Με την προθεσμία για ολοκλήρωση της «αξιολόγησης» δημοσίων υπαλλήλων να λήγει στις 31 Μάρτη και την ΑΔΕΔΥ να αποφασίζει- επιτέλους (!)-την κήρυξη απεργίας-αποχής των εργαζομένων από τις σχετικές διαδικασίες, το εργατικό κίνημα στο Δημόσιο καλείται να επαναλάβει το επιτυχημένο μπλοκάρισμα που είχε γίνει επί Κυριάκου Μητσοτάκη.
Ο νόμος (4369/2016) είχε ψηφιστεί ένα χρόνο νωρίτερα, με προσεκτικές διατυπώσεις (έχοντας μάθει από την «αγαρμποσύνη» Μητσοτάκη με το 15% που υποχρεωτικά θα λάμβαναν «κακό βαθμό») και με επιφάσεις δημοκρατίας (πχ ολομέλειες τμημάτων και διευθύνσεων, βαθμολόγηση προϊσταμένων από υφισταμένους), προσπαθώντας να καλύψει το βαθιά αντιδραστικό και ανταγωνιστικό χαρακτήρα της «νέας αξιολόγησης».
Ωστόσο, όποιος διαβάσει τα κριτήρια «αξιολόγησης» υπαλλήλων (άρθρο 17) θα διαπιστώσει εύκολα την υποκειμενικότητα και τη σκόπιμη αοριστία βαθμολόγησης χαρακτηριστικών όπως η «αφοσίωση», η «επίδειξη ενδιαφέροντος», η «πρωτοβουλία» και οι «καινοτομίες».
Επίσης, στο ίδιο άρθρο (17), αλλά και στα έντυπα «αξιολόγησης» που έχουν φτάσει, αλλά δεν έχουν μοιραστεί ακόμα στους χώρους δουλειάς, είναι εμφανέστατη η κατεύθυνση συρρίκνωσης του Δημοσίου και των προσφερόμενων προς τους πολίτες υπηρεσιών του. Για παράδειγμα προβλέπεται βαθμολόγηση της «ικανότητας άσκησης πολλαπλών καθηκόντων», κάτι στο οποίο ήδη εξασκείται το σύνολο του υποστελεχωμένου δημοσίου.
Όσο για την ατομική στοχοθεσία (που πιθανότατα δεν θα εφαρμοστεί από την πρώτη φορά, καθώς εκκρεμεί η συνολική στοχοθεσία), ο τρόπος που θα γίνει δεν αφήνει περιθώρια παρανόησης. Θα γίνει από τους υπουργούς και προς τα κάτω (δηλαδή θα περάσει σε Γενικούς Διευθυντές, Διευθυντές, Τμηματάρχες) κι όταν θα φτάσει στον κάθε εργαζόμενο, θα είναι υποχρεωτικοί και καθορισμένοι οι «στόχοι» του.
Είναι φανερό ότι οι Δημόσιοι Υπάλληλοι θα βαθμολογηθούν για το πόσο ικανοί και αποδοτικοί θα είναι στην εκχώρηση των αντικειμένων εργασίας τους στους ιδιώτες, πόσο θα τους εξυπηρετούν (εις βάρος του κοινωνικού συνόλου). Δηλαδή πόσο πρόθυμοι θα είναι να δώσουν τον ΑΔΜΗΕ της ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ στη Suez, να νομοθετήσουν για την ιδιωτικοποίηση των περιβαλλοντικών ελέγχων, των ελέγχων στα λιπάσματα και τα τρόφιμα, για την «εργολαβική» διαχείριση υπηρεσιών σίτισης, καθαριότητας, λογιστηρίων σε νοσοκομεία, πανεπιστήμια κλπ.
Η συσχέτιση με προηγούμενους μνημονιακούς νόμους είναι εμφανής. Στο νόμο για το μισθολόγιο (ν. 4354/2015), στο άρθρο 12, υπάρχει σαφής επίδραση της «αξιολόγησης» στα μισθολογικά κλιμάκια, αλλά και στη βαθμολογική εξέλιξη και τις προαγωγές.
Οι αντιδραστικοί χαρακτηρισμοί των βαθμολογημένων υπαλλήλων όπως «επαρκείς», «μέτριοι», «ανεπαρκείς» και «ακατάλληλοι» θα συνοδεύουν το φάκελο κάθε εργαζόμενου και είναι προφανές ότι σε κάθε στιγμή και ευκαιρία θα «αξιοποιούνται» από τους εκάστοτε ανωτέρους.
Όσο για την αντικειμενικότητα της όλης διαδικασίας είναι προδήλως διαβλητή, αφού οι εργαζόμενοι θα «αξιολογούνται» από τους δυο ιεραρχικά ανωτέρους τους, συμπεριλαμβανομένης και συμβουλευτικής συνέντευξης.
Τέλος, ακόμα ένα μελανό σημείο του νόμου για την «αξιολόγηση» είναι η Ειδική Επιτροπή Αξιολόγησης (άρθρο 21), που θα εξετάζει τις ενστάσεις και θα αποτελείται μόνο από Γενικούς Διευθυντές, ενώ οι αιρετοί εκπρόσωποι των εργαζομένων θα συμμετέχουν χωρίς δικαίωμα ψήφου. Τόσο…δημοκρατικά!
Η απεργία-αποχή, που έστω και καθυστερημένα αποφάσισε η ΕΕ της ΑΔΕΔΥ (παρεμπιπτόντως η συνδικαλιστική παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ καταψήφισε τη δράση), είναι μια κρίσιμη ευκαιρία για να επαναδραστηριοποιηθεί το κίνημα των εργαζομένων στο Δημόσιο και το βάρος αυτό πέφτει στις παρατάξεις της Αριστεράς.
Οι ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ αναγκαστικά και χλιαρά ψήφισαν την απεργία-αποχή, εστιάζοντας στο ότι οι προϊστάμενοι που θα κληθούν να βαθμολογήσουν είναι τοποθετημένοι από τις πολιτικές ηγεσίες (παλιές και νέες), άρα, δεν έχουν το «ηθικό» δικαίωμα και τη νομιμοποίηση να «αξιολογήσουν» τους υφιστάμενους. Αυτό το επιχείρημα ισχύει, αλλά το κυρίως πρόβλημα της «αξιολόγησης» δεν είναι αυτό.
Με την «αξιολόγηση» θα βαθμολογείται το πόσο παθιασμένα οι υπάλληλοι θα εκτελούν τις κυβερνητικές πολιτικές ιδιωτικοποίησης και διάλυσης του Δημοσίου, ενώ θα κληθούν να ανταγωνίζονται μεταξύ τους ατομικά και σε επίπεδο τμημάτων και διευθύνσεων, αλλά και να «χαφιεδίζουν» (βαθμολογώντας δήθεν μυστικά) τους προϊσταμένους τους.
Σαν ΜΕΤΑ καλούμε σε συνεργασία, εδώ και καιρό, όλη την Αριστερά, ώστε με συλλογικό τρόπο, στην ΑΔΕΔΥ, τις Ομοσπονδίες, τα πρωτοβάθμια σωματεία, με συνελεύσεις, περιοδείες, εξορμήσεις και άλλες κινητοποιήσεις, να αντιμετωπίσουμε τις επιθέσεις της κυβέρνησης και όλου του συστήματος (από τη ΝΔ, μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία).
*Μέλος ΓΣ ΑΔΕΔΥ
