Εμείς και οι Παναγιώταροι

Προ­φα­νώς πλα­νά­ται όποιος θε­ω­ρεί τη Χρυσή Αυγή ένα πα­ρο­δι­κό φαι­νό­με­νο λίγο πολύ της πλά­κας -Κα­σι­διά­ρης είναι, θα πε­ρά­σει. Αρκεί να κυ­κλο­φο­ρή­σει λίγο στον πραγ­μα­τι­κό κόσμο, να ακού­σει τις κου­βέ­ντες κα­θη­με­ρι­νών αν­θρώ­πων, να μην απο­στρέ­ψει το βλέμ­μα από το κα­θη­με­ρι­νό να­ζι­στι­κό θρά­σος και την κα­θη­με­ρι­νή να­ζι­στι­κή βία, για να κα­τα­νο­ή­σει ότι αυτοί οι τύποι έχουν και ορ­γά­νω­ση και στή­ρι­ξη από ισχυ­ρά κέ­ντρα, και διείσ­δυ­ση στο κρά­τος, και απο­δο­χή από ένα μέρος της κοι­νής γνώ­μης.
Και οι επι­διώ­ξεις τους, όπως και οι επι­διώ­ξεις των κύ­κλων που τους στη­ρί­ζουν, πάνε πολύ μα­κρύ­τε­ρα από την κα­τα­στρο­φή των πά­γκων κά­ποιων μι­κρο­πω­λη­τών και τη χυ­δαία εξύ­βρι­ση του Μα­νώ­λη Γλέ­ζου.
Πώς και γιατί ξε­πή­δη­σε ένα τέ­τοιο φα­σι­στι­κό τέρας σε μια χώρα με τέ­τοια ηρω­ι­κή αντι­φα­σι­στι­κή πα­ρά­δο­ση, είναι μια σύν­θε­τη ιστο­ρία, με πολ­λές πα­ρα­μέ­τρους. Τώρα πά­ντως είναι εδώ, αυτό είναι γε­γο­νός. Είναι παρόν στη λε­γό­με­νη κε­ντρι­κή πο­λι­τι­κή σκηνή -για την ώρα ως κοι­νο­βου­λευ­τι­κός κου­τσα­βα­κι­σμός. Στους δρό­μους και στις πλα­τεί­ες ως μη­χα­νι­σμός βίας και τρό­μου. Στα σπί­τια πολ­λών κα­τε­στραμ­μέ­νων νοι­κο­κυ­ραί­ων ως αντι­κεί­με­νο φα­νε­ρής εξέ­τα­σης και κρυ­φής λα­τρεί­ας. Στα στέ­κια της νε­ο­λαί­ας ως νο­μι­μο­ποι­η­μέ­νη πρό­κλη­ση απέ­να­ντι στο σύ­στη­μα. Και στους πο­λι­τι­κούς υπο­λο­γι­σμούς των κα­θε­στω­τι­κών κοι­νω­νι­κών δυ­νά­με­ων και κομ­μά­των ως ισχυ­ρή ομάδα κρού­σης, ερ­γα­λείο δια­μόρ­φω­σης του επι­θυ­μη­τού κλί­μα­τος και των επι­θυ­μη­τών συ­σχε­τι­σμών και εφε­δρεία για τις επερ­χό­με­νες μέρες κοι­νω­νι­κών συ­γκρού­σε­ων.
Θα πρέ­πει να συμ­φω­νή­σου­με συ­νε­πώς σε κάτι πολύ βα­σι­κό: Οι ναζί απο­τε­λούν μια πραγ­μα­τι­κή, χει­ρο­πια­στή, άμεση απει­λή. Όχι μόνο για τους με­τα­νά­στες, τους οποί­ους θε­ω­ρούν υπαν­θρώ­πους. Ούτε μόνο για το σύ­νο­λο των αρι­στε­ρών στους οποί­ους επι­φυ­λάσ­σουν με­τα­χεί­ρι­ση προ­δό­τη. Ούτε μόνο απέ­να­ντι στο ερ­γα­τι­κό και στα άλλα κι­νή­μα­τα που αντι­στέ­κο­νται στα Μνη­μό­νια και στους αυ­τουρ­γούς. Αλλά για όλους μας -για τις ελευ­θε­ρί­ες, τα δι­καιώ­μα­τα, την ασφά­λεια, τη ζωή κάθε πο­λί­τη.
Και απο­τε­λούν απει­λή όχι μόνο, ούτε κυ­ρί­ως αν θέ­λε­τε, επει­δή οι από­ψεις, οι ιδέες, οι θέ­σεις τους είναι απάν­θρω­πες και να­ζι­στι­κές -ξέ­ρου­με όλοι πού οδη­γεί αυτό- αλλά κυ­ρί­ως γιατί έχουν αρ­χί­σει να τις εφαρ­μό­ζουν με τη δύ­να­μη που τους δίνει το εκλο­γι­κό απο­τέ­λε­σμα, η όσμω­ση με τις δυ­νά­μεις κα­τα­στο­λής, η ανοχή του κρά­τους και η συ­νε­νο­χή πολύ ισχυ­ρών κύ­κλων.
Το πρό­βλη­μα, δη­λα­δή, δεν είναι ότι βρι­σκό­μα­στε μπρο­στά σε ένα να­ζι­στι­κό κόμμα που ορα­μα­τί­ζε­ται ένα ελ­λη­νι­κό ράιχ και συμ­με­τέ­χει, έστω με τα φαιά του επι­χει­ρή­μα­τα, στην πο­λι­τι­κή πάλη, αλλά μπρο­στά σε μια μαύρη εκα­το­νταρ­χία που δεν δη­μα­γω­γεί απλώς γκαι­μπε­λι­κά, αλλά και δρα χι­τλε­ρι­κά -δέρ­νει, σα­κα­τεύ­ει, σκο­τώ­νει, υπο­νο­μεύ­ει θε­σμούς, λα­σπώ­νει πρό­σω­πα, χτί­ζει από λαϊκή σε λαϊκή κι από γει­το­νιά σε γει­το­νιά τον τρόμο, με την ανι­διο­τε­λή βο­ή­θεια ευά­ριθ­μων απο­γό­νων των ταγ­μά­των ασφα­λεί­ας, ηλι­θί­ων, τρε­λα­μέ­νων, κα­κο­ποιών και του συ­μπα­θούς στην πο­νε­τι­κή Αρι­στε­ρά αγνώ­στου πα­ρα­συρ­μέ­νου.
Μια μαύρη εκα­το­νταρ­χία που δεν γα­βγί­ζει απλώς, αλλά δα­γκώ­νει. Δεν ορα­μα­τί­ζε­ται απλώς και δεν προ­ε­τοι­μά­ζει το με­γά­λο αι­μα­τη­ρό πρα­ξι­κό­πη­μά της, ανοί­γο­ντας λα­γού­μια σε μια σάπια δη­μο­κρα­τία, αλλά το πραγ­μα­το­ποιεί κα­θη­με­ρι­νά δίπλα μας. Δια­μορ­φώ­νο­ντας σι­γά-σι­γά μια μαύρη εξου­σία δίπλα στην κρα­τι­κή εξου­σία. Η Χρυσή Αυγή λύνει τα προ­βλή­μα­τα που αδυ­να­τεί να λύσει το κρά­τος, ενώ αυτή τη δια­δε­δο­μέ­νη άποψη την εν­στερ­νί­ζο­νται και ουκ ολίγα όρ­γα­να του κρά­τους -κυ­ρί­ως όρ­γα­να της τά­ξε­ως.
Συ­νε­πώς; Συ­νε­πώς χρειά­ζε­ται δράση τώρα. Πο­λι­τι­κή δράση, ει­ρη­νι­κή, μα­ζι­κή. Και κυ­ρί­ως ενω­τι­κή -στη λαϊκή, στη γει­το­νιά, στους δρό­μους, στα στέ­κια των νέων, κοντά σε όσους απει­λού­νται, κό­ντρα στον φόβο. Όχι για να δερ­νό­μα­στε με τους Νε­ά­ντερ­νταλ αλλά για να μι­λά­με στους αν­θρώ­πους, να κα­τα­λά­βουν, να κι­νη­θούν, να αντι­στα­θούν.
Στη μάχη αυτή έχουν θέση οι πά­ντες που απε­χθά­νο­νται τους ναζί και τα έργα τους και θέ­λουν να τους πο­λε­μή­σουν. Αν εκατό Πα­να­γιώ­τα­ροι κα­νι­βα­λί­ζουν μια θε­α­τρι­κή πα­ρά­στα­ση, χι­λιά­δες αντι­φα­σί­στες, δη­μο­κρά­τες, ελεύ­θε­ροι άν­θρω­ποι οφεί­λουν να την υπε­ρα­σπι­στούν. Και είναι ανό­η­το να τους ζη­τά­ει κα­νείς χαρτί κοι­νω­νι­κών φρο­νη­μά­των, διότι δεν είναι ούτε αρι­στε­ρή ούτε κομ­μου­νι­στι­κή ερ­γο­λα­βία η αντι­με­τώ­πι­ση της φαιάς πα­νού­κλας.
Και κάτι τε­λευ­ταίο: Όσοι πι­στεύ­ουν ότι το μέ­τω­πο κατά των ναζί θο­λώ­νει το βα­σι­κό μέ­τω­πο της Αρι­στε­ράς -σή­με­ρα κατά της πο­λι­τι­κής και των κομ­μά­των των Μνη­μο­νί­ων- κά­νουν ένα λάθος που πλη­ρώ­θη­κε πα­λιό­τε­ρα πολύ ακρι­βά. Η ιστο­ρία δι­δά­σκει ότι έτσι κι αλ­λιώς ο φα­σι­σμός ενώ­νει. Ή εθε­λο­ντι­κά στα στρα­τό­πε­δα της μάχης ενα­ντί­ον του ή υπο­χρε­ω­τι­κά στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης...