Τα όσα προηγήθηκαν και συνέβησαν το 2015 αποτελούν μια πρωτοφανή περίοδο στη μεταπολιτευτική Ελλάδα.
Οι αγώνες μεταξύ του 2010 και του 2012 συγκρίνονται με εκείνους των δύο πρώτων χρόνων της Μεταπολίτευσης. Από την αυγή του καινούριου αιώνα το κίνημα κατά της αντικαπιταλιστικής παγκοσμιοποίησης, που εκφράζεται μέσω των εγχώριων και των διεθνών φόρουμ, στην Ελλάδα αποκτά τη μεγαλύτερη μαζικότητα και ριζοσπαστισμό από όλη την Ευρώπη, διαμορφώνοντας μια νέα πολιτικοποίηση. Ακολουθούν το 2006 η νικηφόρα κινητοποίηση εναντίον της κατάργησης του άρθρου 16 του Συντάγματος που κατοχυρώνει το δημόσιο χαρακτήρα όλων των βαθμίδων της εκπαίδευσης, η εξέγερση του Δεκέμβρη 2008 και βεβαίως οι μεγαλειώδεις πλατείες του 2011-2012 κατά των μνημονίων.
Το τέλος του κινήματος των πλατειών, που δεν κατόρθωσαν να ανατρέψουν το Μεσοπρόθεσμο αλλά δημιούργησαν έναν μαζικό πολιτικό ριζοσπαστισμό, οδηγούν στις εκλογές του 2012 τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος τα προηγούμενα χρόνια είχε ακολουθήσει ιδιαίτερα αριστερόστροφη και κινηματική πορεία, με 25% στη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ καλλιεργεί τον πολιτικό ριζοσπαστισμό των πλατειών, αλλά επ’ ουδενί επιχειρεί να αναβιώσει στο κινηματικό πεδίο τον κοινωνικό ριζοσπαστισμό τους. Μάλιστα, με την εθνικοπατριωτική στροφή του και τη γενικόλογη αντιδεξιά ρητορική του, θυμίζει έντονα το πασοκικό «ήπιο κλίμα» της περιόδου 1979-1981.
Τελικά, στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ο ΣΥΡΙΖΑ αναδεικνύεται πρώτο κόμμα, χωρίς να εξασφαλίζει απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Αντί όμως να ζητήσει ψήφο ανοχής από το ΚΚΕ και αν δεν την έδινε να προκήρυσσε νέες εκλογές, στις οποίες είναι βέβαιο ότι θα εξασφάλιζε απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο Αλέξης Τσίπρας επέλεξε να συγκηβερνήσει με τους ΑΝ.ΕΛΛ. του ακροδεξιού Καμένου, αποκαλύπτοντας εξαρχής τον τρόπο που αντιλαμβανόταν την «πρώτη φορά Αριστερά». Τα όσα συνέβησαν τους επόμενους μήνες (η μημονιακή συμφωνία με τους «δανειστές» τον Φεβρουάριο, η αθέτηση του προγράμματος της Θεσσαλονίκης, η εγκατάλειψη των αγωνιζόμενων κατοίκων στις Σκουριές Χαλκιδικής κατά της εξόρυξης χρυσού και των εργατών της ΒΙΟΜΕ στη Θεσσαλονίκη, η εισβολή των ΜΑΤ στην πρυτανεία της Αθήνας κ.ά.) είναι ενδεικτικά της ΣΥΡΙΖΑϊκής πορείας. Αν και όσοι-ες υποστηρίξαμε τον ΣΥΡΙΖΑ από τα αριστερά κάναμε αυτοκριτική σε όσα προαναφέρθηκαν, δεν την κάναμε στους τόνους που οφείλαμε και, κυρίως, δεν δράσαμε εναντίον τους. Γενικότερα, ο «όλος» ΣΥΡΙΖΑ ήταν ιδεολογικά, πολιτικά και οργανωτικά απροετοίμαστος για την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας, ενώ ο ευρωκεντρισμός και ο κυβερνητισμός της ηγεσίας του προοιωνίζονταν την έκβαση του εγχειρήματος.
Και μετά ήρθαν οι μέλισσες που σε μια νύχτα έγιναν σφήκες... Ειλικρινά, δεν έχω κατανοήσει πλήρως γιατί ο Αλέξης Τσίπρας προκάλεσε το δημοψήφισμα, ηγούμενος μάλιστα του «όχι», αφού σκόπευε να το πετάξει, πάντως αποτέλεσε μια σπάνια στιγμή ελπίδας, αγώνα και συντριβής. Χωρίς βεβαίως να πιστεύουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αποτελέσει το πολιτικό υποκείμενο του κοινωνικού μετασχηματισμού, ελπίσαμε το καλοκαίρι του 2015 σε μια ρήξη που θα άνοιγε τον ασκό του Αιόλου προς τα αριστερά. Μάλλον αυταπατώμεθα και οπωσδήποτε μαζί με το 62% του ελληνικού λαού διαψευστήκαμε. Παρ’ όλα αυτά, συνεχίζουμε να πιστεύουμε ότι καλώς πράξαμε και συμμετείχαμε στην περιπέτεια του 2010-2015 και δεν μείναμε παρατηρητές.
Η ήττα του 2015 είχε δυσμενείς συνέπειες στο ευρωπαϊκό επίπεδο και συντριπτικές στο εγχώριο. Η αυτοδιάψευση του παραδείγματος συνέβαλε στην υποχώρηση αντίστοιχων εγχειρημάτων στην Ευρώπη, ενώ στην Ελλάδα, πέρα από την επαχθέστερη μνημονιακή υποταγή, προκάλεσε τη δυσφήμηση όλης της Αριστεράς και την πρωτοφανή υποχώρηση του κινήματος, ευνοώντας έτσι τη δεξιά μετατόπιση όλου του πολιτικού σκηνικού. Η δε κυβερνητική θητεία του ΣΥΡΙΖΑ 2015-2019 αποτελεί μνημείο σοσιαλνεοφιλελεύθερης πολιτικής που οδήγησε στην άνοδο της πιο δεξιάς κυβέρνησης από τη Μεταπολίτευση και στη δική του εξευτελιστική κατάρρευση.
Είναι γεγονός ότι ο αέρας που φυσά δεν είναι δροσερός... Πράγματι, η κυβέρνηση Μητσοτάκη τρίζει, ωστόσο η έλλειψη αντίπαλου δέοντος από τα αριστερά ωθεί αγανακτισμένα κοινωνικά τμήματα είτε προς «ό,τι να ‘ναι» κεντροαριστερές λύσεις είτε προς την Ακροδεξιά. Ταυτόχρονα, το πρωτοφανές κίνημα για το έγκλημα των Τεμπών αποτελεί ελπιδοφόρο παράδειγμα κοινωνικής αντιπολίτευσης και ευνοϊκό περιβάλλον για πολιτικές πρωτοβουλίες της εξωστρεφούς αντικαπιταλιστικής Αριστεράς, όπως αυτή της ΑΠΟ, της ΔΕΑ, του Δικτύου, της ΚΕΜΑ, της Μετάβασης και του Ξεκινήματος.
