Από την «Κραυγή του Λαού»: Τάξη βασιλεύει στο Παρίσι

Στο πρώτο άρθρο της σειράς των άρθρων που βασίζονται σε νέες μεταφράσεις από την Κραυγή του Λαού είδαμε τη σημασία της Εθνοφρουράς ως μια ανεξάρτητη δύναμη.

Τις εβδομάδες μετά τις 28 Ιανουαρίου 1871, όταν η Κυβέρνηση της Εθνικής Άμυνας συνθηκολόγηση με τον Πρωσικό στρατό, η Εθνοφρουρά έγινε περισσότερο πολιτικοποιημένη και έφτιαξε τις δικές της ιεραρχικές δομές. [1]

Η πολιτική επανάσταση στις 4 Σεπτεμβρίου 1870, κατά την οποία η Δεύτερη Αυτοκρατορία του ηττημένου Ναπολέοντα III αντικαταστάθηκε από δημοκρατία, βρισκόταν υπό απειλή. Ο βασικός υπουργός της, Αδόλφος Θιέρσος, γύριζε τη Γαλλία συγκεντρώνοντας την υποστήριξη των μοναρχικών και ανακοίνωνε πως η νέα Εθνοσυνέλευση θα σχηματιζόταν όχι στο Παρίσι αλλά στις Βερσαλλίες, στην έδρα των Γάλλων μοναρχών όπου στρατοπέδευσε ο Πρώσος Πρωθυπουργός Μπίσμαρκ μετά την άρση της πολιορκίας του Παρισιού.

Την ώθηση για την ραγδαία εξέλιξη της Εθνοφρουράς την έδωσε ο φόβος πως οι Πρώσοι θα βοηθούσαν το Θιέρσο να διαλύσει την δύναμη που τον είχε φέρει στην εξουσία – την εργατική και μικρομεσαία τάξη του Παρισιού. Ο Μαρξ, στο διάσημο βιβλίο του, Ο εμφύλιος πόλεμος στη Γαλλία, που δημοσιεύτηκε στα τέλη Μαΐου, αμέσως μετά την πτώση της Κομμούνας, έγραφε πως “Το οπλισμένο Παρίσι ήταν το μόνο σοβαρό εμπόδιο στο δρόμο της αντεπαναστατικής συνωμοσίας.”

Σε αυτή την ατμόσφαιρα συστήθηκε η Γενική Συνεδρίαση της Εθνοφρουράς, που απαρτιζόταν από εκπροσώπους από τάγματα και λόχους, στις 24 Φεβρουαρίου 1871. Ο Π.Ο Λισαγκαρέ, στην Ιστορία της Παρισινής Κομμούνας του 1871, γράφει. “Εκείνη τη μέρα, η συνεδρίαση ήταν θυελλώδης, θορυβώδης και ελάχιστα πρόσφορη για ψηφοφορία.”[α] Οι αποφάσεις που πάρθηκαν έδιναν έμφαση στην αυτονομία της και στην δέσμευση της να εναντιωθεί στην είσοδο των Πρώσων στο Παρίσι. (Σε αυτό η Εθνοφρουρά εμποδίστηκε από άλλες εργατικές οργανώσεις από το να πολεμήσει εναντίον των τραγικά ανώτερων Πρωσικών δυνάμεων. [2] Σε διαφορετική περίπτωση η Κομμούνα δεν θα ήταν πιθανό να είχε υπάρξει).

Το 6ο τεύχος της Κραυγής, που δημοσιεύτηκε την Δευτέρα 27 Φεβρουαρίου, έγραψε για την συνάντηση τα εξής:

Η Τάξη Βασιλεύει στο Παρίσι

Η Γενική Συνεδρίαση των εκπροσώπων της Εθνοφρουράς, στο Τίβολι-Βώξχολ, έχει σχηματίσει μια Κεντρική Επιτροπή.

Η Συνεδρίαση αποφάσισε πως ένας μεγάλος αριθμός αντιγράφων των ψηφισμάτων της θα τυπώνεται για πουληθούν στο Παρίσι για να γνωστοποιηθούν όλες οι συζητήσεις των λόχων της Εθνοφρουράς.

Σε συνέχεια αυτών των αποφάσεων, συμφωνήθηκαν ομόφωνα κατόπιν συζητήσεων, οι τρεις παρακάτω προτάσεις:

Πρώτον. Μέσω της Κεντρικής Επιτροπής, η Εθνοφρουρά θα αντιτεθεί ενάντια σε κάθε προσπάθεια αφοπλισμού, και δηλώνει πως θα απαντήσει, αν χρειαστεί, με τα όπλα.

Δεύτερον. Οι εκπρόσωποι θα θέσουν στους αντίστοιχους λόχους τους την εξής απόφαση:

Στο πρώτο σημάδι της Πρωσικής εισόδου στο Παρίσι, όλοι οι φρουροί δεσμεύονται να συνέλθουν αμέσως, οπλισμένοι, στο καθορισμένο σημείο συνάντησης του, προκειμένου να επιτεθούν στον στρατό που εισβάλει.

Τρίτον. Στην παρούσα κατάσταση, η Εθνοφρουρά δεν θα αναγνωρίζει πλέον κανέναν αρχηγό πέρα από αυτούς που εκλέγει η ίδια για τον εαυτό της.

Στην περίπτωση μιας Πρωσικής εισόδου στο Παρίσι, οι λόχοι, που θα συναντηθούν με την εξουσιοδότηση αυτών των αποφάσεων, θα ορίσουν τους αρχηγούς εφόσον οι υφιστάμενοι αποφασίσουν να μην πορευτούν μαζί τους. Το ίδιο ισχύει και για τα τάγματα.

Οι εκπρόσωποι της Κεντρικής Επιτροπής θα προσέλθουν άμεσα στο συνηθισμένο σημείο συνάντησης προκειμένου να σχηματίσουν ένα Κέντρο Δράσης.

Η συνεδρίαση έληξε μετά από έξι ώρες και η Επιτροπή, που αποτελούνταν από περίπου δύο χιλιάδες εκπροσώπους, κινήθηκε προς την Βαστίλη για να αποτίσει φόρο τιμής στους μάρτυρες του 1830 και του 1848. [3]

Σημειώσεις

[1] Donny Gluckstein, The Paris Commune: A revolution in democracy (Chicago, IL, 2006), p 101 (η μετάφραση δική μας)

[2] Gluckstein, p. 104 (η μετάφραση δική μας)

[3] Οι μεταφραστές συνάντησαν μια δυσκολία σχετικά με την πρώτη και την τελευταία πρόταση του κειμένου. Στην πρώτη, η Γενική Συνεδρίαση λέγεται πως “ s’est constituée en Comité central” δηλ, “συστάθηκε ως Κεντρική Επιτροπή”. Στην τελευταία παρομοίως, η Κεντρική Επιτροπή φέρεται να “αποτελείται από περίπου δύο χιλιάδες εκπροσώπους”. Γνωρίζουμε πως η Κεντρική Επιτροπή απαρτιζόταν από μόλις 40 ανθρώπους.

Σημειώσεις της Μετάφρασης

[α] Προσπέρ-Ολιβιέ Λισαγκαρέ, Η Ιστορία της Παρισινής Κομμούνας του 1871, 2005, Ελεύθερος Τύπος, σελ. 157