«Frida» είναι ο τίτλος της παράστασης, η οποία ανέβηκε στο Θέατρο «Επί Κολωνώ» (2 και 3 Ιούνη). Μια παράσταση βασισμένη στη ζωή της διάσημης μεξικανής ζωγράφου Frida Kahlo (Φρίντα Κάλο), με μόνη ερμηνεύτρια την Έλλη Χρονιάρη.
Η Φρίντα Κάλο γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1907 στο Κογιοακάν στην Πόλη του Μεξικού και πέθανε στις 13 Ιουλίου 1954. Τα περισσότερα έργα της είναι αυτοπροσωπογραφίες, οι οποίες ταυτίζονται με τον πόνο. Συνδέθηκε με τον διάσημο ζωγράφο, Ντιέγκο Ριβιέρα (1886-1957), ο οποίος είχε κομμουνιστικές πολιτικές απόψεις, όπως και η ίδια. Παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας μεταξύ τους, τον παντρεύτηκε το 1929, ενώ όπως έλεγε η μητέρα της ήταν γι’ αυτήν «πολύ μεγάλος, πολύ άθεος και πολύ κομμουνιστής». Υπήρξε ο άντρας της ζωής της, και παρ’ ότι είχαν μια πολυκύμαντη σχέση, με χωρισμούς και επανασυνδέσεις, με αποκορύφωμα το διαζύγιο και τον δεύτερο γάμο τους, έτρεφε πάντα τον ίδιο πόθο για αυτόν.
Η ζωή της ήταν ένας ατελείωτος πόνος, εξαιτίας ενός διαλυμένου σώματος, και γι’ αυτό σε όλες τις ζωγραφιές της εκφράζεται ο προσωπικός της πόνος και η σεξουαλικότητά της. Είχε παραμορφωμένο σώμα εξαιτίας της πολιομυελίτιδας που έπαθε σε ηλικία έξι ετών∙ στα δεκαοχτώ της επέζησε από ένα τρομακτικό τροχαίο ατύχημα∙ είχε υποβληθεί σε 32 εγχειρήσεις σε όλη της τη ζωή, με συνέπεια να φοράει μόνιμα κορσέ, ενώ είχε κάνει τρεις αποβολές εξαιτίας των προβλημάτων υγείας. Μάλιστα, μία από αυτές, την αποτύπωσε σε ζωγραφικό πίνακα, με τίτλο, «Νοσοκομείο Χένρι Φορντ».
Όμως, αν και φυλακισμένη σε ένα διαλυμένο σώμα, εντούτοις όλα αυτά τα προβλήματα της δημιούργησαν μια μεγάλη δίψα για ζωή. «Ζει για να ζωγραφίζει, να κάνει έρωτα, να μιλάει για πολιτική». Δεν είναι τυχαία η έκδοση βιβλίου, με τίτλο: «ΦΡΙΝΤΑ ΚΑΛΟ - i VIVA LA VIDA!» (ΖΗΤΩ Η ΖΩΗ!). Συγγραφέας είναι ο Pino Cacucci, κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Άγρα (2017), ενώ ο τίτλος είναι δανεισμένος από ομότιτλο έργο της ζωγράφου.
Το βιβλίο είναι ένας μονόλογος της Φρίντα Κάλο με τον εαυτό της, όπως ακριβώς και το θεατρικό έργο, το οποίο μοιάζει πολύ με το εν λόγω βιβλίο. Ένα έργο, το οποίο μέσα στον συμπυκνωμένο χρόνο μιας ώρας δείχνει τη ζωγράφο να μιλά για τις σκέψεις της, τα ιδανικά της, τις ανησυχίες της, τη μοναξιά της, τις στιγμές απελπισίας της, την οδύνη της από τις απιστίες του Ριβιέρα, όμως και τη θέληση της και το πείσμα της για ζωή, καθώς και τους πολλούς και ποικίλους δεσμούς της. Κάπως έτσι γοητεύεται και συνδέεται, για ένα μικρό διάστημα, με τον εξόριστο επαναστάτη Τρότσκι, τον οποίο καταδιώκει ο Στάλιν, και αναπτύσσουν μια θυελλώδη ερωτική σχέση. Είναι μια περίοδος που είναι σε κάποια διάσταση με τον Ντιέγκο.
«Ακολούθα απλά το ένστικτό σου», έλεγε στους μαθητές της στη Σχολή Καλών Τεχνών, σε μια αποστροφή του έργου, δείχνοντας μια φλογερή γυναίκα που δεν σταματούσε να δρα και να δημιουργεί. Ο μεγάλος της θαυμαστής, ο σουρεαλιστής ποιητής Αντρέ Μπρετόν, την όρισε σαν «Μια βόμβα τυλιγμένη σε μεταξωτή κορδέλα». Η ίδια δεν αποδέχτηκε ποτέ ότι οι πίνακές της είχαν σουρεαλιστικό περιεχόμενο, όπως της έλεγε ο Μπρετόν. Γι’ αυτό σε μια στιγμή του έργου λέει: «Εγώ δεν ζωγραφίζω ποτέ όνειρα. Ζωγραφίζω την πραγματικότητά μου».
Τέλος, όπως αναφέρεται και στο εισαγωγικό σημείωμα του προγράμματος, η Φρίντα βρέθηκε «Αντιμέτωπη με το σώμα, την κοινωνία, την εποχή. Μετέτρεψε τον Θάνατο από απειλή σε κίνητρο. Προσπέρασε τα εμπόδια που της έβαζαν, φύση και κοινωνία, και ο δρόμος που διάλεξε πήγαινε μόνο μπροστά. Viva! Viva! Viva!».
