Αναντικατάστατος ο ρόλος των Επιτροπών Αγώνα

Οι περισσότερες ΕΛΜΕ ξεκίνησαν φτιάχνοντας απεργιακές επιτροπές και απευθύνοντας κάλεσμα σε γονείς, μαθητές και φορείς. Στο 7ο Διαμέρισμα φτιάχτηκε επιτροπή αγώνα, πριν ακόμα ξεκινήσει η απεργία, που πραγματοποίησε τοπικές δράσεις με μεγάλη επιτυχία. Υπήρχε απεργιακή φρουρά καθημερινά σε όλα τα σχολεία της περιοχής, εκδήλωση ενημέρωσης στο μετρό της Πανόρμου και τοπική διαδήλωση με πάνω από 150 διαδηλωτές.

Σε άλλες περιπτώσεις προηγήθηκαν κοινές δράσεις των φορέων, χωρίς να έχουν ιδρυθεί ακόμα επιτροπές, όπως στου Ζωγράφου και στην τούμπα Θεσσαλονίκης. Σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι η κατάσταση έκτακτης ανάγκης, που επικρατεί στα σχολεία, ενεργοποίησε και παλιότερες επιτροπές, όπως η Πρωτοβουλία Πολιτών Βάρης-Βούλας-Βουλιαγμένης ενάντια στα χαράτσια και η Επιτροπή Κατοίκων Γλυφάδας.

Σε όλες τις περιπτώσεις οι δράσεις των επιτροπών και των συντονισμών περιλάμβαναν πολυπληθείς απεργιακές φρουρές στα σχολεία, εκδηλώσεις, πικετοφορίες κλπ. Σημαντικό ήταν και το γεγονός ότι συντονίστηκαν σε τοπικό επίπεδο σχολεία και νοσοκομεία, με τους απεργούς καθηγητές να κάνουν περιοδείες και να απευθύνουν χαιρετισμούς στις συνελεύσεις νοσοκομείων, όπως στο νοσοκομείο Σωτηρία, στο Ελπίς, στο Αλεξάνδρα, στο Λοιμωδών Αγ. Βαρβάρα κ.α. Σε αυτές τις περιπτώσεις οι επιτροπές αγώνα λειτούργησαν σαν γέφυρα επικοινωνίας και συντονισμού.

Στις περιπτώσεις όπου μπήκαν στο παιχνίδι και οι μαθητές, τα πράγματα έγιναν ακόμα πιο ενδιαφέροντα, όπως για παράδειγμα όταν στη συνέλευση της Δ΄ ΕΛΜΕ Ανατολικής Αττικής μαθητής παρέδωσε ένα σακουλάκι με ευρώ που είχαν μαζέψει οι μαθητές για το απεργιακό ταμείο. Σε όλες τις περιπτώσεις επιβεβαιώθηκε αυτό που γνωρίζαμε από την αρχή. Η  απεργία είχε μεγάλη συμπαράσταση από την κοινωνία.

Εντυπωσιακό είναι επίσης πως η πλειοψηφία των πρωτοβουλιών αυτών απέκτησε αμέσως και αντιφασιστικά χαρακτηριστικά με αφορμή τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα, με το σκεπτικό ότι ο αγώνας ενάντια στα μνημόνια και τη φτώχεια είναι και αγώνας ενάντια στο φασισμό.

Σε αυτή τη διαδρομή που ακόμα δεν έχει τελειώσει, υπήρχαν προβλήματα. Καταρχήν σε πολλές γειτονιές δεν έγινε καμιά προσπάθεια συντονισμού. Έιτε γιατί η ΕΛΜΕ ήταν δισταχτική απέναντι σε εξωσχολικούς φορείς, είτε γιατί κομμάτια της Αριστεράς επέλεξαν να οργανώσουν κομματικές και κλειστές εκδηλώσεις. Αλλού η Αριστερά δεν μπόρεσε να συνεννοηθεί γύρω από το ποιο πλαίσιο θα έχει μια επιτροπή, με αποτέλεσμα να καθυστερήσει η συγκρότησή τους.

Από δω και πέρα

Το ότι ο αγώνας των καθηγητών δείχνει να κάμπτεται δεν σημαίνει ότι οι επιτροπές αγώνα πρέπει να διαλυθούν ή να μη φτιαχτούν. Το μέτωπο της παιδείας είναι ορθάνοιχτο και η απεργία των καθηγητών ήταν ένα μόνο επεισόδιο. Αν οι μαθητές αποφασίσουν να κάνουν τελικά καταλήψεις (ήδη έχουν ξεκινήσει σε κάποια σχολεία), θα χρειαστούν τη στήριξη της κοινωνίας, κάτι αρκετά πιο δύσκολο, όταν αντιμετωπίζονται σαν «ανώριμοι καταληψίες». Ενδεχομένως οι καθηγητές ή οι δάσκαλοι να καλέσουν σε καινούριες απεργίες.

Παραμένει επίσης ανοιχτό το μέτωπο της υγείας και ήδη έχουν αρχίσει να ακούγονται ονόματα για τα επόμενα νοσοκομεία που θα κλείσουν. Η καθημερινότητά μας θα γίνεται όλο και πιο σκληρή και ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίσουμε είναι να φτιάξουμε μαζικά εργαλεία που να συσπειρώνουν μεγαλύτερες δυνάμεις.

Θα ήταν λάθος η Αριστερά να παρατήσει τις επιτροπές σιωπηλά και να συνεχίσει σε προεκλογικό μοτίβο, σαν να μην τρέχει τίποτα. Ο κόσμος που συμμετείχε σε αυτές, ακόμα και αν ήταν λίγος, δεν είναι μπαλάκι, ούτε μπορεί να μπαίνει στον πάγο μέχρι την επόμενη κινητοποίηση.

Οι επιτροπές ή οι πρωτοβουλίες μπορούν και πρέπει να συνεχίσουν να οργανώνουν εξορμήσεις έξω από τα σχολεία έστω μια φορά τη βδομάδα, περιοδείες στα νοσοκομεία, εκδηλώσεις ενημέρωσης στα σχολεία, μάζεμα χρημάτων για απεργιακά ταμεία. Χρειάζεται μόνιμη συνενόηση και επιφυλακή για τις επόμενες επιθέσεις, για τις επόμενες κινητοποιήσεις.