Να μην περάσει το νομοσχέδιο Χατζηδάκη

Το ακραία αντερ­γα­τι­κό νο­μο­σχέ­διο Χα­τζη­δά­κη, με τον πα­ρα­πλα­νη­τι­κό τίτλο «Για την Προ­στα­σία της Ερ­γα­σί­ας» δεν φαί­νε­ται να πεί­θει κα­νέ­ναν και καμία.

Οι εφιαλ­τι­κές δια­τά­ξεις για 10ωρη, μέχρι και 13 ώρες ερ­γα­σία ακόμα και τις Κυ­ρια­κές, με ατο­μι­κές συμ­βά­σεις και «συ­νεν­νο­ή­σεις» ερ­γο­δό­τη-ερ­γα­ζό­με­νου, με εξευ­τε­λι­στι­κό κό­στος ερ­γα­σί­ας, με από­λυ­τη ευ­ε­λι­ξία και τη­λε-ερ­γα­σία ακόμα και αντι­κα­θι­στώ­ντας γο­νεϊ­κές άδειες, με την ου­σια­στι­κή κα­τάρ­γη­ση του Σώ­μα­τος Επι­θε­ω­ρη­τών Ερ­γα­σί­ας, με κρα­τι­κή πα­ρέμ­βα­ση στα εσω­τε­ρι­κά των συν­δι­κά­των, με δρα­στι­κό πε­ριο­ρι­σμό στη δυ­να­τό­τη­τα απερ­γί­ας και οποιασ­δή­πο­τε μορ­φής αντί­στα­ση, σε συν­δυα­σμό με άλλες νο­μο­θε­τι­κές προ­σπά­θειες της κυ­βέρ­νη­σης για την τη­λε-ερ­γα­σία στο Δη­μό­σιο, τα μπό­νους Βο­ρί­δη στους αρε­στούς Δ.Υ., την ιδιω­τι­κο­ποί­η­ση του κλά­δου της επι­κού­ρη­σης του ΕΦΚΑ, τις ΣΔΙΤ στα με­γά­λα νο­σο­κο­μεία της χώρας, την «αξιο­λό­γη­ση» στους εκ­παι­δευ­τι­κούς και μαζί με την υπο­στε­λέ­χω­ση, υπο­χρη­μα­το­δό­τη­ση και την κα­τάρ­ρευ­ση των δη­μο­σί­ων, υπο­στη­ρι­κτι­κών, κοι­νω­νι­κών δομών, έχουν φέρει την κοι­νω­νία αντι­μέ­τω­πη με την κυ­βέρ­νη­ση.

Η κυ­βέρ­νη­ση της ΝΔ, πα­τώ­ντας στην πο­λι­τι­κή και τις θε­σμο­θε­τη­μέ­νες δια­τά­ξεις της προη­γού­με­νης κυ­βέρ­νη­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, κλι­μα­κώ­νει τον αντερ­γα­τι­κό «πό­λε­μο» και έτσι το αντι­λαμ­βά­νο­νται όλες κι όλοι.

Έχει χρη­σι­μο­ποι­ή­σει «τυ­ρά­κια», όπως την κύ­ρω­ση της Διε­θνούς Σύμ­βα­σης Ερ­γα­σί­ας 190 για την εξά­λει­ψη της βίας και πα­ρε­νό­χλη­σης στον χώρο της ερ­γα­σί­ας και η άδεια πα­τρό­τη­τας, έχει χρη­σι­μο­ποι­ή­σει τσαχ­πι­νιές στα γε­νέ­θλια Χα­τζη­δά­κη, με την τούρ­τα-σού­περ­μαν (των ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σε­ων), έχει βάλει όλα τα κα­νά­λια να στέ­κο­νται ου­δέ­τε­ρα στο ν/σ, έχει αμο­λή­σει τα στε­λέ­χη της ΝΔ να «εξη­γούν» την προ­στα­σία που προ­σφέ­ρει το τε­ρα­τούρ­γη­μα στους ερ­γα­ζό­με­νους, αλλά έχουν ξυ­πνή­σει ακόμα και τον Πα­να­γό­που­λο της ΓΣΕΕ που ανα­γκά­ζε­ται να συ­νε­δριά­σει, μετά το πα­ρα­τε­τα­μέ­νο Πάσχα που προ­σέ­φε­ρε μαζί με την κυ­βέρ­νη­ση, αντί για αγω­νι­στι­κή Πρω­το­μα­γιά.

Η ΑΔΕΔΥ και πολλά σω­μα­τεία και ομο­σπον­δί­ες έχουν ήδη κη­ρύ­ξει την πρώτη απερ­για­κή απά­ντη­ση, στις 3 Ιούνη και το πρώτο συλ­λα­λη­τή­ριο, στις 26 Μάη.

Μετά από πολλά χρό­νια και επα­νει­λημ­μέ­νες προ­σπά­θειες της αρι­στε­ράς στα σω­μα­τεία και συν­δι­κά­τα, οι απερ­για­κές κι­νη­το­ποι­ή­σεις δεν συν­δέ­ο­νται με την ψή­φι­ση ενός νόμου, πο­λύ­μορ­φες και πολ­λές δρά­σεις προ­γραμ­μα­τί­ζο­νται από συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες που δεν το συ­νή­θι­ζαν, ενώ εμ­φα­νί­ζο­νται άρθρα, ανα­λύ­σεις, γί­νο­νται συ­σκέ­ψεις, συ­ζη­τή­σεις κ.ά. από δι­κτυώ­σεις και φο­ρείς, συλ­λο­γι­κό­τη­τες που δεν είναι συν­δι­κα­λι­στι­κές ή ερ­γα­τι­κές.

Η κοι­νω­νία δεί­χνει να κα­τα­λα­βαί­νει τι συμ­βαί­νει, από ποιους και γιατί.

Η τυ­πι­κή και «κου­ρα­σμέ­νη» αντί­δρα­ση φαί­νε­ται να έχει πι­θα­νό­τη­τες να αντι­κα­τα­στα­θεί από αλη­θι­νούς και πιο μα­ζι­κούς αγώ­νες, όχι «για την τιμή των όπλων», όχι συμ­βο­λι­κά, όχι με την «πε­πα­τη­μέ­νη».

Για άλλη μια φορά, λοι­πόν, έχου­με να επι­λέ­ξου­με τρόπο για να βγού­με στο δρόμο, για να με­γα­λώ­σου­με και να εκ­φρά­σου­με τις αντι­στά­σεις και τις διεκ­δι­κή­σεις, για να συ­γκε­ντρώ­σου­με δυ­νά­μεις, για να επι­χει­ρή­σου­με να απο­συρ­θεί το ν/σ, να μεί­νει στα χαρ­τιά, να το πλη­ρώ­σει ακρι­βά η κυ­βέρ­νη­ση, να «συμ­μα­ζευ­τεί» λίγο η με­γά­λη ερ­γο­δο­σία και το κε­φά­λαιο. Να ακου­στεί μα­ζι­κά κι απο­φα­σι­στι­κά το «Ως εδώ»!

Το πλή­θος και η σύν­θε­ση του κό­σμου που κα­λεί­ται να βγει στο δρόμο των αγώ­νων είναι «στοί­χη­μα» που μπο­ρεί να κερ­δη­θεί.

Η Πρω­το­μα­γιά, αλλά και το πρό­σφα­το ΓΣ της ΑΔΕΔΥ, έδει­ξαν ότι  υπό τη συσ­σω­ρευ­μέ­νη οργή του κό­σμου και την ακραία πο­λι­τι­κή της κυ­βέρ­νη­σης και του κε­φα­λαί­ου, δη­μιουρ­γού­νται στις συν­δι­κα­λι­στι­κές γρα­φειο­κρα­τί­ες πιέ­σεις ικα­νές να δώ­σουν ευ­και­ρί­ες για να σπά­σει η χλια­ρή και τε­τριμ­μέ­νη αντί­δρα­ση των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων.

Ο ρόλος των συν­δι­κά­των

Οι ηγε­σί­ες των συν­δι­κά­των ποτέ δεν ήταν επα­να­στα­τι­κές ή ρι­ζο­σπα­στι­κές στην πλειο­νό­τη­τα του ορ­γα­νω­μέ­νου συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος. Συ­νή­θως ήταν ρε­φορ­μι­στι­κές, σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κές και με ροπή στις δια­πραγ­μα­τεύ­σεις με την ερ­γο­δο­σία ή το κρά­τος κι όχι στην προ­ώ­θη­ση μα­ζι­κών αγώ­νων, που να συμ­βάλ­λουν στην ενερ­γο­ποί­η­ση της συμ­με­το­χής των μελών τους στις συλ­λο­γι­κές δια­δι­κα­σί­ες. Αυτό είναι ένα γε­νι­κό πρό­βλη­μα. Όπως και το ότι το σύ­στη­μα, ακόμα κι όταν υπάρ­χουν πιο μα­χη­τι­κές και ρι­ζο­σπα­στι­κές συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες, προ­σπα­θεί να τους προ­σφέ­ρει προ­νό­μια κι όχι διευ­κο­λύν­σεις δρά­σης και να τις «εξα­γο­ρά­σει», έστω σε κά­ποιο βαθμό, απο­κό­πτο­ντας τες από τα μέλη που εκ­προ­σω­πούν και αδυ­να­τί­ζο­ντας την ισχύ και την αξιο­πι­στία των συν­δι­κά­των ολό­κλη­ρων. Αυτά δεν είναι και­νού­ρια, τα έχει γρά­ψει η Ρόζα Λού­ξε­μπουργκ, στο «Μα­ζι­κή Απερ­γία-Κόμ­μα-Συν­δι­κά­τα».

Τα τε­λευ­ταία χρό­νια οι ηγε­σί­ες έδει­ξαν τεί­χος αναι­σθη­σί­ας κι ανε­πη­ρέ­α­στες από την πλη­θώ­ρα αντερ­γα­τι­κών δια­τά­ξε­ων και πρα­κτι­κών. Ο κό­σμος της δου­λειάς τα απα­ξί­ω­σε, μη νιώ­θο­ντάς τα ως συλ­λο­γι­κό απο­κού­μπι για τα όλο και αυ­ξα­νό­με­να προ­βλή­μα­τά του. Έμει­νε μόνος ο κα­θέ­νας με τα ζόρια του και απέ­να­ντι στους ερ­γο­δό­τες. 

Ωστό­σο, δεν δη­μιουρ­γή­θη­καν κά­ποια άλλα μα­ζι­κά, συλ­λο­γι­κά ερ­γα­λεία του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος και αυτήν τη στιγ­μή, που φαί­νε­ται να επι­δρούν πε­ρισ­σό­τε­ρο οι πιέ­σεις στα υπάρ­χο­ντα συν­δι­κά­τα, αυτά είναι που μπο­ρούν να συ­γκε­ντρώ­σουν και να κα­λύ­ψουν τα μέλη τους. Εντός των συν­δι­κά­των μπο­ρούν και πρέ­πει να λει­τουρ­γούν ορ­γα­νω­μέ­να σχή­μα­τα, ώστε να πα­λεύ­ουν για τη λήψη αγω­νι­στι­κών και συλ­λο­γι­κών δρά­σε­ων και να προ­ω­θούν τη συμ­με­το­χή όλων, όσο πιο ενερ­γά, στα σω­μα­τεία, απευ­θυ­νό­με­να στο σύ­νο­λο των ερ­γα­ζο­μέ­νων που εκ­προ­σω­πού­νται.

Η εκνευ­ρι­στι­κή και πα­γε­ρή αδρά­νεια των συν­δι­κα­λι­στι­κών γρα­φειο­κρα­τι­κών πλειο­ψη­φιών για ένα πολύ με­γά­λο χρο­νι­κό διά­στη­μα έχει οδη­γή­σει την Αρι­στε­ρά και την Αυ­το­νο­μία σε ανα­ζη­τή­σεις πέρα κι έξω από τα θε­σμι­κά όρ­γα­να των ερ­γα­ζο­μέ­νων, τα «επί­ση­μα» συν­δι­κά­τα. Όταν δεν υπάρ­χουν κι­νη­το­ποι­ή­σεις, είναι θε­μι­τό να γί­νο­νται προ­σπά­θειες κά­λυ­ψης του κενού τους.

Όμως, είναι απα­ραί­τη­το να προ­σέ­ξου­με ως αρι­στε­ρές και τα­ξι­κές δυ­νά­μεις, να μην υπο­πέ­σου­με σε τα­κτι­κές ή και θε­ω­ρί­ες υπο­κα­τά­στα­σης ή/και αντι­πα­ρά­θε­σης με τα συν­δι­κά­τα. Το ΠΑΜΕ, με πολύ με­γα­λύ­τε­ρες δυ­νά­μεις, δεν κα­τά­φε­ρε να λει­τουρ­γή­σει με αυτόν τον τρόπο. Το ΠΑΜΕ, επι­πλέ­ον, μπο­ρεί και πρέ­πει να προ­σφέ­ρει τις πο­λύ­τι­μες δυ­νά­μεις του, στο μα­ζι­κό κί­νη­μα, μαζί με την υπό­λοι­πη αρι­στε­ρά, αν θέλει στ’ αλή­θεια να ξε­φύ­γου­με από τη στα­σι­μό­τη­τα και τον έλεγ­χο των δρά­σε­ων από τη συν­δι­κα­λι­στι­κή γρα­φειο­κρα­τία. Όλοι θα κρι­θού­με από τη συ­νει­σφο­ρά μας στην απο­τρο­πή της ακραία αντερ­γα­τι­κής πο­λι­τι­κής που νο­μο­θε­τεί­ται στα­δια­κά και από όλες τις κυ­βερ­νή­σεις των τε­λευ­ταί­ων χρό­νων.

Αυτό που μπο­ρεί να φέρει ανα­τρο­πές και πραγ­μα­τι­κή αλ­λα­γή των συ­σχε­τι­σμών στα συν­δι­κά­τα και άρα, με­γα­λύ­τε­ρων δυ­να­το­τή­των κι­νη­το­ποί­η­σης των μελών τους, είναι η ένωση των δυ­νά­με­ων της Αρι­στε­ράς, τόσο σε κι­νη­μα­τι­κό, όσο και σε εκλο­γι­κό επί­πε­δο. Η πο­λυ­διά­σπα­ση κι ο κα­τα­κερ­μα­τι­σμός έχουν αφή­σει το πε­ρι­θώ­ριο να βγαί­νει πια μέχρι και η Δεξιά πλειο­ψη­φού­σα ακόμα και στην ΑΔΕΔΥ, αλλά και σε ση­μα­ντι­κές και με­γά­λες ομο­σπον­δί­ες και σω­μα­τεία.

Μα­ζι­κή, ενω­τι­κή δράση

Οι μάχες που έρ­χο­νται, έχουν πι­θα­νό­τη­τα να ξε­φύ­γουν από το συμ­βο­λι­σμό και την κι­νη­το­ποί­η­ση αγω­νι­στι­κών μειο­ψη­φιών και άρα, να κερ­δί­σουν εν μέρει ή πε­ρισ­σό­τε­ρο, μόνο αν συμ­με­τέ­χουν ερ­γα­ζό­με­νες κι ερ­γα­ζό­με­νοι ευ­ρύ­τε­ρης πο­λι­τι­κής και συν­δι­κα­λι­στι­κής το­πο­θέ­τη­σης. Κι αυτός δεν μπο­ρεί παρά να είναι ση­μα­ντι­κός μας στό­χος!

Εξάλ­λου, η επί­θε­ση που γί­νε­ται στα συν­δι­κά­τα, ιδιαί­τε­ρα σε αυτό το ν/σ, απαι­τεί συ­σπει­ρω­μέ­νη και δυ­να­μι­κή απά­ντη­ση, υπο­στη­ρί­ζο­ντας την ανά­γκη ύπαρ­ξής τους και την ανε­ξάρ­τη­τη λει­τουρ­γία τους από τον κρα­τι­κό μη­χα­νι­σμό και τους ερ­γο­δό­τες. Οι συν­δι­κα­λι­στι­κές ηγε­σί­ες, όσο γρα­φειο­κρα­τι­κές κι αν είναι, ανα­γκά­ζο­νται να δι­καιο­λο­γή­σουν το ρόλο τους κι αυτός είναι ακόμα ένας λόγος με­γα­λύ­τε­ρης ενερ­γο­ποί­η­σής τους. Αυτό μπο­ρού­με και πρέ­πει να το εντεί­νου­με, όσες κι όσοι προ­σπα­θού­με τόσα χρό­νια να ενι­σχύ­σου­με την κι­νη­μα­τι­κή συμ­με­το­χή των συ­να­δελ­φισ­σών και συ­να­δέλ­φων μας.

Οι γε­νι­κές συ­νε­λεύ­σεις, που λόγω covid (λο­γι­κά ως ένα βαθμό, αλλά κι επί­τη­δες, για όσους έψα­χναν τρόπο να τις ξε­φορ­τω­θούν) έχουν «ξε­χα­στεί» στους χώ­ρους δου­λειάς, οι ενη­με­ρώ­σεις, εξορ­μή­σεις και πε­ριο­δεί­ες, αλλά και η «εξα­γω­γή» των προ­βλη­μά­των που φέρ­νει το ν/σ σε όλους τους κοι­νω­νι­κούς χώ­ρους (γυ­ναι­κεί­ες-φε­μι­νι­στι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες, δη­μο­τι­κές κι­νή­σεις, γει­το­νιές κ.ά.), είναι επεί­γο­ντα βή­μα­τα που μπο­ρούν να ενι­σχύ­σουν τη συμ­με­το­χή της βάσης της κοι­νω­νί­ας στο αγω­νι­στι­κό μέ­τω­πο, δε­σμεύ­ο­ντας με πολύ πιο πιε­στι­κό κι απο­τε­λε­σμα­τι­κό τρόπο, ακόμα και τις πιο συμ­βι­βα­σμέ­νες ηγε­σί­ες, ενώ ταυ­τό­χρο­να, μπο­ρούν να συ­γκε­ντρώ­νουν πραγ­μα­τι­κές και στα­θε­ρές δυ­νά­μεις σε τα­ξι­κό επί­πε­δο, χρή­σι­μες κι απα­ραί­τη­τες για το κι­νη­μα­τι­κό μέλ­λον και τις ανα­τρο­πές που χρεια­ζό­μα­στε. 

Οι μα­ζι­κοί κι ενω­τι­κοί αγώ­νες, η σύ­μπρα­ξη της αρι­στε­ράς και των τα­ξι­κών δυ­νά­με­ων μέσα στα συν­δι­κά­τα, μπο­ρούν να δη­μιουρ­γή­σουν νέες κι­νη­το­ποι­ή­σεις και δρά­σεις, όχι μόνο τη μέρα της ψή­φι­σης του τε­ρα­τουρ­γή­μα­τος, να απλώ­σουν τις αντι­δρά­σεις, να δώ­σουν νι­κη­φό­ρες μάχες κι αυτό αξί­ζει να το πα­λέ­ψου­με με πολύ συ­γκε­κρι­μέ­νη προ­σή­λω­ση, για να με­τρή­σου­με απο­τε­λέ­σμα­τα υπέρ της τάξης μας, είτε άμεσα, είτε σε κο­ντι­νό μέλ­λον.

*Ανα­δη­μο­σί­ευ­ση από την Ερ­γα­τι­κή Αρι­στε­ρά