8 Μάρτη 2025: ΦΕΜΙΝΙΣΤΙΚΗ ΔΙΑΔΗΛΩΣΗ
Η διαδρομή για την 8 Μάρτη (Παγκόσμια Ημέρα για τα Δικαιώματα των Γυναικών) φέτος, μοιραία καθορίζεται από τις μεγαλειώδεις πανελλαδικές κινητοποιήσεις για το έγκλημα των Τεμπών. Κινητοποιήσεις που ανέτρεψαν αυτό που επί δύο χρόνια αντιμετώπισαν οι συγγενείς των θυμάτων, τα άτομα που επιβίωσαν και μαζί τους κι εμείς: ψεύτικες υποσχέσεις, κοροϊδία και μια απίστευτη εκστρατεία συγκάλυψης, ώστε κανένα υψηλό στέλεχος να μη βρεθεί υπεύθυνο και να μην παρθεί κανένα μέτρο για πιο ασφαλείς συγκοινωνίες επειδή θα μειώσει την κερδοφορία.
Πριν δύο χρόνια, μια εβδομάδα μετά τη μαζική δολοφονία 57 ανθρώπων στα Τέμπη, η ΑΔΕΔΥ, επεκτείνοντας την διακηρυγμένη στάση εργασίας για την Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας σε 24ωρη απεργία, και συμπληρώνοντας τις φεμινιστικές διεκδικήσεις με την απαίτηση «για απόδοση των πραγματικών ευθυνών και ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις», καλεί την πρώτη μεγάλη διαμαρτυρία. Εκείνη τη χρονιά, η διαδήλωση της 8ης Μάρτη, ήταν μια λαοθάλασσα από ανθρώπους που πενθούσαν, σοκαρισμένοι και εξοργισμένοι για το πόσο «φτηνή» είναι η ζωή μπρος στο κέρδος. Βαδίζοντας για την 8η Μάρτη του 2023, είχαμε κάνει τη διαπίστωση ότι, παρά τους αγώνες-φεμινιστικούς και άλλους- που είχαν αναπτυχθεί τα προηγούμενα χρόνια, οι νίκες ήταν μικρές και επισφαλείς. Το σύστημα συνέχιζε να επιτίθεται και να καταστρέφει τις ζωές μας σε κάθε επίπεδο, με τέτοιο κυνισμό, που έφτανε να δολοφονεί μαζικά όπως στον covid και την Πύλο. Έτσι καταλήξαμε να διατυπώσουμε το σύνθημα «ΜΑΖΙ ΓΙΑ ΤΗ ΖΩΗ» χωρίς να φανταζόμαστε μια τόσο άμεση τραγική επιβεβαίωση.
Στις επιτυχίες του φεμινιστικού κινήματος περιλαμβάνεται και η συχνότερη και πολύπλευρη συλλογή στοιχείων για την κατάσταση των γυναικών όπου για πρώτη φορά γίνεται μια σοβαρή έρευνα από το ΕΚΚΕ. Τα στοιχεία είναι αμείλικτα: Σε ένα πολύ δυσχερές πλαίσιο για όλες και όλους, οι γυναίκες παραμένουν φτωχότερες, πρωτοστατούν στην ανεργία και δη στη μακροχρόνια, προηγούνται στην ελαστική και επισφαλή εργασία, εργάζονται με μικρότερες αμοιβές, ενώ το ποσοστό των γυναικών που δεν έχει πρόσβαση στις υπηρεσίες υγείας αυξάνεται. Με την αυξανόμενη απόσυρση του κοινωνικού κράτους λόγω των νεοφιλελεύθερων πολιτικών, μία στις τρεις γυναίκες -και μόνο ο ένας στους δέκα άνδρες- μένει εκτός αγοράς εργασίας λόγω των ευθυνών της φροντίδας. Η απλήρωτη εργασία της φροντίδας του νοικοκυριού παραμένει «γυναικεία» υπόθεση, και οι γυναίκες καθίστανται όλο και περισσότερο εξαρτημένες από το οικογενειακό εισόδημα και εγκλωβισμένες σε κακοποιητικά περιβάλλοντα.
Οι περαιτέρω περικοπές των κοινωνικών παροχών έχουν ενταθεί και λόγω της στροφής στην πολεμική οικονομία. Η αύξηση των δαπανών για πολεμικούς εξοπλισμούς στο 3% του ΑΕΠ των εθνικών οικονομιών, όπως χαρακτηριστικά πρότεινε ο γ.γ. του ΝΑΤΟ και βιάστηκαν να συμφωνήσουν μαζί του αξιωματούχοι της Ε.Ε. και ο Μητσοτάκης στην Ελλάδα, θα στραγγαλίσει ότι έχει απομείνει από τη διαρκή επέλαση των μνημονίων, της λιτότητας, των αρπακτικών της αγοράς και των τελευταίων, θηριωδών εξοπλιστικών εξόδων. Όποιος επενδύει σε τέτοια όπλα μπαίνει και στον πειρασμό να τα χρησιμοποιήσει. Δεν είναι «αμυντικά» τα όπλα που το βεληνεκές τους φτάνει στο Ιράν. Αντίθετα καθιστούν την εμπλοκή μας σε πολεμικά μέτωπα, μια πολύ πιθανή πραγματικότητα. Εξάλλου με τις περαιτέρω περικοπές, οι νεκροί του covid που δεν μπόρεσαν να νοσηλευτούν γιατί «δεν αντέχει το σύστημα», οι νεκροί των Τεμπών «εξ’ αιτίας του σταθμάρχη», θα γίνουν κανονικότητα. Και για την πλειοψηφία των γυναικών και των ευάλωτων ομάδων που ήδη βρίσκονται σε δυσμενέστερη θέση, οι επιπτώσεις θα πολλαπλασιαστούν.
Η νεοφιλελεύθερη πολιτική όλων των κυβερνήσεων, δίνει την άνεση στα ακροδεξιά μορφώματα να εμφανίζονται ως μοναδική αντιπολίτευση, με ριζοσπαστικό λόγο και δήθεν διεκδίκηση κοινωνικών πολιτικών μόνο για γηγενείς. Σε όποια περιοχή του πλανήτη κι αν βρίσκονται, κατηγορούν μετανάστ(ρι)ες και μειονοτικούς πληθυσμούς για την εγκληματικότητα και την αλλοίωση του δυτικού πολιτισμού, τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα και τη woke ατζέντα για ανηθικότητα και υπερβολές και τις γυναίκες για την υπογεννητικότητα (παρά την επιστημονική έρευνα που αποδεικνύει τα αντίθετα), ενώ ο εθνικιστικός και μισαλλόδοξος λόγος τους προσαρμόζεται ανάλογα. Δεν έχει τίποτα να φοβηθεί ο νεοφιλελευθερισμός από τα παραπάνω. Δεν ξεχνάμε ότι η κυβέρνηση Ντράγκι άνοιξε το δρόμο στη Μελόνι, ο Μακρόν εκτρέφει την Λεπέν, ο Μέρτς ανοίγει το δρόμο στη Βάιντελ και η πολιτική του Μπάιντεν παλινόρθωσε τον Τράμπ τον οποίο έσπευσε να μιμηθεί ο Μητσοτάκης δηλώνοντας ότι «τα φύλα είναι δύο».
Αυτή η άγρια πολιτική παράγει βία και στηρίζεται στη βία και την καταστολή. Αυτό εξηγεί κατά ένα μέρος την αναισθησία των Κυβερνήσεων της Δύσης στη ζωντανή μετάδοση της γενοκτονίας των Παλαιστινίων και την ταυτόχρονη καταστολή των κινημάτων αλληλεγγύης. Αυτό εξηγεί την κοροϊδία και τον κυνισμό απέναντι στα θύματα και τους συγγενείς των Τεμπών. Ίδιος κυνισμός και για τον πνιγμό των μεταναστών της Πύλου. Προκλητική και χωρίς προηγούμενο ήταν και η στάση της αστυνομίας στην έκκληση της Κυριακής Γρίβα για προστασία, που κατέληξε στη δολοφονία της μπροστά στα μάτια τους. Η κυβέρνηση φέρει ακέραια την ευθύνη για τη βία κατά των γυναικών. Όχι μόνο δε συμμαζεύει στελέχη της που καταφέρονται ενάντια στα δικαιώματά γυναικών και ΛΟΑΤΚΙΑ+ αλλά εργαλειοποιεί τις ανάγκες μας. Ο κατ’ ευφημισμό νόμος για την έμφυλη βία που ψηφίστηκε πρόσφατα, όχι μόνο δεν αντιμετωπίζει στο παραμικρό το φαινόμενο, ούτε στο επίπεδο της πρόληψης ούτε στο επίπεδο της φροντίδας ενώ ταυτόχρονα αρνείται να συμπεριλάβει τη γυναικοκτονία, αλλά προβάλλει την αυστηροποίηση της ποινής σαν λύση όπως και σε άλλα κοινωνικά φαινόμενα. Η τιμωρία ποτέ δεν αντιμετώπισε αποτελεσματικά τα κοινωνικά ζητήματα. Έτσι οι γυναίκες και τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα παραμένουν έκθετες στη σεξιστική βία και τα θύματα χωρίς κοινωνική φροντίδα.
Η μόνη πραγματική αντιπολίτευση είναι οι αγώνες μας. Η κινητοποίηση των ανθρώπων για τα Τέμπη δείχνει ποιος είναι ο δρόμος. Ως φεμινιστικό κίνημα διαθεματικό και συμπεριληπτικό είμαστε μέρος κάθε θεματικού κοινωνικού κινήματος γιατί «δεν μπορεί καμιά να είναι ελεύθερη αν δεν είμαστε όλες». Ως ταξικό φεμινιστικό κίνημα κατακτήσαμε η 8η Μάρτη να ξαναγίνει μέρα διεκδίκησης και απεργιακής δράσης του εργατικού κινήματος για τα αιτήματα των γυναικών και των ΛΟΑΤΚΙΑ+ ατόμων. Είμαστε μέρος του διεθνούς φεμινιστικού κινήματος που διεκδικεί με το όπλο των αδυνάτων. Την Απεργία!
Την Παγκόσμια ημέρα της γυναίκας:
Τιμούμε στο δρόμο τις γυναίκες εργάτριες του 1857
Εμπνεόμαστε από τον ανυποχώρητο αγώνα των Παλαιστινίων που συνέβαλαν στην εύθραυστη μεν ανακωχή αλλά αναγκαία, μετά από 15 μήνες βομβαρδισμών.
Διεκδικούμε Ελευθερία, Ισότητα, Φεμινιστική Δικαιοσύνη.
Διεκδικούμε Ειρήνη και Κοινωνικές Παροχές. Οραματιζόμαστε έναν κόσμο ασφαλή, χωρίς καταπίεση και εκμετάλλευση.
Διεκδικούμε οξυγόνο, διεκδικούμε τη Ζωή!
Διαδηλώνουμε Σάββατο 8 Μάρτη 12μμ άγαλμα Βενιζέλου
