Η κυβέρνηση της καταστολής, του αυταρχισμού και των εγκληματικών πολιτικών έχει αντίπαλο.
Και, δυστυχώς για εκείνη, δεν είναι κοινοβουλευτικός, που να αυτοπεριορίζεται σε «έξυπνη» ανταλλαγή ατάκας και σε «εναλλακτικές» προτάσεις που δεν θίγουν τον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων επιλογών του συστήματος.
Ο αντίπαλος παρουσιάστηκε στις γυναικείες διαδηλώσεις στις 8 Μάρτη, με τις φεμινιστικές συλλογικότητες και τα σωματεία.
Ο αντίπαλος εμφανίστηκε στη Νέα Σμύρνη, εκεί που η βαρβαρότητα της ελληνικής αστυνομίας πίστευε ότι μπορούσε να κρυφτεί, αλλά η αγανάκτηση ξεχείλισε από άντρες, γυναίκες και παιδιά που ήθελαν να πάρουν ανάσα στην πλατεία τους.
Ο αντίπαλος μετέτρεψε τις μειοψηφικές διαδηλώσεις για το δίκαιο αίτημα του απεργού πείνας, Δημ. Κουφοντίνα, σε διευρυμένη αμφισβήτηση του γενικευμένου αυταρχισμού και της κρατικής εκδικητικότητας, που χρησίμευε ως μήνυμα προς όλους για γενικό σιωπητήριο μπροστά στις «βουλές των αρχόντων».
Ο αντίπαλος πολλαπλασιάστηκε σε κάθε πλατεία και κάθε γειτονιά, όπου καθένας και καθεμιά θεώρησε «υπόθεσή του» αυτό που συνέβη στη Ν. Σμύρνη και θέλησε να ενώσει την αγανάκτησή του και να εκφράσει την οργή του, το «ως εδώ»!
Ο αντίπαλος καταλαβαίνει εδώ και πολύ καιρό τις δολοφονικές πολιτικές της κυβέρνησης που αφήνει τη δημόσια υγεία και το ΕΣΥ, μαζί με την Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας στα χάλια που είχε από πριν και ένωσε τη φωνή του στο κάλεσμα της ΟΕΝΓΕ στο Σύνταγμα και πολλές άλλες φορές στις πύλες των νοσοκομείων και στα Κέντρα Υγείας.
Ο αντίπαλος αντιστέκεται στην υποβάθμιση του Δημοσίου και την κοροϊδία του λαού για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των λίγων και ζάμπλουτων και αξιοποιεί κάθε ευκαιρία για να δείξει ότι «καταλαβαίνει και αποδοκιμάζει». Από τα σχολεία όπου καταρρέει η μια προσπάθεια της Κεραμέως πίσω από την άλλη, με τη συντριπτική αποχή από τις e-εκλογές για υπηρεσιακά, μέχρι τη μαζικότατη αποχή από την «αξιολόγηση» του δημόσιου σχολείου, μέχρι τα κλειστά πανεπιστήμια, που ακόμα και χωρίς συνελεύσεις, συμβαίνουν μαζικές διαδηλώσεις ενάντια στην πανεπιστημιακή αστυνομία και το νέο νόμο.
Ο αντίπαλος χλευάζει σε πάρκα, χώρους δουλειάς και στριμωγμένα κι επικίνδυνα λεωφορεία και τρένα, την κυβέρνηση, συνειδητοποιώντας ότι η ζωή του δεν αποτελεί κανενός είδους προτεραιότητα για τις δυνάμεις που εκπροσωπούν το σύστημα, αφού δεν ενισχύει τίποτα δημόσιο, για να «μην πάει χαμένο» στη μετά covid εποχή, μην υπολογίζοντας τους χιλιάδες θανάτους ανθρώπους των «κατωτέρων τάξεων».
Ο αντίπαλος αντιμετωπίζεται από την κυβέρνηση ως αντίπαλος, καλείται σε απολογία στον εισαγγελέα απειλείται, τιμωρείται ή απολύεται, και βρίσκεται στα σωματεία και τις ομοσπονδίες, στους συνδικαλιστές και τις συνδικαλίστριες της ΟΕΝΓΕ, της ΠΟΕΔΗΝ, της ΕΝΙΘ, στον ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΜΟ, τον Αγ. Σάββα.
Ο αντίπαλος είναι σε κάθε γειτονιά, σε κάθε πλατεία, σε κάθε εργατικό χώρο, σε νοσοκομεία και σχολεία, σε θέατρα και στούντιο και σε κάθε ευκαιρία εκφράζεται μαζικά και χωρίς ψευδαισθήσεις, χωρίς να περιμένει τις εκλογές για να αλλάξει «διαχειριστή».
Η κυβέρνηση έχει προ πολλού αποκαλύψει τις άκαμπτες (;) προθέσεις της, χωρίς ενδοιασμούς και «ντροπές», κυνικά και θρασύτατα, αδίστακτα κι εγκληματώντας, υποβοηθούμενη από μια χλιαρή και συστημική αξιωματική αντιπολίτευση.
Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να φέρει προς ψήφιση στη Βουλή κι άλλα αντεργατικά μέτρα, αντικοινωνικές διατάξεις, αντιδημοκρατικές ρυθμίσεις.
Η αποκάλυψη των ταξικών επιλογών και δεσμεύσεων ενός πολύ μεγάλου μέρους του κοινοβουλευτικού καθεστώτος και η ωμότητα στην αντιμετώπιση της υγειονομικής κι οικονομικής κρίσης, έχει αποκαλύψει ένα δυναμικό που υπήρχε και ξαναβγαίνει, ένα δυναμικό νέων ανθρώπων που ανακαλύπτει τη χρησιμότητα των σωματείων.
Βρεθήκαμε στους δρόμους, τις πλατείες, τις γειτονιές, στα πανεκπαιδευτικά συλλαλητήρια, τις παλλαϊκές συγκεντρώσεις για την υγεία, τις αντικατασταλτικές διαδηλώσεις, τους αγώνες ενάντια στο σεξισμό και το ρατσισμό, τις διεκδικήσεις για «λεφτά για υγεία και παιδεία-όχι για εξοπλισμούς και αστυνομία».
Η αντιπολίτευση των δρόμων έχει εξαφανίσει κάθε νομιμοποίηση κατασταλτικών κι αυταρχικών αντιμετωπίσεων ακόμα και υπό το πρίσμα του φόβου της πανδημίας και του τρόμου των προστίμων κι απαγορεύσεων.
Οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις που ετοιμάζονται μπορούν και πρέπει να ενοποιήσουν αιτήματα κι αντιστάσεις ολόκληρου του συνδικαλιστικού/εργατικού κινήματος, ενώνοντας κινηματικές αντιδράσεις, εμφανίζοντας τον αντίπαλο σε πλήρη σύνθεση και μετατοπίζοντας το φόβο στην απέναντι ταξική πλευρά.
Η Πρωτομαγιά μπορεί και πρέπει να γίνει σταθμός ενοποίησης των αντιστάσεων, κέντρο αντεπίθεσης.
To META έχει ήδη προτείνει ένα σχεδιασμό για να τιμηθεί η απεργία κι όχι η αργία. Η τραγική περίοδος που διανύουμε, με ευθύνη όλων των μνημονιακών κυβερνήσεων των τελευταίων χρόνων, δεν επιτρέπει να αφήσουμε τη μεταφορά της Πρωτομαγιάς (από το Μ. Σάββατο που πέφτει φέτος) στην πρωτοβουλία της κυβέρνησης.
Οι αγωνιστικές, λαϊκές αντιδράσεις, με αξιοσημείωτη μαζικότητα, από τις 8 Μάρτη και μετά, δείχνουν τη δυνατότητα να προγραμματιστεί άμεσα μια ευρεία κινηματική σύσκεψη, με συνδικαλιστικά/εργατικά σχήματα και πρωτοβουλίες, αγωνίστριες κι αγωνιστές, φεμινιστικές συλλογικότητες, δημοτικές παρατάξεις, εργατικές λέσχες, τοπικές συλλογικότητες (δομές αλληλεγγύης, συνελεύσεις), η οποία θα αποφασίσει την ημερομηνία του αγωνιστικού εορτασμού της Πρωτομαγιάς και θα την οργανώσει, προτείνοντας σε σωματεία, ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα, συνδικάτα, να κηρύξουν απεργιακή δράση και συγκεντρώσεις. Για να προβληθούν αιτήματα και αντιστάσεις, διεκδικήσεις και τρόποι πάλης.
Οι ταξικές δυνάμεις που θέλουν να βοηθήσουν σε αυτήν την κατεύθυνση, τις αμέσως επόμενες μέρες έχουν την ευκαιρία να συμπαραταχθούν, γιατί η πλευρά μας, η εργατική τάξη χρειάζεται ενίσχυση. Γιατί, όπως λένε και οι γιατροί μας, μόνο «ο λαός θα σώσει το λαό» και σε αυτό καλούμαστε να συστρατευθούμε.
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
