Το 19ο Συνέδριο της ΟΛΜΕ και η σημασία του

Η ση­μα­σία των εκλο­γών ως δη­μο­σκό­πη­ση

Οι συν­δι­κα­λι­στι­κές αυτές εκλο­γές έχουν μια διπλή ση­μα­σία. Πρώτα απ’ όλα απο­τε­λούν μια πρώ­της τά­ξε­ως δη­μο­σκό­πη­ση, σε ένα συν­δι­κά­το που αριθ­μεί 75.500 μέλη, μό­νι­μους και ανα­πλη­ρω­τές εκ­παι­δευ­τι­κούς. Όχι τόσο για τα πο­σο­στά που θα κα­τα­γρα­φούν, μια και στην ΟΛΜΕ είναι ιδιαί­τε­ρα ενι­σχυ­μέ­νη η Αρι­στε­ρά, κάτι που δεν συμ­βαί­νει στο σύ­νο­λο της κοι­νω­νί­ας, όσο κυ­ρί­ως για τις τά­σεις που δια­μορ­φώ­νο­νται.

Άλ­λω­στε οι εκ­παι­δευ­τι­κοί δευ­τε­ρο­βάθ­μιας εκ­παί­δευ­σης είναι ένας κλά­δος που υπο­φέ­ρει από τις μνη­μο­νια­κές πο­λι­τι­κές, όπως άλ­λω­στε όλη η κοι­νω­νία. Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί, τα δύο τε­λευ­ταία χρό­νια που με­σο­λά­βη­σαν από το προη­γού­με­νο συ­νέ­δριο, είδαν τις ερ­γα­σια­κές συν­θή­κες τους να χει­ρο­τε­ρεύ­ουν, τα κενά να μη κα­λύ­πτο­νται από μό­νι­μους διο­ρι­σμούς, ενώ ανα­γκά­ζο­νται να μέ­νουν στη δου­λειά μέχρι τα 67 χρό­νια τους, πα­ρό­τι φτά­νουν έτσι να έχουν έως και 50 χρό­νια δια­φο­ρά με τους μα­θη­τές τους.

Είναι όμως και ένας κλά­δος που έδωσε με­γά­λο αγώνα ενά­ντια στο προ­σο­ντο­λό­γιο Γα­βρό­γλου. Ο Γε­νά­ρης του 2019 ήταν ένας μήνας απερ­γιών, μα­ζι­κών κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων και αντι­δρά­σε­ων που, πα­ρό­τι δεν μπό­ρε­σαν να στα­μα­τή­σουν την ψή­φι­ση του νόμου και με δε­δο­μέ­νη την απρα­ξία της ηγε­σί­ας της ΟΛΜΕ, ανα­γκά­ζουν σή­με­ρα την κυ­βέρ­νη­ση να προ­χω­ρή­σει πι­θα­νά στους διο­ρι­σμούς που ανα­γκά­στη­κε να υπο­σχε­θεί λόγω προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου. Δυ­στυ­χώς είναι ταυ­τό­χρο­να, χάρη στο προ­σο­ντο­λό­γιο, οι πρώ­τες προ­σλή­ψεις που ει­σά­γουν την αξιο­λό­γη­ση στην εκ­παί­δευ­ση, με την ποινή της από­λυ­σης. Αυ­ξά­νε­ται έτσι δρα­μα­τι­κά η ανα­σφά­λεια των ανα­πλη­ρω­τών, μια και πρέ­πει συ­νε­χώς να μα­ζεύ­ουν τί­τλους σπου­δών για να εξα­σφα­λί­ζουν την επα­να­πρό­σλη­ψή τους.

Η τάση λοι­πόν που θα δια­μορ­φω­θεί, θα είναι μια πρώτη με­γά­λη δη­μο­σκό­πη­ση λίγο πριν τις εκλο­γές, που σί­γου­ρα δεν θα αφε­θεί ανα­ξιο­ποί­η­τη ενό­ψει των εκλο­γι­κών μαχών που πλη­σιά­ζουν.

Η ση­μα­σία των εκλο­γών για την ανά­δει­ξη της ηγε­σί­ας του κλά­δου

Οι εκλο­γές έχουν όμως και ένα πιο χει­ρο­πια­στό απο­τέ­λε­σμα. Δια­μορ­φώ­νουν τους συ­σχε­τι­σμούς στο συ­νέ­δριο της Ομο­σπον­δί­ας. Το νέο ΔΣ της ΟΛΜΕ που θα προ­κύ­ψει, θα έχει μπρο­στά του πολύ σο­βα­ρά κα­θή­κο­ντα. Το επό­με­νο διά­στη­μα θα έχου­με να αντι­με­τω­πί­σου­με το προ­χώ­ρη­μα της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης με­ταρ­ρύθ­μι­σης στην εκ­παί­δευ­ση. Η εφαρ­μο­γή της αυ­το­α­ξιο­λό­γη­σης της σχο­λι­κής μο­νά­δας από τη νέα σχο­λι­κή χρο­νιά, στην κα­τεύ­θυν­ση της αυ­το­νο­μί­ας της, η στα­δια­κή εφαρ­μο­γή της αξιο­λό­γη­σης των εκ­παι­δευ­τι­κών που έχει ήδη ξε­κι­νή­σει, το νέο Λύ­κειο του Γα­βρό­γλου που θα δεί­ξει τα δό­ντια του, είναι μέτρα που αλ­λά­ζουν την πο­ρεία της εκ­παί­δευ­σης.

Τα δύο προη­γού­με­να χρό­νια η συν­δι­κα­λι­στι­κή απρα­ξία της ΟΛΜΕ ήταν εκ­κω­φα­ντι­κή. Με ευ­θύ­νη της πλειο­ψη­φί­ας της (ΣΥΝΕΚ, ΔΑΚΕ, ΠΕΚ) επι­βλή­θη­κε μια πα­ρα­λυ­τι­κή αδρά­νεια, εχθρι­κή σε κάθε κι­νη­το­ποί­η­ση του κλά­δου, που συχνά δεν τη­ρού­σε ούτε τα προ­σχή­μα­τα. Αυτή η κα­τά­στα­ση πρέ­πει να αλ­λά­ξει.

Η ενό­τη­τα της Αρι­στε­ράς μπο­ρεί να αλ­λά­ξει τους συ­σχε­τι­σμούς

Ο με­γα­λειώ­δης αγώ­νας της φε­τι­νής χρο­νιάς ενά­ντια στο προ­σο­ντο­λό­γιο του Γα­βρό­γλου έγινε εφι­κτός, γιατί η συν­δι­κα­λι­στι­κή Αρι­στε­ρά δού­λε­ψε σε μια ενιαία κα­τεύ­θυν­ση για να τον στη­ρί­ξει. Δυ­στυ­χώς η ενό­τη­τα στη δράση δεν εκ­φρά­ζε­ται ως ενό­τη­τα και στην κάλπη. Αυτό έχει σαν απο­τέ­λε­σμα οι συ­σχε­τι­σμοί στην Ομο­σπον­δία να είναι αυτοί που είναι. Και αυτό το πρό­βλη­μα δεν λύ­νε­ται τε­χνι­κά, όπως δεν έχει λυθεί και το πρό­βλη­μα των συ­σχε­τι­σμών στη ΓΣΕΕ. Μόνο η ενό­τη­τα των δυ­νά­με­ων της συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς μπο­ρεί να βοη­θή­σει για να αλ­λά­ξει η κα­τά­στα­ση. Εμπνέ­ο­ντας τον κόσμο της εκ­παί­δευ­σης και ενώ­νο­ντας τις δυ­νά­μεις που μπο­ρούν να αλ­λά­ξουν το τοπίο. Απο­τε­λώ­ντας οδηγό και για άλ­λους χώ­ρους. Όπως αρ­χί­ζει να γί­νε­ται σε κά­ποιες ΕΛΜΕ, αλλά και στις αυ­το­διοι­κη­τι­κές εκλο­γές, όπου τα ενω­τι­κά ψη­φο­δέλ­τια απο­κτούν εμ­βέ­λεια πολύ με­γα­λύ­τε­ρη από τις ορ­γα­νω­μέ­νες τους δυ­νά­μεις και δί­νουν ελ­πί­δα σε πολ­λούς αγω­νι­στές ότι υπάρ­χει δυ­να­τό­τη­τα να αλ­λά­ξει η κα­τά­στα­ση.

Δυ­στυ­χώς, ο χρό­νος για να συμ­βεί αυτό δεν είναι άπει­ρος. Η αδυ­να­μία να απα­ντη­θούν οι επι­θέ­σεις που κλι­μα­κώ­νο­νται, έχει επι­πτώ­σεις. Αρ­χι­κά στην απο­συ­σπεί­ρω­ση όποιου ανέ­ντα­χτου δυ­να­μι­κού στη­ρί­ζει τα σχή­μα­τα της Αρι­στε­ράς. Αλλά τε­λι­κά και στις ίδιες τις ορ­γα­νω­μέ­νες δυ­νά­μεις. Με απο­τέ­λε­σμα να υπο­χω­ρεί η δύ­να­μη της συν­δι­κα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς, με­τα­φέ­ρο­ντας και στις ΕΛΜΕ την απρα­ξία της ΟΛΜΕ.

Να το πούμε λοι­πόν για μία φορά ακόμα. Η ενό­τη­τα των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς είναι το κλει­δί για την αλ­λα­γή της κα­τά­στα­σης. Και στο συν­δι­κα­λι­σμό και πα­ντού. Η Αγω­νι­στι­κή Ρι­ζο­σπα­στι­κή Ενό­τη­τα είναι μια δύ­να­μη στα­θε­ρά προ­ση­λω­μέ­νη σε αυτή την κα­τεύ­θυν­ση. Και γι’ αυτό αξί­ζει να την ενι­σχύ­σου­με!

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά