Για τη μαζική Ριζοσπαστική Αριστερά που επείγει!

Το πολιτικό σύστημα γενικά, στην Ελλάδα (και όχι μόνο), βρίσκεται σε κατάσταση διαλυτική και σε μεγάλη ανυποληψία στα μάτια της κοινωνίας. Ιδιαίτερα ο χώρος της αριστερής αντιπολίτευσης στην κυβέρνηση της ΝΔ, κεντροαριστερά και αριστερά, είναι πολυκερματισμένος και μη ικανός να συγκροτήσει προς ώρας, κυβερνητική εναλλακτική. Γι’  αυτό η ΝΔ παραμένει κυρίαρχη αν και η κυβέρνησή της είναι απεχθής στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.

Ισχυρή ένδειξη και έκφραση της παρακμής του «πολιτικού» γενικά και του αριστερού χώρου συγκεκριμένα, είναι η ανάδυση, όλο το τελυταίο διάστημα, «προσώπων – ηγετών- σωτήρων». Πρόσωπα που θα νικήσουν το πρόσωπο (τον Μητσοτάκη). Πρόκειται για εκφυλιστικό φαινόμενο που αντανακλά την αδυναμία συγκρότησης κομμάτων της Αριστεράς με πραγματικές σχέσεις με τα μαζικά κοινωνικά/ ταξικά ακροατήρια και ταυτόχρονα με εναλλακτική πρόταση, χρήσιμη σε αυτά στον παρόντα χρόνο. Βέβαια το θλιβερό φαινόμενο της «προσωπολατρείας» δεν είναι νέο στην Αριστερά. Ωστόσο οι προβεβλημένοι ηγέτες του παρελθόντος ήταν εκπρόσωποι πραγματικών και ισχυρών πολιτικών οργανισμών σε αντίθεση με σήμερα όπου αποτελούν υποκατάσταση πολύ αδύναμων έως ανύπαρκτων κομμάτων. Πιο εμβληματικό παράδειγμα είναι ο ίδιος ο Τσίπρας αλλά δυστυχώς όχι το μοναδικό. Και βέβαια όσο πιο αριστερά εμφανίζεται το φαινόμενο τόσο το χειρότερο για την Αριστερά!

Απέναντι σε αυτά τα φαινόμενα και την κρίση της Αριστεράς που δεν μπορεί να συνέλθει από την ήττα του 2015, η μαχόμενη κοινωνία έχει σταθεί πολύ πιο ανθεκτικά και ριζοσπαστικά. Παράγει όλα αυτά τα χρόνια μεγαλύτερες ή μικρότερες αντιστάσεις και κινηματικές εκφράσεις ενίοτε πολύ μεγάλης έντασης και έκτασης, όπως τα Τέμπη και η αλληλεγγύη στην Παλαιστίνη. Η αδυναμία συγκρότησης ηγεμονικής εναλλακτικής πρότασης και πόλου από την πολιτική Αριστερά, σε όλο της το φάσμα (από τα θραύσματα της κεντροαριστεράς έως τον χώρο της ριζοσπαστικής και αντικαπιταλιστικής Αριστεράς), τεκμηριώνει την αντίφαση.

Στο πολιτικό «διάνυσμα» διαγράφεται ένας οιωνεί πολιτικός χώρος εκτεταμένου κοινωνικού ακροατηρίου. Αφορά σε όσες/ους αντιλαμβάνονται, από λίγο ως πολύ, τα (ανύπαρκτα) όρια της σοσιαλφιλελεύθερης κεντροαριστεράς απέναντι στη Δεξιά και ταυτόχρονα δεν ικανοποιούνται από έναν ορισμένο «αδιάλλακτο αντικαπιταλισμό» ο οποίος όμως δεν διαθέτει καμία εναλλακτική μαζικής κλίμακας και άμεσης χρησιμότητας. Είναι ο κόσμος που αποτέλεσε σημαντικό τμήμα του πολιτικοποιημένου πυρήνα του δημοψηφίσματος και έπειτα του κινήματος των Τεμπών, του κινήματος της αλληλεγγλύης στην Παλαιστίνη κ.α. Φυσικά αυτή η «περιοχή» του «πολιτικού διανύσματος» δεν μπορεί να καταγραφεί με ακρίβεια δημοσκοπικά και ούτε εκλογικά χωρίς να συγκροτηθεί πολιτικά. Ο κόσμος αυτός υφίσταται τον «εκβιασμό» των πραγματικών συνθηκών και των υπαρκτών πολιτικών συντελεστών και «αλιεύεται» τόσο από την κεντροαριστερά όσο και από τις εκφράσεις του σεχταρισμού/αριστερισμού και όχι μόνο.

Ο στόχος μιας σύγχρονης και μαζικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς (πρέπει να) είναι, υπό αυτή την οπτική, η πολιτική συγκρότηση αυτού του χώρου. Μεταξύ σοσιαλφιλελευθερισμού/ κεντροαριστεράς και αριστερισμού/ σεχταρισμού. Στη βάση της απόρριψης των «συστημικών συντεταγμένων», της δεξιάς/ ακροδεξιάς κατρακύλας του πολιτικού συστήματος και του κράτους, της σκληρής ταξικής εξυπηρέτησης των «νόμων της αγοράς», του ρατσισμού, του φασισμού και του πολέμου και ταυτόχρονα στη βάση εναλλακτικής πρότασης με μαζική κοινωνική απεύθυνση και με ξεκάθαρη χρησιμότητα για την κοινωνική πλειοψηφία. Ένα σχέδιο με άμεση εφαρμογή, αναδιανομής πλούτου και ισχύος για τους «πολλούς και από κάτω» και σε βάρος των «λίγων και από πάνω». Ένα σχέδιο για τη σύγχρονη αντικαπιταλιστική, σοσιαλιστική στρατηγική με μαζική απεύθυνση.

Σε αυτόν τον οιωνεί πολιτικό χώρο συνωθούνται οργανώσεις, πρωτοβουλίες, άτομα χωρίς ωστόσο να υπάρχει σήμερα κανένα ηγεμονικό σχέδιο και πόλος. Ούτε ιδεολογικοπολιτικά, ούτε οργανωτικά ούτε βέβαια μαζικά εκλογικά – όλες οι σχετικές πολιτικές εκφράσεις βρίσκονται εκτός κοινοβουλίου. Αντίθετα εμφανίζονται πολλές και διαφορετικές απόψεις, πολλά και διαφορετικά σχέδια, πρωτοβουλίες και ... κακές σχέσεις μεταξύ τους! Για λόγους ενίοτε σημαντικούς για το κίνημα και την Αριστερά αλλά επίσης και συχνά για λόγους υποκειμενικούς και ασήμαντους στη «μεγάλη εικόνα».

Σε αυτές τις συνθήκες δεν υπάρχουν λύσεις «παράκαμψης» των προβλημάτων, των πολιτικών προϋποθέσεων και λύσεις δήθεν «επιτάγχυνσης» των εξελίξεων. Η απαιτούμενη συγκέντρωση της δύναμης στο κίνημα, στο πολιτικό πεδίο και στις εκλογές, μπορεί να προκύψει σήμερα μόνο από μετωπική, συλλογική διαδικασία που ναι μεν επείγει αλλά δεν μπορεί να υποκατασταθεί.

Διαδικασία που απαιτεί πρώτα και κύρια τη συγκέντρωση της δύναμης στο κίνημα ξεπερνώντας συνήθειες και λογικές «τιμαρίων» με προνομιακή παρουσία ομάδων και οργανώσεων, για την επίτευξη νικών και βέβαια τη συγκρότηση μιας δημόσιας προγραμματικής συζήτησης από την οποία μπορεί να προκύψει το αναγκαίο και ικανό πλαίσιο μιας σοβαρής πολιτικής συσπείρωσης της ριζοσπαστικής έως αντικαπιταλιστικής Αριστεράς.

Οι ανάγκες τροφοδοτούν και θα τροφοδοτήσουν αναμφίβολα κινήσεις και πρωτοβουλίες. Κατά πόσο είναι εφικτή η απαιτούμενη συγκέντρωση της δύναμης, στο κίνημα και στο πολιτικό πεδίο, μένει να αποδειχθεί.