Στο χθεσινό υπουργικό συμβούλιο ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας ανακοίνωσε την αύξηση του κατώτατου μισθού και την κατάργηση του υποκατώτατου για τους νεοπροσλαμβανόμενους νέους κάτω των 25 ετών.
Η αύξηση του μισθού από τα 492 ευρώ στα 546 (καθαρά χωρίς τις κρατήσεις) θα μπορούσε να είναι ένα καλοδεχούμενο νέο, καθώς αυτή η αύξηση θα συμπαρασύρει και πολλά από τα επιδόματα και τα βοηθήματα που δίνει κυρίως ο ΟΑΕΔ. Το επίδομα ανεργίας π.χ. θα πάει από τα 360 ευρώ στα 399.
Σε τι συνθήκες έρχεται αυτή η αύξηση όμως; Η αύξηση έρχεται μέσα στο μνημονιακό καθεστώς λιτότητας που διαμόρφωσαν οι κυβερνήσεις ΓΑΠ, Παπαδήμου, Σαμαρά και Τσίπρα. Έρχεται μέσα στον αντεργατικό χειμώνα που έχει ρίξει το μισθό στα τάρταρα, που έχει οδηγήσει χιλιάδες εργαζόμενους στην ανεργία και χιλιάδες στη μετανάστευση. Έρχεται μέσα στο τοπίο ομίχλης που οι εργοδότες έχουν αποθρασυνθεί τόσο ώστε να χτυπάνε εργαζόμενους με μπράβους και σιδηρογροθιές, να απαιτούν και να εισπράττουν επιστροφή των δώρων (ένα ποσό για το οποίο φορολογούνται τελικά οι εργαζόμενοι). Η αύξηση έρχεται ενώ στις αρχές του 2020 οι εργαζόμενοι θα υποχρεωθούν να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη και να πληρώσουν υπέρογκα ποσά στην εφορία με την εφαρμογή του χαμηλού αφορολόγητου εισοδήματος που ψήφισε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.
Ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να επενδύει στην τακτική μάζευε και ας είναι και ρόγες. Τακτική που μόνο πρόσκαιρα μπορεί να του αποφέρει καρπούς. Ο κόσμος θυμάται και την προεκλογική του υπόσχεση για τα 751 ευρώ κατώτατο μισθό και ξέρει ότι η κυβέρνηση αυτή του έχει πάρει από τις αυξήσεις σε άμεση και έμμεση φορολογία τα διπλά λεφτά. Η αύξηση αυτή χρειάζεται να γίνει όπλο στα χέρια των εργαζομένων, στα χέρια των σωματείων.
Αν μέσα στην έλλειψη μεγάλων κινητοποιήσεων η κυβέρνηση μπορεί να δώσει τέτοιες αυξήσεις τότε οι δυνατότητες να δοθούν ακόμη μεγαλύτερες είναι υπαρκτές και δεν συνδέονται με την παραμονή του Τσίπρα στην κυβέρνηση. Συνδέονται με το πόσο οι εργαζόμενοι θα ξαναβγούν μαζικά στο δρόμο. Με το πόσο θα διεκδικήσουν ξανά να πάρουν πίσω όσα χάσανε στα χρόνια των μνημονίων. Με το πόσες απεργίες και κινητοποιήσεις με μαζική συμμετοχή θα καταγραφούν μέχρι τις επόμενες εκλογές και στη συνέχεια.
Αν δεν διεκδικήσουμε μεγαλύτερες αυξήσεις, αν δεν διεκδικήσουμε να αλλάξει το μνημονιακό καθεστώς που έχει επιβληθεί στους χώρους εργασίας τότε οι αυξήσεις μπορεί να είναι εφήμερες και όχι μόνο. Μπορεί να ξαναγίνουν μειώσεις καθώς οι έλληνες καπιταλιστές έχουν δείξει επανειλλημένα ότι κάθε τους δραστηριότητα έχει έναν ξεκάθαρο στόχο. Τη μείωση του εργασιακού κόστους. Σε αυτό τον στόχο που τον υπηρέτησαν πιστά στα χρόνια των μνημονίων, η εφαρμογή του νόμου Βρούτση από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (για το πώς καθορίζεται ο κατώτερος μισθός) είναι για αυτούς δώρο. Καθώς πλέον αύξηση χωρίς τη δική τους συγκατάθεση δεν πρόκειται να δοθεί, ενώ με τα σώματα επιθεώρησης εργασίας αποψιλωμένα από προσωπικό αποκλείεται και να ελέγχονται σοβαρά.
Είναι δεδομένο ότι είτε με κυβέρνηση Τσίπρα, είτε με κυβέρνηση Μητσοτάκη η εφαρμογή του νόμου Βρούτση για τον κατώτατο μισθό μπορεί να οδηγήσει σε νέες μειώσεις μισθών. Οπότε αν η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν κοροϊδεύει τους εργαζόμενους ας επαναφέρει τις ελεύθερες συλλογικές συμβάσεις, ας πάρει πίσω το νόμο για το πώς προκηρύσσονται απεργίες, ας προσλάβει τους επιθεωρητές εργασίας που λείπουν και ας ξανανοίξει παντού τα αντίστοιχα τμήματα που έκλεισαν τα χρόνια των μνημονίων, ας επαναφέρει το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ.
