Η ΝΔ βαδίζει προς τις ευρωεκλογές, γνωρίζοντας ότι θα καταγράψει σημαντικές απώλειες σε σύγκριση με τη νίκη της (σε συνθήκες υψηλής εργατικής-λαϊκής αποχής) στις εκλογές του Μάη-Ιούνη του ’23. Ακόμα και ο Μητσοτάκης στις δηλώσεις του, βάζει «ως στόχο» το 33%, περίπου 8 μονάδες κάτω από την επίδοσή του στις εθνικές εκλογές.
Αυτή η εικόνα είναι εύκολα εξηγήσιμη. Ο πραγματικός κοινωνικός και πολιτικός απολογισμός της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν και είναι αρνητικός (ακρίβεια, απειλητική κατάρρευση στα δημόσια νοσοκομεία και σχολεία, διαδοχικά σκάνδαλα, αντιδημοκρατικές προκλήσεις κ.ο.κ.). Αυτή η κυβέρνηση, ακόμα κι όταν θέλει να κάνει προεκλογικό «ρουσφέτι», καταλήγει να κάνει «στρατηγική» επίθεση στα εργατικά δικαιώματα: η πρόσφατη εξαγγελία για μπόνους παραγωγικότητας στους δημόσιους υπαλλήλους, αν περάσει αναπάντητη από τα συνδικάτα, θα προκαλέσει εγκλωβισμό σε διαρκές πάγωμα των μισθών για τη μεγάλη μάζα των εργαζομένων στο δημόσιο. Τα μπόνους θα αφορούν μια μειοψηφία, συνδεδεμένη με «ανταγωνιστικές» υπηρεσίες μέσα στο δημόσιο, προσαρτημένη στον έλεγχο της ιεραρχίας, με αποτέλεσμα την πολυδιάσπαση των υπαλλήλων και την καίρια υπονόμευση της συνδικαλιστικής δυνατότητάς τους.
Σε αυτή την πραγματική εικόνα, έχουν προστεθεί δύο νέοι βασικοί παράγοντες.
Αφενός, η εμφάνιση στο προσκήνιο των αγώνων της «κοινωνικής αντιπολίτευσης». Πριν 2 μόλις μήνες, η χρονική σύμπτωση στο δρόμο των αγωνιζόμενων φοιτητών, των αγροτών και των απεργών ήταν μια σημαντική εξέλιξη που, αναπόφευκτα, θα προκαλούσε πολιτικές συνέπειες. Η διεθνής οικονομική και κοινωνικοπολιτική συγκυρία είναι τόσο «ευαίσθητη» ώστε η κυρίαρχη τάξη να γνωρίζει ότι δεν είναι για να παίζει κανείς με τους κινδύνους του κινήματος από τα κάτω: η ταχύτητα με την οποία τα αμερικάνικα πανεπιστήμια «μολύνθηκαν» από τον ιό της αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, είναι μια άκρως διδακτική υπόθεση για όλες τις κυβερνήσεις.
Αφετέρου, μέσα στην επιδείνωση των οικονομικών προοπτικών, η εμφάνιση «ρωγμών» στο μπλοκ των ολιγαρχών που, μέχρι χθες, στήριζε φανατικά τον Μητσοτάκη, μπορεί να αποδειχθεί σημαντικός παράγοντας. Η σαρωτική αντιμετώπιση της Θύρας 7 του Ολυμπιακού από τις δυνάμεις του Χρυσοχοΐδη, αμφιβάλουμε σφόδρα ότι θα βάλει τέλος στις «ορμές» του Βαγγέλη Μαρινάκη. Αντίθετα, το in.gr πήρε από το «Βήμα» την σκυτάλη των «αποκαλύψεων», φέρνοντας στην επιφάνεια τη «διάρρηξη» στη Διεύθυνση Εκλογών του Υπουργείου Εσωτερικών, που προφανώς είναι η τελική δικαιολογία της κυβέρνησης για το γεγονός ότι τα προσωπικά δεδομένα των εκλογέων έχουν γίνει φέιγ-βολάν στα χέρια των πολιτευτών της ΝΔ. Και ένας αδίστακτος ολιγάρχης, με ισχυρή μιντιακή δύναμη πυρός, μπορεί να προκαλέσει ισχυρούς προεκλογικούς πονοκεφάλους σε μια κυβέρνηση που, όπως όλοι γνωρίζουν, έχει πολλούς σκελετούς κρυμμένους στα ντουλάπια της. Πολύ περισσότερο αν τελικά αποδειχθεί ότι ο Β. Μαρινάκης δεν είναι μόνος σε αυτήν την επιλογή…
Με τούτα και με εκείνα, ο Μητσοτάκης βρίσκεται μπροστά στη διαπίστωση ότι στις δημοσκοπήσεις εκτοξεύεται ο «Κανένας», ενώ στα δεξιά της κυβερνητικής πολυκατοικίας αυγατίζει η απειθαρχία που εκφράζεται με την ενίσχυση της ακροδεξιάς. Και πρωτοβουλίες όπως η συμμετοχή του (ΜΑΒίτη) Φρέντη Μπελέρη στο ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ, μάλλον καταλήγουν να ενισχύουν πολιτικά την εθνικιστική ακροδεξιά, παρά να περιορίζουν εκλογικά τον Βελόπουλο.
Όμως η τελική καταφυγή του Μητσοτάκη θα είναι τα χάλια της πολιτικής-κοινοβουλευτικής αντιπολίτευσης. Στη συγκυρία, αλλά και στις δημοσκοπήσεις, κυριολεκτικά βγάζει μάτια η αναντιστοιχία ανάμεσα στις προθέσεις της κοινωνικής αντιπολίτευσης και στην πραγματική δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.
Ο Στ. Κασελάκης, αφού εξήγγειλε την πρόθεσή του να μειώσει την φορολόγηση του κεφαλαίου (!), κατηγόρησε τον Μητσοτάκη για «ανεύθυνες προεκλογικές υποσχέσεις», σχολιάζοντας έτσι τη νεοφιλελεύθερη παγίδα της σύνδεσης του μισθού με την παραγωγικότητα στο δημόσιο τομέα. Η αναβάθμιση του λεβεντο-ναυάρχου, του Ευάγγελου Αντώναρου και του Άρη Σπηλιωτόπουλου (!) μέσα στο πάνελ από περσόνες που σήμερα αποτελούν την πολιτική στελέχωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν πρόκειται να βελτιώσει τη συσπείρωση λαϊκής και εργατικής βάσης μέσα στην εκλογική ψαροσακούλα του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, οι πολεμοχαρείς δηλώσεις του Κασελάκη ότι «πάμε για την ανατροπή!», διορθώθηκαν επί το σεμνότερο από την κ. Βούλα Κεχαγιά, που έθεσε ως στόχο του ΣΥΡΙΖΑ να ξαναπιάσει το 17%, δηλαδή το ποσοστό της εκλογικής του συντριβής τον Μάη-Ιούνη του ’23. Τότε, ο Τσίπρας που το πέτυχε υποχρεώθηκε σε παραίτηση, τώρα ο Κασελάκης, αν το πιάσει, θα πανηγυρίζει…
Αντίστοιχα, στο ΠΑΣΟΚ η ηγετική ομάδα γύρω από τον Ν. Ανδρουλάκη βρίσκεται μπροστά στην οδυνηρή διαπίστωση ότι είναι άλλο πράγμα το να μπορεί κανείς να επικρατήσει στο εσωτερικό ενός κομματικού μηχανισμού σε παρακμή, και τελείως άλλο πράγμα το να μπορεί να δημιουργήσει ένα πολιτικό ρεύμα με αποτελεσματικότητα και προοπτική. Γιατί το δεύτερο προϋποθέτει κοινωνικές και πολιτικές δεσμεύσεις προς τον κόσμο της εργασίας και τη νεολαία, προϋποθέτει δράσεις και παρεμβάσεις, δηλαδή πολιτικά στοιχεία που η σοσιαλδημοκρατία έχασε από την εποχή της σύγκλισής της με το νεοφιλελευθερισμό και τη Δεξιά, τόσο στην Ευρώπη, όσο και στην Ελλάδα.
Μπροστά σε αυτήν την εικόνα, υπάρχουν καθήκοντα και υποχρεώσεις.
Μιας και σε ένα μήνα έχουμε εκλογές, χρειάζεται να θυμίσουμε ότι η ψήφος μετράει. Παρά την αποστροφή απέναντι στις εξελίξεις στο «κεντρικό» πολιτικό σκηνικό, κανείς δεν πρέπει να ξεχνά ότι στην επόμενη ημέρα οι κυβερνητικές σταθερότητες/αστάθειες, αλλά και οι ηγετικές σταθερότητες/αστάθειες στην αντιπολίτευση, θα μετριώνται με τα ποσοστά… επί των ψηφισάντων. Η αποχή δεν είναι (αποδοτική) λύση. Στις ευρωεκλογές θέλουμε να βγει «μήνυμα» ενίσχυσης της από τα αριστερά αμφισβήτησης και απέχθειας απέναντι στην σημερινή κατάσταση των πολιτικών πραγμάτων. Και αυτό θα μετρηθεί με τις ψήφους στο ΚΚΕ, στην ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ΜΕΡΑ25/Ανατρεπτική Οικολογική Αριστερά.
Όμως, κυρίως, χρειάζεται να επιμείνουμε στη συνέχεια των αγώνων από τα κάτω. Το μήνυμα από το Παρίσι: «Γάζα, θυμήσου – η Σορβόνη είναι μαζί σου!» είναι ένα πρόσφατο ελπιδοφόρο μήνυμα, που δείχνει ότι ο ιός της μαζικής δράσης για την Παλαιστίνη βρίσκεται στο δρόμο να περάσει τον Ατλαντικό. Και μπορεί να στοιχηματίσει κανείς, ότι μια τέτοια ανάταση των κινητοποιήσεων δεν θα αφορά μόνο την –υποχρεωτική!– αλληλεγγύη στον Παλαιστινιακό λαό, αλλά ταυτόχρονα και όλα τα «εσωτερικά» μέτωπα. Είτε αφορούν τον μισθό και τις εργασιακές σχέσεις, είτε τις ελευθερίες και τα δικαιώματα, είτε το φράξιμο του δρόμου στην ακροδεξιά κ.ο.κ.
Μόνο έτσι θα πέσει αυτή η μισητή και άθλια κυβέρνηση…
*Αναδημοσίευση από την Εργατική Αριστερά
