36ο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ: Επείγει η ενότητα της Αριστεράς

Μετά από τους με­γα­λειώ­δεις αντι­μνη­μο­νια­κούς αγώ­νες, ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έδωσε και πήρε πίσω την ελ­πί­δα, για να την προ­δώ­σει ορι­στι­κά με βάρ­βα­ρο τρόπο (δη­μο­ψή­φι­σμα Ιου­λί­ου 2015).

Στο διά­στη­μα των αέ­να­ων δια­πραγ­μα­τεύ­σε­ων της πρώ­της κυ­βέρ­νη­σης ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ­ΝΕΛ με την ΕΕ ακι­νη­το­ποι­ή­θη­κε το κί­νη­μα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και λαϊ­κών τμη­μά­των της κοι­νω­νί­ας, καλ­λιερ­γώ­ντας την ψευ­δαί­σθη­ση της συ­νεν­νό­η­σης με τους λε­γό­με­νους «θε­σμούς», για μια κά­ποια χα­λά­ρω­ση της λι­τό­τη­τας. Ακο­λού­θη­σε το σοκ της μνη­μο­νια­κής με­τάλ­λα­ξης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Η εξέ­λι­ξη αυτή πά­γω­σε τον κόσμο της Αρι­στε­ράς, τον κόσμο των κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων κι έδωσε το δι­καί­ω­μα σε πολ­λούς αν­θρώ­πους να θε­ω­ρούν ότι «όλοι το ίδιο είναι», πι­στεύ­ο­ντας ότι «όλα είναι μά­ταια» και ότι «δεν μπο­ρού­με να αλ­λά­ξου­με τί­πο­τα».

Πα­ράλ­λη­λα, τα σω­μα­τεία, οι ομο­σπον­δί­ες και όλα τα θε­σμι­κά συλ­λο­γι­κά ερ­γα­λεία που δια­θέ­τει το ορ­γα­νω­μέ­νο συν­δι­κα­λι­στι­κό κί­νη­μα, λόγω των «αμαρ­τω­λών» πρα­κτι­κών του γρα­φειο­κρα­τι­κού και κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού των ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ όλων των προη­γού­με­νων χρό­νων, είχαν απα­ξιω­θεί κι εγκα­τα­λει­φθεί από τους ερ­γα­ζό­με­νους.

Συ­ντο­νι­σμοί πρω­το­βάθ­μιων σω­μα­τεί­ων, επι­τρο­πές αγώ­να-κα­τοί­κων κ.λπ. έκα­ναν αξιό­λο­γες προ­σπά­θειες να απο­κα­τα­στή­σουν τη συ­νεν­νό­η­ση για ορ­γα­νω­μέ­νη αντί­στα­ση των «κα­νο­νι­κών αν­θρώ­πων» της βάσης, ωστό­σο δεν κα­τά­φε­ραν να απλω­θούν, να εδραιω­θούν και να δη­μιουρ­γή­σουν ένα κέ­ντρο αγώνα έξω και πέρα από τον γρα­φειο­κρα­τι­κο­ποι­η­μέ­νο συν­δι­κα­λι­σμό.

Αυτό μας λεί­πει ακόμα πε­ρισ­σό­τε­ρο σή­με­ρα, όσο προ­χω­ρά­νε τα μνη­μό­νια και τα υλικά προ­βλή­μα­τα του κό­σμου της δου­λειάς βα­ραί­νουν μαζί με την απο­γο­ή­τευ­ση της προ­δο­σί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και τη θε­α­μα­τι­κή κι εμ­μο­νι­κή προ­σχώ­ρη­σή του στο στρα­τό­πε­δο των αντι­πά­λων.

Η ΑΔΕΔΥ, ίδια με τη ΓΣΕΕ;

Στην προ­βλη­μα­τι­κή κα­τά­στα­ση για την ανά­πτυ­ξη ισχυ­ρού, με διάρ­κεια κι αντο­χή κι­νή­μα­τος, με την αυ­ξη­μέ­νη δύ­να­μη που είχαν απο­κτή­σει οι δυ­νά­μεις της πα­ρά­τα­ξής μας (του ΜΕΤΑ) κατά το διά­στη­μα των με­γά­λων αγώ­νων, αρ­κε­τές φορές σε συ­νερ­γα­σία και με την πα­ρά­τα­ξη της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ (ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ-ΣΥ­ΣΠΕΙ­ΡΩ­ΣΕΙΣ) και σε συν­δυα­σμό με την πτώση των δυ­νά­με­ων ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ, δη­μιουρ­γή­θη­κε στην ΑΔΕΔΥ ένα πιο φι­λερ­γα­τι­κό πε­ρι­βάλ­λον, με πο­λι­τι­κές δια­τυ­πώ­σεις για τη δια­γρα­φή του χρέ­ους, με κα­θα­ρό­τε­ρη οπτι­κή για το ρόλο των ΕΕ-ΔΝΤ και των τρα­πε­ζών, με δια­τυ­πώ­σεις που στρέ­φο­νταν ενά­ντια στη λι­τό­τη­τα, τις ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις και τη διά­λυ­ση του Δη­μο­σί­ου.

Οι ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ, υπό την πίεση των δυ­νά­με­ων της αντι­μνη­μο­νια­κής αρι­στε­ράς στην ΑΔΕΔΥ και του γε­νι­κού κλί­μα­τος απο­νο­μι­μο­ποί­η­σης των μνη­μο­νί­ων στην κοι­νω­νία, πολ­λές φορές «σύρ­θη­καν» και ψή­φι­σαν κι­νη­το­ποι­ή­σεις και πο­λι­τι­κο-συν­δι­κα­λι­στι­κά πλαί­σια τα οποία ου­δό­λως πί­στευαν (γι’ αυτό και δεν πά­λε­ψαν ει­λι­κρι­νά για την επι­τυ­χία τους).

Οι συ­σχε­τι­σμοί στην ΑΔΕΔΥ έδι­ναν τα πε­ρι­θώ­ρια συν­δι­κα­λι­στι­κής κά­λυ­ψης αγώ­νων, δη­μιουρ­γού­σαν προ­ϋ­πο­θέ­σεις κι­νη­το­ποι­ή­σε­ων, έδι­ναν τη δυ­να­τό­τη­τα να ακού­γε­ται μια πιο αντι­συ­στη­μι­κή ρη­το­ρι­κή από θε­σμι­κά όρ­γα­να του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος, δεν άφη­ναν τον κόσμο στη δίνη της απρα­ξί­ας, έσπα­γε κάπως η μο­νο­το­νία του μνη­μο­νια­κού μο­νό­δρο­μου.

Χα­ρα­κτη­ρι­στι­κό πα­ρά­δειγ­μα των δυ­να­το­τή­των στην ΑΔΕΔΥ απο­τε­λεί η κα­θα­ρή νίκη στο ζή­τη­μα της «αξιο­λό­γη­σης» των ερ­γα­ζο­μέ­νων και των απο­λύ­σε­ων, στη δύ­σκο­λη εποχή των μνη­μο­νί­ων και ενά­ντια στον ορ­κι­σμέ­νο εχθρό του Δη­μο­σί­ου, Κυ­ριά­κο Μη­τσο­τά­κη (τότε υπουρ­γό Διοι­κη­τι­κής Με­ταρ­ρύθ­μι­σης & Ηλε­κτρο­νι­κής Δια­κυ­βέρ­νη­σης).

Η συ­γκε­κρι­μέ­νη μάχη δό­θη­κε με την απερ­γία-απο­χή διαρ­κεί­ας από την αυ­το­α­ξιο­λό­γη­ση, με όρους αυ­το­πε­ποί­θη­σης, μετά από πρό­τα­ση του ΜΕΤΑ κι αφού χρειά­στη­κε αρ­κε­τή συ­ζή­τη­ση για να πει­στούν οι υπό­λοι­πες πα­ρα­τά­ξεις και να μην επι­κρα­τή­σει η λο­γι­κή του χα­μέ­νου αγώνα, διά της προ­κη­ρύ­ξε­ως μιας τε­τριμ­μέ­νης και ξε­κομ­μέ­νης 24ω­ρης ή 48ω­ρης απερ­γί­ας.

Η ΑΔΕΔΥ έπρε­πε και μπο­ρού­σε να κάνει πε­ρισ­σό­τε­ρα για τον κόσμο της, συ­μπα­ρα­σύ­ρο­ντας και τους υπό­λοι­πους ερ­γα­ζό­με­νους, ανέρ­γους, συ­ντα­ξιού­χους. Ωστό­σο, σί­γου­ρα δεν κα­τα­τάσ­σε­ται στο εξευ­τε­λι­στι­κό ση­μείο όπου έχει κα­τα­ντή­σει να βρί­σκε­ται η ΓΣΕΕ.

Και σί­γου­ρα θα γί­νο­νταν πολύ πε­ρισ­σό­τε­ρα και πολύ πιο απο­τε­λε­σμα­τι­κά γε­γο­νό­τα, με επιρ­ροή και πέρα από την ΑΔΕΔΥ, αν οι δυ­νά­μεις της Αρι­στε­ράς και του αντι­μνη­μο­νια­κού χώρου απο­φά­σι­ζαν ει­λι­κρι­νά και στην πράξη να δρά­σουν από κοι­νού, ιε­ραρ­χώ­ντας την ανά­γκη να ξε­μπλο­κά­ρει το κί­νη­μα και να ξε­πε­ρά­σει η πλειο­ψη­φία της κοι­νω­νί­ας το σοκ του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, υψη­λό­τε­ρα από τα αυ­στη­ρά πο­λι­τι­κά τους πλαί­σια και μορ­φές δρά­σης.

Πα­ρά­δειγ­μα προς απο­φυ­γή απο­τε­λεί το κλεί­σι­μο της μάχης για το ασφα­λι­στι­κό με τη 48ωρη απερ­γία-φά­ντα­σμα, επει­δή το ΠΑΜΕ δεν ψή­φι­ζε για απερ­γία νω­ρί­τε­ρα, επι­τρέ­πο­ντας στην κυ­βέρ­νη­ση την πρω­το­βου­λία των κι­νή­σε­ων.

Οι δια­κυ­βεύ­σεις του συ­νε­δρί­ου

Και­νού­ριες δυ­σκο­λί­ες προ­στί­θε­νται στο βε­βα­ρη­μέ­νο ιστο­ρι­κό της εξη­γή­σι­μης φθο­ράς των σω­μα­τεί­ων και της μα­κρο­χρό­νιας λι­τό­τη­τας.

Η απο­ψί­λω­ση των συν­δι­κά­των από μέλη δεν οφεί­λε­ται μόνο στο ότι δεν απο­δει­κνύ­ουν τη χρη­σι­μό­τη­τά τους στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα των ερ­γα­ζο­μέ­νων. Οι ελα­στι­κές σχέ­σεις ερ­γα­σί­ας, η από­λυ­τη ευ­ε­λι­ξία ακόμα κι όταν ο ερ­γο­δό­της είναι το κρά­τος, το ισχύ­ον κα­τα­στα­τι­κό της ΑΔΕΔΥ και πολ­λών πρω­το­βάθ­μιων και ομο­σπον­διών, αφή­νουν ένα κρί­σι­μο και χρή­σι­μο δυ­να­μι­κό εκτός των ορ­γα­νω­μέ­νων συλ­λο­γι­κών ορ­γά­νων του ερ­γα­τι­κού κι­νή­μα­τος.

Επει­γό­μα­στε για την ανα­ζω­ο­γό­νη­ση και την ανα­συ­γκρό­τη­ση των σω­μα­τεί­ων μας, για την κά­λυ­ψη όλων των συ­να­δέλ­φων/ισσών, για την ισχυ­ρο­ποί­η­ση και μα­ζι­κο­ποί­η­ση των αγώ­νων μας, για την αλ­λη­λεγ­γύη με­τα­ξύ των φτω­χών που ζουν από τη δου­λειά τους, ανε­ξάρ­τη­τα αν είναι μό­νι­μοι ή αο­ρί­στου χρό­νου, 2μη­νί­τες, 5μη­νί­τες, 8μη­νί­τες, αν είναι Έλ­λη­νες ή με­τα­νά­στες.

Γι’ αυτό και το ΜΕΤΑ, σε αυτό το συ­νέ­δριο, προ­τεί­νει την έντα­ξη στην «ομπρέ­λα» της ΑΔΕΔΥ όλων των ερ­γα­ζο­μέ­νων ανε­ξαρ­τή­τως σχέ­σης ερ­γα­σί­ας.

Το άνοιγ­μα των σω­μα­τεί­ων σε το­πι­κό και κε­ντρι­κό επί­πε­δο στην κοι­νω­νία, προ­σφέ­ρο­ντας τις ορ­γα­νω­μέ­νες δομές του στην υπη­ρε­σία όσων βρί­σκο­νται χωρίς συν­δι­κα­λι­στι­κή στέγη, όπως οι άνερ­γοι και οι συ­ντα­ξιού­χοι, μπο­ρεί να γίνει μια ελ­πι­δο­φό­ρα εστία γε­νι­κευ­μέ­νης αντί­στα­σης στη λι­τό­τη­τα, τα μνη­μό­νια, την πο­λυ­διά­σπα­ση και την απο­γο­ή­τευ­ση.

Οι συ­σχε­τι­σμοί, ωστό­σο, που δια­μορ­φώ­νο­νται στο συ­νέ­δριο, δί­νουν την πλειο­ψη­φία στη ΔΑΚΕ, με δεύ­τε­ρη την ΠΑΣΚΕ (κλα­σι­κές μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις, με όραμα το νε­ο­φι­λε­λευ­θε­ρι­σμό και την αγορά).

Και δυ­στυ­χώς, στις μνη­μο­νια­κές δυ­νά­μεις έρ­χε­ται ως δώρο και η νέα πα­ρά­τα­ξη του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, η ΑΡΚΙ. Άρι­στοι μα­θη­τές του κυ­βερ­νη­τι­κού συν­δι­κα­λι­σμού, με πρώ­τους δι­δά­ξα­ντες τις ΠΑ­ΣΚΕ-ΔΑ­ΚΕ, με τα­χύρ­ρυθ­μα στην προ­σπά­θεια δη­μιουρ­γί­ας πε­λα­τεια­κών σχέ­σε­ων κι εκ­βια­στι­κών πρα­κτι­κών (όπως είναι η ανα­νέ­ω­ση των συμ­βά­σε­ων στους δή­μους).

Έτσι, η ανά­γκη συ­νεν­νό­η­σης των αρι­στε­ρών και αντι­μνη­μο­νια­κών αγω­νι­στι­κών δυ­νά­με­ων, που εμπι­στεύ­ο­νται τη δύ­να­μη και τις δυ­να­τό­τη­τες του κι­νή­μα­τος, που δεν υμνούν την ανά­θε­ση και τις σχέ­σεις συν­δι­κα­λι­στών-εξου­σί­ας, που αι­σθά­νο­νται άνετα στα αμ­φι­θέ­α­τρα, τις συ­νε­λεύ­σεις και τις δια­δη­λώ­σεις και όχι στους δια­δρό­μους και τα σα­λο­νά­κια των υπουρ­γών και των συμ­βού­λων τους, είναι άμεση και κα­θο­ρι­στι­κή.

Η ΑΔΕΔΥ δεν πρέ­πει να πε­ρά­σει στα χέρια πα­λιών και νέων μνη­μο­νια­κών πα­ρα­τά­ξε­ων. ΜΕ­ΤΑ-ΠΑ­ΡΕΜ­ΒΑ­ΣΕΙΣ-ΠΑ­ΜΕ είναι εν δυ­νά­μει σύμ­μα­χοι που μπο­ρούν να μπλο­κά­ρουν αυτή την πι­θα­νό­τη­τα, να δρά­σουν από κοι­νού, να στα­μα­τή­σουν τις αντι­δρα­στι­κές και αντερ­γα­τι­κές επι­θέ­σεις του με­γά­λου κε­φά­λαιου.

Οι εκτε­τα­μέ­νες ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σεις που εξυ­πη­ρε­τού­νται από το επι­τε­λι­κό Δη­μό­σιο των «αξιο­λο­γή­σε­ων» και της ατο­μι­κής στο­χο­θε­σί­ας, της υπο­χρε­ω­τι­κής κι­νη­τι­κό­τη­τας, των ευ­έ­λι­κτων μορ­φών ερ­γα­σί­ας, της δου­λειάς χωρίς μι­σθό-χω­ρίς δι­καιώ­μα­τα-χω­ρίς κοι­νω­νι­κή ασφά­λι­ση-χω­ρίς σύ­ντα­ξη-χω­ρίς δυ­να­τό­τη­τα να προ­κη­ρύ­ξουν απερ­γί­ες-χω­ρίς συν­δι­κα­λι­στι­κές ελευ­θε­ρί­ες, δεν γί­νε­ται να μας βρουν ούτε με μια… νέα ΓΣΕΕ, ούτε με κα­τα­στά­σεις τύπου ΕΚΑ (Ερ­γα­τι­κό Κέ­ντρο Αθή­νας).

Το ΜΕΤΑ, στη δια­κή­ρυ­ξή του, αλλά και πολύ νω­ρί­τε­ρα, έχει απευ­θύ­νει κά­λε­σμα για τη «συ­γκρό­τη­ση ενός ευ­ρύ­τε­ρου με­τώ­που με δυ­νά­μεις που κι­νού­νται στο χώρο της Ρι­ζο­σπα­στι­κής, Αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κής και Κομ­μου­νι­στι­κής Αρι­στε­ράς, με προ­ο­δευ­τι­κά, αγω­νι­στι­κά και αντι­μνη­μο­νια­κά συν­δι­κα­λι­στι­κά σχή­μα­τα και με­μο­νω­μέ­νους αγω­νι­στές συν­δι­κα­λι­στές, που μπο­ρεί, αν εκ­φρα­στεί ενιαία στο Συ­νέ­δριο, να είναι ο πρω­τα­γω­νι­στής των εξε­λί­ξε­ων την επό­με­νη κρί­σι­μη, για τους ερ­γα­ζό­με­νους και τη χώρα, πε­ρί­ο­δο…».

Πρό­κει­ται για ένα κά­λε­σμα που τί­θε­ται στην κρίση όλων των συ­νέ­δρων οι οποί­οι πι­στεύ­ουν σε μια τέ­τοια προ­ο­πτι­κή.

*Δη­μο­σιεύ­τη­κε στην "Ἑργα­τι­κή Αρι­στε­ρά"-φύλ­λο 372 (23/11/16)