25 Ιανουαρίου, ένα σημείο καμπής για την Ελλάδα και την Ευρώπη!

Οι επόμενες εβδομάδες θα είναι αποφασιστικής σημασίας για την Ελλάδα και την Ευρώπη. Στο βάθος της εκλογικής μάχης της 25ης  του Ιανουαρίου του 2015 υπάρχει μια σύγκρουση μεταξύ των θεμελιωδών στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας, συμπεριλαμβανομένων και ζητημάτων που έχουν ευρωπαϊκή διάσταση. Είναι ένα γεγονός. Εάν επιβεβαιωθεί μια μεγάλη ήττα των δεξιών κομμάτων και μια νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ο αγώνας ενάντια στις πολιτικές λιτότητας θα μπορούσε να στραφεί υπέρ του λαού. Παρόλο που η εκστρατεία των κυβερνήσεων και των Επίτροπων της ΕΕ υπέρ του Σαμαρά γίνεται όλο και πιο επίμονη. Οι δημοσκοπήσεις δείχνουν τον ΣΥΡΙΖΑ να προηγείται. Φυσικά, η εκλογική νίκη της ελληνικής αριστεράς δεν αρκεί, αλλά έτσι μπορούμε να δείξουμε ότι μπορούμε να αρχίσουμε να μπλοκάρουμε τις πολιτικές λιτότητας και να αντιστρέψουμε την πορεία των γεγονότων.

Είναι  ένας από τους αδύναμους κρίκους στην αλυσίδα των πολιτικών λιτότητας που μπορεί να σπάσει.

Η Ελλάδα ήταν μία από τις χώρες όπου οι καπιταλιστικές νεοφιλελεύθερες επιθέσεις εφαρμόστηκαν με τον πιο κτηνώδη τρόπο: το μέσο διαθέσιμο εισόδημα μειώθηκε κατά 35% μεταξύ του 2009 και του 2013, η ανεργία είναι πάνω από 28% - και περισσότερο από 50% στους νέους από 15 έως 24 ετών -, οι επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας καταστράφηκαν, οι εργαζόμενοι αλλά και τα τμήματα της μεσαίας τάξης φτωχοποιήθηκαν τρομερά. Αυτές είναι οι συνέπειες του “μνημονίου” που επέβαλε η Τρόικα (ΔΝΤ, ΕΚΤ, ΕΕ), το οποίο οδήγησε σε πραγματική πτώση του βιοτικού επιπέδου εκατομμυρίων Ελλήνων. Η χώρα έχει υποστεί αφαίμαξη, με την ενεργή συνενοχή της άρχουσας τάξης - και των πολιτικών εκπροσώπων της, της Νέας Δημοκρατίας (ΝΔ) και του ΠΑΣΟΚ - τα οποία όχι μόνο οικειοποιήθηκαν τον παραγόμενο πλούτο από τις εργαζόμενες μάζες της Ελλάδας (αυτόχθονες και μετανάστες.), αλλά και τα δισεκατομμύρια ευρώ που ανακυκλώνονται εδώ και χρόνια από την ΕΕ ως “διαρθρωτική βοήθεια” στους ιδιοκτήτες αυτής της Ελλάδας. Σε όλη αυτή την αντιδραστική αλληλουχία, ο γεωστρατηγικός ρόλος της Ελλάδας στον μηχανισμό του ΝΑΤΟ παίζει μεγάλο ρόλο.

• Είναι ακριβώς η απόρριψη από την ελληνική κοινωνία, αυτής της βάρβαρης πολιτικής που οδήγησε στην τρέχουσα πολιτική κρίση. Αυτός είναι ένας βασικός παράγοντας που εμπόδισε την κυβέρνηση του Σαμαρά να συσπειρώσει την πλειοψηφία των 180 μελών του κοινοβουλίου να εκλέξει νέο πρόεδρο, τον πρώην Επίτροπο της ΕΕ, Σταύρο Δήμα. Αλλά η ιδιαιτερότητα της ελληνικής κρίσης, έγκειται στον κεντρικό ρόλο του ΣΥΡΙΖΑ, απέναντι στη δεξιά, την ακροδεξιά και τους σοσιαλδημοκράτες που εκπροσωπούνται από τον Αντιπρόεδρο Ευάγγελο Βενιζέλο. Ενώ σε μια σειρά ευρωπαϊκών χωρών, η άκρα Δεξιά είναι αυτή που επωφελείται από την κρίση, αυτό δεν συμβαίνει στην Ελλάδα με τον ΣΥΡΙΖΑ και στην Ισπανία με το Podemos, όπου αυτές οι δυνάμεις πολώνουν σε μαζική κλίμακα την θέληση για αντίσταση στις πολιτικές λιτότητας,

Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί κανείς να κατανοήσει τη “δυναμική” του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να εξετάσει το καταστροφικό βάθος της οικονομικής κρίσης που συνοδεύεται από την κατάρρευση του ενός πυλώνα του παραδοσιακού ελληνικού πολιτικού συστήματος: του ΠΑΣΟΚ από την ιστορική κρίση της δεξιάς, την πτώση του ΚΚΕ , το οποίο βρέθηκε από το 13,1%  το 1989 στο 4,5% τον Ιούνιο του 2012. Ένα εξαιρετικά σεκταριστικό ΚΚΕ, το οποίο, δεν δίσταζε να δηλώσει επίσημα τον Ιούνιο 2014: "Τα τελευταία χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε μια συστηματική προσπάθεια να σώσει τον καπιταλισμό στα μάτια των εργαζομένων." Αυτή η μεταμόρφωση του πολιτικού φάσματος είναι κυρίως το αποτέλεσμα της κοινωνικής αντίστασης στις επιθέσεις της άρχουσας τάξης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Περίπου 30 ημέρες γενικής απεργίας, χωρίς να υπολογίζονται οι επιμέρους αγώνες σε πολλούς κλάδους έδωσαν το ρυθμό της κοινωνικής και πολιτικής κατάστασης της χώρας τα τελευταία χρόνια και τους τελευταίους μήνες. Οι διάφορες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, τα μέλη τους στις συνδικαλιστικές οργανώσεις - συχνά σε συνεργασία με τους αγωνιστές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ - το φοιτητικό κίνημα, κλπ. είναι οι φορείς αυτών των κινητοποιήσεων. Επιπλέον, οι πρωτοβουλίες εναντίον των νεοναζί (της Χρυσής Αυγής, η οποία έχει εμφανιστεί δυναμικά στο προσκήνιο), καθώς και η υπεράσπιση των μεταναστών και των προσφύγων ήταν διαρκώς συνδεδεμένη με τη μάχη ενάντια στα αμείλικτα μέτρα λιτότητας και την καταστολή.

Η Ελληνική ριζοσπαστική αριστερά είναι το προϊόν της συσσώρευσης όλης αυτής της κοινωνικής και πολιτικής εμπειρίας. Η νίκη της είναι δυνατή, αλλά τίποτα δεν είναι ακόμη σίγουρο.

1 Κατ 'αρχήν, επειδή η δεξιά δεν έχει πει την τελευταία της λέξη. Η Ελληνική δεξιά παραμένει ισχυρή με μια κοινωνική και πολιτική βάση. Η Νέα Δημοκρατία είναι ένας υπερ-αντιδραστικός πολιτικός σχηματισμός. Ενσωματώνει στο εσωτερικό της το ημι-φασιστικά στοιχεία από το Λαος, ένα ακροδεξιό κόμμα. Έχει ένοχους δεσμούς με τους νεοναζί της Χρυσής Αυγής και τους τομείς του στρατιωτικού και αστυνομικού μηχανισμού του κράτους. Αν και αυτό δεν αποτελεί άμεση απειλή, το φάντασμα ενός στρατιωτικού πραξικοπήματος συνεχίζει να στοιχειώνει το πίσω μέρος του μυαλού της ελληνικής πολιτικής. Θα πρέπει επίσης να λάβουν υπόψη τους την πίεση που εξαπολύεται εναντίον των αριστερών, των εργαζομένων, των μεταναστών. Τέλος, ας μην ξεχνάμε ότι η δεξιά μπορεί να επωφεληθεί από την πλήρη υποστήριξη της πλειονότητας των Ελλήνων εργοδοτών, των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων και της Τρόικας. Η επιλογή της είναι η άμεση αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και την ελληνική αριστερά.

• Ο κίνδυνος για τις ευρωπαϊκές άρχουσες τάξεις σήμερα είναι κυρίως πολιτικός. Ο στόχος τους: να προκαλέσουν νέα ήττα για τον ελληνικό λαό. Η ελληνική κρίση μπορεί να έχει οικονομικές συνέπειες για την κατάσταση της Ευρώπης σε οικονομικό νομισματικό και τραπεζικό επίπεδο,  αλλά ο πιο σημαντικός κίνδυνος είναι η κοινωνική και πολιτική «μόλυνση». Η Ελλάδα έχει στρατηγικό ρόλο σε όλο το στρατιωτικό μηχανισμό του ΝΑΤΟ και μια ανοικτή κρίση στην Ελλάδα θα έχει συνέπειες στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων. Μια ήττα των πολιτικών λιτότητας μπορεί να αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των εκατομμυρίων εργαζομένων που έχουν πληγεί σκληρά τα τελευταία χρόνια. Ως εκ τούτου, είναι ζωτικής σημασίας για τους ευρωπαίους ηγέτες να κάνουν τα πάντα για να αποτύχει το πείραμα. Αυτή η λαϊκή αποφασιστικότητα, οδήγησε κάποιες αστικές φράξιες και ευρωπαϊκές ελίτ στο να αναφερθούν στην πιθανότητα διαπραγμάτευσης με τη νέα ελληνική κυβέρνηση. Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο οι ηγέτες της ΕΕ θα χρησιμοποιήσουν ότι έχει απομείνει από τη φιλελεύθερη ή τη σοσιαλιστική παραδοσιακή αριστερά: τα ερείπια του ΠΑΣΟΚ, το σοσιαλιστικό κίνημα του Παπανδρέου, ή τα ερείπια της ΔΗΜΑΡ (Δημοκρατική Αριστερά), ιδιαίτερα αν η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ εμπλακεί στο σχηματισμό μιας κυβέρνησης συνασπισμού που επιδιώκει μια συμφωνία με τους ηγέτες της ΕΕ. Οι ισχυροί της Ευρώπης θα συνδυάσουν τις αντιπαραθέσεις και τους ελιγμούς, τις συγκρούσεις και την πίεση για να επιβάλουν μια πολιτική, σε συνέχεια με τη σημερινή κυβέρνηση, ελπίζοντας να παραιτηθεί η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και έτσι να οδηγηθεί σε καταστροφή. Αυτό που μερικοί έχουν ήδη χαρακτηρίσει ως "παρένθεση ΣΥΡΙΖΑ"!

2 Πολλά πράγματα τώρα παίζονται στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που βρίσκεται σε ένα σταυροδρόμι. Το “προεδρικό γραφείο” και ο Αλέξης Τσίπρας - η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ - πολλαπλασιάζουν τις αντιφατικές δηλώσεις:  απορρίπτουν  τα μνημόνια της τρόικας, θα σταματήσουν να πληρώνουν τόκους για το χρέος, και θα διαγράψουν μεγάλο μέρος αυτής της οφειλής, αλλά ταυτόχρονα θα επιδιώξουν συμφωνία με τους ηγέτες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι οποίοι για να συνεχίσουν τα δάνειά τους, απαιτούν την εφαρμογή της δημοσιονομικής πολιτικής, την πτώση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού και την καταστροφή των δημόσιων υπηρεσιών.

Σε αυτό το στάδιο, αυτό που κυριαρχεί στην εκστρατεία του ΣΥΡΙΖΑ, είναι οι δεσμεύσεις του προγράμματος της Θεσσαλονίκης: επαναφορά των μισθών και των συντάξεων στο επίπεδο πριν από την κρίση. Επιστροφή στις συλλογικές συμβάσεις πριν από την κρίση. Επιστροφή σε ένα ελάχιστο επίπεδο του αφορολόγητου εισοδήματος ως τα 12 000. αφαίρεση των φόρων για το πετρέλαιο θέρμανσης. Αυτά τα μέτρα, εάν εφαρμοστούν, θα έχουν νόημα για τον ελληνικό λαό, αλλά για την Ευρώπη: η λιτότητα μπορεί να μπλοκαριστεί.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αυτή η διγλωσσία σύντομα θα έρθει αντιμέτωπη με την πολιτική της άρχουσας τάξης στην Ελλάδα και την Ευρώπη: είτε δεχόμαστε τις επιταγές της ΕΕ, και το πείραμα θα ηττηθεί, είτε παραμένουμε πιστοί στο μετερίζι του αγώνα ενάντια στη λιτότητα, καλώντας σε κινητοποίηση, και θα υπάρξει η πιθανότητα μιας κοινωνικής ανάκαμψης. Θα είναι δύσκολο να ξεφύγουν από αυτό το δίλλημα. "Ούτε ένα βήμα πίσω" είναι το σύνθημα των συντρόφων της "αριστερής πλατφόρμας" του ΣΥΡΙΖΑ. Και είναι αυτό το οποίο γίνεται έντονα αισθητό στα ενεργά μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, το εκλογικό σώμα και τις μάζες των νέων, των ανέργων, των συνδικαλιστών της ΑΔΕΔΥ (δημόσιος τομέας) ή της ΓΣΕΕ (ιδιωτικός τομέας).

Για να πάρει σάρκα και οστά ακόμα περισσότερο, το σύνθημα "Ούτε ένα βήμα πίσω" θα πρέπει να βασίζεται σε μια ενιαία πολιτική ολόκληρης της ελληνικής αριστεράς, στο ΣΥΡΙΖΑ αλλά και το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ . Εντός του ΚΚΕ, οι αμφιβολίες πολλαπλασιάζονται σε σχέση με τον υπερ-σεκταριστικό προσανατολισμό της ηγεσίας. Όσο για την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, είναι διαιρεμένη πάνω στην πιθανότητα μιας συμμαχίας με ένα "εθνικό κομμουνιστικό" κίνημα - το σχέδιο Β του Αλαβάνου. Η ελληνική Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ έχουν ιδιαίτερη ευθύνη για τη δημιουργία ενός ενιαίου σχεδίου που θα υπερβαίνει τις ίδιες τις οργανώσεις και θα μπορεί να συγκεντρώσει συνδικαλιστές, μέλη οργανώσεων, ακτιβιστές.

Αυτές οι επιλογές πολιτικής θα είναι ακόμα πιο καθοριστικές όσο η κοινωνική κατάσταση είναι αντιφατική. Η κάμψη στις κοινωνικές κινητοποιήσεις από το 2013, αντικατοπτρίζει την κόπωση, την έλλειψη συγκεκριμένων αποτελεσμάτων, τις ιδιαίτερες ανησυχίες που προκαλούνται από την ανάγκη να αντιμετωπιστεί η διάχυτη ανασφάλεια. Από αυτά απορρέει όχι μια οπισθοδρόμηση της πολιτικοποίησης, αλλά μια μεταφορά των ελπίδων για αλλαγή, που θα μπλοκάρει την καθημερινή χιονοστιβάδα των αντι- μεταρρυθμίσεων, προς μια αλλαγή της κυβέρνησης την οποία ενσαρκώνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

3 Η πρόκληση είναι σαφής και αποφασιστική: Πρέπει να νικήσουμε τη δεξιά και την άκρα δεξιά και να κάνουμε τα πάντα ώστε η ελληνική αριστερά, της οποίας ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η κύρια συνιστώσα, να κερδίσει τις εκλογές, να δημιουργηθεί μια κοινωνική και πολιτική δυναμική για μια αριστερή κυβέρνηση, η οποία θα  πρέπει να προσπαθήσει να ενώσει όλες τις δυνάμεις που είναι έτοιμες να έρθουν σε ρήξη με την πολιτική λιτότητας και να αγωνιστούν ενάντια στην παγίδα του σοβινιστικού εθνικισμού. Αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι μια κυβέρνηση της αριστεράς, όχι μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας που προετοιμάζει την συνδιαλλαγή με τις κυρίαρχες τάξεις και την ΕΕ. Η απόρριψη των μνημονίων, των οικονομικών επιταγών της ΕΕ, η μη αποπληρωμή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, τα πρώτα βήματα της κυβέρνησης κατά της λιτότητας, είναι τα ζητήματα στα οποία θα παιχτεί η αντιπαράθεση με την ΕΕ, αλλά αυτά δεν μπορούν να σταθούν χωρίς μια πολιτική που από την αρχή θασταματήσει όλες τις αντικοινωνικές επιθέσεις που επιβλήθηκαν στον ελληνικό λαό για τέσσερα χρόνια στον τομέα των μισθών, την υγεία, το δικαίωμα στην εργασία και τη στέγαση, να πάρει άμεσα αντικαπιταλιστικά μέτρα , για την καπιταλιστική ιδιοκτησία, την εθνικοποίηση των τραπεζών και των βασικών τομέων της οικονομίας, την αναδιάρθρωση της οικονομίας για την κάλυψη των βασικών κοινωνικών αναγκών. Για την επιβολή αυτών των λύσεων, η κοινωνική κινητοποίηση, ο εργατικός έλεγχος, η αυτό-οργάνωση και η κοινωνική αυτοδιαχείριση είναι απαραίτητες.

Τέλος, η κατάκτηση της κυβέρνησης σε ένα κοινοβουλευτικό πλαίσιο, σε εξαιρετικές περιστάσεις, μπορεί να είναι ένα πρώτο βήμα προς μια αντικαπιταλιστική ρήξη αλλά, και πάλι, αυτό δεν μπορεί να υπάρξει παρά μόνο αν μια κυβέρνηση αντι-λιτότητας δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για μια νέα κυβέρνηση με βάση τις λαϊκές συνελεύσεις, τις επιχειρήσεις, τις γειτονιές και τις πόλεις.

Μια αποφασιστική μάχη ξεκίνησε στην Ελλάδα, αλλά αφορά όλους τους λαούς της Ευρώπης. Οι Έλληνες δεν πρέπει να μείνουν απομονωμένοι. Ο αγώνας για να βάλουμε ένα τέλος στη λιτότητα μπορεί να ξεκινήσει στην Ελλάδα, αλλά δεν μπορεί να ολοκληρωθεί παρά μόνο με την κινητοποίηση των μεγάλων δυνάμεων του εργατικού κινήματος σε όλη την Ευρώπη. Πρέπει να εμποδίσουμε τις κυβερνήσεις της ΕΕ να συνεχίσουν να επιβάλουν τις επιταγές τους, αρνούμενοι κάθε παρέμβαση και κάθε εκβιασμό. Ο λαός  θα αποφασίσει για αυτά που τον αφορούν. Είναι απαραίτητο, με τις συλλογικότητες, το συνδικαλιστικό κίνημα, τις οργανώσεις, να υψώσουμε, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες ένα τείχος αλληλεγγύης προς τον ελληνικό λαό, ενάντια στις πολιτικές της δεξιάς και της τρόικας. Είναι επίσης καθήκον των επαναστατών να ενισχύσουν τους δεσμούς τους με την ελληνική επαναστατική αριστερά και να προωθήσουν την ανάπτυξη της σύγκλισης και της ενότητας. Είναι ευθύνη μας.

Γραμματεία του Εκτελεστικού Γραφείου της Τέταρτης Διεθνούς