Όλοι/-ες γνωρίζουμε τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής ή έχουμε ακούσει για Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης. Όμως, τι σχέση μπορεί να έχουν οι «Ηνωμένες Πολιτείες» με την Αγάπη, όπως είναι ο τίτλος της προαναφερθείσας ταινίας; Και ποιες είναι αυτές οι Πολιτείες;
Στην ταινία του Τόμας Βασιλιέφσκι (2016), όλα διαδραματίζονται στην Πολωνία του 1990, σε μια περίοδο που αρχίζει να υπάρχει έντονη πολιτική, κοινωνική και οικονομική κρίση, εξαιτίας των τεκτονικών αλλαγών που συμβαίνουν σε όλες τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Μια κρίση που επηρεάζει και τις διαπροσωπικές σχέσεις. Μήπως, μας θυμίζει κάτι αυτό σε σχέση με την παρατεταμένη κρίση που διανύουμε ως χώρα και ως άνθρωποι από το 2010;
Σε αυτό το κλίμα, τέσσερις γυναίκες που διαμένουν σε κάποιες μουντές και απρόσωπες εργατικές πολυκατοικίες, βρίσκονται μπροστά στις δικές τους προσωπικές αλλαγές. Η μία περίπτωση, η Αγκάτα, είναι μια νέα μητέρα, μιας έφηβης κόρης και ενός γάμου σε κρίση. Η ίδια, νιώθοντας τα αδιέξοδα αυτού τους γάμου, που φθίνει συνεχώς, βουλιάζοντας μαζί του, αναζητά διέξοδο σε μια φαντασιακή σχέση με τον καθολικό ιερέα της περιοχής, η οποία επειδή είναι ανέφικτη, λόγω του γεγονότος ότι είναι μυστικά ερωτευμένη μαζί του, τις προσθέτει και άλλα αδιέξοδα. Η Ίζα, είναι διευθύντρια σε ένα σχολείο και έχει μακροχρόνια σχέση με τον πατέρα μιας μαθήτριάς της, του οποίου η γυναίκα πέθανε πρόσφατα. Η εξαρτητική ερωτική σχέση που έχει μαζί του, την οδηγεί σε ανεπίτρεπτες και επικίνδυνες ενέργειες. Η Μαρζένα, αδελφή της Ίζα, είναι μια νεαρή δασκάλα χορού, που στο παρελθόν έχει υπάρξει νικήτρια σε καλλιστεία. Ο άνδρας της εργάζεται αρκετά χρόνια ως μετανάστης στη Γερμανία. Έτσι, η μόνη επικοινωνία που έχουν είναι τηλεφωνική και αυτό της προκαλεί ψυχολογική αναστάτωση. Η φιλοδοξία της να γίνει φωτομοντέλο την οδηγεί, άθελα της, να γίνει το αντικείμενο της αυτοϊκανοποίησης του νοσηρού φωτογράφου της. Τέλος, είναι η Ρενάτα, μια μέσης ηλικίας και μόνη δασκάλα, η οποία γοητεύεται και ποθεί την Μαρζένα, προσπαθώντας με κάθε τρόπο να την προσεγγίσει για να καλύψει τη μοναξιά της. Σε μια από τις δυνατές σκηνές του έργου, δείχνει τις δύο γυναίκες να χορεύουν μαζί βαλς, τον «Γαλάζιο Δούναβη», του Γιόχαν Στράους, με το βλέμμα της Ρενάτα να είναι βυθισμένο και απόκοσμο.
Τέσσερις γυναίκες, λοιπόν, τέσσερις διαφορετικές περιπτώσεις, τέσσερις διαφορετικές «πολιτείες», που κοινό τους σημείο είναι ο ανεκπλήρωτος έρωτας και η αναζήτηση της Αγάπης. Όμως, η Αγάπη, «δεν είναι ένας εύκολος κυριακάτικος περίπατος», όπως αναφέρεται σε κάποια στιγμή του έργου. Είναι μια συνεχή διαδικασία, κατά την οποία δύο άνθρωποι αποφασίζουν να εργαστούν για να είναι μαζί. Στην αντίθετη περίπτωση, θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη της διακοπής.
Όπως επισημαίνει στην κριτική της, η Νίνα Βελιγράδη, «Προφανώς ο τίτλος της ταινίας είναι ειρωνικός, διότι μόνο αγάπη δεν υπάρχει σε αυτές τις ‘’Ηνωμένες Πολιτείες’’. Οι τέσσερις αυτές γυναίκες μοιάζουν να είναι ενωμένες σε ψυχαναγκασμούς και σεξουαλική τοξικότητα. Στις αριθμητικά αντίστοιχες ερωτικές σκηνές του φιλμ κυριαρχεί η απόγνωση».
Αυτές οι τέσσερις γυναίκες βρίσκονται μπροστά σε κρίσιμες αποφάσεις για τη ζωή τους, τις οποίες όσο δεν αναλαμβάνουν να πάρουν τόσο βουλιάζουν στα αδιέξοδα και την απελπισία, χάνοντας ταυτόχρονα και τον αυτοσεβασμό τους. Διότι, όπως κάπου διάβασα, αν δεν διορθώνεις την πορεία σου, είναι σίγουρο ότι θα καταλήξεις εκεί απ’ όπου ξεκίνησες.
