Για την Αθήνα που επιμένει ανυπότακτα

Από τον αγώνα δρόμου του εκπαιδευτικών και των συλλόγων γονέων για να αντιμετωπιστεί ακόμη και η παραμικρή ζημιά, μέχρι τα ποτάμια που αναδύονται στην παραμικρή βροχούλα και τα διαλυμένα παγκάκια, οι υποδομές της πόλης αποδιαρθρώνονται σε μια προσπάθεια να φανεί η ιδιωτικοποίηση ως «σωτηρία».

Την ώρα που ο όγκος των σκουπιδιών μεγαλώνει, εξακολουθούμε να ονομάζουμε «ανακύκλωση» τους «μπλε κάδους», που δεν είναι ανακύκλωση, γιατί αυτό απαιτεί διαλογή στην πηγή και άρα πολύ διαφορετικούς κάδους για χαρτί, γυαλί και πλαστικό. Κι έτσι διατηρείται ο φαύλος κύκλος που οδηγεί στην επέκταση της Φυλής, στο Γραμματικό, στους εργολάβους της καύσης.

Σε μια πόλη που ασφυκτιά για πράσινο, οι λόφοι και τα πάρκα παραμένουν στην εγκατάλειψη και όλα τα σχέδια περνάνε μέσα από το τρίπτυχο «περίφραξη - ανάπλαση - εκμετάλλευση από ιδιώτες» και τελικά τον αποκλεισμό των κατοίκων.

Δημοτικές αρχές νυν και επόμενες μηρυκάζουν τη ρητορική της «ασφάλειας», λες και οι «επιχειρήσεις σκούπα», οι κλούβες των ΜΑΤ, ή τα τζιπ των ΟΠΚΕ θα καταπολεμήσουν τη φτώχεια και την εξαθλίωση.

Μετανάστες και πρόσφυγες βιώνουν τα προβλήματα αυτά ακόμη πιο έντονα, σε μια χώρα που παρότι υποτίθεται ότι έλαβε τεράστια κονδύλια δεν μπόρεσε ποτέ να προσφέρει αξιοπρεπείς συνθήκες, ακριβώς γιατί ο ανομολόγητος σκοπός ήταν πάντα μια συνθήκη αβίωτη για να εξυπηρετείται η λογική της «Ευρώπης-φρούριο».

Η επέλαση των τραπεζοκαθισμάτων συνεχίζεται διαμορφώνοντας μια πόλη όπου οι ζώνες εγκατάλειψης εναλλάσσονται με ζώνες εντατικής εκμετάλλευσης, και τουριστικής ή νυχτερινής «μονοκαλλιέργειας, που συντηρούν προς τα έξω την εικόνα της «ζωντανής πόλης», αλλά για τους κατοίκους είναι απλός εκβιασμός να πάνε αλλού.

Ο τουρισμός αρχίζει και μετατρέπεται σε απειλή για την πόλη. Το Airbnb έχει πάψει προ πολλού να είναι το «πάω διακοπές, νοικιάζω το σπίτι μου» και γίνεται μια τεράστια επιχείρηση εκδίωξης των κατοίκων από τις γειτονιές από επιχειρήσεις και real estate funds.

Και από κοντά οι «νέες μεγάλες ιδέες» των εργολάβων: επιλεκτικές αναπλάσεις που συγκαλύπτουν ισοπεδώσεις τετραγώνων (παραβλέποντας ότι έχουν κατοίκους), σχέδια για Mall, πεζοδρομήσεις που έχουν να κάνουν απλώς με την εμπορική αξία ακινήτων.

Και μέσα σε όλα αυτά έχουμε και τους υποψηφίους της νεοναζιστικής συμμορίας των αντιμεταναστευτικών πογκρόμ και των δολοφονιών, που στην πραγματικότητα εκπροσωπούν τις κάθε λογής μαφίες στις γειτονιές.

Είναι μόνο αυτά η Αθήνα;

Είναι απλώς μια ζώνη καταστροφής συνδυασμένη με μια επέλαση επενδυτών που εποφθαλμιούν ταυτόχρονα τις δημόσιες υποδομές αλλά και τα ίδια τα σπίτια μας; 

Είναι ο μόνο η κυνική συνάντηση ανάμεσα σε μια πολιτική εξουσία πλήρως ευθυγραμμισμένη με τις επιλογές της Ε.Ε. και όλα εκείνα τα συμφέροντα που σήμερα θέλουν τη γενικευμένη εμπορευματοποίηση των κοινωνικών αγαθών;

Όχι, υπάρχει και μια άλλη Αθήνα που επιμένει να αντιστέκεται. 

Είναι η Αθήνα των κινημάτων που υπερασπίστηκαν και υπερασπίζονται ελεύθερους χώρους, απέτρεψαν καταστροφικές επενδύσεις σαν κι αυτή στην Ακαδημία Πλάτωνος. 

Είναι η Αθήνα των καταλήψεων στέγης για πρόσφυγες και έκαναν πράξη την αλληλεγγύη, στο 5ο Γυμνάσιο, στη Νοταρά, στο City Plaza.

Είναι η Αθήνα των πρωτοβουλιών κατοίκων και των λαϊκών συνελεύσεων που χρόνια τώρα οικοδομούν αντιστάσεις, κάνουν πράξη την αλληλεγγύη, φέρνουν πολιτισμό στη γειτονιά, αντιστέκονται στις κάθε λογής μαφίες. 

Είναι η Αθήνα του αντιφασιστικού κινήματος, των μικρών και μεγάλων παρεμβάσεων ενάντια στις φασιστικές συμμορίες. Είναι η Αθήνα των εργαζομένων στον Δήμο, στα νοσοκομεία και τα σχολεία που χάρη στον δικό τους αγώνα και τη δική τους προσπάθεια δεν έχει καταρρεύσει αυτή η πόλη. 

Είναι η Αθήνα των εργαζομένων στην εστίαση ενάντια στην εργοδοτική αυθαιρεσία και ασυδοσία. 

Είναι η Αθήνα που φώναξε και φωνάζει Justice for Zak/Zackie και παλεύει ενάντια στην πατριαρχία και τον σεξισμό.

Αυτή είναι μια Αθήνα πολύβουλη, πολύχρωμη, πολύμορφη. 

Αυτή η Αθήνα δεν χωράει προφανώς στα προεκλογικά σποτάκια των υποψηφίων των μεγάλων κομμάτων που όλοι τους (του υποψηφίου του ΣΥΡΙΖΑ μη εξαιρουμένου) εκπρόσωποι της λιτότητας και των εργολάβων.

Δεν χωράει δυστυχώς στις κλασικές υποψηφιότητες της αριστεράς, που παραμένουν παρατάξεις ιμάντες μεταβίβασης της κομματικής γραμμής και όχι ζωντανά σχήματα που να επικοινωνούν με τα κινήματα και τις αντιστάσεις.

Αυτή η Αθήνα ζει και αναπνέει στις γειτονιές και στις αντιστάσεις που ξεσπούν εκεί. Και οτιδήποτε θα μπορούσε να την «εκπροσωπήσει», εκεί θα πρέπει να γεννηθεί.

Υπάρχει μια πρωτοβουλία που θέλει να πιάσει αυτό το νήμα. Προσπάθησε να βάλει τη λογική ότι χρειαζόμαστε μια άλλη ενωτική ριζοσπαστική παρέμβαση στην Αθήνα. Συνάντησε κλειστά αφτιά σε μια ριζοσπαστική αριστερά που πλέον εξειδικεύεται στους παράλληλους μονολόγους. Τα είδε, τα στάθμισε, τα μέτρησε και αποφάσισε να δοκιμάσει να παρέμβει στις γειτονιάς. Εκεί όπου η καρδιά της Αθήνας χτυπά και είναι ακόμη ανυπότακτη.

Τη λένε «Ανυπότακτη Αθήνα» και θέλει να βάλει πλάτη ώστε να φτιαχτεί επιτέλους ο χώρος όπου θα συναντηθούν τα κινήματα, οι αντιστάσεις και η ριζοσπαστική πολιτική αναζήτηση για μπορέσουν και οι αγώνες να είναι αποτελεσματικοί αλλά και να ακουστούν πραγματικά μέσα στα δημοτικά συμβούλια.

Την «Ανυπότακτη Αθήνα» θα τη συναντήσετε στις εκλογές για ορισμένες δημοτικές κοινότητες της Αθήνας και αξίζει να τη στηρίξετε.