Η συντριπτική πλειοψηφία των νέων εργαζομένων (που δεν θα δουν ποτέ σύνταξη με τις εργασιακές σχέσεις «λάστιχο» που υπάρχουν και διευρύνονται), αλλά και η μεγάλη ομάδα των μεσήλικων (που απέχουν καμιά 20αριά χρόνια από την πενιχρή σύνταξη και το μηδενισμένο εφάπαξ) θεωρούν ότι δεν τους αφορά η συζήτηση για το ασφαλιστικό. Το ασφαλιστικό είναι κάτι σαν… μακρινό όνειρο.
Κοινωνική Ασφάλιση
Κι όμως. Η κοινωνική ασφάλιση (που είναι και ο ακριβής όρος) βάλλεται εδώ και χρόνια. Ο όρος «ασφαλιστικό» αποκρύπτει απαραίτητα στοιχεία για τη ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων. Και, ακόμα χειρότερα, η επικέντρωση στο θέμα των συντάξεων και των ποσοστών αναπλήρωσης αφήνει έξω από τη συζήτηση και την ταξική πάλη βασικά αιτήματα του εργατικού κινήματος.
Η κοινωνική ασφάλιση, που είναι αποτέλεσμα πολλών χρόνων συλλογικής πάλης και ιδιαίτερα στην Ευρώπη, περιλαμβάνει πολλά επίδικα: το χρόνο εργασίας, τα ένσημα για το σύνολο του εργάσιμου χρόνου, τις ευέλικτες μορφές «απασχόλησης», την ένταξη επαγγελμάτων στα Βαρέα και Ανθυγιεινά, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, την προστασία της μητρότητας και της όποιας επιλογής των γυναικών για το σώμα τους, δημόσιες και δωρεάν κοινωνικές δομές στήριξης για παιδιά, ηλικιωμένους, ευπαθείς ομάδες, τις διάφορες ανάγκες για άδειες, την Υγεία και την Πρόνοια, την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τη δωρεάν κάλυψη ιατρικών εξετάσεων, την υγιεινή και την ασφάλεια στους χώρους δουλειάς, τα δικαιώματα και την προστασία των Ατόμων με Αναπηρία, τις προσλήψεις, τις παροχές για πολιτιστικές δραστηριότητες, τις διακοπές, τις συνθήκες εργασίας, τα διαλείμματα και τον ελεύθερο χρόνο των εργαζομένων, τη διαχρονική από όλες τις κυβερνήσεις κλοπή των αποθεματικών των ταμείων, τις εισφορές εργοδοτών και ασφαλισμένων, την εγγύηση των συντάξεων από το κράτος κλπ. Οι συντάξεις, τα ποσοστά αναπλήρωσης, η «τύχη» των επικουρικών, τα εφάπαξ, οι παροχές στους συνταξιούχους είναι ισότιμα ζητήματα με τα παραπάνω, αλλά όχι τα μοναδικά, ενώ συνδέονται όλα μεταξύ τους.
Οι βασικοί στόχοι της νέας επίθεσης στην κοινωνική ασφάλιση, σε συνέχεια και συμπληρώνοντας τις προηγούμενες επιθέσεις, είναι αφενός η πλήρης ιδιωτικοποίησή της και η μεταφορά της ευθύνης στους εργαζόμενους, ως άτομα, με στόχο τη σταδιακή εξαφάνιση του «μη μισθολογικού κόστους» από τις υποχρεώσεις των εργοδοτών. Δηλαδή, νέα δώρα στο κεφάλαιο (ελαφρύνσεις) και νέα μεταφορά πλούτου από τους εργαζόμενους (επιβαρύνσεις) στους εργοδότες.
Το αποκαλούμενο «ασφαλιστικό», επομένως, αφορά όλες κι όλους τους εργαζόμενους/ες και η οργάνωση της πάλης για να ξανακατακτήσουμε δικαιώματα και παροχές, για τα οποία πληρώνουμε χρόνια, είναι υπόθεση όλων των εργαζομένων, όλων των ηλικιών, όλων των σχέσεων εργασίας.
Συνδικάτα
Τα σωματεία, τα Εργατικά Κέντρα, οι Ομοσπονδίες, τα συνδικάτα, «κανονικά», θα έπρεπε να έχουν ήδη καταστρώσει σχέδιο κλιμακούμενης πάλης, συντονισμό όλων των αντιδράσεων, περιοδείες, συνελεύσεις, εξορμήσεις σε εργατικούς χώρους, να έχουν βγει φυλλάδια ενημέρωσης και οργάνωσης του αγώνα.
Οι καθεστωτικές δυνάμεις της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας δεν ετοιμάζονται με αυτόν τον τρόπο, παρόλο που η ΑΔΕΔΥ έχει πάρει απόφαση απεργίας από τον περασμένο Οκτώβρη. Η πραγματικότητα είναι ότι η ΔΑΚΕ είναι στο μήκος κύματος του υπουργού εργασίας Γ. Βρούτση, ψάχνει δηλαδή τα θετικά του νέου νομοσχεδίου. Η ΔΗΣΥΠ (πρώην ΠΑΣΚΕ) ξέρει τις αλήθειες, αλλά τις κρατάει... φυλαγμένες από τον πολύ κόσμο και περιορίζει τη συζήτηση σε όσα ρωτάνε όσοι προσπαθούν να βγουν τώρα στη σύνταξη, παίζοντας ρόλο εργατολόγου στα κανάλια, ενώ η κίνησή της είναι «νωχελική» και αποσπασματική. Η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ αποφεύγει σαν το «διάολο το λιβάνι» να αναφέρει τη λέξη «Κατρούγκαλος» και η θεσμική και «υπεύθυνη» στάση, που έχει επιλέξει η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ προς το σύστημα, καθορίζει τα όρια κίνησης όλων όσων αναφέρονται στο νέο σοσιαλδημοκρατικό μόρφωμα.
Όσο για τη ΓΣΕΕ, έχει περάσει σε άλλο επίπεδο, εφαρμόζοντας πρώτη και σε συμφωνία με τους «κοινωνικούς εταίρους» (ΣΕΒ, ΕΒΕΑ κλπ) τις πολιτικές διάλυσης του αναδιανεμητικού κι εγγυημένου ασφαλιστικού, με τη δημιουργία επαγγελματικού ταμείου.
Αριτερά και μορφές πάλης
Η Αριστερά, που έχει τις ταξικές αναλύσεις και μπορεί να αναδείξει τις επιδιώξεις κεφαλαίου-κυβερνήσεων, αναφέρεται σε σχέδια κλιμάκωσης, αλλά μένει να συνεννοηθεί και να δράσει από κοινού, υλοποιώντας σε μαζικό επίπεδο μια «σωστή γραμμή», γενικεύοντας και οργανώνοντας τους αγώνες.
Έχουν προταθεί στάσεις εργασίας μέρα παρά μέρα, αποχή από καθήκοντα, συνελεύσεις, συσκέψεις, περιοδείες, συγκεντρώσεις, 24ωρες απεργίες, απεύθυνση στους νέους και τους ελαστικά εργαζόμενους, με ένταξη των αιτημάτων τους στην πάλη για την κοινωνική ασφάλιση, προστατεύοντάς τους από απολύσεις κι επιθέσεις και εντάσσοντάς τους στη συνδυασμένη πάλη για το σύνολο της ζωής στους εργατικούς χώρους.
Οι παρατάξεις της Αριστεράς, οι ταξικές δυνάμεις σε χώρους δουλειάς και σε συνδικάτα έχουν νέες προκλήσεις και ευκαιρίες να ενώσουν αγώνες, ειδικά την ώρα που οι διάσπαρτες κινητοποιήσεις βρίσκονται ξανά στο δρόμο, ενώ η διάρκεια των απεργιών στη Γαλλία για ανάλογα ζητήματα έχει ξαναφέρει τον τρόπο και τα μέσα της ταξικής πάλης στις κλασικές μορφές που έχουν κερδίσει όσα δικαιώματα απολαμβάνουμε μέχρι σήμερα.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
