36ο Συνέδριο ΑΔΕΔΥ: Η Αριστερά ανεβαίνει, η ενότητα αναζητείται

Οι κλασικές μνημονιακές δυνάμεις χάνουν ποσοστό γύρω στο 9%, με την αυθεντική ΠΑΣΚΕ (ΔΗΣΥΠ) να καταβαραθρώνεται από το 25,1% του 2013 στο 16,9% φέτος και τη ΔΑΚΕ να είναι πρώτη δύναμη πλέον, αλλά να πέφτει σε ποσοστό (21,55% από 22,2%) και ψήφους (136 από 154). Το μνημονιακό στρατόπεδο έσωσε η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ σε συνεργασία με διάσπαση της ΠΑΣΚΕ (ΕΑΣ-ΑΡΚΙ, ΑΕΚΚΕ) και ποσοστό 14,7%.

Θλιβερή η εμφάνιση των συνδικαλιστών του ΣΥΡΙΖΑ. Ήταν δήθεν «άχρωμη» και «χαμηλών τόνων» (δεν έκανε θόρυβο για να περάσει... απαρατήρητος), που ενώ μιλούσαν για μνημόνια, νεοφιλελεύθερες πολιτικές που βλάπτουν τους εργαζόμενους και ανάγκη τερματισμού αυτής της κατάστασης, δεν αναφερόταν πουθενά ποια κυβέρνηση υλοποιεί τα σύγχρονα μνημόνια, ποια κυβέρνηση ετοιμάζει 4ο μνημόνιο, ποια κυβέρνηση κόβει μισθούς, συντάξεις και κοινωνικές παροχές, ψηφίζει κινητικότητα και αξιολόγηση, ποια κυβέρνηση φτιάχνει νέα οργανογράμματα για να προκύψει το επιτελικό Δημόσιο, ιδιωτικοποιώντας τα πάντα, από παιδεία, υγεία, ρεύμα και νερό μέχρι λιμάνια, αεροδρόμια, ακόμα και αγροτικές επιδοτήσεις.

Συνολικά η Αριστερά (ΜΕΤΑ - Παρεμβάσεις - ΠΑΜΕ) συγκεντρώνει το 37,8%, ποσοστό καθόλου ευκαταφρόνητο, που δεν δικαιολογεί εφησυχασμό στον ταξικό αντίπαλο, αλλά και στη δική μας πλευρά εξακολουθεί να δημιουργεί την υποχρέωση συνεργασίας για να ξεμπλοκάρει το εργατικό κίνημα από το σοκ της προδοσίας ΣΥΡΙΖΑ.

Το ΠΑΜΕ και οι Παρεμβάσεις/Συσπειρώσεις αύξησαν τα ποσοστά τους. Έχουν 17,7% & 11,1% αντίστοιχα, με τη ΔΑΣ (ΠΑΜΕ) να ανεβάζει αισθητά και τις ψήφους της. Οι δυνάμεις του ανασυγκροτημένου ΜΕΤΑ στο Δημόσιο έχουν ενισχυθεί, καταλαμβάνοντας 8 έδρες στο Γενικό Συμβούλιο και ποσοστό 9%.

Πρόκειται για επιτυχία του ΜΕΤΑ, αν συνυπολογιστούν αφενός οι ιδιόμορφες συνθήκες στο χώρο του Δημοσίου, με τις πελατειακές πρακτικές που αναπτύσσει πλέον και η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ (πέρα από ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ), καθώς είναι ο μόνος τρόπος να συγκρατήσει συναδέλφους, αφετέρου η άρνηση των Παρεμβάσεων-Συσπειρώσεων και του ΠΑΜΕ να συμπράξουμε σε κοινό μέτωπο, αλλά και το ότι βρεθήκαμε να ετοιμάζουμε ψηφοδέλτιο «από την αρχή» και στην ουσία μια νέα παράταξη (διαχωριζόμενοι από τον νεομνημονιακό ΣΥΡΙΖΑ).

Σε επίπεδο εδρών στο Γενικό Συμβούλιο της ΑΔΕΔΥ τα πράγματα δυσκολεύουν αρκετά, αφού οι μνημονιακές παρατάξεις διαθέτουν 45 έδρες (18 η ΔΑΚΕ, 14 η original ΠΑΣΚΕ-ΔΗΣΥΠ, 13 ο ΣΥΡΙΖΑ) και η παράταξη του Μπαλασόπουλου (ΔΗΜΑΝ) έχει 5 έδρες που δεν αναμένεται να διατεθούν στην υπηρεσία του κινήματος. Οι έδρες της Αριστεράς είναι 33: 15 του ΠΑΜΕ, 10 των Παρεμβάσεων και 8 του ΜΕΤΑ.

Είναι προφανές ότι μια συνεργασία της Αριστεράς, όπως εδώ και πολύ καιρό έχει προτείνει το ΜΕΤΑ, δεν θα μετρούσε απλά τα παραπάνω αθροίσματα, αλλά θα δημιουργούσε δυναμική σε αναποφάσιστους αντιπροσώπους, πολλαπλασιάζοντας τα θετικά αποτελέσματα για τον κόσμο των σωματείων μας, τον κόσμο που προτιμάει τη συλλογική δράση κι όχι τα «κονέ» με τις παρατάξεις του κυβερνητικού και γραφειοκρατικού συνδικαλισμού.

Δυναμική

Η δυναμική της ενότητας της Αριστεράς φάνηκε με την κοινή στάση ΜΕΤΑ - ΠΑΜΕ - Παρεμβάσεων στο ζήτημα της ισότιμης ένταξης στην ΑΔΕΔΥ, τις ομοσπονδίες και τα πρωτοβάθμια σωματεία όλων όσων εργάζονται στο Δημόσιο ανεξαρτήτως σχέσεων εργασίας. Η πρόταση υπερψηφίστηκε με το εντυπωσιακό 70% συμπαρασύροντας και συνέδρους της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα αποτελέσει καταστατική αλλαγή (επειδή δεν συγκέντρωσε το απαραίτητο 75%), αλλά παραμένει ως η πιο σημαντική πολιτική απόφαση του συνεδρίου.

Όσες φορές στο συνέδριο η Αριστερά ψήφισε από κοινού, κατόρθωσε να υιοθετηθεί η συμμετοχή της ΑΔΕΔΥ στην απεργία της 8/12 (ΜΕΤΑ - ΠΑΜΕ - Παρεμβάσεις) και εγκρίθηκαν αντιρατσιστικά ψηφίσματα και ψηφίσματα αλληλεγγύης στους πρόσφυγες (ΜΕΤΑ - Παρεμβάσεις) και σε διωκόμενους συναδέλφους (ΜΕΤΑ - ΠΑΜΕ - Παρεμβάσεις).

Το ΜΕΤΑ τοποθετήθηκε επανειλημμένα ενάντια στη λιτότητα, τα μνημόνια, τις ιδιωτικοποιήσεις και την προσαρμογή του Δημοσίου σε αυτές τις επιλογές της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, που μαζί με το ΣΕΒ, την ΕΕ και το ΔΝΤ επιτίθενται στους εργαζόμενους δημοσίου και ιδιωτικού τομέα.

Παράλληλα, έχοντας συναίσθηση της απογοήτευσης που έχει επιφέρει η προδοσία του ΣΥΡΙΖΑ, το ΜΕΤΑ κάλεσε και από το βήμα την υπόλοιπη Αριστερά για προωθητική συνεργασία, χωρίς αποτέλεσμα ωστόσο.

Χάθηκε μια ευκαιρία να μη γίνει η ΑΔΕΔΥ σαν τη ΓΣΕΕ και τώρα χρειάζεται πολύ περισσότερη ενέργεια και προσπάθεια σε κάθε βήμα της ΑΔΕΔΥ για να προκύπτουν κινητοποιήσεις και να διατυπώνονται αιτήματα αντίστοιχα με της προηγούμενης περιόδου. Προσπάθεια που οι δυνάμεις του ΜΕΤΑ δεσμεύονται ότι αναμφίβολα θα κάνουν, ακόμα και στο δυσμενές αυτό τοπίο που διαμορφώθηκε.

Δικαστική παρέμβαση

Η κρίση και η σαπίλα της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας, που εκφράζονται από τις συνεχείς διασπάσεις της ΠΑΣΚΕ αλλά και την αναξιοπιστία της ΔΑΚΕ, φάνηκαν σε πολλά σημεία εντός του συνεδρίου. Πιο σημαντικό είναι το επεισόδιο παρέμβασης της «δικαιοσύνης» στα εσωτερικά του συνδικαλιστικού κινήματος και μάλιστα σε τριτοβάθμιο επίπεδο, στην ΑΔΕΔΥ δηλαδή, έχοντας το κακό προηγούμενο του ΕΚΑ.

Ο πρώην ΠΑΣΚίτης Μπαλασόπουλος, συνηθισμένος στις πρακτικές του ΠΑΣΟΚ, των τεχνητών συσχετισμών, και εξαρτημένος από τις «καρέκλες» που καταλαμβάνονται με «όποιον τρόπο να ’ναι», έσυρε την ΑΔΕΔΥ στα δικαστήρια, λόγω προβλημάτων οικονομικής τακτοποίησης ομοσπονδιών, που είχε ρυθμίσει όμως το συνέδριο προηγούμενα.

Τα δικαστήρια άδραξαν τη χρυσή ευκαιρία και εκδίκασαν τα ασφαλιστικά μέτρα αμέσως, το ίδιο μεσημέρι, δεχόμενα την ανάμιξή τους στα συνδικάτα των εργαζομένων, κάνοντας πρόβα τζενεράλε για τη δικαιοδοσία που ετοιμάζεται να τους δώσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με την αλλαγή του νόμου 1264/1982.

Το ΜΕΤΑ πρότεινε «το Συνέδριο να αποφασίσει ότι δεν αποδέχεται τις δικαστικές παρεμβάσεις στο συνδικαλιστικό κίνημα και άρα τη δικαστική απόφαση για τη μη συμμετοχή των ομοσπονδιών. Οι σύνεδροι και οι ομοσπονδίες που είχαν νομιμοποιηθεί από την αρχή του συνεδρίου να παρέμεναν, με πλήρη δικαιώματα, για να ψήφιζαν για τις αποφάσεις και την εκλογή της νέας διοίκησης». Δεν συμφώνησε με την πρόταση των άλλων παρατάξεων για επανανομιμοποίηση των αντιπροσώπων, διότι αυτό θα σήμαινε υλοποίηση της απόφασης του δικαστηρίου. Και στην πράξη τήρησε τη μη αποδοχή της εμπλοκής των δικαστών στα συνδικαλιστικά όργανα των εργαζομένων, με το σκεπτικό ότι τα δικαστήρια που έχουν βγάλει όλες τις απεργίες των τελευταίων χρόνων παράνομες και καταχρηστικές και τα μνημόνια νόμιμα δεν δικαιούνται να παρεμβαίνουν στα ταξικά μας εργαλεία και δεν θα είναι για καλό. Δυστυχώς, οι άλλες παρατάξεις υποχώρησαν στην πίεση για «νομιμοποιημένο από τα δικαστήρια» συνέδριο.

Το περιστατικό με την πλαστοπροσωπία συνέδρου της ΔΑΚΕ, που επιχείρησε να ψηφίσει στη θέση του απόντος οργανωτικού υπευθύνου της ΝΔ, στελέχους δίπλα στον Κυριάκο Μητσοτάκη, με το διαβατήριό του, δείχνει άλλη μια φορά το «νόμιμο και ηθικό» πρόσωπο της Δεξιάς, που για τους δικούς της και το κεφάλαιο επιδεικνύει τεράστια ανοχή στις παρανομίες και εξαντλεί τη νομιμοφροσύνη της στην απόδειξη του... τυροπιτά!

Και τέλος η αποχή της ΠΑΣΚΕ και της ΔΑΚΕ από τις ψηφοφορίες για τη γενική απεργία αλλά και για τα υπόλοιπα ψηφίσματα, που δείχνει ότι παρά τα παχιά τους λόγια στέκονται απόλυτα στο πλευρό των μνημονιακών πολιτικών εκφραστών τους.

Το μνημονιακό μπλοκ (ΔΑΚΕ - ΠΑΣΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ) θα συνεργαστεί στη νέα περίοδο της ΑΔΕΔΥ, αλλά η Αριστερά διαθέτει τις δυνάμεις για να το αναχαιτίσει, από τα πρωτοβάθμια σωματεία, τις ομοσπονδίες, μέχρι και την ΑΔΕΔΥ, αρκεί να αποφασίσει να κινηθεί και πέρα από τον θεσμοθετημένο συνδικαλισμό, στη βάση, με κοινή δράση, ανοίγοντας προς ολόκληρη την κοινωνία (συμπεριλαμβανομένων ελαστικά εργαζομένων - ανέργων - συνταξιούχων), οργανώνοντας τις μάχες και τα κέντρα αγώνα για να γίνει εφικτή η αντεπίθεση και «να τα διεκδικήσουμε όλα πίσω», ενάντια σε λιτότητα-μνημόνια και ευρώ.

*Μέλος ΓΣ ΑΔΕΔΥ

Δημοσιεύτηκε στην "Εργατική Αριστερά", φ. 373 (7/12/16)