Η ώρα της μάχης, με το σύστημα!

Η κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου κατέρρευσε, και "η ώρα της Αριστεράς" πλησιάζει. Η πιο σκληρή μνημονιακή κυβέρνηση και το σύστημα που τη στήριξε, εξάντλησαν όλα τα διαθέσιμα μέσα για να φράξουν το δρόμο στην πολιτική ανατροπή, για να φράξουν το δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά, χωρίς όμως να καταφέρουν να αποτρέψουν τις εκλογές. Αυτή η πρώτη νίκη, ανοίγει μια σημαντική δυνατότητα, που μπορεί να αποδειχτεί ιστορική, αλλά αυτή καθαυτή δεν προεξοφλεί τίποτε. Όπως μέχρι τώρα, έτσι και από δω και στο εξής, στην προεκλογική περίοδο και πολύ περισσότερο ύστερα απ' αυτήν και στο βαθμό που αξιοποιήσουμε τη δυνατότητα για μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, θα χρησιμοποιήσουν, αδίστακτα, όλα τα μέσα για να συντρίψουν αυτή την "ανταρσία" του ελληνικού κινήματος αντίστασης και της ελληνικής Αριστεράς.

Το "μαστίγιο" του εκβιασμού και της τρομοκράτησης...

Η ελληνική αστική τάξη, έμπειρη πολιτικά και με ιστορική "αυτογνωσία" όσον αφορά τις μεγάλες μάχες με τον "εσωτερικό εχθρό", δηλαδή το εργατικό / λαϊκό κίνημα και την Αριστερά, γνωρίζει πολύ καλά ότι η εκλογική νίκη και κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να θέσουν σε αμφισβήτηση τα "κεκτημένα" της την περίοδο των μνημονίων, όταν οικοδόμησαν ένα "καθεστώς" ακραίας εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων αλλά και ένα εξίσου ακραία αυταρχικό "κράτος έκτακτης ανάγκης" για το κεφάλαιο. Επιπλέον, ένα ευρύ στρώμα της "αφρόκρεμας" της άρχουσας τάξης και του αστικού - μνημονιακού πολιτικού συστήματος είναι βαριά "χρεωμένο" με κάθε είδους αντισυνταγματικές, έκνομες και βρόμικες διαχειρίσεις, υποθέσεις διαπλοκής και διαφθοράς κ.λπ. και θέλει να συνεχίσει να εξασφαλίζει το ακαταδίωκτο. Να γιατί η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό παλεύουν με νύχια και με δόντια για να ανακόψουν το δρόμο στον ΣΥΡΙΖΑ, στην Αριστερά. Γιατί η ιστορική τους "αυτοσυνείδηση" τους λέει ότι στο "ζήτημα της εξουσίας", έστω και της κυβερνητικής καταρχήν, δεν πρέπει να "παίζουν". Γιατί φοβούνται όλα όσα μπορούν να ξεκινήσουν ύστερα από μια μεγάλη εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ και την ανάδειξή του στην κυβέρνηση. Γιατί φοβούνται ότι το πραγματικό περιεχόμενο της έννοιας "κυβέρνηση της Αριστεράς" κρύβεται στους λαϊκούς πόθους και ελπίδες για ανατροπή των μνημονίων και της λιτότητας, τους πόθους και ελπίδες που σπρώχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ προς μια μεγάλη εκλογική νίκη, αλλά και στις διαθέσεις δεκάδων χιλιάδων αγωνιστών και αγωνιστριών των κινημάτων αντίστασης και της Αριστεράς. Ακριβώς αυτό είναι που θέλει πάση δυνάμει και με κάθε τρόπο να αποτρέψει η αστική τάξη: να καθορίσουν τις εξελίξεις της "επόμενης μέρας" αυτοί οι πόθοι και διαθέσεις, αυτός ο κόσμος. Γιατί γνωρίζει πολύ καλά ότι τότε μπορεί να ανοίξει μια διαδικασία ανεξέλεγκτη, όπου θα κινδυνεύσουν όχι μόνο τα "κεκτημένα" της της μνημονιακής περιόδου, αλλά πολύ περισσότερα.           

Τα διευθυντήρια των ισχυρών καπιταλιστικών - ιμπεριαλιστικών χωρών και όλο το σύστημα της Ευρωζώνης έχουν επίσης τους δικούς τους λόγους να θέλουν να συντρίψουν την "ελληνική ανταρσία" κατά της λιτότητας. Έχοντας οικοδομήσει ένα πανευρωπαϊκό πλαίσιο λιτότητας, έχοντας αποτύχει να βρουν τη συνταγή εξόδου από την καπιταλιστική κρίση σε σημείο ώστε να αντιμετωπίζουν τον κίνδυνο μιας νέας υποτροπής της, αντιμετωπίζοντας την ένταση των ανταγωνισμών στην ισχυρή καπιταλιστική "τριάδα" (Γερμανία - Γαλλία - Ιταλία) και την επέκταση της κρίσης από την περιφέρεια στο ευρωπαϊκό κέντρο, αντιμετωπίζοντας σοβαρές εστίες έρπουσας πολιτικής κρίσης σε σημαντικές χώρες (Γαλλία - Ιταλία), αλλά και τουλάχιστον δύο πιθανές "εστίες ανταρσίας" από τα αριστερά (Ελλάδα - Ισπανία), δεν θέλουν να πυροδοτηθεί από την Ελλάδα ένα ντόμινο αμφισβήτησης της λιτότητας απειλητικό για το οικοδόμημά τους. Όταν ζητούν από τη Γαλλία και την Ιταλία περισσότερη λιτότητα, δεν είναι διατεθειμένοι να "επιτρέψουν" στην Ελλάδα την ανατροπή της λιτότητας αλλά ούτε καν μια μικρή ρωγμή σε αυτό το οικοδόμημα.          

Οι αγορές και το παγκόσμιο σύστημα, που θεωρούν θέσφατο την κερδοσκοπία σε ένα έδαφος όπου οι κυβερνήσεις διασφαλίζουν την αδιατάρακτη και όλο και πιο σκληρή λιτότητα, που "ανησυχούν" και αρχίζουν να μοιάζουν με καρδιογράφημα όταν κάπου παρουσιάζεται μια εστία αστάθειας ή έστω πιθανής αστάθειας για το σύστημα, που μισούν το "πολιτικό ρίσκο", δηλαδή το δικαίωμα των κοινωνιών να αποφασίζουν για τη μοίρα τους, πιέζουν επίσης με τα δικά τους μέσα για την αποκατάσταση της "κερδοσκοπικής τάξης" που τείνει να διασαλευτεί στην Ελλάδα.

Να πώς εξηγείται η πρωτοφανής εκστρατεία, ενορχηστρωμένη εγχωρίως και διεθνώς, τρομοκράτησης, εκβιασμών, απειλών και ωμής παρέμβασης διεθνών κέντρων στις εσωτερικές πολιτικές διαδικασίες. Να γιατί χρησιμοποιούν το "μαστίγιο" απένανατι στο ΣΥΡΙΖΑ και την Αριστερά. Να γιατί η "ώρα της Αριστεράς" είναι ώρα μάχης και σκληρής αναμέτρησης με το σύστημα. 

...και οι πιέσεις για ενσωμάτωση και υποταγή

Ωστόσο, το "μαστίγιο" της τρομοκράτησης, των εκβιασμών και των ωμών επιθέσεων συνδυάζεται -όπως πάντα, ιδιαίτερα σε τέτοιες, ιστορικές στιγμές- και με το "φιλικό" χτύπημα στην πλάτη, με τις "συμβουλές" για επίδειξη "ρεαλισμού" και "υπευθυνότητας".  Πιέζοντας για "επιστροφή στον ρεαλισμό", εννοούν να εγκαταλείψουμε το πρόγραμμά μας για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων και ανατροπή της λιτότητας. Πιέζοντας για υπευθυνότητα, εννοούν να γίνουμε υπεύθυνοι απέναντι στο σύστημα, δηλαδή ανεύθυνοι απέναντι στους καταπιεσμένους και εκμεταλλευόμενους και στον κόσμο της Αριστεράς. Πιέζοντας την ηγεσία του κόμματος να "ελέγξει το κόμμα", ζητούν να πάψει ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κόμμα της Ριζοσπαστικής Αριστεράς, να υιοθετήσει το αστικό μοντέλο των αρχηγικών κομμάτων όπου αποφασίζει ο "αρχηγός", καταργείται στην πράξη η συλλογικότητα, και τα συλλογικά σώματα και όργανα μετατρέπονται σε "ακροατήρια" για εκφώνηση πανηγυρικών λόγων.

Με λίγα λόγια, ζητούν από τον ΣΥΡΙΖΑ να αυτοκτονήσει πολιτικά. Ακόμη κι έτσι, όμως, δεν υπόσχονται παρά "αίμα και δάκρυα". Πολύ περισσότερο απ' ό,τι με τον δικό τους άνθρωπο, τον Σαμαρά, που δεν του έδωσαν κανένα περιθώριο να παρουσιάσει έστω και κάποια συμβολικής πολιτικής σημασίας "ψίχουλα" για να διασωθεί πολιτικά, από τον ΣΥΡΙΖΑ ζητούν να αυτοκτονήσει πολιτικά, να "αυτομολήσει" στο μνημονιακό στρατόπεδο, για να γίνει ο συνεχιστής των πολιτικών λιτότητας. Το δίλημμα που θέτουν είναι αμείλικτο: είτε πλήρης υποταγή είτε πόλεμος με όλα τα μέσα! 

Ενάντια στην ενσωμάτωση και το συμβιβασμό, να οργανώσουμε τη ρήξη!

Εκπροσωπώντας τα "συμμετρικά αντίθετα" συμφέροντα, ανάγκες και αξίες, του κόσμου της εργασίας, των κινημάτων αντίστασης, της Αριστεράς της ρήξης και ανατροπής, έχουμε μία μόνο επιλογή: Αποφασιστικά ενάντια στην τρομοκρατία, τις επιθέσεις και τους εκβιασμούς, αταλάντευτα ενάντια στην ενσωμάτωση και το συμβιβασμό, να οργανωθούμε και να οργανώσουμε τη ρήξη με το σύστημα! Αυτό επιτάσσουν όχι μόνο όσα ιστορικά εκπροσωπούμε ως Αριστερά, αλλά και ο πραγματικός ρεαλισμός: δεν υπάρχει πεδίο συμβιβασμού με το σύστημα σε "φιλολαϊκό" έδαφος. Το εγχώριο και διεθνές σύστημα δεν παραχωρεί το παραμικρό και, αντίθετα, ζητεί από τον ΣΥΡΙΖΑ να προχωρήσει στο δικό του "Καστελλόριζο"!   

Αυτή την κρίσιμη ώρα, μπροστά σε αυτές τις ιστορικές διακυβεύσεις:

• Η αναποφασιστικότητα και η αμφιταλάντευση θα ισοδυναμούσαν με "μήνυμα" στο στρατόπεδο της αστικής τάξης και του διεθνούς συστήματος ότι είμαστε έτοιμοι να υποχωρήσουμε, με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάσουν την ένταση των επιθέσεων εναντίον μας, αλλά και να γίνει πιο αποτελεσματική η καμπάνια τρομοκράτησης και εκβιασμού προς την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα και τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ.
• Οι αυταπάτες ότι μπορεί να βρεθεί ένα πεδίο συμβιβασμού με το σύστημα που θα μας "γλιτώσει από περιπέτειες" και θα "επιτρέψει" την άσκηση έστω και συγκρατημένα φιλολαϊκών πολιτικών, θα ήταν καταστροφικές, αφού θα μας άφηναν ανυπεράσπιστους στις επιθέσεις του συστήματος και απροετοίμαστους για τη μεγάλη μάχη που έχουμε να δώσουμε.   
• Το να μεταφέρουμε το πεδίο της αναμέτρησης μέσα στο κόμμα, με κίνδυνο να αποδυναμώσουμε ή και να θυσιάσουμε το όπλο μας στη μάχη με το σύστημα, θα ήταν ασυγχώρητη αστοχία, που θα εξέθετε όλο μας το πολιτικό σχέδιο σε καταστροφή.
• Το να επιλέξουμε αυτή την κρίσιμη στιγμή να στείλουμε "μηνύματα" που ενθαρρύνουν τους "απέναντι" και αποθαρρύνουν το δικό μας κόσμο και αποσυσπειρώνουν τις δικές μας γραμμές, θα ήταν αυτοκτονικό.

Μόνο μια γραμμή ολόπλευρης προετοιμασίας, σε όλα τα επίπεδα για την αναπόφευκτη μάχη με το σύστημα, μόνο μια γραμμή που να αποπνέει αποφασιστικότητα και αδιαλλαξία στην εφαρμογή του πολιτικού μας σχεδίου για κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, ανατροπής της λιτότητας και εκκίνησης άμεσα, μιας διαδικασίας αναδιανομής πλούτου και ισχύος σε βάρος του κεφαλαίου και υπέρ του κόσμου της εργασίας και της κοινωνκής πλειοψηφίας, μόνο μια συνολική στάση "πολιτικού ηγεμόνα" που μεθοδικά, αταλάντευτα και με αυτοπεποίθηση βαδίζει προς την υλοποίηση των προγραμματικών και πολιτικών του στόχων, μπορούν να μας προετοιμάσουν αποτελεσματικά για τη μάχη που έρχεται, να συσπειρώσουν μαζί μας και να αναθερμάνουν τις ελπίδες, τη δέσμευση και τη στράτευση του κόσμου των κινημάτων και της Αριστεράς. Αν, αντί να συσπειρώσουμε τις γραμμές για να δώσουμε τη μάχη με το "θηρίο" εκεί έξω, κάνουμε το ίδιο το κόμμα πεδίο πρωτοβουλιών για την πειθάρχησή του σε μια γραμμή "ρεαλισμού", τότε κινδυνεύουμε να καταστραφούν όλα στο ξεκίνημα της προεκλογικής περιόδου!  

Ο εχθρός είναι "απέναντι": να ενωθούμε απέναντί του στη γραμμή της ρήξης

Όμως, η εξασφάλιση της ενότητας του κόμματος και της συσπείρωσης των γραμμών του στη μάχη, μπορεί να υπάρξει μόνο με την προϋπόθεση του σεβασμού των συνεδριακών αποφάσεων και στο έδαφος της γραμμής της ρήξης, της κατάργησης των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων, της ανατροπής της λιτότητας. Μπροστά στη συνεδρίαση της Κ.Ε. του κόμματος και ενόψει της δρομολόγησης της σύγκλησης Διαρκούς Συνεδρίου το τριήμερο Παρασκευή - Σάββατο - Κυριακή 2, 3 και 4 Ιανουαρίου, είναι απαραίτητο να επικαιροποιήσουμε το πολιτικό σχέδιο και πρόγραμμά μας στους τομείς της άμεσης δραστηριοποίησή μας και της πολιτικής που θα εφαρμόσει η κυβέρνηση της Αριστεράς:   

• Στις πολιτικές συμμαχίες: Όπου οι αποφάσεις του Συνεδρίου του κόμματος τον Ιούλιο του 2013 είναι σαφείς και μη επιδεχόμενες παρερμηνείας: α. Στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ -και πολύ περισσότερο στις γραμμές του- δεν έχουν θέση στελέχη που έχουν ψηφίσει και συμμετάσχει από υπεύθυνες θέσεις στην υλοποίηση μνημονιακών πολιτικών. β. Δεν εγκαταλείπουμε την κατεύθυνση των συμμαχιών προς τα αριστερά, με συστηματική απεύθυνση στο ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, και δεν αποδεχόμαστε σαν συμμάχους κόμματα και κομματίδια της κεντροαριστεράς και του φιλελεύθερου κέντρου.
• Στο πρόγραμμα και το πολιτικό σχέδιο: Όπου οι θέσεις του συνεδρίου του κόμματος για μονομερή κατάργηση των μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων (που σημαίνει και ρητή επανάληψη της δέσμευσης ότι η κατάργηση των μνημονίων δεν περιλαμβάνεται στο "πακέτο" της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές), διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους (που σημαίνει ότι δεν μετατοπιζόμαστε στη γραμμή του Σόιμπλε για επιμήκυνση και μείωση επιτοκίου), προετοιμασία "διά παν ενδεχόμενο" σε περίπτωση που οι δανειστές επιμείνουν σε αδιάλλακτη γραμμή (που σημαίνει ότι οι δηλώσεις ότι δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες στο ζήτημα του χρέους πρέπει να σταματήσουν), δημόσια ιδιοκτησία και έλεγχος των τραπεζών (που σημαίνει ότι δεν μιλάμε για "δημόσιο έλεγχο" μέσω εκπροσώπων του Δημοσίου στα Δ.Σ., αλλά για πλήρη-πραγματικό έλεγχο, με ανάληψη της διοίκησης από το Δημόσιο και επανάκτηση της ιδιοκτησίας) κ.λπ. πρέπει να εξειδικευτούν συγκεκριμένα σε κυβερνητικό πρόγραμμα σε αυτή τη βάση και να συμπεριλάβουν τις "δεσμεύσεις της ΔΕΘ" σαν άμεση δέσμη μέτρων της κυβέρνησης της Αριστεράς για την ανακούφιση των πιο άμεσων και πιεστικών αναγκών της εργατικής τάξης και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων. Και είναι φανερό ότι η εξειδίκευση των βασικών προγραμματικών στόχων μας πρέπει να πλαισιώνει με τρόπο που θα εξασφαλίζει και δεν θα υπονομεύει ούτε θα σχετικοποιεί την αξία και αξιοπιστία των "δεσμεύσεων της ΔΕΘ". Βασική εδώ είναι η επανάληψη στον πιο σαφή και δυνατό τόνο, της πολιτικής δέσμευσης ότι τα μέτρα της ΔΕΘ δεν τίθενται σε διαπραγμάτευση, δεν εξαρτώνται από τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές για το ζήτημα του χρέους, δεν "επανεξετάζονται" ούτε "επανακοστολογούνται" με τη λογική των "δημοσιονομικών ισοδυνάμων" που εφάρμοζαν οι μνημονιακές κυβερνήσεις.   

Με αυτούς τους πολιτικούς και προγραμματικούς όρους, ο ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη και στελέχη του, ο κόσμος που μας στηρίζει, μας ψηφίζει και ελπίζει σε μια λυτρωτική ανατροπή, μπορούν να ενωθούν σε ένα δυναμικό "σχηματισμό μάχης" που στην προοπτική του αγώνα θα συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις από την κοινωνία και την Αριστερά. Αν, αντίθετα, το κόμμα γίνει "πεδίο επιχειρήσεων" για την ανατροπή των συνεδριακών μας αποφάσεων και την επιβολή μιας γραμμής "ρεαλισμού" που θα ενθαρρύνει και θα αποχαλινώσει το αντίπαλο στρατόπεδο και ταυτόχρονα θα αποθαρρύνει και θα αποσυσπειρώσει τον δικό μας, τότε θα έχει υπονομευτεί καίρια και πιθανόν ανεπίστρεπτα η δυνατότητά μας να δώσουμε αποτελεσματικά τις μάχες με το σύστημα.

Το λόγο τώρα έχουν τα μέλη και στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ. Διασφαλίζοντας τα πολιτικά και προγραμματικά μας βάθρα, συσπειρώνοντας σε αυτή τη βάση τις γραμμές μας και δημιουργώντας έτσι τους όρους να δώσουμε νικηφόρα τις μάχες με το σύστημα.

Οι ευθύνες μας απέναντι στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, οι ευθύνες μας απέναντι στους εργαζόμενους και τα κινήματα στην Ευρώπη και πέρα απ' αυτήν, είναι τεράστιες. Ας τις αναλάβουμε!