Aλληλεγγύη στο Σύλλογο Ελλήνων Αρχαιολόγων (ΣΕΑ), για την επίθεση που δέχεται από την ηγεσία του ΥπΠο

Η επί­θε­ση του ΥΠΠΟ στο ΣΕΑ εξα­πο­λύ­ε­ται ενώ η χώρα πλήτ­τε­ται από το φα­σι­στι­κό μένος, τις τρα­γι­κές ελ­λεί­ψεις πυ­ρο­προ­στα­σί­ας των κοι­νών που συ­νι­στούν δάση και μνη­μεία, και τον μι­ντια­κό μη­χα­νι­σμό μα­ζι­κού απο­προ­σα­να­το­λι­σμού. Στις απα­νω­τές και αλ­λη­λέν­δε­τες αυτές κρί­σεις, η κοι­νω­νι­κή προ­σφο­ρά του ΣΕΑ - η φι­λο­ξε­νία που πα­ρέ­χει στο δη­μό­σιο διά­λο­γο - κα­θί­στα­ται πιο ση­μα­ντι­κή από ποτέ.

Ανή­κου­με στις δη­μο­κρα­τι­κές, προ­ο­δευ­τι­κές συλ­λο­γι­κό­τη­τες που έχουν κάνει χρήση του νε­ο­κλα­σι­κού με τον ευ­ρύ­χω­ρο κήπο στο Θη­σείο, Ερμού 134-136. Το κτί­ριο πα­ρα­χω­ρή­θη­κε από την Με­λί­να Μερ­κού­ρη στον ΣΕΑ τη δε­κα­ε­τία του ’80. Το κτί­ριο, προ­σβά­σι­μο καθώς είναι κε­ντρι­κό και πλη­σί­ον σταθ­μού του Ηλε­κτρι­κού, έχει φι­λο­ξε­νή­σει το φε­μι­νι­στι­κό φε­στι­βάλ μας και συ­να­ντή­σεις-συ­νε­λεύ­σεις μας, καθώς και δε­κά­δες άλλες εκ­δη­λώ­σεις κοι­νω­νι­κού, επι­στη­μο­νι­κού και πο­λι­τι­στι­κού εν­δια­φέ­ρο­ντος, συ­νι­στώ­ντας μια όαση άμε­σης και αλ­λη­λέγ­γυας από­κρι­σης εντός μιας πο­λι­τεί­ας που συ­νι­στά στα­δια­κή ερη­μο­ποί­η­ση της δη­μο­κρα­τί­ας.

Γε­νι­κά, η πο­λι­τεία ου­δέ­πο­τε εν­δια­φέρ­θη­κε να διευ­κο­λύ­νει το δι­καί­ω­μα στον διά­λο­γο για τον «δήμο», που πε­ρι­λαμ­βά­νει η λέξη «δη­μο­κρα­τία». Η από­φα­ση έξω­σης του ΣΕΑ από το ΥΠΠΟ δεί­χνει επι­πλέ­ον ότι το ση­με­ρι­νό κρά­τος εν­δια­φέ­ρε­ται για το αντί­θε­το: την αντι­δη­μο­κρα­τι­κή πε­ρί­φρα­ξη και αρ­πα­γή κάθε λει­τουρ­γι­κού δη­μό­σιου χώρου. Το δη­μό­σιο – υπο­νο­εί η από­φα­ση έξω­σης - θα ερ­μη­νεύ­ε­ται ως κρα­τι­κό και όχι ως κοινό, θα νο­εί­ται κα­ταρ­χήν ως εχθρι­κό στη δη­μο­κρα­τία και όχι ως δε­δο­μέ­νο πλαί­σιο άν­θι­σης της δη­μο­κρα­τί­ας.

Οι συλ­λο­γι­κές συ­ζη­τή­σεις, πέρα από το ζή­τη­μα του πο­λι­τι­σμού, έχουν γίνει πα­νά­κρι­βο...σπορ, αφού έχουν απο­κλει­στεί οι δη­μό­σιοι δω­ρε­άν χώροι και μας σπρώ­χνουν σε ξε­νο­δο­χεία ή επί πλη­ρω­μή αμ­φι­θέ­α­τρα σχο­λών ή θέ­α­τρα και κι­νη­μα­το­γρά­φους, που μπο­ρούν να χρη­σι­μο­ποι­ή­σουν μόνο όσες συλ­λο­γι­κό­τη­τες δια­θέ­τουν με­γά­λη οι­κο­νο­μι­κή επι­φά­νεια ή "κοννέ" με πρυ­τά­νεις και ξε­νο­δό­χους και άρα, πολύ συ­γκε­κρι­μέ­νη και υπο­στη­ρι­κτι­κή του συ­στή­μα­τος φυ­σιο­γνω­μία.

Το κτί­ριο του ΣΕΑ είναι ο μο­να­δι­κός δη­μό­σιος χώρος στο κέ­ντρο της Αθή­νας που θε­ω­ρεί κα­θή­κον του να  λαμ­βά­νει υπόψη τις ανά­γκες της σύγ­χρο­νης κοι­νω­νί­ας πο­λι­τι­σμού, ανα­γνω­ρί­ζο­ντας ότι οι άν­θρω­ποι πρέ­πει να προ­στα­τεύ­ο­νται από τη ζέστη και το κρύο για να συ­να­ντιού­νται, να συ­νο­μι­λούν, να γνω­ρί­ζουν τον πο­λι­τι­σμό, να γί­νο­νται οι ίδιοι δη­μο­κρα­τι­κός πο­λι­τι­σμός. Η ερ­μη­νεία του «πο­λι­τι­σμού» από τον ΣΕΑ αντα­πο­κρί­νε­ται στην ανά­γκη για διά­λο­γο, συ­ζή­τη­ση, συμ­με­το­χή,έμπρα­κτη δη­μο­κρα­τία, μέσω της φυ­σι­κής πα­ρου­σί­ας προ­σώ­πων στον χώρο που δια­θέ­τει. 

Το ερώ­τη­μα δεν είναι γιατί ο ΣΕΑ έχει κα­τα­κτή­σει αυτή την ερ­μη­νεία της έν­νοιας πο­λι­τι­σμού, αλλά γιατί δεν την έχει κα­τα­κτή­σει το Υπουρ­γείο Πο­λι­τι­σμού, το οποίο τι­μω­ρεί τον ΣΕΑ με έξωση ακρι­βώς λόγω του έργου που πα­ρέ­χει στην κοι­νω­νία των πο­λι­τών. Η επι­στο­λή έξω­σης της Υπουρ­γού Πο­λι­τι­σμού, κ. Λίνας Μεν­δώ­νη, προς τον ΣΕΑ θέτει ευ­θέ­ως το ερώ­τη­μα: πώς νοεί τον πο­λι­τι­σμό το Υπουρ­γείο Πο­λι­τι­σμού κα­θαυ­τό; 

Η επί­θε­ση του ΥΠΠΟ στον ΣΕΑ, κα­τα­σκευα­σμέ­νη γρα­φειο­κρα­τι­κά και ανα­φέ­ρο­ντας απρο­κά­λυ­πτα ως λόγο την δη­μό­σιου εν­δια­φέ­ρο­ντος εκ­δή­λω­ση για το πο­λύ­νε­κρο ναυά­γιο της Πύλου (2023), μπο­ρεί να εκλη­φθεί ως κου­το­πό­νη­ρη έκ­φρα­ση σχε­δί­ου κα­τά­πνι­ξης του δι­καιώ­μα­τος στον διά­λο­γο για κοι­νω­νι­κά θέ­μα­τα, τα οποία πάντα συ­νι­στούν και θέ­μα­τα πο­λι­τι­σμού. Η εκ­δι­κη­τι­κή από­φα­ση έξω­σης του ΣΕΑ από το ΥΠΠΟ υπό την ηγε­σία της Λίνας Μεν­δώ­νη είναι η επα­να­φο­ρά του πο­λι­τι­σμού των φρο­νη­μά­των, του κυ­νη­γιού μα­γισ­σών, του κρα­τι­κού αυ­ταρ­χι­σμού πρα­κτι­κών «σε τυ­λί­γω σε μια κόλλα χαρτί αν δεν μου αρέ­σουν οι ιδέες σου»: είναι η απο­σά­θρω­ση θε­με­λια­κών δη­μο­κρα­τι­κών αξιών (ακόμη και για την υπο­βαθ­μι­σμέ­νη δη­μο­κρα­τία των ημε­ρών) και η απο­σά­θρω­ση του πο­λι­τι­σμού ως κοι­νω­νι­κού αγα­θού που έχει σχέση με το ζω­ντα­νό «εδώ και τώρα».

Ο φε­μι­νι­σμός που εκ­προ­σω­πού­με, ο διεκ­δι­κη­τι­κός, ρι­ζο­σπα­στι­κός και τα­ξι­κός φε­μι­νι­σμός δεν δια­συν­δέ­ε­ται με το σύ­στη­μα κι αν δεν υπήρ­χε ο φι­λό­ξε­νος, δω­ρε­άν χώρος του ΣΕΑ, πολ­λές φορές δεν θα είχε τόπο για τις συ­ζη­τή­σεις, συ­νε­λεύ­σεις, εκ­δη­λώ­σεις του. Γι’ αυτό αι­σθα­νό­μα­στε πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρο δικό μας το δη­μο­κρα­τι­κό πλήγ­μα που επι­χει­ρεί να επι­φέ­ρει η υπουρ­γός Λ. Μεν­δώ­νη και γι’ αυτό θα τον υπε­ρα­σπί­σου­με κι εμείς από την πλευ­ρά μας. Εξάλ­λου, εκτι­μά­με την αντί­λη­ψη και την πρα­κτι­κή του ΣΕΑ, ότι οι συν­δι­κα­λι­στι­κές κα­τα­κτή­σεις δεν αφο­ρούν μόνο τα μέλη του κάθε συλ­λό­γου, ως συ­ντε­χνία, αλλά εξυ­πη­ρε­τούν το κοι­νω­νι­κό σύ­νο­λο.

Στε­κό­μα­στε αλ­λη­λέγ­γυ­ες με τον ΣΕΑ, και ευ­χα­ρι­στού­με τους αν­θρώ­πους τους για τη στή­ρι­ξη του πο­λι­τι­σμού ως τώρα. Ζη­τού­με άμεση ανά­κλη­ση της από­φα­σης έξω­σης από το ΥΠΠΟ.