Στις 14 Νοέμβρη απεργούμε ενάντια στη λιτότητα

Πα­λεύ­ου­με για την ορ­γά­νω­ση και τη μα­ζι­κο­ποί­η­ση της απερ­γί­ας στις 14 Νο­έμ­βρη, έχο­ντας υπόψη ότι επι­βλή­θη­κε στις συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες και τους κυ­βερ­νη­τι­κούς συν­δι­κα­λι­στές ως ένα επι­πλέ­ον βήμα διεκ­δί­κη­σης, πέρα από το τε­τριμ­μέ­νο της απερ­γί­ας για τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό, που ακόμα και αυτήν πολύ θα ήθε­λαν οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες της ΓΣΕΕ (και όχι μόνο) να απο­φύ­γουν.

Τα μη­νύ­μα­τα που έρ­χο­νται από τους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, από το τέλος του κα­λο­και­ριού και μετά, δεί­χνουν ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν έχουν πα­ραι­τη­θεί από τα κε­κτη­μέ­να τους, δεν έχουν εμπε­δώ­σει το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς και τη συ­νέ­χειά του, δεν ασπά­ζο­νται το «ό,τι έγινε, έγινε» και είναι ανοι­χτοί σε προ­τά­σεις διεκ­δί­κη­σης των δι­καιω­μά­των τους.

Οι χι­λιά­δες αι­τή­σεις μη πα­ρα­γρα­φής των ανα­δρο­μι­κών του 13ου και 14ου μι­σθού που κα­τα­τί­θε­νται από συ­ντα­ξιού­χους, αλλά και ερ­γα­ζό­με­νους σε υπη­ρε­σί­ες μι­σθο­δο­σί­ας, Τα­μεία κλπ, δεί­χνουν ακρι­βώς αυτή την τάση.

Στην ευ­χέ­ρεια των τα­ξι­κών και αρι­στε­ρών δυ­νά­με­ων του κι­νή­μα­τος είναι να πα­ρέμ­βουν απο­φα­σι­στι­κά, με σχέ­διο και ικα­νές δυ­νά­μεις, στρέ­φο­ντας τον κόσμο της δου­λειάς από τις δι­κα­στι­κές διεκ­δι­κή­σεις, στις αγω­νι­στι­κές δρά­σεις, που είναι και οι μόνες που μπο­ρούν να εξα­σφα­λί­σουν τη νίκη.

Το πο­λυ­δια­φη­μι­σμέ­νο «τέλος των μνη­μο­νί­ων» κιν­δυ­νεύ­ει να γίνει μπού­με­ρανγκ για την κυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΑΝΕΛ, αφού οι ερ­γα­ζό­με­νοι ζη­τά­νε εμπρά­κτως τη φι­λερ­γα­τι­κή πο­λι­τι­κή, που η κυ­βέρ­νη­ση λέει ότι δεν ξέ­χα­σε!

Η προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δος δεν προ­βλέ­πε­ται με δια­θέ­σεις ανα­μο­νής και ανα­κω­χής, δυ­στυ­χώς για τη ση­με­ρι­νή κυ­βέρ­νη­ση, την επά­ρα­το δεξιά και τα όρθια φα­ντά­σμα­τα του ΠΑΣΟΚ και ευ­τυ­χώς για την κοι­νω­νία των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Σ’ αυτό το αλ­λαγ­μέ­νο κλίμα κα­λού­μα­στε να δου­λέ­ψου­με για την επι­τυ­χία της απερ­γί­ας στις 14 Νο­έμ­βρη, διεκ­δι­κώ­ντας:

* 13ο και 14ο μισθό.

* Κα­τάρ­γη­ση του νόμου Κα­τρού­γκα­λου και όλων των αντι-ασφα­λι­στι­κών νόμων.

* Μα­ζι­κές προ­σλή­ψεις για τις κοι­νω­νι­κές ανά­γκες και άμεση κα­τάρ­γη­ση της ελα­στι­κής ερ­γα­σί­ας, με μο­νι­μο­ποί­η­ση όλων των συμ­βα­σιού­χων.

* Κα­νέ­ναν πλει­στη­ρια­σμό λαϊ­κής πε­ριου­σί­ας και από­συρ­ση όλων των διώ­ξε­ων.

* Καμία ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση δη­μό­σιας πε­ριου­σί­ας.

* Απε­μπλο­κή από τις ιμπε­ρια­λι­στι­κές μη­χα­νι­σμούς, φιλία και ει­ρή­νη με τους γει­το­νι­κούς λαούς, λεφτά για υγεία-παι­δεία-Τα­μεία και όχι για τις τρά­πε­ζες και τους πο­λε­μι­κούς εξο­πλι­σμούς, τέλος στις θε­σμι­κές πο­λι­τι­κές που οδη­γούν στο φα­σι­σμό και το ρα­τσι­σμό.

Ιδιαί­τε­ρα στο Δη­μό­σιο, αλλά και σε με­γά­λους χώ­ρους του ιδιω­τι­κού τομέα, η απερ­γία στις 14 Νο­έμ­βρη έχει ανα­κοι­νω­θεί εδώ και αρ­κε­τό καιρό από την ΑΔΕΔΥ, αλλά και από με­γά­λες ομο­σπον­δί­ες και Ερ­γα­τι­κά Κέ­ντρα, συ­μπυ­κνώ­νο­ντας διεκ­δι­κή­σεις και αι­τή­μα­τα κομ­βι­κά γι’ αυτό το διά­στη­μα, αλλά και για τη συ­νέ­χεια. Η επα­να­φο­ρά μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων σε αξιο­πρε­πή επί­πε­δα, που να προ­σφέ­ρουν αγο­ρα­στι­κή δύ­να­μη ανά­λο­γα με τις τιμές που κα­λού­μα­στε να πλη­ρώ­σου­με, και συλ­λο­γι­κές συμ­βά­σεις που να εξα­σφα­λί­ζουν μι­σθούς, δι­καιώ­μα­τα και προ­στα­σία στους ερ­γα­ζό­με­νους και όχι στους ερ­γο­δό­τες είναι ήδη στο προ­σκή­νιο των αγώ­νων που ανα­πτύσ­σο­νται ή που υπο­βό­σκουν έντο­να και με ορατό τρόπο.

Οι τα­ξι­κές δυ­νά­μεις που επέ­βα­λαν την απερ­γία στις 14 Νο­έμ­βρη, δεν δι­καιού­νται να υπο­χω­ρή­σουν, ούτε να την υπο­τι­μή­σουν, αφή­νο­ντας εκτε­θει­μέ­νους όσους πά­λε­ψαν για να βγει μία κοινή ημε­ρο­μη­νία πα­νερ­γα­τι­κής μάχης.

Ο Πα­να­γό­που­λος της ΓΣΕΕ και οι συ­νο­δοι­πό­ροι του στο ΕΚΑ (ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ/ΕΑΚ), εκ­φρά­ζο­ντας όλο το μνη­μο­νια­κό μπλοκ της «Κοι­νω­νι­κής Συμ­μα­χί­ας», έκανε ό,τι μπο­ρού­σε για να ακυ­ρώ­σει την απερ­γία στις 14 Νο­έμ­βρη, να δια­σπά­σει τις δυ­νά­μεις και να υπο­νο­μεύ­σει κάθε απερ­γία.

Δεν του πέ­ρα­σε. Με πολύ κόπο, εγρή­γορ­ση και αυ­ξη­μέ­να αντα­να­κλα­στι­κά, οι μι­κρές, αλλά ενω­τι­κές και προ­ση­λω­μέ­νες τα­ξι­κές δυ­νά­μεις στο ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα έπαι­ξαν το ση­μα­ντι­κό ρόλο του κα­τα­λύ­τη και δια­τή­ρη­σαν ζω­ντα­νή την αγω­νι­στι­κό­τη­τα για την απερ­γία στις 14 Νο­έμ­βρη.

Αυτό τον στόχο επι­χει­ρούν να υπη­ρε­τή­σουν τα σω­μα­τεία και οι αγω­νι­στές και αγω­νί­στριες που αντα­πο­κρί­θη­καν στο κά­λε­σμα της ΕΜ­ΔΥ­ΔΑΣ στις 5/11, για συ­νέ­νω­ση δυ­νά­με­ων προς όφε­λος του μα­ζι­κού κι­νή­μα­τος και της επεί­γου­σας μα­χη­τι­κής απά­ντη­σης που πρέ­πει να δώσει στους αντι­πά­λους του. 

Οι τα­ξι­κές δυ­νά­μεις και η Αρι­στε­ρά μέσα και έξω από τους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους κα­λού­νται να δου­λέ­ψουν για την επι­τυ­χία της απερ­γί­ας στις 14/11, εξα­σφα­λί­ζο­ντας τους όρους για τα επό­με­να βή­μα­τα, κάτι που απεύ­χε­ται ολό­κλη­ρο το μνη­μο­νια­κό κα­θε­στώς, από την κυ­βέρ­νη­ση, τη μνη­μο­νια­κή αντι­πο­λί­τευ­ση, το κε­φά­λαιο και τους συν­δι­κα­λι­στές τους.

Οι απερ­γί­ες του Νο­εμ­βρί­ου προ­έ­κυ­ψαν με δια­φο­ρε­τι­κές από τις συ­νη­θι­σμέ­νες δια­δι­κα­σί­ες και γι’ αυτό η δια­χεί­ρι­σή τους από τις αρι­στε­ρές-τα­ξι­κές δυ­νά­μεις του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος είναι κρί­σι­μη και μπο­ρεί να δυ­σκο­λέ­ψει πολύ τις συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες και τους κυ­βερ­νη­τι­κούς συν­δι­κα­λι­στές που τις προ­κή­ρυ­ξαν.

Το φε­τι­νό σκη­νι­κό του απερ­για­κού Νο­έμ­βρη ήταν δια­φο­ρε­τι­κό από τα προη­γού­με­να (πρό­σφα­τα) χρό­νια, προ­σφέ­ρο­ντας δυ­να­τό­τη­τες αξιο­ποί­η­σης.

Αρκεί να γίνει κα­τα­νοη­τή η ανά­γκη συ­γκέ­ντρω­σης δυ­νά­με­ων και κοι­νής δρά­σης απέ­να­ντι σε έναν ισχυ­ρό αντί­πα­λο που δια­θέ­τει τα μέσα πα­ρα­γω­γής, οι­κο­νο­μι­κή υπε­ρο­χή, κυ­βέρ­νη­ση και κόμ­μα­τα, αλλά και προ­σβά­σεις στα συν­δι­κά­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων.

Η απά­ντη­ση σε αυτόν τον αντί­πα­λο είναι προ­φα­νές ότι δεν πρό­κει­ται να δοθεί μέσα από κα­ταγ­γε­λί­ες και «κα­θα­ρά» πλαί­σια. Χρειά­ζο­νται πο­λυά­ριθ­μες δυ­νά­μεις από τους ερ­γα­τι­κούς χώ­ρους, δια­θέ­σι­μες και δια­τε­θει­μέ­νες να ξα­να­βγούν στο δρόμο να διεκ­δι­κή­σουν και να απει­λή­σουν το σύ­στη­μα και την πα­ρα­γω­γή του.

Πε­ρι­μέ­νου­με αυ­ξη­μέ­να αντα­να­κλα­στι­κά από τον συ­ντο­νι­σμό πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων και τις πο­λι­τι­κές δυ­νά­μεις που δρα­στη­ριο­ποιού­νται σε αυτόν τον χώρο (ΝΑΡ), αφή­νο­ντας στην άκρη το σε­χτα­ρι­σμό των «εγ­γυ­η­μέ­νων, υπερ-αρι­στε­ρών» κει­μέ­νων, που δεν με­τα­φρά­ζο­νται και δεν με­του­σιώ­νο­νται σε αντί­στοι­χες δυ­να­τό­τη­τες μα­ζι­κών αγω­νι­στι­κών πα­ρεμ­βά­σε­ων των ερ­γα­ζο­μέ­νων, ικα­νών να αλ­λά­ξουν το πο­λι­τι­κό σκη­νι­κό υπέρ του λαού, αλλά αρ­κού­νται στη διεκ­δί­κη­ση ενός πολύ μι­κρού, υπαρ­κτού μι­κρό­κο­σμου, που δεν μπο­ρεί να κάνει τη δια­φο­ρά στη «με­γά­λη πίστα» της τα­ξι­κής πάλης.

Πε­ρι­μέ­νου­με από το ΠΑΜΕ, που έδει­ξε στοι­χειώ­δη ση­μά­δια αλ­λη­λε­πί­δρα­σης με τις επι­διώ­ξεις της υπό­λοι­πης συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, να μην οπι­σθο­χω­ρή­σει και να μην αφή­σει πε­ρι­θώ­ρια ανά­καμ­ψης και διαιώ­νι­σης του συν­δι­κα­λι­σμού τύπου Πα­να­γό­που­λου.

Το διά­στη­μα που προη­γή­θη­κε φα­νέ­ρω­σε πε­ρισ­σό­τε­ρο από άλ­λο­τε ότι η επι­κοι­νω­νία, έστω και έμ­με­ση, των τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων μπο­ρεί να στρι­μώ­χνει τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία και τους κυ­βερ­νη­τι­κούς κι ερ­γο­δο­τι­κούς συν­δι­κα­λι­στές.

Οι απερ­γί­ες του Νο­έμ­βρη έδω­σαν και δί­νουν ένα νέο στίγ­μα, που καμιά τα­ξι­κή δύ­να­μη δεν επι­τρέ­πε­ται να πα­ρα­με­λή­σει. Καμιά απερ­γία δεν προ­έ­κυ­ψε με τον «πα­ρα­δο­σια­κό» και απο­στει­ρω­μέ­νο τρόπο της απο­κομ­μέ­νης συν­δι­κα­λι­στι­κής γρα­φειο­κρα­τί­ας.

Την 1η Νο­έμ­βρη πραγ­μα­το­ποι­ή­θη­κε μία δυ­να­μι­κή απερ­γία, ορ­γα­νω­μέ­νη από τη βάση ερ­γα­ζο­μέ­νων σε άγριους χώ­ρους δου­λειάς, που μπο­ρούν να προ­σθέ­σουν δυ­νά­μεις σε ένα σχέ­διο επα­νά­καμ­ψης του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Στις 14 Νο­έμ­βρη επι­βλή­θη­κε στην ΑΔΕΔΥ και σε με­γά­λους χώ­ρους του ιδιω­τι­κού τομέα μία απερ­γία μέσα από την κι­νη­το­ποί­η­ση σω­μα­τεί­ων, τα­ξι­κών συν­δι­κα­λι­στι­κών σχη­μά­των και αγω­νι­στών στους χώ­ρους δου­λειάς, που ξε­φεύ­γει από τη μο­να­δι­κή και κα­θιε­ρω­μέ­νη απερ­γία για τον προ­ϋ­πο­λο­γι­σμό κάθε Δε­κέμ­βρη.

Για τις 28 Νο­έμ­βρη η ΓΣΕΕ ανα­γκά­στη­κε να προ­κη­ρύ­ξει μία απερ­γία που δεν ήθελε και που αμ­φι­σβη­τεί ήδη από πέρσι (ακόμα και αυτή την εθι­μο­τυ­πι­κή που προ­κη­ρύσ­σει κάθε τέλος του χρό­νου), για να βγει από το πε­ρι­θώ­ριο όπου είχε τεθεί από τις δε­κά­δες απο­φά­σεις σω­μα­τεί­ων, ομο­σπον­διών και Ερ­γα­τι­κών Κέ­ντρων που συσ­σω­ρεύ­ο­νταν για τις 14 Νο­έμ­βρη.

Έχου­με δου­λειά να κά­νου­με! Να ενώ­σου­με δυ­νά­μεις και να συ­νε­χί­σου­με, επι­βάλ­λο­ντας το δικό μας σχέ­διο για το ερ­γα­τι­κό κί­νη­μα!

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά