. Για πα­ρά­δειγ­μα, στην υγεία, στό­χος θα είναι η μι­κρό­τε­ρη πα­ρα­μο­νή του ασθε­νή στο νο­σο­κο­μείο, με σκοπό την πε­ρι­κο­πή της δα­πά­νης, τη λει­τουρ­γία του νο­σο­κο­μεί­ου με ιδιω­τι­κο­οι­κο­νο­μι­κά κρι­τή­ρια, κι όχι την κα­λύ­τε­ρη πα­ρο­χή υπη­ρε­σί­ας στον πο­λί­τη. Με αυτόν τον τρόπο, δη­μό­σιες δομές θα αξιο­λο­γού­νται αρ­νη­τι­κά, θα οδη­γού­νται σε πε­ραι­τέ­ρω συρ­ρί­κνω­ση και κα­τάρ­γη­ση. Πα­ράλ­λη­λα, ο ερ­γα­ζό­με­νος θα χρε­ώ­νε­ται ο ίδιος την αρ­νη­τι­κή αξιο­λό­γη­ση της επί­τευ­ξης της συ­νο­λι­κής στο­χο­θε­σί­ας και θα τον συ­νο­δεύ­ει σε όλο τον ερ­γα­σια­κό του βίο.

β) Οι πο­λυ­δια­φη­μι­ζό­με­νες Ολο­μέ­λειες των Διευ­θύν­σε­ων και των Τμη­μά­των δεν έχουν απο­φα­σι­στι­κό ρόλο. Στο τέ­λους του έτους, μά­λι­στα, κα­λού­νται να εγκρί­νουν την έκ­θε­ση αξιο­λό­γη­σης (βάσει της στο­χο­θε­σί­ας) του έργου που πα­ρή­γα­γαν την οποία συ­ντάσ­σει ο προϊ­στά­με­νος. Η δε επί­φα­ση της δη­μο­κρα­τί­ας με την αξιο­λό­γη­ση των προϊ­στα­μέ­νων από τους υφι­στά­με­νους με ανώ­νυ­μο ερω­τη­μα­το­λό­γιο είναι ου­το­πία, καθώς οι κα­θη­με­ρι­νές σχέ­σεις θα απο­κα­λύ­πτουν πώς αξιο­λό­γη­σε κα­θέ­νας τον προϊ­στά­με­νό του, καλ­λιερ­γώ­ντας ταυ­τό­χρο­να την κα­χυ­πο­ψία, τη συ­ναλ­λα­γή και το αντι­συ­να­δελ­φι­κό κλίμα.

γ) Τα κρι­τή­ρια της αξιο­λό­γη­σης των ερ­γα­ζο­μέ­νων είναι σκό­πι­μα αό­ρι­στα και υπο­κει­με­νι­κά όπως «η αφο­σί­ω­ση», η «επί­δει­ξη εν­δια­φέ­ρο­ντος», η «πρω­το­βου­λία», οι «και­νο­το­μί­ες» κ.ά. Αλή­θεια, πόσο «και­νο­τό­μος» μπο­ρεί να είναι ή πόσο μπο­ρεί να «ανα­πτύ­ξει τις δε­ξιό­τη­τες» του ο ερ­γα­ζό­με­νος, όταν π.χ. ο μισός εξο­πλι­σμός του ερ­γα­στη­ρί­ου του είναι χα­λα­σμέ­νος κι ο άλλος μισός υπο­λει­τουρ­γεί ή όταν μία νο­ση­λεύ­τρια έχει στην ευ­θύ­νη της 40-50 ασθε­νείς; Πα­ράλ­λη­λα οι ερ­γα­ζό­με­νοι κα­λού­νται να αξιο­λο­γη­θούν για την «ικα­να­τό­τη­τα άσκη­σης πολ­λα­πλών κα­θη­κό­ντων». Με την ει­σα­γω­γή αυτού του κρι­τη­ρί­ου, νό­μι­μα πλέον υπο­χρε­ώ­νο­νται να εκτε­λούν κα­θή­κο­ντα που δεν πε­ρι­λαμ­βά­νο­νται στο ερ­γα­σια­κό τους αντι­κεί­με­νο και μά­λι­στα βαθ­μο­λο­γού­νται γι’ αυτά. Ταυ­τό­χρο­να, σε ένα ρη­μαγ­μέ­νο δη­μό­σιο αξιο­λο­γού­νται για την «ανα­βάθ­μι­ση του ερ­γα­σια­κού πε­ρι­βάλ­λο­ντος»!

δ) Υπάρ­χει σύν­δε­ση της αξιο­λό­γη­σης με το μι­σθο­λό­γιο και δη­μιουρ­γία δια­φο­ρε­τι­κών κα­τη­γο­ριών αμει­βό­με­νων υπαλ­λή­λων στον ίδιο κλάδο, αφού προ­βλέ­πε­ται τα­χύ­τε­ρη μι­σθο­λο­γι­κή εξέ­λι­ξη για τους «άρι­στους» και ανα­στο­λή της μι­σθο­λο­γι­κής εξέ­λι­ξης για όλους όσοι αξιο­λο­γη­θούν «ανε­παρ­κείς» ή «ακα­τάλ­λη­λοι».

ε) Οι προ­α­γω­γές των ερ­γα­ζο­μέ­νων και η εξέ­λι­ξή τους εξαρ­τώ­νται άμεσα από τις εκ­θέ­σεις αξιο­λο­γή­σεις. Oι χα­ρα­κτη­ρι­σμοί των βαθ­μο­λο­γη­μέ­νων υπαλ­λή­λων σε «επαρ­κείς», «μέ­τριους», «ανε­παρ­κείς» και «ακα­τάλ­λη­λους», θα συ­νο­δεύ­ουν το φά­κε­λο κάθε ερ­γα­ζό­με­νου. Επι­προ­σθέ­τως, όπως πε­ρι­γρά­φε­ται ρητά σε άλ­λους πρό­σφα­τους νό­μους, θα μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­η­θούν ανά πάσα στιγ­μή στον ερ­γα­σια­κό βίο του υπάλ­λη­λου κι από οποια­δή­πο­τε πο­λι­τι­κή ηγε­σία. Επί­σης όπως ανα­φέ­ρε­ται όσοι χα­ρα­κτη­ρι­στούν δύο συ­νε­χό­με­νες φορές «ανε­παρ­κείς» και «ακα­τάλ­λη­λοι», θα δη­μιουρ­γή­σουν μια «δε­ξα­με­νή προ­βλη­μα­τι­κών» και δυ­νη­τι­κά «δια­θέ­σι­μων» υπαλ­λή­λων, βλέ­πο­ντας κοντά τους την πόρτα της εξό­δου.

στ) Στην Ει­δι­κή Επι­τρο­πή Αξιο­λό­γη­σης (η οποία απο­τε­λεί­ται μόνον από τους Γε­νι­κούς Διευ­θυ­ντές) που εξε­τά­ζει τις εν­στά­σεις των υπαλ­λή­λων, οι αι­ρε­τοί εκ­πρό­σω­ποι των ερ­γα­ζό­με­νων συμ­με­τέ­χουν χωρίς δι­καί­ω­μα ψήφου. Εδώ να ση­μειώ­σου­με ότι οι επι­τρο­πές αυτές δεν έχουν συ­στα­θεί ακόμα, ενώ στις αντί­στοι­χες εγκυ­κλί­ους πε­ρι­γρά­φο­νται με τρόπο που δεν απο­σα­φη­νί­ζει τα όρια με­τα­ξύ αυτών και των Υπη­ρε­σια­κών Συμ­βου­λί­ων. Πρό­κει­ται για… και­νο­τό­μα μορφή «δη­μο­κρα­τί­ας»!

ζ) Η κυ­βέρ­νη­ση (με τη Διεύ­θυν­ση Πα­ρα­κο­λού­θη­σης και Στα­τι­στι­κής Ανά­λυ­σης των Βαθ­μο­λο­γιών Αξιο­λό­γη­σης) εξα­σφα­λί­ζει την εξου­σία να πα­ρεμ­βαί­νει στη βαθ­μο­λό­γη­ση εφαρ­μό­ζο­ντας το «συ­ντε­λε­στή διόρ­θω­σης». Ου­σια­στι­κά βάζει τα πο­σο­στά στην αξιο­λό­γη­ση με «έξυ­πνο» τρόπο, αφού, για πα­ρά­δειγ­μα, μπο­ρεί να μειώ­σει τον αριθ­μό αυτών που έχουν αξιο­λο­γη­θεί ως πολύ επαρ­κείς ή άρι­στοι υπάλ­λη­λοι.

η) Συ­γκρο­τεί­ται η Επι­τρο­πή Ακρό­α­σης (σε σχέση με τη λο­γο­δο­σία, τον κοι­νω­νι­κό έλεγ­χο κ.λπ.) που θα ασχο­λεί­ται με τα αι­τή­μα­τα κοι­νω­νι­κών φο­ρέ­ων ή με­μο­νω­μέ­νων πο­λι­τών. Είναι ολο­φά­νε­ρο ότι όποιος ιδιώ­της δεν κα­λύ­πτε­ται από την υπη­ρε­σια­κή από­φα­ση ή άποψη, ή θε­ω­ρεί ότι δεν ικα­νο­ποιού­νται τα ατο­μι­κά του συμ­φέ­ρο­ντα θα κα­τα­φεύ­γει στην Επι­τρο­πή στο­χο­ποιώ­ντας τον κάθε υπάλ­λη­λο ατο­μι­κά, αφού ισχύ­ει η μνη­μο­νια­κή ρύθ­μι­ση που αφή­νει τον υπάλ­λη­λο εκτε­θει­μέ­νο και υπό­λο­γο για τις υπη­ρε­σια­κές απο­φά­σεις.

ι) Η «αξιο­λό­γη­ση» σχε­τί­ζε­ται και με την κι­νη­τι­κό­τη­τα, όπως ανα­φέ­ρε­ται στο σχε­τι­κό νόμο 4440/2016, ο οποί­ος προ­βλέ­πει υπο­χρε­ω­τι­κή με­τα­κί­νη­ση υπαλ­λή­λων -ακό­μη κι εκτός νο­μού-, αρκεί ο φο­ρέ­ας προ­έ­λευ­σης να έχει κά­λυ­ψη στο ελά­χι­στο 50% των θέ­σε­ών του.

Η «ανα­διάρ­θρω­ση», ή «με­ταρ­ρύθ­μι­ση» του κρά­τους, η δη­μιουρ­γία «ευ­έ­λι­κτου, επι­τε­λι­κού Δη­μο­σί­ου» μπο­ρεί να ηχούν ωραία και να πα­ρα­πέ­μπουν στην πραγ­μα­τι­κή ανά­γκη για βελ­τί­ω­ση των υπη­ρε­σιών του Δη­μο­σί­ου προς το κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο, που τις χρειά­ζε­ται γιατί υπερ­φο­ρο­λο­γεί­ται και δεν πλη­ρώ­νε­ται από τους ερ­γο­δό­τες του, ώστε να κα­λύ­πτει έστω και τις στοι­χειώ­δεις ανά­γκες του.

Δεν έχει σχέση όμως με την πα­ρα­πά­νω πραγ­μα­τι­κή ανά­γκη αυτό που ορ­γα­νώ­νει η ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση, σε συ­νέ­χεια των προη­γού­με­νων κυ­βερ­νή­σε­ων ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Κρύ­βει πίσω από αυτές τις δια­τυ­πώ­σεις όσα σχε­διά­ζει και υλο­ποιεί τα­χύ­τα­τα, για τη με­γα­λύ­τε­ρη διά­λυ­ση του Δη­μο­σί­ου και το χα­ρί­ζει στα αρ­πα­κτι­κά των «αγο­ρών».

Το θε­σμι­κό πλαί­σιο κι­νη­τι­κό­τη­τας – «αξιο­λό­γη­σης» υπαλ­λή­λων δια­σταυ­ρώ­νε­ται με το ψη­φια­κό ορ­γα­νό­γραμ­μα και τα επι­μέ­ρους ορ­γα­νο­γράμ­μα­τα υπουρ­γεί­ων-αυ­το­διοί­κη­σης – φο­ρέ­ων, με τη συγ­χώ­νευ­ση και κα­τάρ­γη­ση ει­δι­κο­τή­των και κλά­δων και συ­μπλη­ρώ­νε­ται από την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση μέσω ερ­γο­λα­βιών και από τη διεύ­ρυν­ση των ελα­στι­κών σχέ­σε­ων ερ­γα­σί­ας μέσω ΚΟΙΝ­ΣΕΠ, «ωφε­λού­με­νων», συμ­βα­σιού­χων, ανα­πλη­ρω­τών κ.λπ.

Όλη αυτή η νο­μο­θε­σία, με την ισχύ και της προη­γού­με­νης μνη­μο­νια­κής που δεν κα­ταρ­γή­θη­κε ποτέ, απορ­ρυθ­μί­ζει τις ερ­γα­σια­κές σχέ­σεις στο Δη­μό­σιο, πλήτ­τει τους μι­σθούς και τα δι­καιώ­μα­τα, υπο­βαθ­μί­ζο­ντας και ακρι­βαί­νο­ντας συγ­χρό­νως τις πα­ρε­χό­με­νες υπη­ρε­σί­ες προς τα φτω­χο­με­σαία κοι­νω­νι­κά στρώ­μα­τα.

Όλα αυτά τα σχέ­δια πρέ­πει και μπο­ρού­με να τα ακυ­ρώ­σου­με οι ερ­γα­ζό­με­νοι και ερ­γα­ζό­με­νες στο Δη­μό­σιο, για να δια­σώ­σου­με ό, τι δη­μό­σιο απέ­μει­νε, για να πε­ρι­σω­θούν ερ­γα­σια­κά δι­καιώ­μα­τα και κα­τα­κτή­σεις του κό­σμου της δου­λειάς.

Στο πλαί­σιο της από­φα­σης της ΑΔΕΔΥ για απερ­γία – αποχή από τις δια­δι­κα­σί­ες της «αξιο­λό­γη­σης», ορ­γα­νώ­νου­με τη συλ­λο­γι­κή αντί­στα­ση βήμα βήμα, με τα σω­μα­τεία και τις ομο­σπον­δί­ες μας και τη στή­ρι­ξη της ΑΔΕΔΥ, με την αγω­νι­στι­κή αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ συ­να­δέλ­φων και συ­να­δελ­φισ­σών, ΔΕ δι­στά­ζου­με, ΔΕ φο­βό­μα­στε, ΕΝΩ­ΝΟΥ­ΜΕ τις ΔΥ­ΝΑ­ΜΕΙΣ και προ­χω­ρά­με.

Αξιο­ποιού­με τη θε­τι­κή εμπει­ρία του αγώνα μας για να μην πε­ρά­σει η “αξιο­λό­γη­ση” του κ. Μη­τσο­τά­κη που οδη­γού­σε σε δια­θε­σι­μό­τη­τες κι απο­λύ­σεις. Ο νόμος εκεί­νος ακυ­ρώ­θη­κε στην πράξη, γιατί συ­νά­ντη­σε τη δυ­να­μι­κή αντί­δρα­ση των ερ­γα­ζο­μέ­νων και με τη μα­ζι­κή ανυ­πα­κοή και την άρ­νη­ση της συμ­με­το­χής σε όλα τα βή­μα­τα της “αξιο­λό­γη­σης”.

Το ΜΕΤΑ νιώ­θει δι­καιω­μέ­νο γι’ αυτή την επι­λο­γή του, που με επι­μο­νή, παρά την άρ­νη­ση και τις επι­φυ­λά­ξεις των άλλων συν­δι­κα­λι­στι­κών πα­ρα­τά­ξε­ων, συ­νέ­βα­λε στο να δοθεί ο νι­κη­φό­ρος αγώ­νας που απο­τε­λεί αγω­νι­στι­κή πα­ρα­κα­τα­θή­κη για το μέλ­λον.

1) Κα­νέ­να σω­μα­τείο και καμιά ομο­σπον­δία να μην απο­δε­χθεί νέα ορ­γα­νο­γράμ­μα­τα και Ορ­γα­νι­σμούς Εσω­τε­ρι­κής Υπη­ρε­σί­ας (ΟΕΥ), που θα είναι προ­σαρ­μο­σμέ­να στο μνη­μο­νια­κό κου­στού­μι.

2) Ορ­γα­νώ­νου­με Γε­νι­κές Συ­νε­λεύ­σεις και πε­ριο­δεί­ες σε κάθε χώρο δου­λειάς.

3) Οι ερ­γα­ζό­με­νοι πα­ρα­δί­δου­με τα έντυ­πα αξιο­λό­γη­σης στα σω­μα­τεία και τις ομο­σπον­δί­ες μας.

4) Κα­νέ­νας ερ­γα­ζό­με­νος δεν αξιο­λο­γεί ούτε τον προϊ­στά­με­νό του, ούτε τον υφι­στά­με­νό του.

5) Στις ολο­μέ­λειες τμή­μα­τος/διεύ­θυν­σης πα­ρεμ­βαί­νουν τα σω­μα­τεία/ Ομο­σπον­δί­ες/ΑΔΕΔΥ για να εξη­γή­σουν τι κρύ­βουν οι νόμοι «αξιο­λό­γη­σης», κι­νη­τι­κό­τη­τας, τα ορ­γα­νο­γράμ­μα­τα κλπ και απέ­χου­με από κάθε δια­δι­κα­σία αξιο­λό­γη­σης.

6) Δεν υπο­γρά­φου­με τα έντυ­πα μετά τη συμ­βου­λευ­τι­κή συ­νέ­ντευ­ξη με τον προϊ­στά­με­νο, ούτε μετά την ολο­μέ­λεια τμή­μα­τος/διεύ­θυν­σης.

ΜΑΡ­ΤΗΣ 2017