"Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιδιώκουν να οργανώνουν την πάλη τους, όπου και όπως μπορούν"

1. Πώς είναι οι συνθήκες για ένα νέο εργαζόμενο σε εταιρείες του ιδιωτικού τομέα, όπως π.χ στην Plegmanet (μισθός, ωράριο, άδειες, δικαιώματα);

Στην Plegmanet όπως και στις περισσότερες εταιρείες στον κλάδο τηλεπικοινωνίων επικρατεί ένας σύγχρονος «εργασιακός μεσαίωνας». Η πλειοψηφία των εργαζόμενων δουλεύει με ολιγόωρη απασχόληση όπως τετράωρα, πεντάωρα και εξάωρα με μισθό 250, 300 και 360 ευρώ αντίστοιχα. Οι άδειες που δικαιούται ο εργαζόμενος δίνονται όποτε και άμα το αποφασίσει η εταιρία ότι πρέπει να δοθούν, εγώ π.χ. στους εφτά μήνες που δούλευα περίπου, είχα πάρει μόνο δυο μέρες άδεια. Οι εργαζόμενοι σε αυτές τις εταιρείες δουλεύουν κάτω από τις πιο βάρβαρες μορφές εργασίας με ελάχιστα εργασιακά δικαιώματα, μία από αυτές είναι η πληρωμή με το κομμάτι, ειδικότερα στον τομέα των τηλεφωνικών πωλήσεων η εταιρεία καταπιέζει ψυχολογικά τους εργαζόμενους σε σημείο που μπορεί να φτάσει μέχρι και στην παραίτηση, για να πουλήσουν περισσότερο, τους χρησιμοποιεί σαν αναλώσιμους, βάζοντας τους στόχους απόδοσης άπιαστους, για να μπορεί να βγάλει όσο πιο πολύ κέρδος γίνεται από την εργασία τους. Όταν η εταιρεία κρίνει ότι ο εργαζόμενος δεν είναι «αποδοτικός» ή τους κοστίζει ακριβά (θεμελιώνει δικαίωμα αποζημίωσης κτλ) ή γίνεται «επικίνδυνος» τον απολύει, και πάει στον επόμενο. Δημιουργώντας ένα καθεστώς εντατικοποίησης με υπερωρίες απλήρωτες, μειωμένα διαλείμματα και τρομοκρατία, όπου ο εργαζόμενος φοβάται κάθε μέρα ότι θα χάσει τη δουλειά του. Αυτό που χτυπιέται περισσότερο είναι το δικαίωμα στη δουλειά, οι απολύσεις έχουν σαν στόχο την πλήρη υποταγή των εργαζομένων στην εργοδοσία, να δουλεύουν με άθλιες συνθήκες εργασίας υπό την πίεση και το φόβο της απόλυσης.

2. Η κυβέρνηση, μέσω της εργατικής νομοθεσίας, ευνοεί τα κέρδη και την ασυδοσία των εργοδοτών, διευκολύνοντας ακόμα και μαζικές απολύσεις, τη στιγμή που δεν παρέχει καμιά προστασία στον εργαζόμενο. Τι ακριβώς ισχύει σήμερα;

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ συνεχίζει την αντεργατική επίθεση από εκεί ακριβώς που την είχαν αφήσει οι προηγούμενες κυβερνήσεις, εξυπηρετώντας τις επιταγές της τρόικα, της ΕΕ και του ΔΝΤ, ισοπεδώνοντας τις κατακτήσεις, εκτινάσσοντας την ανεργία στα ύψη και νομιμοποιώντας την ελαστική εργασία. Σε αυτήν την αντεργατική επίθεση στηρίζονται εταιρίες σαν την Plegmanet, εκμεταλλευόμενες, το νομικό οπλοστάσιο που τους έχει δώσει η κυβέρνηση, την ανεργία και την οικονομική ανάγκη του εργαζόμενου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν το γεγονός ότι μετά την απόλυσή μου πήγα στην επιθεώρηση εργασίας για να την καταγγείλω ως καταχρηστική και εκδικητική λόγω της συμμετοχής μου στην απεργία στις 17/5. Η επιθεώρηση δεν δέχτηκε καν να την καταγράψει λέγοντάς μου ότι είναι στην ευχέρεια του εργοδότη να απολύει για οποιονδήποτε λόγο και όποτε αυτός θέλει. 

3. Ανταποκρίθηκαν ομοσπονδίες και σωματεία απέναντι στην απόλυση;

Βεβαίως! Μετά την απόλυσή μου δημιουργήθηκε η ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΣΤΗΝ PLEGMANET, όπου συμμετέχουν εκπρόσωποι από επιχειρησιακά σωματεία του κλάδου όπως η Wind, η Nokia κ.α. αλλά και από σωματεία εργαζομένων όπως το σωματείο εργαζομένων του ΤΕΕ. Επίσης έχει υπάρξει μεγάλη αλληλεγγύη μέσω ψηφισμάτων συμπαράστασης από σωματεία και φοιτητικούς συλλόγους. Επιπλέον, αρκετές συλλογικότητες εργαζομένων και γειτονιάς έχουν δείξει την αλληλεγγύη τους στον αγώνα αυτό. Έχοντας ως όπλο την κοινή δράση και την αλληλεγγύη στη βάση συγκεκριμένων στόχων, που είναι η καταγγελία των άθλιων συνθηκών εργασίας, των απολύσεων και των συνδικαλιστικών ελευθεριών, έχοντας ως αίτημα την επαναπρόσληψή μου.

4. Το επόμενο διάστημα θα έρθει προς ψήφιση ο νέος συνδικαλιστικός νόμος που καταργεί το δικαίωμα στην απεργία. Παρά την κάμψη του κινήματος πιστεύεις ότι αφεντικά και κυβέρνηση φέρνουν το νόμο γιατί φοβούνται αντιδράσεις - μελλοντικά ξεσπάσματα από τον κόσμο της εργασίας;

Ζούμε σε μία εποχή όπου βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια στρατηγικού χαρακτήρα αντεργατική επίθεση που καταργεί ένα προς ένα τα δικαιώματα των εργαζομένων. Τώρα συζητιέται ο νέος συνδικαλιστικός νόμος, το δικαίωμα στην απεργία και στο συνδικαλισμό, κατά την γνώμη μου πάντα ήταν στο στόχαστρο της κυβέρνησης και του κεφαλαίου. Τα εργατικά σωματεία και οι απεργίες είναι τα μεγαλύτερα όπλα των εργαζόμενων απέναντι στην εργοδοσία, είναι μέσα πάλης για την υπεράσπιση και την διεκδίκηση εργασιακών δικαιωμάτων. Η εργοδοσία πάντα φοβόταν την απεργία και την οργάνωση των εργαζομένων, γιατί ξέρει ότι μέσα από αυτά οι εργαζόμενοι μπορούν να κερδίσουν δικαιώματα και τα δικαιώματα για τους εργαζόμενους είναι κόστος για την εταιρία. Ακόμα και σήμερα που γίνονται ελάχιστες απεργίες, η κυβέρνηση έχει σαν στόχο τον αφοπλισμό του κινήματος, επειδή γνωρίζει ότι ο εργαζόμενος λαός δεν μπορεί να δεχθεί την αντεργατική επίθεση και αργά ή γρήγορα θα ξεπεράσει το αίσθημα απογοήτευσης που κυριαρχεί στις μέρες μας και θα παλέψει για τα δικαιώματά του. Αυτό ακριβώς φοβούνται.

5. Πώς τελικά μπορούμε να αντισταθούμε στην επίθεση αφεντικών-κυβέρνησης και να υπερασπιστούμε τη ζωή και τα δικαιώματα μας;

Η απάντηση βρίσκεται στον δρόμο του αγώνα, της οργάνωσης και της διεκδίκησης, με όπλο των εργαζόμενων τις μαζικές διαδικασίες, τις συνελεύσεις σωματείων, τις απεργίες και τις διαδηλώσεις κεντρικότερου χαρακτήρα, τις πανεργατικές-πανελλαδικές απεργίες, κόντρα στις λογικές ανάθεσης και συμβιβασμού, στην αναγνώριση των αντιπάλων και του χαρακτήρα της επίθεσης με την οποία βρισκόμαστε αντιμέτωποι, μέσα από την αναμέτρηση με τις δυνάμεις του συστήματος ο λαός θα σπάσει το κλίμα της απογοήτευσης και ηττοπάθειας. Οι εργαζόμενοι πρέπει να επιδιώκουν να οργανώνουν την πάλη τους, όπου και όπως μπορούν. Σε σωματεία και, αν δεν υπάρχουν αυτά, σε επιτροπές και πρωτοβουλίες σαν αυτή που υπάρχει για τις απολύσεις στην Plegmanet. Να κοντράρουν την αυθαιρεσία και την καταστρατήγηση των δικαιωμάτων τους, να διεκδικούν με όσο πιο μαζικούς όρους μπορούν και να ζητάνε την αλληλεγγύη και την συμπαράσταση του υπόλοιπου λαού. Σίγουρα είναι δρόμος δύσκολος αλλά ταυτόχρονα και αναγκαίος, χρειάζεται επιμονή και αποφασιστικότητα. Μόνο αυτός ο δρόμος μπορεί να βάλει φρένο στην επίθεση που δεχόμαστε.