Από τη αρχή της φετινής χρονιάς αρκετοί Φοιτητικοί Σύλλογοι μπήκαν σε κινηματική τροχιά. Με τη διεξαγωγή μαζικών Γενικών Συνελεύσεων πάρθηκαν αγωνιστικές αποφάσεις απέναντι στο νομοσχέδιο της υπουργού παιδείας Νίκης Κεραμέως, που είναι έτοιμη να καταθέσει στη βουλή. Ανάμεσα σε πολλά, το νομοσχέδιο φέρνει διαγραφές φοιτητών (ν+2), ανοίγει το δρόμο για την αναθεώρηση του άρθρου 16, εμπορευματοποιεί περεταίρω τη γνώση κλπ.
Μετά όμως από έναν πρώτο γύρω πετυχημένων Γενικών Συνελεύσεων, εμφανίστηκαν ξαφνικά «ανεξάρτητες ομάδες φοιτητών» σε αρκετές σχολές, που συμμετείχαν σε αυτές και στο πλαίσιό τους δεν είχαν τίποτα απολύτως να προτείνουν για τα νέα μέτρα της κυβέρνησης, ούτε να πάρουν βέβαια κάποια θέση εναντίων τους. Το μόνο που πρότειναν ήταν η θεσμοθέτηση της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τις Γενικές Συνελεύσεις από εδώ και στο εξής, πράγμα το οποίο υπερψηφίστηκε σε σχολές όπως η ΑΣΟΕΕ και η Νομική.
Ποιο είναι το επιχείρημά τους;
Το βασικό επιχείρημά τους για την εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας είναι το γεγονός πως θα μπορούν να συμμετέχουν στη διαδικασία της ψηφοφορίας των Γενικών Συνελεύσεων όλοι οι φοιτητές που δεν μπορούν να παραβρίσκονται σε αυτή. Δηλαδή με ένα «κλικ» θα έχουν πρόσβαση στο να εκφράσουν τη γνώμη τους και να αποφασίσουν. Όμως ανακύπτει το εύλογο ερώτημα, τι προστασία θα υπάρχει για τα προσωπικά μας δεδομένα;
Η εφαρμογή της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας προωθείται μέσω της δημιουργίας διαδικτυακών πλατφόρμων που δεν εξασφαλίζουν ούτε στο ελάχιστο την προστασία των προσωπικών μας δεδομένων, αφού ο διαχειριστής της πλατφόρμας είναι άγνωστος και τα στοιχεία μας στη διάθεση του καθενός. Αυτό που θέλουν στην πραγματικότητα να δημιουργήσουν είναι βάσεις δεδομένων με τα emails των φοιτητών/τριών για να κατέχουν τα προσωπικά μας δεδομένα και να μας φακελώνουν με αυτόν τον τρόπο. Προκύπτουν λοιπόν αρκετά ερωτήματα ως προς το κατά πόσο μπορεί να εξασφαλιστεί το γεγονός ότι δεν θα γίνει κάποιου είδους νοθεία μέσω hacking, κατά πόσο θα μπορεί να διασταυρωθεί ότι όντως υπήρξε ταυτοπροσωπία κατά τη διάρκεια της ψηφοφορίας και φυσικά το κατά πόσο η ψήφος είναι μυστική και δεν γνωρίζει ο διαχειριστής ποιος ψήφισε τι.
Είναι η ηλεκτρονική ψηφοφορία δημοκρατική;
Οι Γενικές Συνελεύσεις δεν είναι μόνο η διαδικασία της ψηφοφορίας, δεν είναι η υπερψήφιση του ενός ή του αλλού πλαισίου, δεν είναι το χέρι στην ανάταση, αυτό είναι μόνο ένα κομμάτι της, είναι η απόληξη των όσων συζητήθηκαν σε αυτή. Η συνέλευση αποτελεί συμμετοχική διαδικασία και συνεπώς απαιτεί τη φυσική μας παρουσία. Είναι μια διαδικασία αλληλεπίδρασης και ζύμωσης μεταξύ των φοιτητών. Η ουσία της δημοκρατίας είναι η συμμετοχή, η συζήτηση, η σύνθεση και η συνδιαμόρφωση των φοιτητών/τριών μέσα στα αμφιθέατρα, είναι η συμβολή στη διαμόρφωση και την υλοποίηση των αποφάσεων. Αποτελεί δηλαδή ζωντανή διαδικασία συνεχούς διαλόγου, συμμετοχής και λήψης αποφάσεων. Στη Γενική Συνέλευση θέτονται επί τάπητος τα προβλήματα της νεολαίας και τα πολιτικά σχέδια και παίρνονται επί τόπου αποφάσεις που έχουν περάσει μέσα από συζήτηση και συλλογικές διεργασίες.
Ο λόγος που θέλουν να εφαρμοστεί η ηλεκτρονική ψηφοφορία δεν αποτελεί κάποιον διακαή πόθο για περισσότερη συμμετοχή και δημοκρατία. Θέλουν την εφαρμογή της για να αδρανοποιήσουν πλήρως του φοιτητικούς συλλόγους, για να μην μπορεί η νεολαία να συζητά και να παίρνει αγωνιστικές αποφάσεις για τις ζωές της. Θέλουν να μετατρέψουν τη συνέλευση σε μια εντελώς αναθετική διαδικασία, όπου ο φοιτητής θα αγωνίζεται μέσα από τα «κλικ», κλεισμένος στον εαυτό του, και όχι στα αμφιθέατρα και τους δρόμους, να μην υπάρχει η διακίνηση ιδεών που αυτοί ακριβώς ευαγγελίζονται. Η εμφάνιση άλλωστε των «ανεξάρτητων ομάδων» και η εμμονή τους στην ηλεκτρονική ψηφοφορία μόνο τυχαία δεν είναι, αφού λειτουργούν ως διαφημιστές των αποφάσεων του υπουργείου στα πανεπιστήμια. Στα κείμενά τους αναφέρεται ότι η υπουργός παιδείας σκέφτεται τη θεσμοθέτηση όχι μόνο της ηλεκτρονικής ψηφοφορίας για τις συνελεύσεις, αλλά ακόμη και για τις φοιτητικές εκλογές με το νέο νόμο-πλαίσιο που ετοιμάζει.
Η καλύτερη απάντηση στα σχέδιά τους είναι η μαζικοποίηση των Γενικών Συνελεύσεων και των κινητοποιήσεων και η δημιουργία ενός πραγματικά μαζικού και ριζοσπαστικού πολιτικού ρεύματος εντός των σχολών, που θα αμφισβητεί τις πολιτικές της κυβέρνησης στο σύνολό τους και θα συνδέεται με ευρύτερες κοινωνικές ομάδες. Μόνο έτσι μπορεί να επιτευχθεί η πραγματική δημοκρατία των φοιτητών και των εργαζομένων, σε αντίθεση με την ψευτοδημοκρατία του κλικαρίσματος που ευαγγελίζονται η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποί της στις σχολές.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
