Παλεύουμε για τις ανάγκες και τα δικαιώματά μας
Η 1η Μάη, αποτελεί μία ημέρα ορόσημο για τους αγώνες των εργαζομένων. Από τον αιματοβαμμένο Μάη του 1886 όπου τα εργατικά συνδικάτα στο Σικάγο ξεσηκώθηκαν, διεκδικώντας μεταξύ άλλων ωράριο εργασίας στις 8 ώρες, μέχρι και σήμερα, κάθε χρόνο εκατοντάδες χιλιάδες εργαζομένων και ανέργων σε όλον τον κόσμο απεργούν και διαδηλώνουν, παλεύοντας για καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Κοντά 1,5 αιώνα μετά και οι λόγοι που μας οδηγούν στους δρόμους δεν διαφέρουν και πολύ από τότε, αφού αναγκαζόμαστε να διεκδικούμε τα αυτονόητα: δικαίωμα στη δουλειά, δικαίωμα για ζωή και όχι για επιβίωση. Μάλιστα, η ήδη δυσχερής κατάσταση για τις εργαζόμενες και τους εργαζόμενους έχει επιδεινωθεί δραματικά την τελευταία δεκαετία της κρίσης, μην μπορώντας να παραβλέψουμε και την έμφυλη διάσταση των επιπτώσεών της. Είναι ενδεικτικό ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, στις γυναίκες το ποσοστό ανεργίας (23,6% τον Ιανουάριο 2019) παραμένει σημαντικά υψηλότερο από εκείνο στους άνδρες (14,5%). Και η ανεργία αποτελεί μόνο μία διάσταση της πολυεπίπεδης καταπίεσης που δέχονται οι γυναίκες (λιγότερες απολαβές, χειρότερες εργασιακές συνθήκες, διπλή δουλειά σε εργασία και σπίτι, εκτεταμένα φαινόμενα έμφυλης βίας σε χώρους εργασίας). Μία κατάσταση που γίνεται χίλιες φορές πιο δύσκολη αν μιλήσουμε για τις μετανάστριες και τις προσφύγισσες, τις ανάπηρες, τις γυναίκες με σεξουαλική επιλογή διαφορετική από αυτήν που «ανέχεται» το ισχύον σύστημα και τα ισχύοντα στερεότυπα στην κοινωνία.
Οι κυβερνήσεις και η σημερινή του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρεί έντονα να παρουσιάσει ένα «ευαίσθητο» προσωπείο, έχουν ευθύνες για τη συνέχιση αυτής της κατάστασης, αφού, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, οι περιοριστικές, αντεργατικές και νεοφιλελεύθερες πολιτικές έχουν χειροτερεύσει τη θέση της γυναίκας.
Βρισκόμαστε σχεδόν δύο μήνες μετά την πρώτη φεμινιστική απεργία που διοργανώθηκε στην Ελλάδα στις 8 Μάρτη και, είναι πιο αναγκαίο από ποτέ οι γυναίκες να βγούμε ξανά στους δρόμους, παλεύοντας για όσα μας ανήκουν και όσα δεν θα μας χαρίσει κανείς χωρίς τους αγώνες μας.
Η Συνέλευση 8ης Μάρτη θα συμμετάσχει στην Πρωτομαγιάτικη απεργία και συγκέντρωση και καλεί όλες τις γυναίκες να διαδηλώσουν και εκείνη την ημέρα, τις γυναίκες της δουλειάς, της ανεργίας, της ανασφάλιστης και επισφαλούς εργασίας, τις συνταξιούχες, τις φοιτήτριες, τις μαθήτριες. Εξάλλου, όπως έχουμε ξαναπεί, για εμάς οι φεμινιστικοί αγώνες είναι οργανικό τμήμα του εργατικού και ευρύτερου λαϊκού κινήματος, το οποίο πρέπει να νοηματοδοτήσουμε εκ νέου και με αυτή την οπτική.
Διεκδικούμε:
κατάργηση των ελαστικών σχέσεων εργασίας, μόνιμη και σταθερή δουλειά για όλες κι όλους
ίση αμοιβή για ίση εργασία
δωρεάν παιδικούς σταθμούς για τις/τους εργαζόμενες -ους
πραγματική δημόσια - δωρεάν παιδεία & υγεία
στήριξη των μονογονεϊκών οικογενειών
παροχή παιδικών κατασκηνώσεων
πλήρη προστασία της μητρότητας – 9μηνη άδεια ανατροφής για όλους τους γονείς εργαζόμενους, ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας
πλήρη προστασία της κύησης, ακώλυτη χορήγηση γονικών αδειών και άδειας ασθένειας τέκνου και 5μηνης άδειας επαπειλούμενης κύησης με πλήρεις αποδοχές, ανεξαρτήτως σχέσης εργασίας
πλήρη καταβολή μισθού και ενσήμων κατά τη διάρκεια της άδειας τοκετού και λοχείας δίχως τον περιορισμό των 200 ενσήμων τη διετία - αύξηση της άδειας κύησης και λοχείας σε περιπτώσεις πολύδυμης κύησης και πολυτεκνίας -συμπερίληψη των περιπτώσεων τεκνοθεσίας
αναδρομική προσμέτρηση της προϋπηρεσίας και των ενσήμων για όσες/όσους εξαναγκάστηκαν σε χρήση των αδειών άνευ αποδοχών
να δοθεί σε ΟΛΕΣ τις εργαζόμενες μητέρες η άδεια των 3,5 μηνών με παιδιά έως 4 ετών, ανεξάρτητα από τη σχέση εργασίας
επίδομα τοκετού σε όλες τις γυναίκες που γεννούν, χωρίς όρους και προϋποθέσεις, ύψους 1.000 ευρώ, 2.000 και 3.000 ευρώ για δίδυμη και τρίδυμη κύηση, αντίστοιχα
δημόσια κέντρα καταγραφής της σεξουαλικής κακοποίησης & δωρεάν στήριξη των σεξουαλικά κακοποιημένων γυναικών (νομική, ιατρική, ψυχολογική, οικονομική)
δημόσια και δωρεάν κάλυψη των ιατρικών αναγκών των γυναικών εργαζομένων, ανέργων, συνταξιούχων, μεταναστριών (άμβλωση, προληπτικές εξετάσεις, εγκυμοσύνη, σεξουαλική κακοποίηση)
νομικός ορισμός του βιασμού με βάση τη συναίνεση & ριζικές αλλαγές στον τρόπο που εφαρμόζεται το σύστημα της δικαιοσύνης - δημόσιες και ασφαλείς δομές που θα διευκολύνουν τις γυναίκες να καταγγείλουν και να έχουν μια στοιχειωδώς ομαλή και προστατευμένη ζωή στη συνέχεια.
