Η Συνέλευση 8 Μάρτη ενώνει τη φωνή της με τις μαχόμενες υγειονομικές - τους μαχόμενους υγειονομικούς και διεκδικεί
Οι τελευταίες εβδομάδες μιας πρωτοφανούς υγειονομικής και οικονομικής κρίσης, για τα νεότερα δεδομένα του καπιταλισμού,δημιουργούν στις γυναίκες της εργατικής τάξης ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα.
Έχουμε βρεθεί «κλεισμένες σε ένα σπίτι» που δεν είναι βγαλμένο από τα παραμύθια -με εξαίρεση τους «δράκους»- καθώς εξαπλώνονται τα κρούσματα βίας και κακοποίησης κατά των γυναικών, όσο η μισή ανθρωπότητα βρίσκεται σε καραντίνα εξαιτίας της πανδημίας.
Η πολυδιαφημισμένη ζεστασιά και θαλπωρή του σπιτιού με ταινίες και βιβλία στον καναπέ, απολαμβάνοντας την αλληλεγγύη και συντροφικότητα της οικογένειας, τη συμπαράσταση και την άδεια του εργοδότη για την προστασία της υγείας μας και την ασφάλεια ενός δημόσιου και δωρεάν συστήματος υγείας, ανήκει σε μια εξωπραγματική και ίσως τηλεοπτική μόνο σφαίρα για προπαγανδιστικούς λόγους.
Οι γυναίκες βιώνουμε και αυτήν την κρίση, με πολλαπλάσιες δυσκολίες, έχοντας το τεράστιο βάρος της φροντίδας όλων όσων «μένουν σπίτι», ενώ είμαστε εμείς οι ίδιες που καλούμαστε να βρισκόμαστε συνήθως εκτεθειμένες:
* εργαζόμενες σε συντριπτική πλειονότητα- έναντι του αποκαλούμενου ισχυρού φύλου- σε νοσοκομεία, σούπερ μάρκετ, στο πρόγραμμα «βοήθεια στο σπίτι», κάνοντας τις «γυναικείες» και απολύτως απαραίτητες, για την επιβίωση του συνόλου, δουλειές
* καλύπτοντας κάθε ανάγκη των «οικείων» τους, στο δικό τους σπίτι, των γονιών, των πεθερικών, των αρρώστων και λοιπών συγγενών … Ψώνια, λογαριασμούς, φάρμακα, τηλε-εκπαίδευση των παιδιών… ό,τι χρειαστεί!
Μπροστά στην πανδημία του κορονοϊού, το σκόπιμα απαξιωμένο δημόσιο σύστημα υγείας αδυνατεί να εξασφαλίσει νοσηλεία (ούτε καν τεστ) στο λαό, η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας είναι ανύπαρκτη και οι ΜΕΘ, κάτω από το ¼ των πραγματικών αναγκών. Γι’ αυτό η «κρατική ευθύνη» αποσιωπήθηκε συνειδητά και παραπλανητικά κι έχει μεταφερθεί πάνω μας, ως «ατομική ευθύνη», με την ελπίδα να εναποτίθεται αποκλειστικά στην… «επιστημονική μέθοδο» της κοινωνικής απομόνωσης και αποστασιοποίησης.
Οι γυναίκεςτων εργαζομένων στρωμάτων όχι μόνο αναλαμβάνουμε όσα το δημόσιο σύστημα υγείας δεν αντέχει να αντιμετωπίσει, αλλά μένουμε οι ίδιες αποκλεισμένες από κάθε δημόσια στήριξη για την υγεία μας, σωματική και ψυχική, χωρίς γιατρούς, ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς, χωρίς ασφαλές και εύκολα προσβάσιμο καταφύγιοστις αυξημένες επιθέσεις ενδοοικογενειακής βίας και σεξιστικών επιθέσεων, περισσότερο ανασφάλιστες, ανασφαλείς, «ευέλικτες», φτωχές, άνεργες…
Η Συνέλευση 8 Μάρτη έχει κάθε λόγο να υπερασπιστεί και να διεκδικήσει άμεση στήριξη του Δημόσιου Συστήματος Υγείας, να απαιτήσει κάλυψη των υγειονομικών αναγκών του λαού και όχι την κάλυψη των ευθυνών των κυβερνήσεων και των ιδιωτικών συμφερόντων.
Η Συνέλευση 8 Μάρτη ενώνει τη φωνή της με το κίνημα των υγειονομικών και των γιατρών του ΕΣΥ και στις 7 Απρίλη στηρίζει ενεργά τις συλλογικές δράσεις που συντονίζουν τον αγώνα τους με το υγειονομικό προσωπικό σε νοσοκομεία, Κέντρα Υγείας, γειτονιές, μπαλκόνια, για μαζικές προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, μέτρα προστασίας υγειονομικών και επίταξη του ιδιωτικού συστήματος υγείας, ώστε να ενισχυθεί και η πρωτοβάθμια φροντίδα σε κάθε γειτονιά και άκρη της χώρας, χωρίς διακρίσεις και αστερίσκους απέναντι και στις πιο ευάλωτες ομάδες όπως είναι αυτές των προσφύγων και μεταναστών.
