Συγκέντρωση της δύναμης της Ριζοσπαστικής και Αντικαπιταλιστικής Αριστεράς για να φύγει η κυβέρνηση Μητσοτάκη απ’ τα κάτω και απ’ τ’ αριστερά!*

Λίγο πριν φύγει η χρο­νιά και ταυ­τό­χρο­να για τα καλά μέσα στην προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο οι πο­λι­τι­κές δια­κυ­βεύ­σεις για την Αρι­στε­ρά δεί­χνουν πως το νέο έτος θάναι.. και πάλι το 2015!

Η κυ­βέρ­νη­ση Μη­τσο­τά­κη εδώ και τέσ­σε­ρα χρό­νια κυ­βερ­νά σαν ο γνή­σιος κλη­ρο­νό­μος των μνη­μο­νί­ων και διεκ­δι­κεί την συ­νέ­χεια ενώ απέ­να­ντί του βρί­σκε­ται ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ του Τσί­πρα πιο αδύ­να­μος και δι­στα­κτι­κός πο­λι­τι­κά και από το ... «πα­ράλ­λη­λο πρό­γραμ­μα» του 2015!

Η πε­τυ­χη­μέ­νη από άποψη συμ­με­το­χής, εκ­δή­λω­ση των ορ­γα­νώ­σε­ων της ρι­ζο­σπα­στι­κής και αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς παρά τις διά­φο­ρες και δια­φο­ρε­τι­κές εκτι­μή­σεις σε πτυ­χές της συ­γκυ­ρί­ας αλλά και στα συ­μπε­ρά­σμα­τα για την κα­τά­στα­ση της τα­ξι­κής και πο­λι­τι­κής πάλης και το πως φτά­σα­με ως εδώ, έχει εντού­τοις ένα ισχυ­ρό κοινό στοι­χείο/ συ­μπέ­ρα­σμα που βρί­σκε­ται στο υπό­βα­θρο: την αδή­ρι­τη ανά­γκη για κοινή δράση τόσο στο κί­νη­μα όσο και στην πο­λι­τι­κή, στις μάχες και στις εκλο­γές, όπως ανα­γρά­φε­ται και στην αφίσα της εκ­δή­λω­σης.

Ωστό­σο από το ση­μείο αυτό, το οποίο απο­τε­λεί ασφα­λώς κα­τά­κτη­ση, ση­μα­ντι­κό αυ­το­κρι­τι­κό συ­μπέ­ρα­σμα και αφε­τη­ρία κι­νη­μα­τι­κών και πο­λι­τι­κών πρω­το­βου­λιών κοι­νής δρά­σης, είναι ανα­γκαίο να προ­χω­ρή­σου­με δη­μιουρ­γι­κά αυτή την απαι­τη­τι­κή συ­ζή­τη­ση.  Με επι­μο­νή στα ζη­τή­μα­τα της κοι­νής πο­λι­τι­κής δρά­σης (καθώς η κοινή δράση στο κί­νη­μα είναι σε με­γά­λο βαθμό κα­τα­κτη­μέ­νη) και ιδιαί­τε­ρα, λόγω προ­ε­κλο­γι­κής πε­ριό­δου, στα ζη­τή­μα­τα των εκλο­γών.

Ασφα­λώς ισχύ­ει δια­χρο­νι­κά πως «εάν οι εκλο­γές άλ­λα­ζαν τον κόσμο θα ήταν πα­ρά­νο­μες». Ωστό­σο κα­θο­ρί­ζουν σε με­γά­λο βαθμό τις συν­θή­κες μέσα στις οποί­ες διε­ξά­γε­ται η πάλη και οπωσ­δή­πο­τε σε μη επα­να­στα­τι­κές συν­θή­κες απο­τε­λούν την κο­ρύ­φω­ση της πο­λι­τι­κής διερ­γα­σί­ας με μα­ζι­κούς όρους. 

Χρειά­ζε­ται να απο­σα­φη­νί­σου­με εάν σχε­διά­ζου­με κά­ποια μορφή δια­δι­κα­σί­ας για με­τω­πι­κή πο­λι­τι­κή συ­γκρό­τη­ση ή εάν μι­λά­με μόνο για εκλο­γι­κή συ­νερ­γα­σία. Βέ­βαια ακόμη και η εκλο­γι­κή συ­νερ­γα­σία απο­τε­λεί μορφή με­τω­πι­κής πο­λι­τι­κής συ­γκρό­τη­σης πλην μάλ­λον είναι η χα­μη­λό­τε­ρη βαθ­μί­δα.

Έπει­τα θα πρέ­πει να ξε­κα­θα­ρί­σου­με εάν πε­ρι­γρά­φου­με συ­νερ­γα­σία και κοινή δράση ορ­γα­νώ­σε­ων της εξω­κοι­νο­βου­λευ­τι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, επα­να­στα­τι­κής Αρι­στε­ράς ή εάν αυτή η κί­νη­ση αφορά και ορ­γα­νώ­σεις του ρι­ζο­σπα­στι­κού ρε­φορ­μι­σμού ή όπως λέμε τα τε­λευ­ταία χρό­νια της «αντι­μνη­μο­νια­κής Αρι­στε­ράς».

Εάν αφορά μόνο στον χώρο της αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής Αρι­στε­ράς γεν­νιέ­ται το ερώ­τη­μα τί συμ­βαί­νει με την ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ. Εάν πάλι μι­λά­με για ευ­ρύ­τε­ρη συ­σπεί­ρω­ση θα πρέ­πει να τε­θούν κρι­τή­ρια που θα πε­ρι­γρά­φουν τα όρια και την ευ­ρύ­τη­τα.

Εξάλ­λου είναι ανα­γκαίο να τεθεί ένα σαφές πλαί­σιο κρι­τη­ρί­ων που να αφορά τόσο στις ανά­γκες και τα αι­τή­μα­τα των «από κάτω» όσο όμως και στο εκλο­γι­κό/ πο­λι­τι­κό υπο­κεί­με­νο κα­θαυ­τό. Κάθε πο­λι­τι­κός ορ­γα­νι­σμός εξάλ­λου, πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο με­τω­πι­κός, απο­τε­λεί ταυ­τό­χρο­να και πεδίο πάλης από­ψε­ων που όσο πιο κα­θο­ρι­σμέ­νο είναι τόσο κα­λύ­τε­ρα για την απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τά του.

Ως προς την ουσία της πο­λι­τι­κής και ιδίως της εκλο­γι­κής τα­κτι­κής από την αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή σκο­πιά, θέ­του­με στην συ­ζή­τη­ση ορι­σμέ­νες πα­ρα­τη­ρή­σεις.

Στα χρό­νια της Με­τα­πο­λί­τευ­σης την πο­λι­τι­κή, ορ­γα­νω­τι­κή, εκλο­γι­κή έκ­φρα­ση της πλειο­ψη­φί­ας του αρι­στε­ρού κό­σμου κα­τά­φε­ρε να την κα­τα­κτή­σει η Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τία, το ΠΑΣΟΚ. Αυτό είχε ως απο­τέ­λε­σμα για πολλά χρό­νια να δη­μιουρ­γη­θεί μια ορι­σμέ­νη συν­θή­κη που κα­θό­ρι­ζε σε με­γά­λο βαθμό τις τα­κτι­κές της ρι­ζο­σπα­στι­κής, αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής, επα­να­στα­τι­κής, κομ­μου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς. Αυτές οι τα­κτι­κές χω­ρί­ζο­νται σε δύο κα­τη­γο­ρί­ες. Αυτές που ανα­γνώ­ρι­ζαν τον ρε­φορ­μι­στι­κό χα­ρα­κτή­ρα της Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας και ανα­ζη­τού­σαν την βέλ­τι­στη έκ­φρα­ση του ενιαί­ου με­τώ­που και στο εκλο­γι­κό πεδίο, όπως «αλ­λα­γή δεν γί­νε­ται χωρίς την Αρι­στε­ρά» ή ακόμη και «ψήφο στο ΠΑΣΟΚ χωρίς αυ­τα­πά­τες» και αυτές που επέ­λε­γαν την εξο­μοί­ω­ση του ρε­φορ­μι­στι­κού ΠΑΣΟΚ με την Δεξιά σε μια κα­τεύ­θυν­ση σε­χτα­ρι­στι­κή όπως το «πέντε κόμ­μα­τα δύο πο­λι­τι­κές». Σε κάθε πε­ρί­πτω­ση όμως και πα­ρό­τι οι δια­φο­ρε­τι­κές τα­κτι­κές είχαν ασφα­λώς και δια­φο­ρε­τι­κά απο­τε­λέ­σμα­τα δη­μιουρ­γώ­ντας ταυ­τό­χρο­να νέες προ­κλή­σεις, το πλαί­σιο ήταν για χρό­νια «στα­θε­ρό» και «προ­στα­τευ­μέ­νο» καθώς την Δεξιά ανέ­τρε­πε εκλο­γι­κά κάθε φορά το ΠΑΣΟΚ εκ­φρά­ζο­ντας την αρι­στε­ρή προσ­δο­κία «των πολ­λών και από κάτω». Το κατά πόσο δι­καί­ω­νε αυτή την προσ­δο­κία και πώς η πο­λι­τι­κή και ορ­γα­νω­τι­κή σχέση με την μα­χώ­με­νη κοι­νω­νία με­τα­τρά­πη­κε σε κυ­ρί­ως πε­λα­τεια­κή σχέση είναι μία άλλη συ­ζή­τη­ση.

Αυτή η δια­δι­κα­σία, ο δι­κομ­μα­τι­σμός όπως χα­ρα­κτη­ρί­στη­κε, έλαβε τέλος το 2010 με το μνη­μό­νιο και την κα­τάρ­ρευ­ση του ΠΑΣΟΚ δη­μιουρ­γώ­ντας ένα προ­φα­νές πο­λι­τι­κό και εκλο­γι­κό κενό. Όμως θάταν λάθος να δει κά­ποιος αυτή την εξέ­λι­ξη μόνο σε εθνι­κό επί­πε­δο και να συ­μπε­ρά­νει πώς τα πάντα κρί­θη­καν από το χρέος και το μνη­μό­νιο. Η πραγ­μα­τι­κό­τη­τα είναι πως η δια­δι­κα­σία με­τάλ­λα­ξης της Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας είναι πα­νευ­ρω­παϊ­κό και διε­θνές φαι­νό­με­νο 10ε­τιών. Δεν αφορά ούτε την κρίση χρέ­ους ούτε τα μνη­μό­νια αλλά την συ­νο­λι­κή υπο­τα­γή του μα­ζι­κού πο­λι­τι­κού ρε­φορ­μι­σμού στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο μο­νό­δρο­μο χά­νο­ντας την ιστο­ρι­κή του ταυ­τό­τη­τα (Σο­σια­λι­σμός δια του κοι­νο­βου­λευ­τι­κού δρό­μου και των με­ταρ­ρυθ­μί­σε­ων). Τα σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα σή­με­ρα, όπου υπάρ­χουν, απο­τε­λούν κυ­ριο­λε­κτι­κά «ρε­φορ­μι­σμό σε απο­δρο­μή».

Ακρι­βώς εκεί όπου το κενό πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης του αρι­στε­ρού κό­σμου και των «από κάτω» εμ­φα­νί­ζε­ται πιο εμ­φα­τι­κά, στην Γαλ­λία και στην Ιτα­λία όπου ιστο­ρι­κά, μα­ζι­κά σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κά κόμ­μα­τα έχουν πλέον εκλεί­ψει, δια­πι­στώ­νου­με ότι το πρό­βλη­μα βρί­σκε­ται στην «προ­σφο­ρά» παρά στην «ζή­τη­ση». Στην Γαλ­λία το σχήμα του Με­λαν­σόν, μια εκλο­γι­κή συμ­μα­χία της Αρι­στε­ράς που έδωσε την πο­λι­τι­κή εντύ­πω­ση μιας Αρι­στε­ράς ρι­ζο­σπα­στι­κής και ανυ­πά­κου­ης κα­τά­φε­ρε να διεμ­βο­λί­σει το απε­χθές δί­δυ­μο Μα­κρόν – Λεπέν ενώ στην Ιτα­λία που κάτι ανά­λο­γο δεν έγινε δυ­να­τό να εμ­φα­νι­στεί πρώ­τευ­σε η φα­σι­στι­κή Δεξιά (προ­σαρ­μο­σμέ­νη νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρα) με αποχή ωστό­σο 45%.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ συ­γκρο­τή­θη­καν στην ίδια ιστο­ρι­κή πε­ρί­ο­δο του αντι­πα­γκο­σμιο­ποι­η­τι­κού κι­νή­μα­τος και των «πλα­τιών κομ­μά­των», ως απα­ντή­σεις στα αρι­στε­ρά της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας.

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απέ­τυ­χε να δώσει αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη εναλ­λα­κτι­κή. Απέ­τυ­χε γιατί ητ­τή­θη­κε η αρι­στε­ρή, ρι­ζο­σπα­στι­κή του πτέ­ρυ­γα και όχι γιατί ήταν κα­τα­δι­κα­σμέ­νος να απο­τύ­χει ως δια­δι­κα­σία με­τω­πι­κής πο­λι­τι­κής συ­γκρό­τη­σης  «ρε­φορ­μι­στι­κών και επα­να­στα­τι­κών δυ­νά­με­ων» και πλαί­σιο «ενό­τη­τας και δια­πά­λης».

Σή­με­ρα δεν εξε­λίσ­σε­ται σε ανα­βί­ω­ση της Σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Αρκεί να θυ­μη­θού­με ότι τε­λευ­ταία φορά το ΠΑΣΟΚ, ήδη βυ­θι­σμέ­νο στην ανα­ξιο­πι­στία απέ­να­ντι στα αρι­στε­ρά του κοι­νω­νι­κά ακρο­α­τή­ρια και ξε­κά­θα­ρα πόλος δια­χεί­ρι­σης της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής, κέρ­δι­σε εύ­κο­λα τις εκλο­γές με το αρι­στε­ρό­τα­το σύν­θη­μα «λεφτά υπάρ­χουν», ανα­σύ­ρο­ντας στην ουσία τις μνή­μες του πα­ρελ­θό­ντος. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ μετά την «κω­λο­τού­μπα» του 2015 και το δικό του μνη­μό­νιο δεν μπο­ρεί να υπο­σχε­θεί πια σχε­δόν τί­πο­τα στους «από κάτω». Μαζί με το ΠΑΣΟΚ/ΚΙΝΑΛ προ­σπα­θεί να συ­γκρο­τή­σει στην Ελ­λά­δα τη στρα­τη­γι­κή του Μα­κρόν («ακραίο κέ­ντρο», όχι ρε­φορ­μι­σμός), μάλ­λον σε έκ­δο­ση κα­ρι­κα­τού­ρας. Τα αδιέ­ξο­δά του είναι τε­ρά­στια και θα κλι­μα­κω­θούν έντο­να αν χάσει τις εκλο­γές.

Από αυτή την σκο­πιά το κενό πο­λι­τι­κής εκ­προ­σώ­πη­σης (αλλά και ορ­γά­νω­σης) των «αρι­στε­ρών και από κάτω» πα­ρα­μέ­νει.

Εντού­τοις και η ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ απέ­τυ­χε επί­σης πα­ρό­τι υπήρ­ξε δια­δι­κα­σία με­τω­πι­κής συ­γκρό­τη­σης «αμι­γώς αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κών / επα­να­στα­τι­κών ορ­γα­νώ­σε­ων». Μά­λι­στα τώρα βρί­σκε­ται μπρο­στά σε κρί­σι­μα, υπαρ­ξια­κά ερω­τη­μα­τι­κά που πρέ­πει να απα­ντή­σει.

Το ΚΚΕ δεν ήθελε ούτε στην προη­γού­με­νη φάση (2010- 2015) ούτε και τώρα να ανα­λά­βει ηγε­τι­κές ευ­θύ­νες απέ­να­ντι στον μα­ζι­κό αρι­στε­ρό κόσμο και τους «από κάτω». Ως προς τις εκλο­γές, η το­πο­θέ­τη­ση ότι δεν έχει καμιά ση­μα­σία ποια είναι η κυ­βέρ­νη­ση κάθε φορά ση­μαί­νει γεν­ναίο βήμα απο­μά­κρυν­σης από τα κα­θή­κο­ντα της μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής.

Τέλος, στα πλαί­σια της κοι­νο­βου­λευ­τι­κής Αρι­στε­ράς, το ΜΕ­ΡΑ­25 απο­τε­λεί ένα νε­ο­πα­γή πο­λι­τι­κό σχη­μα­τι­σμό, γνω­στό κυ­ρί­ως από το πο­λι­τι­κό προ­φίλ του ιδρυ­τή του Γ. Βα­ρου­φά­κη. Δεν έχει στα­θε­ρο­ποι­ή­σει την σχέση του με κοι­νω­νι­κά και εκλο­γι­κά ακρο­α­τή­ρια ούτε την ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κή του ταυ­τό­τη­τα. Ο προ­ε­κλο­γι­κός του λόγος είναι ρι­ζο­σπα­στι­κός και ενω­τι­κός, αν και ασα­φής, πλην θα φα­νούν μελ­λο­ντι­κά τόσο οι ου­σια­στι­κές του επι­λο­γές όσο και η «βιω­σι­μό­τη­τά» του.

Ο αρι­στε­ρός κό­σμος σή­με­ρα ζητά να φύγει ο Μη­τσο­τά­κης. Το εί­δα­με και πρό­σφα­τα στη με­γά­λη δια­δή­λω­ση της Γε­νι­κής Απερ­γί­ας, στις 9/11 όπου τα συν­θή­μα­τα ανα­δεί­κνυαν, αντι­κει­με­νι­κά και αυ­θόρ­μη­τα, τον πο­λι­τι­κό της χα­ρα­κτή­ρα χωρίς αντί­στοι­χη έκ­φρα­ση στο κε­ντρι­κό πο­λι­τι­κό πεδίο.

Μπρο­στά στις εκλο­γές οποιο­δή­πο­τε ψη­φο­δέλ­τιο θέλει να εκ­φρά­σει με όρους μα­ζι­κής πο­λι­τι­κής την Ρι­ζο­σπα­στι­κή Αρι­στε­ρά οφεί­λει να διεκ­δι­κή­σει τον δικό του ρόλο και την απά­ντη­ση στο αί­τη­μα «να φύγει η κυ­βέρ­νη­ση της Δε­ξιάς και ο Μη­τσο­τά­κης». Προ­τεί­νο­ντας κα­τεύ­θυν­ση σύ­γκρου­σης και ανα­τρο­πής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης στρα­τη­γι­κής και ταυ­τό­χρο­να απόρ­ρι­ψης των ιμπε­ρια­λι­στι­κών αντα­γω­νι­σμών και πο­λέ­μων και βέ­βαια του ίδιου του ΝΑΤΟ. Προ­τεί­νο­ντας πρό­γραμ­μα τα­ξι­κής με­ρο­λη­ψί­ας με έμ­φα­ση στην ανα­δια­νο­μή παρά σε εναλ­λα­κτι­κές κα­πι­τα­λι­στι­κής ανά­πτυ­ξης π.χ. με εθνι­κό νό­μι­σμα και με όρους αμε­σό­τη­τας παρά και μόνο γε­νι­κής προ­πα­γάν­δας της σο­σια­λι­στι­κής στρα­τη­γι­κής.

Απ’ αυτή την σκο­πιά και συ­μπε­ρα­σμα­τι­κά σή­με­ρα, απέ­να­ντι σε ένα εκτε­τα­μέ­νο και «ορ­φα­νό» ιδε­ο­λο­γι­κο­πο­λι­τι­κά, κοι­νω­νι­κό ακρο­α­τή­ριο που «διψά» για αρι­στε­ρές απα­ντή­σεις και εναλ­λα­κτι­κές στο νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ζόφο, μπο­ρεί να στα­θεί με διεκ­δι­κη­τι­κή φι­λο­δο­ξία μια αντί­στοι­χα εκτε­τα­μέ­νη, ενιο­με­τω­πι­κή συ­γκέ­ντρω­ση της πο­λι­τι­κής δύ­να­μης της Ρι­ζο­σπα­στι­κής Αρι­στε­ράς που θα είναι δια­θέ­σι­μη να ανα­λά­βει τα «ρε­φορ­μι­στι­κά» κα­θή­κο­ντα που σή­με­ρα χη­ρεύ­ουν, σε μη επα­να­στα­τι­κές συν­θή­κες όμως από θέ­σεις με­τα­βα­τι­κές, αντι­νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρες και αντι­ι­μπε­ρια­λι­στι­κές και στρα­τη­γι­κή αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή, σο­σια­λι­στι­κή.