Η ομιλία της Όλγας Κλείτσα εκ μέρους της Ανυπότακτης Αθήνας στην εκδήλωση στη μνήμη της Κατερίνας που έγινε στις 30/10
Όταν έφτασε το νέο του θανάτου της Κατερίνας, το αρχικό σοκ αντικατέστησαν βροχή αναμνήσεων, συζητήσεων, συνεδριάσεων και εκδηλώσεων∙ αναμνήσεις θραύσματα, της Κατερίνας ως αγωνίστρια, ως συντρόφισσα, ως αυτοδιοικητικός, ως συγγραφέας, ως γυναίκα, ως εκπαιδευτικός. Όλο αυτό το διάστημα, αυτά τα θραύσματα μας βαραίνουν. Δεν θα αρκούσε, λοιπόν, τίποτα λιγότερο από μια πραγματική εκδήλωση να τα ενώσει για να την χαιρετίσουμε όπως της αξίζει.
Αυτή η πολυσχιδής προσωπικότητα την οδήγησε και στο πολιτικό προσκήνιο από το 2012, όταν διεκδικούσαμε με τον ΣΥΡΙΖΑ της ριζοσπαστικής αριστεράς (τότε) τον δρόμο της ανατροπής. Συντονίστρια του Αριστερού Ρεύματος Α’ Αθήνας, μέλος του Συντονιστικού Νομαρχειακής του ΣΥΡΙΖΑ Α’ Αθήνας, αργότερα Κεντρική Επιτροπή και στη συνέχεια εκλεγμένη Αντιπεριφερειάρχης Αττικής.
Η Κατερίνα δεν ασχολήθηκε με την πολιτική∙ την πολιτική την ζούσε. Και τη ζούσε με την ίδια ένταση όπως κάθε άλλη ενασχόλησή της. Δεν συμφωνούσαμε πάντα. Αλλά αλίμονο σε όποιους βρίσκονταν απέναντί της σε μία διαφωνία. Έβαζε τόση ενέργεια και τόση αποφασιστικότητα στην άποψη που υποστήριζε, που δύσκολα μπορούσε κανείς να σταθεί εμπόδιο.
Όταν μιλάμε για την πολιτική ιστορία μίας χώρας, συνήθως φέρνουμε στο μυαλό μας φιλοσόφους, μελετητές και κινήματα. Παραγνωρίζουμε, όμως, τα υποκείμενα, τους ανθρώπους αυτούς που φέρουν και αναπαράγουν την πολιτική σκέψη και χωρίς αυτούς οι θεωρίες ίσως έμεναν στα χαρτιά. Ενας τέτοιος άνθρωπος ήταν η Κατερίνα. Με πρώτη μέριμνα τη δικτύωση ανθρώπων, συλλόγων ή ομάδων προκειμένου η κάθε διεκδίκηση να είναι πιο αποτελεσματική. Η δουλειά της σε αυτή την κατεύθυνση κατά τη διάρκεια της θητείας της ως Αντιπεριφερειάρχης Κοινωνικής Πολιτικής θα χρειαζόταν άλλη μία εκδήλωση προκειμένου να περιγραφεί και να αναλυθεί.
Με την ίδια ενέργεια συμμετείχε και στο εγχείρημα της Λαϊκής Ενότητας το 2015, όταν το όχημα του ΣΥΡΙΖΑ μετασχηματίστηκε και η ελπίδα διαψεύστηκε. Για άλλη μια φορά, μέλος της Νομαρχειακής Α’ Αθήνας και της Κεντρικής Επιτροπής. Αγώνας για την ανατροπή, ο οποίος, όμως, καταλήγει στην αποστασιοποίησή της από το πολιτικό προσκήνιο λίγο μετά τις εκλογές του 2019.
Η αποστασιοποίηση δεν κράτησε πολύ. Παρά τα προβλήματα υγείας που είχαν ήδη αρχίσει, μπροστά στον κατακερματισμό της ριζοσπαστικής αριστεράς η Κατερίνα είναι πάλι παρούσα και διαθέσιμη. Με την ανάγκη για ενότητα κατά νου, συμμετέχει στο Κόμμον και αργότερα στη Μετάβαση, ενώ παράλληλα αναλαμβάνει για άλλη μια φορά τον αυτοδιοικητικό της ρόλο συμμετέχοντας στην Ανυπότακτη Αθήνα και πρωτοστατώντας στην ίδρυση της Ανατρεπτικής Συμμαχίας.
Βρίσκομαι εδώ εκ μέρους την Ανυπότακτης Αθήνας. Δεν θα μπορούσα όμως να αποφύγω έναν πιο προσωπικό τόνο καθώς με την Κατερίνα στο μεγαλύτερο μέρος της πολιτικής ιστορίας που περιέγραψα, συμβαδίσαμε.
Κάποια στιγμή, μου είχε πει: «Όλγα πρόσεχε: εγώ δεν θέλω να είμαι αρεστή. Θέλω να είμαι σωστή. Γιατί να είμαι αρεστή; Για να με μνημονεύουν μετά θάνατον;». Ναι, Κατερίνα, σε κάποιους δεν ήσουν αρεστή. Αλλά περισσότερο απ’όσους ήταν αρεστοί μνημονεύουμε τους ανθρώπους που άφησαν το στίγμα τους. Και το δικό σου στίγμα ήταν βαθύ και αδιάβλητο. Ήσουν επιδραστική Κατερίνα και γι’αυτό θα αναγκάζονται να σε μνημονεύουν και όσοι δεν τους ήσουν αρεστή. Γι’αυτό ήσουν και θα είσαι η Κατερινάρα μας.
Για την παρακαταθήκη και το έργο σου, λοιπόν, δεν σε αποχαιρετούμε∙ σε ευχαριστούμε.
Ανθή, Γιώργο, σας ευχαριστούμε για την ευκαιρία που μας δώσατε με αυτή την εκδήλωση να ενώσουμε τα αποσπάσματα και να διατηρήσουμε το στίγμα της ακέραιο στη μνήμη μας.
