Ανακοίνωση της Συνέλευσης 8 Μάρτη
Οι ΛΟΑΤΚΙ αγώνες είναι και φεμινιστικοί αγώνες. Και εμείς ως φεμινίστριες γνωρίζοντας καλά την καταπίεση που βιώνουμε διαθεματικά λόγω φύλου, ή σεξουαλικού προσανατολισμού ή τάξης ή καταγωγής (ή όλων αυτών μαζί) καλούμε και συμμετέχουμε περήφανα στο φετινό Pride στην Αθήνα.
Το φετινό Pride γίνεται σε μια εποχή που θυμίζει εμπόλεμη ζώνη. Από την μία γίνεται λίγες μέρες πριν τις εκλογές της 25ης Ιούνη όπου για άλλη μια φορά απουσιάζει από τον δημόσιο διάλογο η συζήτηση για την ΛΟΑΤΚΙ ζωή μας και τα δικαιώματά μας.
Οι προηγούμενες κυβερνήσεις μας αντιμετώπισαν σαν πολίτες δεύτερης κατηγορίας στερώντας μας βασικά δημοκρατικά δικαιώματα. Πόσες φορές δεν αντιμετώπισε κάποιο ΛΟΑΤΚΙ άτομο διακρίσεις στη δουλειά λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή/και ταυτότητας φύλου; Πόσες φορές δεν εκδιώχθηκε από το σπίτι του και έμεινε άστεγο;
Δεν ξεχνάμε στιγμή ότι πολλά ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, πλήττονται δυσανάλογα και από την ακρίβεια, την ανεργία και τους χαμηλούς μισθούς, καθώς σε σύγκριση με τα cisstraight άτομα είναι πιθανότερο να στερούνται των οικογενειακών και κοινωνικών σχέσεων που συμβάλλουν στην αντιμετώπιση της ακραίας φτώχειας, όταν το κοινωνικό κράτος απουσιάζει σχεδόν ολοκληρωτικά.
Δεν ξεχνάμε επίσης την άγρια επίθεση των ΜΑΤ στο αυτοοργανωμενουPride Θεσσαλονίκης, μόλις λίγες μέρες πριν
Και βέβαια όπως όλες/όλοι και όλα μας, τα τελευταία χρόνια από τα μνημόνια και μετά ήρθαμε αντιμέτωπα -με τον πιο σκληρό τρόπο- με ένα απάνθρωπο σύστημα το οποίο όχι μόνο ελέγχει και περιορίζει τα δικαιώματά μας, αλλά καταλήγει να μας δολοφονεί. Στερώντας μας τα βασικά αγαθά της υγείας, της μετακίνησης, της παιδείας και της εργασίας, το ετεροπατριαρχικό και καπιταλιστικό σύστημα και οι κυβερνήσεις που το υπηρετούν, μας βυθίζουν στην φτώχεια και την επισφάλεια.
Μερικοί μάλιστα ξεδιάντροπα μας λένε πως αν κάποιες/οι συμπολίτες μας ασθενήσουν βαριά, θα είναι καλύτερο να πεθάνουν από το να επιβαρύνουν το κράτος με τα έξοδα φροντίδας και ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Αυτές οι δηλώσεις δεν μας εκπλήσσουν. Οι θανατοπολιτικές του νεοφιλελευθερισμού και της πατριαρχίας αντιμετωπίζουν τα σώματά και τις επιθυμίες μας ως πεδία μάχης και άσκησης εξουσίας εδώ και αιώνες.
Ο Μητσοτάκης λίγες ώρες πριν από την διεξαγωγή του Pride, συζήτησε με χριστιανικές ενώσεις και ομοσπονδίες πολυτέκνων, την πρόθεση του να ιδρύσει αυτόνομο υπουργείο για την κοινωνική πολιτική και την οικογένεια για να αντιμετωπιστεί το δημογραφικό ζήτημα. Την ίδια στιγμή που δεν επιτρέπουν στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα να τεκνοθετήσουν και που δεν μας αναγνωρίζεται το δικαίωμα στην οικογένεια η Ν.Δ ενισχύει την ακροδεξιά ατζέντα με άρωμα πατρίδας-θρησκείας-οικογένειας.
Από την άλλη όλο και περισσότερα ΛΟΑΤΚΙ άτομα οργανώνονται, διεκδικούν την ορατότητα, συμμετέχουν στα κινήματα, αντιστέκονται στην ομοφοβία και τον σεξισμό, δημιουργούν τις δικές τους κουλτούρες, φτιάχνουν κοινότητες αντίστασης και αλληλεγγύης σε όλη την Ελλάδα.
Σε αυτή την άγρια εποχή οι διοργανωτές/τριες του Pride επέλεξαν να μην συγκρουστούν με την κυβέρνηση και τις δημοτικές αρχές αποδεχόμενοι/ες την μεταφορά της συγκέντρωσης/παρέλασης από την πλατεία Συντάγματος που λάμβανε χώρα τα τελευταία χρόνια στην Πλατεία Κοτζιά. Και όλα αυτά γιατί να μην ξεβολευτεί το προεκλογικό περίπτερο της Ν.Δ. που έχει καταλάβει την πλατεία Συντάγματος εμποδίζοντας την ελεύθερη διέλευση των περαστικών. Η μεταφορά του φεστιβάλ υπερηφάνειας από το πιο εμβληματικό και ορατό σημείο της πόλης, το Σύνταγμα, στην πλατεία Κοτζιά μας υπενθυμίζει πόσο εύκολα από την μια στιγμή στην άλλη, περνούν οι ζωές μας στην αορατότητα. Η αποδοχή αυτή της κατάστασης από την διοργάνωση του Pride αποτελεί μια υποχώρηση στους κυβερνώντες και ένα άδειασμα στα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα που κατέκτησαν σπιθαμή σπιθαμή την δυνατότητά τους να διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας χωρίς φόβο.
Τώρα περισσότερο από ποτέ θυμόμαστε ότι οι παρελάσεις Υπερηφάνειας (Pride), ξεκίνησαν ως ημέρες μνήμης της εξέγερσης του Στοουνγολ (28 Ιούνη 1969), μιας εξέγερσης που σημάδεψε για πάντα την ιστορία της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας. Εκείνη την ημέρα, η εισβολή της αστυνομίας στο μπαρ Στόουνγουολ όπου σύχναζαν ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα, ντραγκ κουινς, λατίνες, μαύροι και άτομα της εργατικής τάξης μετατράπηκε σε έναν αγώνα αντίστασης απέναντι στην καταστολή της αστυνομίας και τις διακρίσεις. Επί σχεδόν μια βδομάδα όλη η περιοχή γύρω από το μπαρ ήταν απροσπέλαστη, ενώ στα στενά γύρω από το Στόουνγουολ συναντήθηκαν και δημιουργήθηκαν οι πρώτες ΛΟΑΤΚΙ+ συνελεύσεις με έντονα ριζοσπαστικό και διεκδικητικό λόγο. Οι ομάδες αυτές ανέπτυξαν αιτήματα για την ισότητα και την απελευθέρωση των ΛΟΑΤΚΙ+ και συνδέθηκαν με το αντιπολεμικό και το φεμινιστικό κίνημα καθώς και το κίνημα για τα πολιτικά δικαιώματα των μαύρων. Το Στόουνγουολ ήταν μία τομή στη ΛΟΑΤΚΙ+ ιστορία. Από τότε το ΛΟΑΤΚΙ+ κίνημα εμφανίζεται δυναμικά, και μετράει νίκες τόσο στο πεδίο της ορατότητας όσο και σε αυτό της θέσπισης των δικαιωμάτων των ΛΟΑΤΚΙ+. Ωστόσο έχουμε ακόμα πολύ δρόμο μέχρι την συνολική απελευθέρωση από την συστημική-ετεροπατριαρχική καταπίεση.
Μέσα στα χρόνια όμως ο χαρακτήρας των Φεστιβάλ Υπερηφάνειας άλλαξε: Η παρουσία εταιρειών-χορηγών που προσπαθούν να μας πείσουν ότι νοιάζονται για τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα την ίδια στιγμή που εφαρμόζουν νεοφιλελεύθερες πρακτικές στην εργασία οι οποίες θέτουν τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα σε μεγαλύτερο κίνδυνο ανεργίας και φτώχειας. Επιπλέον, πολλές εταιρείες επιδιώκουν να παρουσιαστούν σαν σύμμαχοι της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας, ενώ στην πραγματικότητα η συμβολή τους έγκειται μόνο στο να τοποθετούν την ΛΟΑΤΚΙ+ σημαία στα προϊόντα τους κι έτσι να εμπορευματοποιούν τελικά τους αγώνες και τις νίκες του κινήματος, έχοντας ως απώτερο σκοπό το κερδος. Η αλλαγή του χαρακτήρα των Φεστιβάλ γίνεται ορατή και με τη συμμετοχή πρεσβειών όπως αυτές των ΗΠΑ αλλά και άλλων κρατών που με τις πολιτικές τους καταστρέφουν τις ζωές των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων και όχι μόνο, είναι η πιο εμφανής συνέπεια της προσπάθειας ενσωμάτωσης των ΛΟΑΤΚΙ+ αγώνων. Ταυτόχρονα, στο AthensPride συμμετέχουν θεσμοί όπως ο Δήμος Αθηναίων, η Περιφέρεια Αττικής και άλλοι προσπαθώντας να παρουσιάσουν ένα φιλικό πρόσωπο την ώρα που ενεργά δρουν ενάντια στα ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιώματα.
Όσο και αν προσπαθούν να μας πείσουν ότι οι διεκδικήσεις του ΛΟΑΤΚΙ+ κινήματος είναι ξεπερασμένες, ξέρουμε πολύ καλά ότι η όμο/τρανσφοβία και ο σεξισμός συνεχίζουν κάθε μέρα να μας πληγώνουν, να επιτίθενται στα σώματα και στις ζωές μας.
Δεν ξεχνάμε την καθημερινή βία που δεχόμαστε, τις χιλιάδες παρενοχλήσεις, βιασμούς και γυναικοκτονίες, τις επιθέσεις μίσους ενάντια σε τρανς άτομα, την βίαιη καταστολή στους αγώνες μας, το συλλογικό τραύμα που έφερε στη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα η δολοφονία του Ζακ Κωστόπουλου / της Zachie μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Αθήνας από νοικοκυραίους και αστυνομικούς. Το τραύμα αυτό παραμένει ανοιχτό, καθώς σύμφωνα με την απόφαση του δικαστηρίου, οι αστυνομικοί στο σύνολό τους απαλλάχθηκαν των κατηγοριών μιας και «δεν λειτούργησαν εκτός του ορίου της επιτρεπόμενης βίας». Και είναι οι ίδιοι αστυνομικοί που την ώρα αυτή εν ώρα υπηρεσίας είναι πιθανό να ξαναβρεθούν στο δρόμο μας, μέρα μεσημέρι, απομεσήμερο, βράδυ, ξημέρωμα και να εκτελέσουν τα καθήκοντά τους, γιατί «αυτή είναι η πρακτική και σε όποιον αρέσει».
Στο Pride αλλά και κάθε μέρα, δηλώνουμε με κάθε τρόπο ότι αποκλεισμός των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων από το δικαίωμα στον γάμο, την γονεϊκότητα και την εργασία, η επιβολή τρομακτικά οδυνηρών γραφειοκρατικών διαδικασιών για την αναγνώριση ταυτότητας φύλου, οι εγκληματικές ελλείψεις σχετικά με την πρόσβαση στην υγεία και σε κάθε κοινωνική παροχή για ΟΛΑ, αποτελούν ΞΕΚΑΘΑΡΗ ΕΠΙΛΟΓΗ του συστήματος και όχι απλά μια «παράλειψη». Μια επιλογή άρρηκτα συνδεδεμένη με την διαιώνιση του συστήματος καταπίεσης που βιώνουμε, και μας καταπιέζει όλα μαζί αλλά και ξεχωριστά. Γι’ αυτό και κάνουμε λόγο για ΛΟΑΤΚΙ+ γάμο και όχι απλά για ομόφυλο γάμο. Γιατί το δικαίωμα στην ταυτότητα φύλου για τα τρανς άτομα και στην αυτοδιάθεση του σώματος για τα ίντερσεξ άτομα είναι ζήτημα ζωής. Τα τρανς και ίντερσεξ άτομα πρέπει να έχουν το δικαίωμα να παντρεύονται έχοντας την ταυτότητα φύλου που τα ίδια επιθυμούν και το δικαίωμα να επιλέξουν αν θα κάνουν επεμβάσεις στο σώμα τους ή όχι. Ούτε βήμα πίσω στην συστημική καταπίεση, ούτε βήμα πίσω μέχρι η ισότητα και η αυτοδιάθεση των σωμάτων μας να είναι η μόνη πραγματικότητα!
Καταδικάζουμε την απαράδεκτη απουσία δημοσίων δομών ψυχοκοινωνικής στήριξης/ξενώνων για την καταπολέμηση της αστεγίας που πλήττει σε σημαντικά ποσοστά τα ΛΟΑΤΚΙ+ άτομα και ειδικά τα τρανς άτομα, καθώς και ενώ δεν υπάρχει καμία απολύτως πολιτική κοινωνικής μέριμνας. Παράλληλα στον τομέα της εκπαίδευσης παραμένει η πλήρης απουσία προγραμμάτων επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών σε ζητήματα σεξουαλικότητας και ταυτότητας φύλου, δεν υπάρχει καμία απολύτως μέριμνα για πρόληψη του bullying λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού ή έκφρασης φύλου, απουσία σχολικών ψυχολόγων/κοινωνικών λειτουργών, χρησιμοποιούνται αναχρονιστικά σχολικά εγχειρίδια γεμάτα πλήρως αντιεπιστημονικά και κακοποιητικά στερεότυπα, τα οποία εμποδίζουν την ομαλή εξέλιξη της προσωπικότητας των παιδιών και διαιωνίζουν τις κακοποιητικές συμπεριφορές εντός των σχέσεων.
Η Συνέλευση 8 Μάρτη παλεύει ενάντια στην καταπίεση, την περιθωριοποίηση και την εκμετάλλευση, ενάντια στην ετεροπατριαρχία και το σεξισμό. Αυτοί είναι οι κοινοί εχθροί που μας πληγώνουν όλες/όλους/όλα!
Διεκδικούμε:
Ισότητα στον γάμο και την γονεϊκότητα για ΟΛΕΣ/ΟΛΟΥΣ/ΟΛΑ!
Τέλος στις διακρίσεις στην ζωή και στην εργασία, θέσπιση νομοθετικού πλαισίου για την προστασία των ΛΟΑΤΚΙ+ ατόμων από κάθε είδους διάκριση!
Οριζόντια απαγόρευση των θεραπειών μεταστροφής!
Νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου των τρανς ατόμων χωρίς ιατρικές ή/και δικαστικές διαδικασίες και δωρεάν ορμονοθεραπεία για όσα το επιθυμούν!
Σεξουαλική αγωγή και μαθήματα για τα φύλα και τις κουλτούρες του κόσμου στα σχολεία ΤΩΡΑ!
Καμία ανοχή στον σεξισμό και τη ΛΟΑΤΚΙ+ φοβία!
Κοινωνικές δομές στήριξης, ζωή με αξιοπρέπεια για όλες/όλους/όλα!
