Ως Συνέλευση 8 Μάρτη, ενώνουμε τη φωνή μας με κάθε άλλη συλλογικότητα που έχει φιλοξενηθεί από τον Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ) ενάντια στην απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού (ΥΠΠΟ) να προβεί σε έξωση του ΣΕΑ. Καλούμε το ΥΠΠΟ να ανακαλέσει την απόφαση έξωσης – απόφαση που πληγώνει την κοινωνία, εκβιάζει τον ΣΕΑ και μαυρίζει αντιδημοκρατικά την εικόνα του ίδιου του ΥΠΠΟ.
Η επίθεση του ΥΠΠΟ στο ΣΕΑ εξαπολύεται ενώ η χώρα πλήττεται από το φασιστικό μένος, τις τραγικές ελλείψεις πυροπροστασίας των κοινών που συνιστούν δάση και μνημεία, και τον μιντιακό μηχανισμό μαζικού αποπροσανατολισμού. Στις απανωτές και αλληλένδετες αυτές κρίσεις, η κοινωνική προσφορά του ΣΕΑ - η φιλοξενία που παρέχει στο δημόσιο διάλογο - καθίσταται πιο σημαντική από ποτέ.
Ανήκουμε στις δημοκρατικές, προοδευτικές συλλογικότητες που έχουν κάνει χρήση του νεοκλασικού με τον ευρύχωρο κήπο στο Θησείο, Ερμού 134-136. Το κτίριο παραχωρήθηκε από την Μελίνα Μερκούρη στον ΣΕΑ τη δεκαετία του ’80. Το κτίριο, προσβάσιμο καθώς είναι κεντρικό και πλησίον σταθμού του Ηλεκτρικού, έχει φιλοξενήσει το φεμινιστικό φεστιβάλ μας και συναντήσεις-συνελεύσεις μας, καθώς και δεκάδες άλλες εκδηλώσεις κοινωνικού, επιστημονικού και πολιτιστικού ενδιαφέροντος, συνιστώντας μια όαση άμεσης και αλληλέγγυας απόκρισης εντός μιας πολιτείας που συνιστά σταδιακή ερημοποίηση της δημοκρατίας.
Γενικά, η πολιτεία ουδέποτε ενδιαφέρθηκε να διευκολύνει το δικαίωμα στον διάλογο για τον «δήμο», που περιλαμβάνει η λέξη «δημοκρατία». Η απόφαση έξωσης του ΣΕΑ από το ΥΠΠΟ δείχνει επιπλέον ότι το σημερινό κράτος ενδιαφέρεται για το αντίθετο: την αντιδημοκρατική περίφραξη και αρπαγή κάθε λειτουργικού δημόσιου χώρου. Το δημόσιο – υπονοεί η απόφαση έξωσης - θα ερμηνεύεται ως κρατικό και όχι ως κοινό, θα νοείται καταρχήν ως εχθρικό στη δημοκρατία και όχι ως δεδομένο πλαίσιο άνθισης της δημοκρατίας.
Οι συλλογικές συζητήσεις, πέρα από το ζήτημα του πολιτισμού, έχουν γίνει πανάκριβο...σπορ, αφού έχουν αποκλειστεί οι δημόσιοι δωρεάν χώροι και μας σπρώχνουν σε ξενοδοχεία ή επί πληρωμή αμφιθέατρα σχολών ή θέατρα και κινηματογράφους, που μπορούν να χρησιμοποιήσουν μόνο όσες συλλογικότητες διαθέτουν μεγάλη οικονομική επιφάνεια ή "κοννέ" με πρυτάνεις και ξενοδόχους και άρα, πολύ συγκεκριμένη και υποστηρικτική του συστήματος φυσιογνωμία.
Το κτίριο του ΣΕΑ είναι ο μοναδικός δημόσιος χώρος στο κέντρο της Αθήνας που θεωρεί καθήκον του να λαμβάνει υπόψη τις ανάγκες της σύγχρονης κοινωνίας πολιτισμού, αναγνωρίζοντας ότι οι άνθρωποι πρέπει να προστατεύονται από τη ζέστη και το κρύο για να συναντιούνται, να συνομιλούν, να γνωρίζουν τον πολιτισμό, να γίνονται οι ίδιοι δημοκρατικός πολιτισμός. Η ερμηνεία του «πολιτισμού» από τον ΣΕΑ ανταποκρίνεται στην ανάγκη για διάλογο, συζήτηση, συμμετοχή,έμπρακτη δημοκρατία, μέσω της φυσικής παρουσίας προσώπων στον χώρο που διαθέτει.
Το ερώτημα δεν είναι γιατί ο ΣΕΑ έχει κατακτήσει αυτή την ερμηνεία της έννοιας πολιτισμού, αλλά γιατί δεν την έχει κατακτήσει το Υπουργείο Πολιτισμού, το οποίο τιμωρεί τον ΣΕΑ με έξωση ακριβώς λόγω του έργου που παρέχει στην κοινωνία των πολιτών. Η επιστολή έξωσης της Υπουργού Πολιτισμού, κ. Λίνας Μενδώνη, προς τον ΣΕΑ θέτει ευθέως το ερώτημα: πώς νοεί τον πολιτισμό το Υπουργείο Πολιτισμού καθαυτό;
Η επίθεση του ΥΠΠΟ στον ΣΕΑ, κατασκευασμένη γραφειοκρατικά και αναφέροντας απροκάλυπτα ως λόγο την δημόσιου ενδιαφέροντος εκδήλωση για το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου (2023), μπορεί να εκληφθεί ως κουτοπόνηρη έκφραση σχεδίου κατάπνιξης του δικαιώματος στον διάλογο για κοινωνικά θέματα, τα οποία πάντα συνιστούν και θέματα πολιτισμού. Η εκδικητική απόφαση έξωσης του ΣΕΑ από το ΥΠΠΟ υπό την ηγεσία της Λίνας Μενδώνη είναι η επαναφορά του πολιτισμού των φρονημάτων, του κυνηγιού μαγισσών, του κρατικού αυταρχισμού πρακτικών «σε τυλίγω σε μια κόλλα χαρτί αν δεν μου αρέσουν οι ιδέες σου»: είναι η αποσάθρωση θεμελιακών δημοκρατικών αξιών (ακόμη και για την υποβαθμισμένη δημοκρατία των ημερών) και η αποσάθρωση του πολιτισμού ως κοινωνικού αγαθού που έχει σχέση με το ζωντανό «εδώ και τώρα».
Ο φεμινισμός που εκπροσωπούμε, ο διεκδικητικός, ριζοσπαστικός και ταξικός φεμινισμός δεν διασυνδέεται με το σύστημα κι αν δεν υπήρχε ο φιλόξενος, δωρεάν χώρος του ΣΕΑ, πολλές φορές δεν θα είχε τόπο για τις συζητήσεις, συνελεύσεις, εκδηλώσεις του. Γι’ αυτό αισθανόμαστε πολύ περισσότερο δικό μας το δημοκρατικό πλήγμα που επιχειρεί να επιφέρει η υπουργός Λ. Μενδώνη και γι’ αυτό θα τον υπερασπίσουμε κι εμείς από την πλευρά μας. Εξάλλου, εκτιμάμε την αντίληψη και την πρακτική του ΣΕΑ, ότι οι συνδικαλιστικές κατακτήσεις δεν αφορούν μόνο τα μέλη του κάθε συλλόγου, ως συντεχνία, αλλά εξυπηρετούν το κοινωνικό σύνολο.
Στεκόμαστε αλληλέγγυες με τον ΣΕΑ, και ευχαριστούμε τους ανθρώπους τους για τη στήριξη του πολιτισμού ως τώρα. Ζητούμε άμεση ανάκληση της απόφασης έξωσης από το ΥΠΠΟ.
