Η από τα κάτω ανατροπή των συσχετισμών πιο αναγκαία από ποτέ
Σε λιγότερο από 48 ώρες έληξαν οι εργασίες του 37ου συνεδρίου της ΓΣΕΕ (Γενική Συνομοσπονδία Εργατών Ελλάδας). Δείγμα της τραγελαφικής κατάστασης που έχει επιβάλλει στην ανώτερη εργατική Συνομοσπονδία η γραφειοκρατική ηγεσία της ΠΑΣΚΕ με τις πλάτες της ΔΑΚΕ! Δείγμα όμως επίσης και σημαντικών αδυναμιών και παραλείψεων χρόνων της Αριστεράς.
Ένα συνέδριο που δεν συζήτησε τα αυτονόητα, από την επίθεση που σηματοδοτεί ο νόμος για το ασφαλιστικό αλλά και το πολυαναπτυξιακό νομοσχέδιο που είχε προηγηθεί, μέχρι την μεσαιωνική κατάσταση που έχει επιφέρει στις εργασιακές σχέσεις η μακροχρόνια λιτότητα, που τα τελευταία χρόνια με τους μνημονιακούς νόμους του ΓΑΠ, του Σαμαρά, του Τσίπρα και του Μητσοτάκη έχουν εξαθλιώσει την εργατική τάξη της χώρας. Δεν συζήτησε καν το πώς μπορούν να αντιμετωπιστούν ζητήματα που μπορούν να προκύψουν αν υπάρξει επιδημία κορωναϊού στην χώρα.
Η εργατική τάξη ήταν άλλωστε σχεδόν απούσα από το συνέδριο. Ή τουλάχιστον προτίμησε να εκφραστεί εκτός του συνεδριακού χώρου διαδηλώνοντας την αντίθεσή της στον τρόπο διεξαγωγής του, με την περιφρούρηση του από τα ΜΑΤ.
Προτίμησε να δείξει ότι δεν θα νομιμοποιήσει τη νέα γραφειοκρατική ηγεσία της ΓΣΕΕ. Αυτή η προσπάθεια πρέπει να οργανωθεί ώστε να υπάρξουν σημαντικά βήματα υλοποίησης ενός τέτοιου σχεδίου. Είναι ένα σχέδιο που περιλαμβάνει βασικά βήματα τα οποία χρειάζεται να γίνουν σχετικά άμεσα. Οι δυνάμεις που συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις, το ΠΑΜΕ, οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που προέρχονται από τη ριζοσπαστική και αντικαπιταλιστική Αριστερά (οι παρατάξεις δηλαδή που συμμετέχουν αγωνιστές από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ αλλά και οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ) πρέπει να προσπαθήσουν πολύ το επόμενο διάστημα να βρουν κοινό βηματισμό.
Ο κοινός βηματισμός είναι ανάγκη των χιλιάδων εργαζομένων που αναγκάζονται να δουλεύουν με χαμηλούς μισθούς. Που αναγκάζονται να δουλεύουν ανασφάλιστοι, που αναγκάζονται να σκύβουν το κεφάλι σε κάθε είδους απαίτηση των εργοδοτών για να μη μείνουν άνεργοι, που λιποθυμάνε στα ξενοδοχεία από τα απάνθρωπα ωράρια και την ασταμάτητη εργασία, που σκοτώνονται στους δρόμους για να προλάβουν να παραδώσουν μια παραγγελία παραπάνω ώστε τα φιλοδωρήματα να καλύψουν μέρος του χαμηλού μισθού, που αναγκάζονται να δουλεύουν μερόνυχτα το χειμώνα για να υπάρχει ρεύμα και τηλεπικοινωνίες σε όλα τα χωριά.
Το βάρος της ευθύνης είναι κυρίως στη μεριά του ΠΑΜΕ που μέχρι σήμερα αρνείται συστηματικά να πάρει πρωτοβουλίες κοινής δράσης. Παρότι μετά τις εκλογές του περασμένου Ιούλη δείχνει να πιέζεται πολύ από τις εξελίξεις και να έχει αλλάξει το χώρο προσυγκέντρωσης στις απεργίες πλησιάζοντας το χώρο που καλούν τα συνδικάτα, λείπουν, ή έχουν αφεθεί στη μέση, πρωτοβουλίες που θα ενώσουν τις δυνάμεις αντίστασης στους χώρους και θα δείξουν στους εργαζόμενους ότι υπάρχει άλλη δυναμική. Ακόμη κι αν το ΠΑΜΕ δεν προχωρήσει σε αυτή την κατεύθυνση θα πρέπει να το κάνουν οι υπόλοιπες δυνάμεις της Αριστεράς.
Μόνο έτσι μπορούν να υπάρξουν κάποιες σημαντικές προσπάθειες για να γίνουν και τα αναγκαία συνδικαλιστικά βήματα ώστε να υπάρξει η όποια πιθανότητα να αλλάξουν στο μέλλον οι συσχετισμοί. Αυτό σημαίνει επιμονή στην προσπάθεια να ενταχθούν στα συνδικάτα οι εργαζόμενοι που είναι εκτός. Κερδίζοντας την εμπιστοσύνη τους με την οργάνωση διαδικασιών βάσης μέσα σε κάθε σωματείο. Με συχνές συνελεύσεις και ενημερώσεις.
Κυρίως όμως, παίρνοντας την πρωτοβουλία να υπάρξει συντονισμένη δράση και αγώνες για την επαναφορά όσων δικαιωμάτων χάθηκαν τα μνημονιακά χρόνια, που θα συμβάλει στο να υπάρχουν δημοκρατικές και διαφανείς διαδικασίες μέσα στα συνδικάτα.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
