Μετά τον Μητσοτάκη, ο Τσίπρας στη ΔΕΘ

Ο Μη­τσο­τά­κης στη ΔΕΘ κι­νή­θη­κε στα πλαί­σια του ανα­με­νο­μέ­νου. Προ­σπά­θη­σε να κλεί­σει το δρόμο των απο­κα­λύ­ψε­ων για το σκάν­δα­λο των υπο­κλο­πών/πα­ρα­κο­λου­θή­σε­ων της ΕΥΠ, να πε­ριο­ρί­σει τις απώ­λειές του σε όσες έχουν ήδη συ­ντε­λε­στεί, να απο­κλεί­σει την πι­θα­νό­τη­τα μη-δια­χει­ρί­σι­μων ει­δή­σε­ων σε αυτήν τη βρω­με­ρή υπό­θε­ση (αλή­θεια, ποιοι είναι οι 6 ακόμα «πο­λι­τι­κοί» -πέρα από τον Σπίρ­τζη- που κατά την «Κα­θη­με­ρι­νή» τέ­θη­καν στο στό­χα­στρο της ΕΥΠ;). Προς τούτο, απευ­θύν­θη­κε κυ­ρί­ως στις κα­θε­στω­τι­κές δυ­νά­μεις, υπεν­θυ­μί­ζο­ντας το πόσο τις στή­ρι­ξε η κυ­βέρ­νη­σή του, και υπο­γραμ­μί­ζο­ντας τα «δί­πο­λα» των επι­λο­γών που έρ­χο­νται («πρό­ο­δος - συμ­φο­ρά») με κε­ντρι­κό άξονα τη συ­στη­μι­κή στα­θε­ρό­τη­τα.

Όμως επει­δή (αργά ή γρή­γο­ρα) έρ­χο­νται εκλο­γές, ο Μη­τσο­τά­κης ήταν υπο­χρε­ω­μέ­νος να υπο­σχε­θεί και κά­ποια πράγ­μα­τα που αφο­ρούν τον κόσμο, στο πεδίο της οι­κο­νο­μί­ας και της κοι­νω­νι­κής πο­λι­τι­κής. Η ΝΔ είχε προ­α­ναγ­γεί­λει «υπευ­θυ­νό­τη­τα» και «σύ­νε­ση» μπρο­στά στην προ­ο­πτι­κή μιας δη­μο­σιο­νο­μι­κής «στε­νό­τη­τας»: Ο Μη­τσο­τά­κης τή­ρη­σε απο­λύ­τως αυτήν τη γραμ­μή. Το σύ­νο­λο του κό­στους των μέ­τρων που εξήγ­γει­λε φτά­νει μετά βίας (και αν όλες οι υπο­σχέ­σεις τη­ρη­θούν) στα 5,5 δισ. ευρώ για την πε­ρί­ο­δο 2022-23, δη­λα­δή πε­ρί­που στα μισά από όσα η κυ­βέρ­νη­ση ξό­δε­ψε για την αγορά των Μπελ­χά­ρα και των Ραφάλ. Όλα τα μέτρα έχουν επι­δο­μα­τι­κό χα­ρα­κτή­ρα. Το πρό­βλη­μα με αυτό δεν είναι ότι «μοι­ρά­ζο­νται λεφτά», αλλά το ακρι­βώς αντί­θε­το: η κυ­βέρ­νη­ση επι­μέ­νει στη δρα­κό­ντεια λι­τό­τη­τα, που κόβει πά­γιες και στα­θε­ρές κα­τα­κτή­σεις πλα­τιών ερ­γα­τι­κών και λαϊ­κών στρω­μά­των, ενώ τάχα σε αντι­στάθ­μι­ση δίνει επι­δό­μα­τα «βο­ή­θειας στους πιο αδύ­να­μους». Αυτά είναι πε­ριο­ρι­σμέ­να, έκτα­κτα και όχι μό­νι­μα, αφο­ρούν λί­γους «δι­καιού­χους» και όχι όλους, ενώ όχι σπά­νια απο­τε­λούν βο­ή­θεια/ευ­και­ρία προς τις επι­χει­ρή­σεις και όχι προς τους φτω­χούς αν­θρώ­πους (στε­γα­στι­κά δά­νεια, αλ­λα­γή συ­σκευών, μικρά φω­το­βολ­ταϊ­κά, «κοι­νω­νι­κή αντι­πα­ρο­χή» δη­μό­σιων κτι­ρί­ων κ.ο.κ.). Πρό­κει­ται για το από­γειο της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης αντί­λη­ψης για την κοι­νω­νι­κή αλ­λη­λεγ­γύη.

Την ίδια στιγ­μή, την πραγ­μα­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση της πο­λι­τι­κής του Μη­τσο­τά­κης ανα­δεί­κνυε, πέραν κάθε αμ­φι­βο­λί­ας, το ρε­σάλ­το των ΜΑΤ στα δη­μό­σια πα­νε­πι­στή­μια.

Φυ­σιο­λο­γι­κά, λοι­πόν, το εν­δια­φέ­ρον στη φε­τι­νή ΔΕΘ συ­γκε­ντρω­νό­ταν στον Τσί­πρα, με το ερώ­τη­μα αν ο επι­κε­φα­λής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα επέ­λε­γε και θα κα­τόρ­θω­νε να επι­φέ­ρει ένα συ­ντρι­πτι­κό πλήγ­μα στην πο­λι­τι­κή Μη­τσο­τά­κη, ανοί­γο­ντας το δρόμο για την ανα­τρο­πή του έστω και μέσα από τον κοι­νο­βου­λευ­τι­κό δρόμο, που έχει γίνει κυ­ρί­αρ­χος τρό­πος άσκη­σης πο­λι­τι­κής για την ηγε­σία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το απο­τέ­λε­σμα ήταν αντι­φα­τι­κό και απο­τυ­πώ­νε­ται στα δύο δια­κρι­τά σκέλη της ομι­λί­ας του Τσί­πρα.

Ο επι­κε­φα­λής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πε­ριέ­λα­βε στις εξαγ­γε­λί­ες του υπο­σχέ­σεις που –αν υλο­ποιού­νταν…– θα είχαν ση­μα­σία για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τους φτω­χούς αν­θρώ­πους (αύ­ξη­ση στον κα­τώ­τα­το νό­μι­μο μισθό, αυ­τό­μα­τη τι­μα­ριθ­μι­κή προ­σαρ­μο­γή στο σύ­νο­λο των μι­σθών, 13η σύ­ντα­ξη, μεί­ω­ση ΦΠΑ στα είδα πλα­τιάς λαϊ­κής κα­τα­νά­λω­σης, επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση της ΔΕΗ και της Εθνι­κής Τρά­πε­ζας κ.ά.). Στην πα­ρου­σί­α­ση αυτών των δε­σμεύ­σε­ων από τον Τσί­πρα υπήρ­χαν «κενά»: Πχ η 13 σύ­ντα­ξη δεν είναι ένα εφά­παξ επί­δο­μα, πλή­ρες ως τα 500 ευρώ και ανα­λο­γι­κό στα πα­ρα­πά­νω, αλλά η απο­κα­τά­στα­ση του δι­καιώ­μα­τος των συ­ντα­ξιού­χων να λαμ­βά­νουν τις συ­ντά­ξεις που δι­καιού­νται με βάση τις ει­σφο­ρές που κα­τέ­βα­λαν επί 35 του­λά­χι­στον χρό­νια (επί 14 φορές ετη­σί­ως). Επί­σης η δια­τή­ρη­ση του 40% των με­το­χών της Εθνι­κής στον έλεγ­χο του Δη­μο­σί­ου, δεν είναι ακρι­βώς επα­να­κρα­τι­κο­ποί­η­ση της Εθνι­κής Τρά­πε­ζας.

Όμως δεν έχου­με καμιά πρό­θε­ση να «ψει­ρί­σου­με» αυτές τις εξαγ­γε­λί­ες. Όπως και με το «πρό­γραμ­μα της Θεσ­σα­λο­νί­κης» πριν την «πρώτη φορά Αρι­στε­ρά», αν ο Τσί­πρας εν­νο­ού­σε ει­λι­κρι­νά ακόμα και τα μισά απ’ όσα υπό­σχε­ται, το απο­τέ­λε­σμα δεν θα ήταν κακό για τον κόσμο μας.

Το κε­ντρι­κό ερώ­τη­μα που τί­θε­ται είναι το πόσο ρε­α­λι­στι­κό είναι να πε­ρι­μέ­νει κα­νείς την επί­τευ­ξη στό­χων, όπως πχ η τι­μα­ριθ­μι­κή ανα­προ­σαρ­μο­γή των μι­σθών, μέσα από τη γε­νι­κή πο­λι­τι­κή του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, που ο Αλ. Τσί­πρας πα­ρου­σί­α­σε στο ει­σα­γω­γι­κό τμήμα της ομι­λί­ας του στην ΔΕΘ, με­τα­το­πι­σμέ­νος σε ακόμα πιο συ­ντη­ρη­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Ο «αρι­στε­ρός ρι­ζο­σπα­στι­σμός», που απο­δεί­χθη­κε ανει­λι­κρι­νής στα 2015-19, έδωσε τώρα τη θέση του στο «ρι­ζο­σπα­στι­κό ρε­α­λι­σμό». Μια γλώσ­σα που χρη­σι­μο­ποιεί όρους απο­λύ­τως ατα­ξι­κούς και τε­λι­κά απο­λι­τι­κούς, δεν είναι ου­δέ­τε­ρη πο­λι­τι­κά: είναι προει­δο­ποί­η­ση για με­γά­λο πρό­βλη­μα ει­λι­κρί­νειας. Το κε­ντρι­κό σύν­θη­μα «δι­καιο­σύ­νη πα­ντού» (!), συν­δυά­στη­κε με τη στο­χο­ποί­η­ση «των κρα­τι­κο­δί­αι­των ελίτ, του πε­λα­τεια­κού κρά­τους, του πα­ρα­σι­τι­σμού και της στα­σι­μό­τη­τας» (!!). Οι στό­χοι της «Αλ­λα­γής» εντά­χθη­καν στην κα­τεύ­θυν­ση «μιας σύγ­χρο­νης ευ­ρω­παϊ­κής δη­μο­κρα­τί­ας… με σι­γου­ριά και ασφά­λεια… (όπου) η πα­τρί­δα θα πα­ρά­ξει όσα μπο­ρεί…» (!!!). Η λέξη «Αρι­στε­ρά» και τα πα­ρά­γω­γά της, κάθε όρος και έν­νοια τα­ξι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού, εξο­βε­λί­στη­καν από τη γλώσ­σα του αρ­χη­γού ενός κόμ­μα­τος που συ­νε­χί­ζει να αυ­το­προσ­διο­ρί­ζε­ται ως «ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά». Το «δι­καιο­σύ­νη πα­ντού» αφορά τους πά­ντες, προ­λε­τά­ριους και κα­πι­τα­λι­στές, φτω­χούς και πλού­σιους, μας λέει ο Τσί­πρας, που διεκ­δι­κεί μια win-win «λύση», που θα ικα­νο­ποιεί ισο­με­ρώς όλους, μπρο­στά σε μια βαθιά κρίση του συ­στή­μα­τος εδώ και πα­γκό­σμια!

Δυ­στυ­χώς, υπάρ­χουν κά­ποιες πιο συ­γκε­κρι­μέ­νες προει­δο­ποι­ή­σεις για το πού πραγ­μα­τι­κά οδη­γεί αυτή η πο­λι­τι­κή κα­τεύ­θυν­ση.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πα­ρου­σί­α­σε την «κο­στο­λό­γη­ση» του συ­νό­λου των φι­λερ­γα­τι­κών-φι­λο­λαϊ­κών μέ­τρων που υπο­σχέ­θη­κε: το κό­στος φτά­νει στα 5,6 δισ. ευρώ, ακρι­βώς το ίδιο με το πρό­γραμ­μα του Μη­τσο­τά­κη. Οποία σύμ­πτω­σις! Και οι δυο γνω­ρί­ζουν τα όρια της «δη­μο­σιο­νο­μι­κής στα­θε­ρό­τη­τας» και φρο­ντί­ζουν –μέσα σε αυτά– να «παί­ξουν» για να με­γε­θύ­νουν το εκλο­γι­κό τους ακρο­α­τή­ριο. Αν αύριο απο­δει­χθεί ότι τα όρια αυτά είναι αι­σθη­τά μι­κρό­τε­ρα, μέσα στα πλαί­σια της συ­στη­μι­κής ανο­χής, τόσο το χει­ρό­τε­ρο για τα… «προ­γράμ­μα­τα» που εξαγ­γέλ­θη­καν.

Ερω­τη­θείς για την πα­ρα­κο­λού­θη­ση του Στ. Πι­τσιόρ­λα από την ΕΥΠ, ο Αλ. Τσί­πρας απά­ντη­σε ότι «δεν αι­σθά­νε­ται ανά­γκη να δώσει λο­γα­ρια­σμό σε κα­νέ­ναν», γιατί «λει­τούρ­γη­σε απο­λύ­τως θε­σμι­κά». Ου­δό­λως μας εν­δια­φέ­ρει ο Στ. Πι­τσιόρ­λας, οι τότε δου­λειές του και τα πι­θα­νά ση­με­ρι­νά κο­μπρε­μί του με τον Μη­τσο­τά­κη. Όμως όταν ένα κόμμα της Αρι­στε­ράς έχει αφή­σει τον πρώην κα­θο­δη­γη­τή του (του Συ­ντο­νι­στή της Πο­λι­τι­κής Γραμ­μα­τεί­ας του…) στα σκυ­λιά του αμε­ρι­κα­νο­θρε­μέ­νου Γ. Ρου­μπά­τη, είναι λίγο δύ­σκο­λο να δη­λώ­νει ότι δεν αι­σθά­νε­ται ανά­γκη «να δώσει λο­γα­ρια­σμό». Το κυ­ρί­ως πρό­βλη­μα είναι η ομο­λο­γία του Τσί­πρα για την «απο­λύ­τως θε­σμι­κή» λει­τουρ­γία του. Πράγ­μα­τι, πα­ρέ­λα­βε από τον Σα­μα­ρά την ΕΥΠ, τα ΜΑΤ, το Λι­με­νι­κό και άλ­λους ευα­γείς «θε­σμούς» και, μετά από 4 χρό­νια, τους πα­ρέ­δω­σε στον Μη­τσο­τά­κη ανέγ­γι­χτους κι απα­ράλ­λα­χτους. Ούτε μια ΕΔΕ δεν έχει να πα­ρου­σιά­σει η «πρώτη φορά Αρι­στε­ρά» απέ­να­ντι στη σκο­τει­νή λει­τουρ­γία αυτού του σκλη­ρού πυ­ρή­να του (αστι­κού) κρά­τους). Ούτε μια ΕΔΕ!

Στη ΔΕΘ ο Τσί­πρας πα­ρου­σί­α­σε ως εναλ­λα­κτι­κή λύση απέ­να­ντι στον Μη­τσο­τά­κη το σχέ­διο της «προ­ο­δευ­τι­κής κυ­βέρ­νη­σης». Πρα­κτι­κά αυτό ση­μαί­νει συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ. Όπως κάθε αλυ­σί­δα έχει αντο­χή ίση με την αντο­χή του πιο αδύ­να­μου κρί­κου της, έτσι και η συ­γκυ­βέρ­νη­ση ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΠΑ­ΣΟΚ θα έχει ως όριο στην πο­λι­τι­κή της την «αντο­χή» της ηγε­σί­ας Αν­δρου­λά­κη στο ΠΑΣΟΚ απέ­να­ντι στις πιέ­σεις των κα­πι­τα­λι­στών και τις δυ­σκο­λί­ες της «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας». Η ύπου­λη προει­δο­ποί­η­ση του Μη­τσο­τά­κη προς του ψη­φο­φό­ρους του ΠΑΣΟΚ ότι «ψη­φί­ζο­ντας Αν­δρου­λά­κη, θα βγαί­νει ο Τσί­πρας» έχει πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρες πι­θα­νό­τη­τες να υλο­ποι­η­θεί… αντί­στρο­φα.

Η πλειο­ψη­φία των δη­μο­σιο­γρά­φων εκτί­μη­σε ότι στη ΔΕΘ ο Τσί­πρας, του­λά­χι­στον, «έκλει­σε» τη συ­ζή­τη­ση για τα σε­νά­ρια Με­γά­λου Συ­να­σπι­σμού, για το εν­δε­χό­με­νο συ­γκυ­βέρ­νη­σης ΝΔ-ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Ο επι­κε­φα­λής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ ήταν πιο προ­σε­κτι­κός: «μια τέ­τοια κυ­βέρ­νη­ση, θα μπο­ρού­σε να δι­καιο­λο­γη­θεί μόνο σε κα­τα­στά­σεις έκτα­κτης ανά­γκης, που αυτή τη στιγ­μή δεν υπάρ­χουν. Δεν μας αφο­ρούν τα σε­νά­ρια συ­νερ­γα­σί­ας με τον Μη­τσο­τά­κη και τη ΝΔ». Πράγ­μα­τι, «αυτή τη στιγ­μή». Όμως, θυ­μί­ζου­με, ότι και στη Γερ­μα­νία η κυ­βέρ­νη­ση Με­γά­λου Συ­να­σπι­σμού συ­γκρο­τή­θη­κε λόγω «εκτά­κτου ανά­γκης». Όπως και το ότι συν­θή­κες «εκτά­κτου ανά­γκης» κάθε άλλο παρά απο­κλεί­ο­νται στον κα­πι­τα­λι­σμό στην Ελ­λά­δα κατά την ερ­χό­με­νη πε­ρί­ο­δο.

Στην πο­ρεία προς τις εκλο­γές, το μίσος του κό­σμου απέ­να­ντι στον Μη­τσο­τά­κη θα λει­τουρ­γεί ως πο­λι­τι­κό όπλο του Τσί­πρα. Όμως και αντί­στρο­φα, η πο­λι­τι­κή αδυ­να­μία του Τσί­πρα να βάλει έστω και σε στοι­χειώ­δη αμ­φι­σβή­τη­ση τα όρια ανο­χής του συ­στή­μα­τος, θα λει­τουρ­γεί ως η τε­λι­κή σα­νί­δα στή­ρι­ξης του Μη­τσο­τά­κη. Ο κό­σμος της Αρι­στε­ράς και του κι­νή­μα­τος οφεί­λει να μην χάνει από τα μάτια του και τα δύο σκέλη αυτής της πο­λι­τι­κής αντί­θε­σης, που λο­γο­δο­τεί στην «κυ­βερ­νη­σι­μό­τη­τας», αλλά όχι στην αυ­θε­ντι­κή υπε­ρά­σπι­ση των συμ­φε­ρό­ντων των από τα κάτω.